Soda. Hebrajskie słowo néter, tłumaczone na „soda”, odnosiło się do uwodnionego węglanu sodu, czyli natrytu, nazywanego też sodą rodzimą. Po polaniu słabym kwasem soda zaczyna się pienić, do czego nawiązano w Przysłów 25:20. Chociaż w niektórych przekładach w wersecie tym mowa o „saletrze”, nie chodzi tu o tę substancję, gdyż saletra to azotan sodu lub potasu.

Soda sama w sobie oraz jako składnik mydła jest bardzo skutecznym środkiem czyszczącym. Okoliczność ta dodaje wagi słowom Jehowy na temat rażących grzechów Izraela, przyrównanego do winorośli: „Choćbyś się obmyła sodą i wzięła sobie dużo ługu, twoje przewinienie będzie plamą przede mną” (Jer 2:22).

Ług. Hebrajskie słowo borít, tłumaczone na „ług” (w niektórych przekładach na „mydło”), odnosi się do sody uzyskiwanej z popiołów roślin — w odróżnieniu od néter, czyli sody rodzimej. Podstawą takiego podziału nie był skład chemiczny, ale pochodzenie. Oba słowa występują w Jeremiasza 2:22. Biblijnym „ługiem” mógł być węglan sodu lub węglan potasu — w zależności od tego, czy rośliny, z których popiołu go otrzymywano, rosły na słonej glebie nad morzem czy w głębi lądu. Związki chemiczne wypłukiwano z popiołów za pomocą wody. Ten starożytny „ług” różnił się od substancji chemicznych nazywanych obecnie ługami (silnie żrące wodorotlenki potasu lub sodu).