ANATOT

1. Beniaminita, syn Bechera (1Kn 7:8).

2. Jeden z naczelników, którego potomek (lub nawet on sam) za czasów Nehemiasza potwierdził pieczęcią „wiarogodną umowę”, zobowiązującą do trzymania się czystego wielbienia Jehowy (Neh 9:38; 10:1, 19).

3. Miasto lewickie na terytorium Beniamina (Joz 21:17, 18; 1Kn 6:60). Jego nazwa zachowała się w nazwie wioski ʽAnata, leżącej niecałe 5 km na pn. pn. wsch. od Jerozolimy, choć samo dawne miasto utożsamia się z Ras al-Charruba, położonym ok. 800 m na pd. zach. od wioski. Z Anatot, usytuowanego na wzgórzach, rozciągał się widok na dolinę Jordanu oraz na pn. wybrzeże Morza Słonego. Było to rodzinne miasto dwóch mocarzy Dawida (2Sm 23:27; 1Kn 12:3). Właśnie tam Salomon wygnał Abiatara, ostatniego arcykapłana z domu Helego (1Kl 2:26). Poza tym Anatot wymieniono wśród miejsc, które ucierpiały podczas najazdu asyryjskiego (Iz 10:30).

Z Anatot pochodził Jeremiasz, ale ziomkowie nie uznawali go za proroka i grozili mu śmiercią za głoszenie prawdy przekazanej przez Jehowę (Jer 1:1; 11:21-23; 29:27). Dlatego Bóg zwiastował temu miastu nieszczęście, które w stosownym czasie rzeczywiście nadciągnęło, gdy kraj podbili Babilończycy (Jer 11:21-23). Jeszcze przed upadkiem Jerozolimy Jeremiasz skorzystał z przysługującego mu prawa do odkupienia od kuzyna pola w Anatot — na znak, że wygnanie kiedyś się skończy (Jer 32:7-9). W pierwszej grupie repatriantów, którzy wrócili z Zerubbabelem, było 128 mężczyzn z Anatot; wraz z innymi miejscowościami zostało ono ponownie zasiedlone i w ten sposób spełniło się proroctwo Jeremiasza (Ezd 2:23; Neh 7:27; 11:32).