ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Wybawienie i radość pod panowaniem Mesjasza

Izajasza 11:1 do 12:6

 1. Opisz, w jakim stanie duchowym był za dni Izajasza lud sprzymierzony z Bogiem.

ZA DNI Izajasza lud sprzymierzony z Bogiem był w opłakanym stanie duchowym. Nawet za panowania wiernych królów, takich jak Uzzjasz i Jotam, wiele osób odprawiało rytuały religijne na wyżynach (2 Królów 15:1-4, 34, 35; 2 Kronik 26:1, 4). Kiedy na tronie zasiadł Ezechiasz, musiał usunąć z kraju przedmioty i praktyki związane z kultem Baala (2 Kronik 31:1). Nic dziwnego, że Jehowa usilnie zachęcał członków swego ludu, aby do Niego wrócili, i przestrzegał ich przed grożącą im karą!

 2, 3. Jak Jehowa dodaje sił tym, którzy pragną Mu służyć mimo powszechnego braku wiary?

² Nie wszyscy jednak byli zdeklarowanymi buntownikami. Jehowa miał wiernych proroków, których trochę Żydów przypuszczalnie słuchało. Takim osobom chciał powiedzieć coś pocieszającego. Prorok Izajasz wymienił już straszliwe szkody, jakie poniesie Juda w czasie najazdu asyryjskiego, a teraz zaczął w natchnieniu spisywać jeden z najpiękniejszych fragmentów Biblii — wyliczył dobrodziejstwa towarzyszące rządom Mesjasza.a Jak się okazało, po części urzeczywistniły się one wtedy, gdy Żydzi wrócili z niewoli babilońskiej. Natomiast na większą skalę spełnienie całego tego proroctwa ma miejsce w naszych czasach. To prawda, że ani Izajasz, ani inni wierni Żydzi z tamtego okresu nie zobaczyli na własne oczy tych błogosławieństw. Niemniej z wiarą ich wyczekiwali i będą mogli je ujrzeć po zmartwychwstaniu (Hebrajczyków 11:35).

³ Nowożytni słudzy Jehowy również potrzebują zachęt. Gwałtowna degradacja wartości moralnych w świecie, ostry sprzeciw wobec głoszenia o Królestwie oraz własne słabości wystawiają ich wszystkich na ciężkie próby. Niezwykła wypowiedź Izajasza o Mesjaszu i jego panowaniu dodaje im sił i pomaga radzić sobie z przeciwnościami.

Mesjasz — znakomity Wódz

 4, 5. Co Izajasz prorokuje o przyjściu Mesjasza i na jakie zastosowanie jego słów najwyraźniej wskazuje Mateusz?

⁴ Przyjście Mesjasza, doskonałego Wodza, którego Jehowa przyśle Izraelowi, hebrajscy pisarze Biblii zapowiadali już setki lat przed czasami Izajasza (Rodzaju 49:10; Powtórzonego Prawa 18:18; Psalm 118:22, 26). Teraz Jehowa za pośrednictwem tego proroka podaje dalsze szczegóły. Izajasz pisze: „Wyrośnie gałązka z pnia Jessego, a latorośl z jego korzeni będzie wydawać owoc” (Izajasza 11:1; porównaj Psalm 132:11). Słowa „gałązka” i „latorośl” wskazują, że Mesjasz będzie potomkiem Jessego — oraz jego syna Dawida, który został namaszczony oliwą na króla Izraela (1 Samuela 16:13; Jeremiasza 23:5; Objawienie 22:16). Można się spodziewać, że gdy pojawi się prawdziwy Mesjasz, ta „latorośl” z domu Dawida będzie wydawać dobre owoce.

⁵ Obiecanym Mesjaszem jest Jezus. Ewangelista Mateusz nawiązuje do wypowiedzi z Księgi Izajasza 11:1, wyjaśnia bowiem, że określanie Jezusa mianem „Nazarejczyka” stanowi spełnienie słów proroków. Jezus jest tak nazywany, ponieważ wychował się w Nazarecie, ale najwyraźniej ma to również związek z hebrajskim słowem występującym w Księdze Izajasza 11:1, które oddano jako „latorośl” (Mateusza 2:23; przypis w NW; Łukasza 2:39, 40).b

 6. Jakim władcą według proroczej zapowiedzi ma być Mesjasz?

⁶ Jakim władcą okaże się Mesjasz? Czy będzie przypominał okrutnego, samowładnego Asyryjczyka, który sprowadza zagładę na dziesięcioplemienne, północne królestwo izraelskie? Oczywiście, że nie. Izajasz tak się o nim wypowiada: „Spocznie na nim duch Jehowy, duch mądrości i zrozumienia, duch rady i potęgi, duch poznania i bojaźni przed Jehową; i będzie znajdował radość w bojaźni przed Jehową” (Izajasza 11:2, 3a). Mesjasz nie zostaje namaszczony oliwą, lecz świętym duchem Bożym. Następuje to podczas jego chrztu — Jan Chrzciciel widzi wtedy świętego ducha Bożego zstępującego na Jezusa w postaci gołębia (Łukasza 3:22). Duch Jehowy ‛spoczywa’ na Jezusie, on zaś poświadcza to swymi czynami nacechowanymi mądrością, zrozumieniem, umiejętnością udzielania rad, potęgą i poznaniem, czyli wiedzą. Są to wspaniałe zalety, naprawdę potrzebne władcy!

 7. Co Jezus obiecał swym wiernym naśladowcom?

⁷ Naśladowcy Jezusa również mogą otrzymać ducha świętego. Pewnego razu Jezus oświadczył: „Jeżeli zatem wy, chociaż jesteście niegodziwi, umiecie dawać swym dzieciom dobre dary, o ileż bardziej Ojciec w niebie da ducha świętego tym, którzy go proszą!” (Łukasza 11:13). Nigdy zatem nie wahajmy się prosić Boga o tego ducha ani nie przestawajmy pielęgnować jego zdrowych owoców — „miłości, radości, pokoju, wielkodusznej cierpliwości, życzliwości, dobroci, wiary, łagodności, panowania nad sobą” (Galatów 5:22, 23). Jehowa obiecuje wysłuchać naśladowców Jezusa błagających o „mądrość z góry”, która mogłaby im pomóc w radzeniu sobie z kłopotami życiowymi (Jakuba 1:5; 3:17).

 8. Jak Jezus ‛znajduje radość w bojaźni przed Jehową’?

⁸ A jaką bojaźń przed Jehową przejawia Mesjasz? Z pewnością nie drży ze strachu przed Nim i potępieniem z Jego strony. Odczuwa raczej głęboki respekt, cześć wynikającą z miłości. Człowiek bogobojny zawsze pragnie ‛czynić to, co się podoba Bogu’, tak jak Jezus (Jana 8:29). Słowem i postępowaniem uczył on, że nic nie sprawia większej radości niż codzienne życie w zdrowej bojaźni przed Jehową.

Prawy i miłosierny Sędzia

 9. Jaki wzór daje Jezus tym, którzy są powoływani do rozpatrywania różnych spraw w zborze chrześcijańskim?

⁹ Izajasz wymienia jeszcze inne cechy Mesjasza: „Nie będzie osądzał jedynie na podstawie tego, co się ukazuje jego oczom, ani upominał po prostu na podstawie tego, co słyszą jego uszy” (Izajasza 11:3b). Czy nie cieszyłbyś się z takiego sędziego, gdybyś miał do czynienia z wymiarem sprawiedliwości? Mesjasz jako Sędzia całej ludzkości nie daje się zwieść naciąganymi argumentami, zręcznymi kruczkami prawnymi, pogłoskami ani czynnikami ubocznymi, na przykład zamożnością. Potrafi poznać się na fałszu i nie sugeruje się nieatrakcyjnym wyglądem, dostrzega bowiem „ukrytą osobę serca”, „ukrytego człowieka” (1 Piotra 3:4; przypis w NW). Jest najlepszym wzorem dla wszystkich, którzy są powoływani do rozstrzygania różnych spraw w zborze chrześcijańskim (1 Koryntian 6:1-4).

10, 11. (a) Jak Jezus koryguje swych naśladowców? (b) Jaki wyrok Jezus wydaje na niegodziwców?

¹⁰ Jak te niezrównane zalety Mesjasza będą wpływać na jego sędziowskie orzeczenia? Izajasz wyjaśnia: „W prawości osądzi maluczkich, a w prostolinijności udzieli upomnienia na rzecz potulnych na ziemi. I uderzy ziemię rózgą swoich ust, a duchem swoich warg uśmierci niegodziwca. I prawość będzie pasem jego bioder, a wierność pasem jego lędźwi” (Izajasza 11:4, 5).

¹¹ Jeżeli naśladowcy Jezusa potrzebują skorygowania, udziela on go tak, by odnieśli jak największą korzyść, czym daje znakomity przykład chrześcijańskim starszym. Natomiast zatwardziali złoczyńcy mogą się spodziewać surowego osądu. Kiedy Bóg postanowi rozliczyć się z tym systemem rzeczy, Mesjasz „uderzy ziemię” swym władczym głosem i skaże wszystkich niegodziwców na zagładę (Psalm 2:9; porównaj Objawienie 19:15). W końcu nie będzie już złych, którzy by zakłócali pokój (Psalm 37:10, 11). Jezus, mając biodra i lędźwie przepasane prawością oraz wiernością, jest władny to uczynić (Psalm 45:3-7).

Zmiana warunków na ziemi

12. Czego może się obawiać Żyd myślący o powrocie z Babilonu do Ziemi Obiecanej?

¹² Wyobraź sobie Izraelitę, który właśnie się dowiedział o dekrecie Cyrusa zezwalającym Żydom na powrót do Jerozolimy i odbudowę świątyni. Czy porzuci bezpieczny Babilon, by wyruszyć w daleką drogę do ojczyzny? Podczas 70-letniej nieobecności Izraela opuszczone pola zarosły chwastami. Teraz swobodnie buszują po nich wilki, lamparty, lwy i niedźwiedzie. Zadomowiły się tam również kobry. Byt repatriantów będzie zależeć od zwierząt domowych, dostarczających mleka, wełny i mięsa oraz ciągnących pługi. Czy stada nie padną ofiarą drapieżników? Czy małych dzieci nie pokąsają węże? I czy na powracających nie będzie czyhać po drodze jakaś zasadzka?

13. (a) Jaki pokrzepiający obraz kreśli Izajasz? (b) Skąd wiemy, że pokój opisany przez Izajasza nie oznacza jedynie braku zagrożenia ze strony dzikich zwierząt?

¹³ Izajasz przedstawia teraz dodający otuchy obraz warunków, jakie Bóg stworzy w tym kraju. Oznajmia: „Wilk pobędzie trochę z barankiem, a lampart będzie leżał z koźlęciem, jak również cielę i młody grzywiasty lew, i wypasione zwierzę — wszystkie razem; i będzie je prowadził mały chłopiec. Krowa i niedźwiedzica będą się paść; ich młode będą leżeć razem. I nawet lew będzie jadł słomę tak jak byk. I dziecię ssące będzie się bawić nad jamą kobry, a dziecko odstawione od piersi położy rękę na szczelinie świetlnej jadowitego węża. Nie będą wyrządzać szkody ani przywodzić do zguby na całej mojej świętej górze; gdyż ziemia będzie napełniona poznaniem Jehowy, tak jak wody pokrywają morze” (Izajasza 11:6-9). Czyż słowa te nie poruszają serca? Zwróćmy jednak uwagę, iż opisany tu pokój ma być rezultatem poznania Jehowy. Nie chodzi tylko o to, że minie zagrożenie ze strony dzikich zwierząt. Wiedza o Jehowie nie zmieni zwierząt, lecz ludzi. W drodze do ojczyzny i w odzyskanym kraju Izraelici nie będą musieli się lękać ani drapieżników, ani osobników przypominających groźne bestie (Ezdrasza 8:21, 22; Izajasza 35:8-10; 65:25).

14. Jak proroctwo z Księgi Izajasza 11:6-9 spełnia się na większą skalę?

¹⁴ Proroctwo to wszakże spełnia się też na większą skalę. W 1914 roku Jezus, Mesjasz, objął tron na niebiańskiej górze Syjon. W roku 1919 ostatek „Izraela Bożego” został wyswobodzony z niewoli babilońskiej i przystąpił do odbudowy prawdziwego wielbienia Boga (Galatów 6:16). Utorowało to drogę nowożytnej realizacji proroctwa Izajasza o raju. „Dokładne poznanie”, dokładna wiedza o Jehowie, potrafi zmienić osobowość człowieka (Kolosan 3:9, 10). Ludzie dawniej gwałtowni zaczynają miłować pokój (Rzymian 12:2; Efezjan 4:17-24). Udało się to już milionom, ponieważ proroctwo Izajasza objęło szybko rozrastające się grono chrześcijan mających nadzieję żyć na ziemi (Psalm 37:29; Izajasza 60:22). Nauczyli się oni wyczekiwać chwili, gdy zgodnie z pierwotnym zamierzeniem Boga cała nasza planeta zamieni się w bezpieczny, spokojny raj (Mateusza 6:9, 10; 2 Piotra 3:13).

15. Czy słusznie możemy się spodziewać, że słowa Izajasza sprawdzą się w nowym świecie literalnie? Objaśnij to.

¹⁵ Czy w tym przywróconym raju zapowiedź Izajasza sprawdzi się jeszcze w inny sposób, może bardziej literalny? Wniosek taki wydaje się rozsądny. Dzięki temu proroctwu wszyscy przyszli poddani Mesjasza mogą nabrać tej samej pewności, którą mieli izraelscy repatrianci: razem ze swymi dziećmi będą czuć się całkowicie bezpieczni — nic im nie zagrozi ani ze strony ludzi, ani ze strony zwierząt. Pod panowaniem Królestwa Mesjasza mieszkańcy całej ziemi zaczną się radować pokojowymi warunkami, z jakich korzystali Adam i Ewa w Edenie. Oczywiście Pismo Święte nie odsłania każdego szczegółu życia w Edenie ani też w przyszłym raju. Możemy jednak ufać, że pod rządami mądrego i kochającego Króla, Jezusa Chrystusa, wszystko będzie tak, jak być powinno.

Dzięki Mesjaszowi odradza się czyste wielbienie Boga

16. Co było „sygnałem” dla ludu Bożego w 537 roku p.n.e.?

¹⁶ Pierwszy atak na religię prawdziwą przypuścił Szatan w Edenie, gdzie zdołał nakłonić Adama i Ewę do wypowiedzenia posłuszeństwa Jehowie. Po dziś dzień nie odstąpił od zamiaru odciągnięcia od Boga jak największej liczby ludzi. Ale Jehowa nigdy nie dopuści do tego, żeby czysta forma wielbienia Go zniknęła z powierzchni ziemi. W grę wchodzi przecież Jego imię. Poza tym On troszczy się o tych, którzy Mu służą. Dlatego za pośrednictwem Izajasza składa niezwykłą obietnicę: „W owym dniu korzeń Jessego będzie stał jako sygnał dla ludów. Do niego, pytając, zwrócą się narody, a jego miejsce odpoczynku będzie chwalebne” (Izajasza 11:10). W roku 537 p.n.e. takim „sygnałem” była Jerozolima, miasto, które Dawid uczynił stolicą państwa; wzywała ona wierny ostatek rozproszonych Żydów do powrotu i odbudowania świątyni.

17. Jak Jezus ‛powstał, by rządzić narodami’, w I wieku n.e. oraz w naszych czasach?

¹⁷ Jednakże proroctwo to zapowiada coś więcej. Jak się już przekonaliśmy, odnosi się do panowania Mesjasza, jedynego odpowiedniego Wodza dla ludzi ze wszystkich narodów. Apostoł Paweł przytoczył słowa z Księgi Izajasza 11:10, by wykazać, że za jego dni dla przedstawicieli narodów miało się znaleźć miejsce w zborze chrześcijańskim. Cytując ów werset według Septuaginty, napisał: „Izajasz mówi: ‚Będzie korzeń Jessego oraz ten, który powstaje, by rządzić narodami; na nim narody oprą nadzieję’” (Rzymian 15:12). Ale omawiane proroctwo obejmuje jeszcze dalszą przyszłość — również nasze czasy, kiedy to ludzie z różnych narodów dowodzą swej miłości do Jehowy, wspierając namaszczonych duchem Bożym braci Mesjasza (Izajasza 61:5-9; Mateusza 25:31-40).

18. Jak w naszych czasach Jezus przyciąga do siebie ludzi?

¹⁸ Jeżeli chodzi o nowożytne spełnienie tego proroctwa, wspomniany przez Izajasza „ów dzień” zaczął się wtedy, gdy w roku 1914 Mesjasz objął panowanie jako Król w niebiańskim Królestwie Bożym (Łukasza 21:10; 2 Tymoteusza 3:1-5; Objawienie 12:10). Odtąd Jezus Chrystus był niejako widocznym z daleka sygnałem, oznaczającym punkt zborny dla duchowego Izraela oraz ludzi z narodów, którzy wyczekują sprawiedliwego rządu. Jak sam zapowiedział, pod jego kierownictwem wszystkim narodom głoszona jest dobra nowina o Królestwie (Mateusza 24:14; Marka 13:10). Wywiera ona niezwykle silny wpływ. Mesjaszowi podporządkowuje się „wielka rzesza, której żaden człowiek nie (...) [potrafi] policzyć, ze wszystkich narodów”, i razem z namaszczonym ostatkiem w czysty sposób wielbi Boga (Objawienie 7:9). Ponieważ w duchowym „domu modlitwy”, należącym do Jehowy, towarzyszami pomazańców staje się coraz więcej nowych osób, rośnie chwała „miejsca odpoczynku” Mesjasza — wielkiej duchowej świątyni Bożej (Izajasza 56:7; Aggeusza 2:7).

Jehowie służy zjednoczony lud

19. W jakich dwóch sytuacjach Jehowa na nowo zbiera ostatek swego ludu rozproszonego po ziemi?

¹⁹ Izajasz następnie przypomina Izraelitom, że Jehowa już kiedyś ich wybawił, gdy byli uciskani przez potężnego wroga. Ten fragment dziejów Izraela — wyzwolenie przez Jehowę z niewoli egipskiej — jest drogi sercu wszystkich wiernych Żydów. Izajasz pisze: „W owym dniu Jehowa znowu wyciągnie rękę, po raz drugi, żeby nabyć ostatek swego ludu, który pozostanie z Asyrii i z Egiptu, i z Patros, i z Kusz, i z Elamu, i z Szinearu, i z Chamatu, i z wysp morskich. I podniesie sygnał dla narodów, i zgromadzi rozrzuconych z Izraela; i rozproszonych z Judy zbierze z czterech krańców ziemi” (Izajasza 11:11, 12). Jehowa jak gdyby za rękę wyprowadzi wierny ostatek spośród narodów, między które mieszkańcy Izraela i Judy zostaną wcześniej rozproszeni, i bezpiecznie przywiedzie go do ojczyzny. Na mniejszą skalę dochodzi do tego w 537 roku p.n.e. O ileż wspanialsze jest jednak główne spełnienie tego proroctwa! W 1914 roku Jehowa ‛podnosi’ intronizowanego Jezusa Chrystusa jako „sygnał dla narodów”. Od roku 1919 zbierają się wokół niego pozostali z „Izraela Bożego”, którzy z całego serca pragną uczestniczyć w czystym wielbieniu Boga pod rządami Jego Królestwa. Ten jedyny w swoim rodzaju naród duchowy wywodzi się „z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu” (Objawienie 5:9).

20. Jaką jednością ma się cieszyć lud Boży po powrocie z Babilonu?

²⁰ Izajasz opisuje teraz jedność panującą w odrodzonym narodzie. Nazywając królestwo północne Efraimem, a południowe Judą, oświadcza: „Ustanie zazdrość Efraima, a ci, którzy okazują wrogość Judzie, zostaną wytraceni. Efraim nie będzie zazdrościł Judzie ani Juda nie będzie się odnosić wrogo do Efraima. I polecą na ramię Filistynów na zachód; razem ograbią synów Wschodu. Na Edom i Moab wyciągną rękę, a synowie Ammona będą ich poddanymi” (Izajasza 11:13, 14). Kiedy Żydzi wrócą z Babilonu, zniknie podział na dwa państwa. Członkowie wszystkich plemion Izraela przywędrują do kraju zespoleni (Ezdrasza 6:17). Nie będą żywić do siebie nawzajem urazy ani wrogości. Jako zjednoczony lud, zwycięsko stawią czoło nieprzyjaciołom z okolicznych narodów.

21. Dlaczego dzisiejsza jedność wśród ludu Bożego jest czymś naprawdę wyjątkowym?

²¹ Jeszcze większe wrażenie robi jedność „Izraela Bożego”. Jego 12 symbolicznych plemion od blisko 2000 lat cieszy się harmonią opartą na miłości do Boga oraz do duchowych braci i sióstr (Kolosan 3:14; Objawienie 7:4-8). Dzisiejsi słudzy Jehowy — zarówno Izrael duchowy, jak i osoby mające nadzieję żyć na ziemi — pod panowaniem Mesjasza rozkoszują się pokojem i ogólnoświatową jednością, co jest obce kościołom chrześcijaństwa. Świadkowie Jehowy tworzą zwarty front duchowy, dzięki któremu udaremniają wysiłki Szatana, pragnącego przeszkodzić im w oddawaniu czci Bogu. Jako zespolony lud, wykonują zadanie zlecone im przez Jezusa: uczą wszystkie narody, wśród których rozgłaszają dobrą nowinę o Królestwie Mesjasza (Mateusza 28:19, 20).

Przeszkody zostaną pokonane

22. Jak Jehowa „odetnie język egipskiego morza” i „potrząśnie ręką przeciwko Rzece”?

²² Izraelici powracający z wygnania napotkają wiele przeszkód, w znaczeniu dosłownym i przenośnym. Jak zostaną one pokonane? Izajasz oświadcza: „Jehowa odetnie język egipskiego morza i w żarze swego ducha potrząśnie ręką przeciwko Rzece. I uderzy ją w siedem jej potoków, i sprawi, że ludzie pójdą w sandałach” (Izajasza 11:15). Nie kto inny, tylko sam Jehowa usunie wszystko, co utrudnia Jego ludowi powrót. Dotyczy to nawet barier tak ogromnych, jak język Morza Czerwonego (na przykład Zatoka Sueska), albo tak nieprzebytych, jak potężna rzeka Eufrat — niejako wysuszy ich wody, aby można było przejść bez zdejmowania sandałów.

23. Jak „powstanie gościniec z Asyrii”?

²³ Za dni Mojżesza Jehowa przygotował Izraelowi drogę ucieczki z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Teraz uczyni coś podobnego: „Powstanie gościniec z Asyrii dla ostatka jego ludu, który pozostanie, tak jak powstał dla Izraela w dniu, gdy wyszedł z ziemi egipskiej” (Izajasza 11:16). Jehowa tak poprowadzi wygnańców wracających do ojczyzny, iż będą odnosić wrażenie, że idą gościńcem. Rzesza przeciwników podejmie próby zatrzymania tych repatriantów, ale ich Bóg, Jehowa, będzie z nimi. Również dzisiaj namaszczeni duchem chrześcijanie i ich współtowarzysze są celem ostrych ataków, lecz śmiało podążają naprzód. Wyszli z nowożytnego odpowiednika Asyrii, ze świata podległego Szatanowi, i pomagają w tym innym. Wiedzą, że religia prawdziwa będzie się wspaniale rozwijać. Nad dziełem tym nie czuwa człowiek, lecz Bóg.

Radość poddanych Mesjasza nie będzie mieć końca!

24, 25. Jak lud Jehowy wysławia Go i wyraża Mu wdzięczność?

²⁴ Izajasz radośnie opisuje, z jakim zachwytem lud Jehowy przyjmie urzeczywistnianie się Jego słowa: „W owym dniu powiesz: ‚Będę ci dziękował, Jehowo, bo choć się na mnie rozsierdziłeś, twój gniew w końcu się odwrócił i zacząłeś mnie pocieszać’” (Izajasza 12:1). Jehowa surowo karci swój krnąbrny lud. Ale spełnia to zamierzony cel — uzdrawia stosunki owego narodu z Bogiem i prowadzi do przywrócenia czystej religii. Jehowa pociesza swych wiernych czcicieli, przyrzekając im na koniec wybawienie. Zrozumiała jest więc ich wdzięczność!

²⁵ Odrodzony naród izraelski żywi teraz bezgraniczne zaufanie do Jehowy. Woła: „‚Oto Bóg jest moim wybawieniem. Zaufam i nie będę się bał; bo Jah Jehowa jest moją siłą i mą potęgą i on stał się wybawieniem moim’. W radosnym uniesieniu naczerpiecie wody ze źródeł wybawienia” (Izajasza 12:2, 3). Hebrajskie słowo oddane w wersecie 2 jako „potęga” zostało w Septuagincie przetłumaczone na „wysławianie”. Słudzy Boży wznoszą porywające pieśni o wybawieniu zgotowanym przez „Jah Jehowę”. W Biblii skrócona forma imienia Jehowa, „Jah”, uwypukla silne emocje towarzyszące wysławianiu i wyrażaniu wdzięczności. Wobec tego użycie podwojonego imienia Bożego — „Jah Jehowa” — nasuwa myśl o opiewaniu Boga z jeszcze większym zapałem.

26. Kto dziś głosi wśród narodów o czynach Boga?

²⁶ Szczerzy czciciele Jehowy nie potrafią się powstrzymać od uzewnętrzniania swej radości. Izajasz prorokuje: „W owym dniu powiecie: ‚Dzięki składajcie Jehowie! Wzywajcie jego imienia. Oznajmiajcie wśród ludów jego czyny. Wspominajcie, że jego imię jest wywyższone. Grajcie Jehowie, bo postąpił w sposób niedościgły. Oznajmia się to po całej ziemi’” (Izajasza 12:4, 5). Od 1919 roku namaszczeni duchem chrześcijanie — później już z pomocą towarzyszących im „drugich owiec” — ‛szeroko oznajmiają wspaniałe przymioty tego, który ich powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła’. Są „rodem wybranym, (...) narodem świętym”, wyznaczonym właśnie do tego zadania (Jana 10:16; 1 Piotra 2:9). Biorą udział w ogłaszaniu po całej ziemi, że święte imię Jehowy jest wywyższone. Stoją na czele wszystkich chwalców Jehowy, którzy cieszą się z tego, iż On umożliwia im wybawienie. Dzieje się tak, jak wykrzykuje Izajasz: „Wydawaj donośne okrzyki i wołaj z radości, mieszkanko Syjonu, bo wielki jest pośród ciebie Święty Izraela” (Izajasza 12:6). Święty Izraela to sam Jehowa Bóg.

Patrzmy w przyszłość z ufnością!

27. Czego są pewni chrześcijanie oczekujący ziszczenia się ich nadziei?

²⁷ Dzisiaj przy „sygnale dla ludów” — Jezusie Chrystusie siedzącym na tronie w Królestwie Bożym — zgromadziły się już miliony ludzi. Są oni zachwyceni, że mogą być poddanymi tego Królestwa oraz znać Jehowę Boga i Jego Syna (Jana 17:3). Ogromnie się cieszą z utrzymywania z braćmi chrześcijańskiej więzi i gorliwie dbają o zachowanie pokoju, wyróżniającego prawdziwych sług Jehowy (Izajasza 54:13). Przekonani, że Jah Jehowa jest Bogiem, który spełnia swe obietnice, ufnie oczekują ziszczenia się żywionej nadziei i z zapałem mówią o niej bliźnim. Oby każdy chwalca Jehowy dalej służył Mu z całej duszy i pomagał innym czynić to samo. Wszyscy więc weźmy sobie słowa Izajasza do serca i radujmy się wybawieniem udostępnionym za pośrednictwem Mesjasza Jehowy!

[Przypisy]

[Ilustracje na stronie 158]

Mesjasz jest „gałązką” Jessego poprzez króla Dawida

[Całostronicowa ilustracja na stronie 162]

[Ilustracja na stronie 170]

Fragment Księgi Izajasza 12:4, 5 w Zwojach znad Morza Martwego (zaznaczono miejsca z imieniem Bożym)