ODWIEWANIE

Ostatni etap w procesie oddzielania ziaren zbóż, np. jęczmienia i pszenicy, od plew i słomy. Podczas młocki wyłuskuje się ziarna z kłosów i kruszy słomę. Następnie wszystko razem podrzuca się na wietrze widłami lub szuflą do odwiewania (Iz 30:24). Wiatr, który pod wieczór przybiera na sile, odwiewa na bok plewy i słomę, a cięższe od nich ziarno opada z powrotem na klepisko (Rut 3:2; ILUSTRACJA, t. 2, s. 953). Po przesianiu przez sito (w celu usunięcia kamyków i innych zanieczyszczeń) ziarno nadaje się już do mielenia lub przechowywania (Am 9:9; Łk 22:31).

Znaczenie przenośne. Odwiewanie często ma w Biblii znaczenie przenośne. Na przykład Jehowa zapowiedział, że pośle przeciw Babilonowi i jego mieszkańcom „przewiewaczy, którzy go odwieją” (Jer 51:1, 2). I rzeczywiście, Medowie i Persowie pod wodzą Cyrusa niejako podrzucili w powietrze Babilon i jego mieszkańców niczym plewy przeznaczone na spalenie (Mt 3:12; Łk 3:17). Jehowa przepowiedział też, że wcześniej posłuży się Babilończykami, by odwiać swój lud, czyli pokonać go i rozproszyć (Jer 15:7). A za pośrednictwem Izajasza obiecał swym sługom, iż nadejdzie czas, gdy zamienią w plewy i odwieją swych nieprzyjaciół (Iz 41:14-16). W Jeremiasza 4:11 oznajmiono, że nad Jerozolimę nadciąga „palący wiatr”, który nie służy „do odwiewania ani do oczyszczania”. Porywisty, palący wiatr nie nadawał się do odwiewania, lecz najwyraźniej niósł zniszczenie.