MIGDAŁOWIEC, MIGDAŁ

(hebr. luz, Rdz 30:37; szakéd, Rdz 43:11).

Migdałowiec zwyczajny (Amygdalus communis), drzewo z rodziny różowatych, występowało w Palestynie, Libanie i w niektórych rejonach Mezopotamii. Rosło dziko lub było uprawiane jako drzewo owocowe.

Hebrajska nazwa szakéd dosłownie znaczy „budzący się; czuwający” i dobrze pasuje do migdałowca, ponieważ jest on jednym z drzew najwcześniej budzących się do życia po zimowym odpoczynku — rozkwita już pod koniec stycznia lub na początku lutego. Warto zwrócić uwagę na grę słów w Jeremiasza 1:11, 12, gdzie występuje zarówno wyrażenie „drzewo migdałowe” (szakéd), jak i słowo „czuwam” (szokéd). Drzewo to, często wysokie na 5 m, w okresie kwitnienia pokrywa się pięknymi różowymi, czasami białymi, kwiatami tworzącymi pary. W Kaznodziei 12:5 okryte kwieciem drzewo migdałowe wyobraża siwiznę sędziwej osoby. Liście migdałowca mają lancetowaty kształt i ząbkowane brzegi. Podłużne nasiona są z jednej strony zaokrąglone, a z drugiej spiczaste. Zawsze uchodziły za przysmak i weszły w skład daru, który Jakub wysłał do Egiptu za pośrednictwem swych powracających tam synów (Rdz 43:11). Migdały zawierają cenny olej — z 45 kg nasion można uzyskać ok. 20 kg oleju.

Kwiaty migdałowca — niewątpliwie ze względu na swe subtelne piękno — posłużyły za wzór do wykonania kielichów zdobiących ramiona świecznika w przybytku (Wj 25:33, 34; 37:19, 20). A z jego gałęzi była zrobiona laska Aarona, która w ciągu nocy za sprawą cudu wypuściła pędy, okryła się pąkami i wydała dojrzałe migdały, co stanowiło dowód, że właśnie Aaron cieszy się uznaniem Bożym jako namaszczony arcykapłan (Lb 17:8).

[Ilustracja na stronie 55]

Kwitnący migdałowiec. Jedno z drzew, które z końcem zimy najwcześniej okrywają się kwieciem. Jego hebrajska nazwa oznacza „budzący się; czuwający”