Ciekawe myśli z Księgi Izajasza (część I)

„KOGO poślę i kto nam pójdzie?” — zapytał Jehowa Bóg. Izajasz, syna Amoca, odrzekł: „Oto jestem! Mnie poślij” (Izajasza 1:1; 6:8). Następnie został powołany na proroka. Opis jego działalności znajdujemy w księdze biblijnej noszącej jego imię.

Księgę tę spisał sam Izajasz. Obejmuje ona okres 46 lat, który rozpoczął się około roku 778 p.n.e., a zakończył jakiś czas po roku 732 p.n.e. Chociaż zawiera wyroki przeciwko Judzie, Izraelowi i okolicznym narodom, to jednak jej głównym tematem nie są zapowiedzi zagłady. Uwypukla raczej fakt, że Jehowa zapewnia wybawienie (Izajasza 25:9). Nawet imię Izajasz znaczy „wybawienie przez Jehowę”. Przyjrzymy się teraz ciekawym fragmentom z rozdziałów od 1 do 35.

„TYLKO OSTATEK POWRÓCI”

(Izajasza 1:1 do 12:6)

Biblia nie wyjaśnia, czy orędzia utrwalone w pierwszych pięciu rozdziałach zostały ogłoszone przed powołaniem Izajasza na proroka, czy później (Izajasza 6:6-9). Nie ma jednak żadnych wątpliwości co do stanu duchowego Judy i Jerozolimy — są chore „od spodu stopy aż po głowę” (Izajasza 1:6). Szerzy się tam bałwochwalstwo, przywódcy są skorumpowani, a kobiety stały się wyniosłe. Ludzie nie służą prawdziwemu Bogu we właściwy sposób. Izajaszowi Jehowa polecił wielokrotnie iść i mówić do tych, którzy nie mają — i wcale nie chcą mieć — wiedzy ani zrozumienia.

Judzie zagraża najazd sprzymierzonych wojsk Izraela i Syrii. Ale ich spisek się nie powiedzie. Takie zapewnienie Jehowa przekazuje poprzez Izajasza, który wraz ze swymi dziećmi ma służyć za „znaki i cuda” (Izajasza 8:18). Trwały pokój nastanie dopiero pod panowaniem „Księcia Pokoju” (Izajasza 9:6, 7). Jehowa osądzi też Asyrię, będącą w Jego ręku ‛rózgą gniewu’. Juda z czasem pójdzie do niewoli; powróci tylko ostatek (Izajasza 10:5, 21, 22). Gdy władzę obejmie symboliczna „gałązka z pnia Jessego”, zapanuje prawdziwa sprawiedliwość (Izajasza 11:1).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

1:8, 9 — W jakim sensie córa syjońska miała przypominać „szałas w winnicy” i „budkę strażniczą na polu ogórków”? Podczas najazdu Asyryjczyków Jerozolima wydawała się niezwykle łatwym łupem — niczym niepozorny szałas w winnicy lub budka na polu ogórków, którą bez trudu można zburzyć. Ale Jehowa przybył Jerozolimie z pomocą i nie pozwolił, by stała się jak Sodoma i Gomora.

1:18 — Co znaczą słowa: „Chodźcie więc i uporządkujmy sprawy między sobą”? Nie jest to zaproszenie do dyskusji, w której obie strony dążą do porozumienia przez wzajemne ustępstwa. Werset ten pokazuje, że Jehowa, sprawiedliwy Sędzia, daje Izraelitom szansę: mają możliwość się zmienić i dostąpić oczyszczenia.

6:8a — Dlaczego Jehowa pyta: „Kto nam pójdzie?” Przechodząc z liczby pojedynczej („Kogo poślę?”) na mnogą („Kto nam pójdzie?”), Jehowa wskazuje, że jest przy Nim ktoś jeszcze. Chodzi rzecz jasna o Jego jednorodzonego Syna (Jana 1:14; 3:16).

6:11 — Co Izajasz ma na myśli, pytając: „Jak długo, Jehowo?” Prorok nie docieka, jak długo będzie musiał głosić zobojętniałym ludziom, lecz pyta, ile jeszcze potrwa ich żałosny stan duchowy, przynoszący hańbę imieniu Bożemu.

7:3, 4 — Dlaczego Jehowa zapewnił wybawienie niegodziwemu królowi Achazowi? Królowie Syrii i Izraela zamierzali zdetronizować Achaza, króla Judy, i zastąpić go własnym marionetkowym władcą, synem Tabeela, niebędącym potomkiem Dawida. Szatan chciał w ten sposób udaremnić przymierze co do Królestwa zawarte między Bogiem a Dawidem. Jehowa wybawił Achaza, aby ocalić linię rodową, w której miał się pojawić obiecany „Książę Pokoju” (Izajasza 9:6).

7:8 — Jak Efraim został „roztrzaskany” przed upływem 65 lat? „Za dni Pekacha, króla Izraela”, wkrótce po wypowiedzeniu tego proroctwa, rozpoczęła się deportacja członków dziesięcioplemiennego królestwa oraz zasiedlanie ich ziem cudzoziemcami (2 Królów 15:29). Trwało to aż do czasów asyryjskiego króla Asarhaddona, syna i następcy Sancheriba (2 Królów 17:6; Ezdrasza 4:1, 2; Izajasza 37:37, 38). Tak więc prowadzone przez Asyryjczyków przesiedlanie ludzi z Samarii i do niej najwyraźniej obejmowało okres 65 lat — zgodnie z Księgą Izajasza 7:8.

11:1, 10 — Dlaczego Jezusa Chrystusa nazwano zarówno „gałązką z pnia Jessego”, jak i „korzeniem Jessego”? (Rzymian 15:12). Jezus pochodził „z pnia Jessego” w sensie fizycznym — jako człowiek był potomkiem Dawida, syna Jessego (Mateusza 1:1-6; Łukasza 3:23-32). Ale gdy został Królem, jego relacje z przodkami się zmieniły. Ponieważ ma moc i władzę obdarzyć posłusznych ludzi życiem wiecznym na ziemi, staje się ich „Wiekuistym Ojcem” (Izajasza 9:6). A zatem jest również „korzeniem” swych przodków, nie wyłączając Jessego.

Czego się możemy nauczyć:

1:3. Kto nie chce żyć zgodnie z wymaganiami Stwórcy, ten pod względem poznania nie dorównuje bykowi ani osłu. Natomiast pielęgnowanie wdzięczności wobec Jehowy za wszystko, co dla nas czyni, chroni nas przed postępowaniem świadczącym o braku zrozumienia i przed odwróceniem się od Boga.

1:11-13. Obłudne ceremonie religijne i formalistyczne modlitwy są dla Jehowy bezwartościowe. Nasze uczynki i modlitwy muszą wypływać z czystych pobudek.

1:25-27; 2:2; 4:2, 3. Niewola i spustoszenie Judy nie będą trwały bez końca — skruszony ostatek powróci do Jerozolimy i wznowi prawdziwe wielbienie. Jehowa jest miłosierny wobec skruszonych grzeszników.

2:2-4. Gorliwie głosząc o Królestwie i pozyskując uczniów, pomagamy ludziom z wielu narodów poznać pokojowe drogi Boże oraz zachowywać pokój z innymi.

4:4. Jehowa zmyje, czyli usunie, wszelką nieczystość moralną oraz winę krwi.

5:11-13. Brak umiaru i panowania nad sobą w kwestii doboru rozrywki oznacza uchylanie się od postępowania zgodnego z prawdziwą wiedzą (Rzymian 13:13).

5:21-23. Chrześcijańscy starsi, czyli nadzorcy, nie powinni być „mądrzy we własnych oczach”. Muszą też zachowywać umiar w „piciu wina” i wystrzegać się stronniczości.

11:3a. Przykład i nauki Jezusa pokazują, że bojaźń przed Jehową przysparza radości.

JEHOWA „OKAŻE MIŁOSIERDZIE JAKUBOWI”

(Izajasza 13:1 do 35:10)

Rozdziały od 13 do 23 zawierają orędzia Jehowy przeciwko narodom. Bóg „okaże miłosierdzie Jakubowi”, pozwalając, by wszystkie plemiona Izraela wróciły do ojczyzny (Izajasza 14:1). W rozdziałach od 24 do 27 oprócz zapowiedzi dotyczących spustoszenia Judy podane są też obietnice odrodzenia. Jehowa wyraża swój gniew przeciw „pijakom Efraima [Izraela]” za sprzymierzanie się z Syrią oraz przeciw „kapłanowi i prorokowi” Judy za wchodzenie w sojusz z Asyrią (Izajasza 28:1, 7). Ogłasza też „biada Arielowi”, czyli Jerozolimie, której mieszkańcy w poszukiwaniu ochrony ‛udają się do Egiptu’ (Izajasza 29:1; 30:1, 2). Jednakże każdy, kto okazuje wiarę w Jehowę, może liczyć na wybawienie.

Jehowa będzie strzegł „góry Syjon” niczym ‛młody grzywiasty lew wydający pomruki nad swoją zdobyczą’ (Izajasza 31:4). Złożył też obietnicę: „Oto król będzie panował dla prawości” (Izajasza 32:1). Z powodu pogróżek Asyryjczyków nawet „posłańcy pokoju” w Judzie gorzko płaczą, lecz Jehowa Bóg zapowiada swemu ludowi uleczenie, „odpuszczenie winy” (Izajasza 33:7, 22-24). „Jehowa pała oburzeniem na wszystkie narody i złością na całe ich wojsko” (Izajasza 34:2). Odmieni los spustoszonej Judy. „Pustkowie i bezwodna okolica będą się wielce radować, a pustynna równina będzie się weselić i zakwitnie jak szafran” (Izajasza 35:1).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

13:17 — W jakim sensie Medowie ‛srebro poczytywali za nic i nie mieli upodobania w złocie’? Dla Medów i Persów chwała wynikająca ze zwycięstwa była o wiele cenniejsza niż łupy wojenne. Potwierdził to Cyrus, gdy powracającym wygnańcom oddał złote i srebrne naczynia, które Nebukadneccar zrabował ze świątyni Jehowy.

14:1, 2 — Jak spełniła się zapowiedź, że słudzy Jehowy „wezmą w niewolę tych, którzy ich trzymali w niewoli, i podporządkują sobie tych, którzy ich zmuszali do pracy”? Na przykład Daniel pod panowaniem Medów i Persów piastował w Babilonie wysoki urząd, Estera została królową Persji, a Mardocheusz — pierwszym ministrem.

20:2-5 — Czy Izajasz rzeczywiście chodził przez trzy lata zupełnie nago? Prorok najprawdopodobniej zdjął jedynie wierzchnie szaty. Hebrajskie słowo przetłumaczone na „nago” może się również odnosić do kogoś ubranego tylko częściowo bądź skąpo (1 Samuela 19:24; 2 Samuela 6:14, 20).

21:1 — Do czego nawiązuje określenie „morskie pustkowie”? Nazwano tak Babilon, mimo iż leżał z dala od morza. Coroczne wylewy Eufratu i Tygrysu sprawiały, że obszar ten zamieniał się w ogromne bagniste ‛morze’.

24:13-16 — Dlaczego naród żydowski miał między ludami przypominać otrząśnięte drzewo oliwne i „to, co pozostało, gdy się skończyło winobranie”? Tak jak po zbiorach zostaje trochę owoców na drzewie lub winorośli, tak też zagładę Jerozolimy i Judy mieli przeżyć tylko nieliczni. Ale gdziekolwiek by ich uprowadzono — czy to do „krainy światła” (Babilonu na wschodzie), czy na „wyspy morskie” (Morza Śródziemnego) — będą tam wysławiać Jehowę.

24:21 — Do kogo się odnoszą wyrażenia „wojsko górne na wysokości” i „królowie na ziemi”? „Wojsko górne na wysokości” może oznaczać niegodziwe duchy. „Królowie na ziemi” to światowi władcy, na których demony wywierają potężny wpływ (1 Jana 5:19).

25:7 — Czym jest „okrycie, które okrywa wszystkie ludy, i tkanina utkana nad wszystkimi narodami”? To porównanie nawiązuje do dwóch wielkich wrogów ludzkości: grzechu i śmierci.

Czego się możemy nauczyć:

13:20-22; 14:22, 23; 21:1-9. Prorocze słowo Jehowy zawsze się spełnia, tak jak to było w wypadku Babilonu.

17:7, 8. Chociaż większość Izraelitów nie słuchała Jehowy, część z nich ‛spoglądała ku swemu Twórcy’. Podobnie jest dzisiaj — niektórzy członkowie nominalnego chrześcijaństwa dają posłuch orędziu Królestwa.

28:1-6. Izrael wpadnie w ręce Asyryjczyków, ale Bóg zadba o to, by wierne osoby ocalały. Wyroki Jehowy nie pozostawiają ludzi prawych bez nadziei.

28:23-29. Jehowa koryguje swoich sług stosownie do ich indywidualnych potrzeb i sytuacji.

30:15. Jeżeli chcemy dostąpić wybawienia od Jehowy, to powodowani wiarą, musimy ‛odpocząć’ (powstrzymać się) od szukania ratunku w ludzkich przedsięwzięciach. Dowód ufności w zbawczą moc Jehowy dajemy także wtedy, gdy ‛zachowujemy spokój’, czyli nie pozwalamy, by ogarnął nas strach.

30:20, 21. Możemy ‛zobaczyć’ Jehowę i ‛usłyszeć’ Jego wypowiedzi dotyczące wybawienia, jeśli zwracamy uwagę na to, co nam przekazuje poprzez swoje natchnione Słowo, Biblię, oraz „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45).

Proroctwo Izajasza pogłębia nasze zaufanie do Słowa Bożego

Jakże jesteśmy wdzięczni Bogu za orędzia zawarte w Księdze Izajasza! Wypełnione proroctwa upewniają nas, że ‛słowo, które wychodzi z ust Jehowy, nie wróci do Niego bezowocne’ (Izajasza 55:11).

A co powiedzieć o proroctwach mesjańskich zanotowanych w tej księdze? (Na przykład Izajasza 9:7 i 11:1-5, 10). Czyż nie umacniają naszej wiary w przygotowane przez Jehowę wybawienie? Izajasz spisał też proroctwa, które spełniają się obecnie lub spełnią w przyszłości (Izajasza 2:2-4; 11:6-9; 25:6-8; 32:1, 2). Rzeczywiście, Księga Izajasza dobitnie potwierdza, że „słowo Boże jest żywe”! (Hebrajczyków 4:12).

[Ilustracja na stronie 8]

Izajasz i jego dzieci ‛stanowili w Izraelu znaki i cuda’

[Ilustracja na stronach 8, 9]

Jerozolima miała przypominać „szałas w winnicy”

[Ilustracja na stronie 10]

Jak obecnie pomagamy ludziom z narodów ‛przekuć miecze na lemiesze’?