ARIEL

(„palenisko ołtarza Bożego” lub „lew Boży”).

1. Moabita, którego dwóch synów zabił Benajasz (2Sm 23:20; 1Kn 11:22).

2. Jeden z dziewięciu naczelników, którymi posłużył się Ezdrasz do zebrania wykwalifikowanych „sług dla domu naszego Boga”. Wydarzyło się to wiosną 468 r. p.n.e., gdy ok. 1500 Izraelitów miało wyruszyć z Ezdraszem znad rzeki Ahawa do Jerozolimy (Ezd 8:15-17, 31).

3. Kryptonim użyty w odniesieniu do Jerozolimy w Izajasza 29:1, 2, 7. W Jerozolimie znajdowała się świątynia Boga, a w niej ołtarz ofiarny. Dlatego można powiedzieć, iż miasto to było paleniskiem ołtarza Bożego. Miało również stanowić ośrodek czystego wielbienia Jehowy. Orędzie zawarte w Izajasza 29:1-4 ma jednak złowieszczy charakter i zapowiada zagładę, która spotkała Jerozolimę z rąk Babilończyków w 607 r. p.n.e.; miasto stało się wtedy „paleniskiem ołtarza” w innym sensie: płynęła nim przelana krew, zostało strawione przez ogień i było pełne ciał ofiar tej zagłady. Przyczyny owego nieszczęścia podano w wersetach 9-16. Jednakże z Izajasza 29:7, 8 wynika, iż narody pustoszące Jerozolimę nie osiągną swego ostatecznego celu.