Dlaczego Jehowa wypędził Kananejczyków i Izraelitów?

KTOŚ kiedyś powiedział: „Namiętnie lubię krytykować drugich — to ogromnie poprawia mi humor”. Z jakimż poczuciem wyższości osoby o takim nastawieniu wysuwają różne oskarżenia przeciw Jehowie Bogu! Krytycy Biblii często przylepiają Jehowie etykietę żądnego krwi boga plemiennego Żydów. Pewien duchowny nadał Mu przydomek nikczemnego tyrana. Na usprawiedliwienie swych obelg zarozumiali krytykanci przytaczają argument, że Jehowa wygnał Kananejczyków z ich kraju, by go dać Izraelitom.

Podnoszenie tego zarzutu dowodzi wyraźnej nieznajomości tematu. Przecież Mojżesz, występując w charakterze rzecznika Jehowy, wyjaśnił Żydom powody Jego postępowania: „To nie dzięki twojej sprawiedliwości albo prostolinijności twego serca wchodzisz w posiadanie ich kraju; w gruncie rzeczy wskutek niegodziwości tych narodów Jehowa, twój Bóg, wypędza je przed tobą” (Powtórzonego Prawa 9:5).

Kananejczycy zostali więc wygnani za swą niegodziwość. Jak się dowiadujemy z książki pt. Halley’s Bible Handbook (Podręcznik biblijny Halleya, wydanie zrewidowane), ich największym bogiem był Baal, a najważniejszą boginią — jego małżonka Asztarte. Następnie czytamy tam: „Przybytki Baala i Asztarte były zwykle połączone. Kapłanki oddawały się prostytucji sakralnej, którą uprawiali również homoseksualiści. Kult Baala, Asztarte i innych bogów kananejskich wiązał się z najwyuzdańszymi orgiami; świątynie te były siedliskami rozpusty” (strona 166).

W ruinach jednego z takich „miejsc wyniosłych”, pochodzącego z tamtych czasów, archeolodzy „znaleźli niezwykle dużo naczyń glinianych z prochami dzieci złożonych na ofiarę Baalowi. Okazało się, że cały ten teren był cmentarzem noworodków”. Odkryto też „mnóstwo posążków i plakietek wyobrażających Asztarte z wulgarnie powiększonymi narządami płciowymi i mających na celu podniecanie zmysłów. Zatem kult praktykowany przez Kananejczyków polegał na tym, że w obecności swych bożków pławili się w rozpuście, uważając to za rytuał religijny; ponadto mordowali pierworodnych, składając ich w ofierze tym samym bóstwom” (strony 166, 167).

W cytowanym dziele postawiono następnie pytanie: „Czy zastanawia nas jeszcze, dlaczego Bóg polecił Izraelowi wytępić Kananejczyków? Czyż cywilizacja odznaczająca się tak odrażającą plugawością i brutalnością mogła sobie rościć jakiekolwiek pretensje do dalszego istnienia? (...) Archeolodzy prowadzący wykopaliska w ruinach miast kananejskich dziwią się, że Bóg nie zniszczył ich dużo wcześniej” (strona 167).

W przekładzie J. B. Rotherhama, zwanym The Emphasised Bible, napisano na stronie 259: „Któż śmiałby twierdzić, że Najwyższy nie ma prawa wytracić ludzi, którzy do tego stopnia kalali ziemię i cały rodzaj ludzki?”

Jehowa powiedział Izraelitom, dlaczego wypędza Kananejczyków: „Nie zanieczyszczajcie się którymkolwiek z tych czynów, bo tym wszystkim zanieczyściły się narody, które wyrzucam przed wami. Skutkiem tego kraj jest nieczysty, a ja sprowadzę na niego karę za to uchybienie i kraj zwymiotuje swych mieszkańców”. Następnie udzielił Izraelowi niedwuznacznego ostrzeżenia: „A wy musicie się trzymać wszystkich moich ustaw i wszystkich moich orzeczeń sędziowskich i wykonywać je, żeby was nie zwymiotował kraj, do którego was wprowadzam, byście w nim mieszkali” (Kapłańska 18:24-26; 20:22).

Sens tych słów jest zupełnie jasny: Kananejczycy zostali wypędzeni ze swego kraju, ponieważ go splugawili rażącą niemoralnością, uprawianiem cudzołóstwa i homoseksualizmu oraz przelewaniem krwi niemowląt. Jeżeli Izraelici będą się na nich wzorować i oddawać cześć Baalowi, spotka ich taki sam los.

Niestety, naród izraelski poszedł za przykładem mieszkańców Kanaanu. W warstwach kulturowych pochodzących z okresu podboju tego kraju, archeolodzy natknęli się na pozostałości świątyni Asztarte, a „zaledwie kilka kroków dalej znajdował się cmentarz, na którym odkryto liczne naczynia gliniane z prochami niemowląt złożonych na ofiarę w tym przybytku. (...) Prorocy Baala i Asztarte oficjalnie mordowali małe dzieci” (Halley’s Bible Handbook, strona 198).

Prawo dane przez Jehowę za pośrednictwem Mojżesza kategorycznie zakazywało zboczeń seksualnych, tak rozpowszechnionych w Kanaanie. W Księdze Kapłańskiej 20:13 oznajmiono: „A gdy mężczyzna kładzie się z mężczyzną, tak jak się kładzie z kobietą, obaj dopuszczają się wstrętnego czynu. Należy ich bezwzględnie wydać na śmierć”.

W Prawie Mojżeszowym powiedziano też: „Żadna z córek Izraela niech się nie staje nierządnicą świątynną ani żaden z synów Izraela niech nie uprawia nierządu świątynnego. Do domu Jehowy, swego Boga, nie będziesz przynosić zarobku nierządnicy ani zapłaty psa [New World Translation Reference Bible, przypis: „Prawdopodobnie chodzi o pederastę, to znaczy o człowieka praktykującego stosunki analne, zwłaszcza z chłopcami”] w ramach jakiegokolwiek ślubowania, gdyż dla Jehowy, twego Boga, jedno i drugie jest czymś wstrętnym” (Powtórzonego Prawa 23:17, 18 [23:18, 19, BT]).

Bóg ostrzegał Izraelitów, kierując do nich proroków: „I Jehowa słał do was wszystkich swych sług, proroków, wstając wcześnie i posyłając ich, ale nie słuchaliście” (Jeremiasza 25:4). Przeciwnie, „wznosili sobie także wyżyny oraz święte filary i święte słupy na każdym wyniosłym wzgórzu i pod każdym bujnym drzewem. W kraju pojawili się nawet mężczyźni uprawiający nierząd świątynny [przypis: zniewieściali]. Postępowano według wszystkich wstrętnych czynów tych narodów, które Jehowa wypędził przed synami Izraela” (1 Królów 14:23, 24).

Prorok Izajasz napisał: „Na wysokiej i wyniosłej górze ustawiłaś swoje łoże; tam też wspięłaś się, by złożyć ofiarę. Za drzwiami i futrynami umieściłaś swój symbol falliczny [wizerunek narządu płciowego]; i z dala ode mnie obnażyłaś się i weszłaś, rozłożyłaś się; dobijałaś targu z tymi, których uściski kochasz; i mnożyłaś z nimi swe czyny nierządne, wpatrując się w fallus [członek męski]” (Izajasza 57:7, 8, An American Translation).

Kobiety sporządzały wizerunki narządów płciowych i odbywały z nimi stosunki, czytamy bowiem: „Wykonywałaś podobizny męskie i cudzołożyłaś z nimi” (Ezechiela 16:17, Biblia poznańska).

Izraelici mieszali wielbienie prawdziwe z fałszywym. Pod górą Synaj oddawali cześć złotemu cielcowi i dopuszczali się niemoralności, a jednocześnie obchodzili „święto dla Jehowy” (Wyjścia 32:5, 6). Setki lat później wciąż próbowali łączyć prawdę z fałszem. Potępił ich za to prorok Eliasz, mówiąc: „‛Jak długo będziecie utykać, chwiejąc się między dwoma odmiennymi poglądami? Jeżeli Jehowa jest prawdziwym Bogiem, podążajcie za Nim; a jeśli Baal — idźcie za nim’. A lud nie odpowiedział mu na to ani słowa” (1 Królów 18:21). Kiedy Manasses zerwał ze swymi niegodziwymi postępkami, usunął obce bóstwa i złożył Jehowie ofiary wspólności oraz ofiary dziękczynne. Niemniej w Księdze 2 Kronik 33:17 czytamy, że „lud dalej składał ofiary na miejscach wyniosłych; tyle że dla Jehowy, swego Boga”.

Przez całe wieki Izrael zanieczyszczał prawdziwe wielbienie Jehowy kultem Baala, czym sprzeniewierzał się zasadzie, którą później apostoł Paweł przedstawił w formie pytania: „Jakie istnieje porozumienie świątyni Bożej z bożkami?” (2 Koryntian 6:16). Dlatego w roku 740 p.n.e. ludność dziesięcioplemiennego królestwa Izraela dostała się do niewoli asyryjskiej, a w 607 roku p.n.e. Babilon uprowadził w niewolę mieszkańców dwuplemiennego królestwa Judy. Jedni i drudzy skalali swój kraj tak samo jak Kananejczycy i tak samo zostali z niego wypędzeni.

A co można powiedzieć o narodach nowożytnych? Czy ich kościoły nie splamiły się niemoralnością? Czy nie kalają ziemi? Czy i one będą z niej usunięte?

[Napis na stronie 6]

„Prorocy Baala i Asztarte oficjalnie mordowali małe dzieci”

[Ilustracja na stronie 5]

Naczynia gliniane z prochami niemowląt

[Prawa własności]

Lawrence E. Stager, Oriental Institute (University of Chicago)