Gog pochodzi z „krainy Magog”, położonej w „najdalszych stronach północy” (Eze 38:2, 15). Jest „głównym naczelnikiem [„głównym księciem”, Bw; „wielkim księciem”, BT] Meszechu i Tubalu” (Eze 38:2, 3). Niektóre przekłady nazywają go „księciem Rosz, Meszechu i Tubalu” (AS, JB), sugerując, że „Rosz [hebr. „głowa”]” jest nazwą ludu lub kraju. Nie występuje ona jednak w żadnym innym miejscu Biblii. Meszech i Tubal, podobnie jak Magog, to imiona synów Jafeta (Rdz 10:2), a trzy kraje o takich nazwach leżały na pn. od Izraela (zob. MAGOG 2; MESZECH 1; TUBAL).

Kim jest Gog. Krainy i ludy wymienione w proroctwie o Gogu są znane z Biblii, a poniekąd także z kronik świeckich. Nie da się jednak utożsamić Goga z jakimkolwiek historycznym ziemskim władcą. Najczęściej bywa kojarzony z Gygesem, królem Lidii (państwo w zach. części Azji Mniejszej), który w kronikach asyryjskiego władcy Asurbanipala występuje jako Gugu (D. D. Luckenbill, Ancient Records of Assyria and Babylonia, 1927, t. II, ss. 297, 351, 352). Jednakże Gyges umarł na kilkadziesiąt lat przed spisaniem proroctwa Ezechiela, toteż taka interpretacja jest nie do przyjęcia. Prócz tego samo proroctwo mówi, że atak Goga nastąpi „pod koniec lat” lub „pod koniec dni” (Eze 38:8, 16; por. Iz 2:2; Jer 30:24; 2Tm 3:1). A zatem określenie Gog nie dotyczy żadnego znanego człowieczego króla ani przywódcy, lecz niewątpliwie jest kryptonimem.

Dowody przemawiają za tym, że proroctwo to urzeczywistni się w okresie nazwanym gdzie indziej „czasem końca” (Dn 11:35; 12:9; por. Obj 12:12). Bibliści na ogół odnoszą je do okresu panowania mesjańskiego Królestwa. Na przykład w pewnym dziele powiedziano: „Gog pojawia się jako przywódca ostatniego wrogiego ataku mocarstw światowych na królestwo Boże” (The New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge, red. S. Jackson, 1956, t. V, s. 14). Nic nie wiadomo o spełnieniu się tego proroctwa na cielesnym Izraelu. A skoro ma ono urzeczywistnić się „pod koniec dni”, to siłą rzeczy odnosi się do Izraela duchowego, do zboru chrześcijańskiego (Rz 2:28, 29; Gal 6:16), którego członków apostoł Paweł nazwał dziećmi „Jerozolimy górnej”, poddającymi się jej kierownictwu (Gal 4:26). Informacje te pomagają ustalić, kim jest Gog.

Dalszych wskazówek udziela Księga Objawienia. Opisane w niej prorocze wizje zapowiadały, że symboliczny smok — Szatan Diabeł — gwałtownie nasili prześladowania zboru chrześcijańskiego. Miało to nastąpić, gdy tuż po rozpoczęciu swego panowania w Królestwie Bożym Jezus Chrystus wyrzucił Szatana i jego demony z niebios na ziemię (Obj 12:5-10, 13-17). Wizje te wyraźnie mówią o zgromadzaniu narodów przeciwko Bogu, Jego Synowi i wiernym ziemskim sługom Bożym oraz o druzgocącej porażce i unicestwieniu tych nieprzyjaciół (Obj 16:13-16; 17:12-14; 19:11-21). Wspominają też o podobnej uczcie ptactwa na zwłokach przeciwników Królestwa Chrystusa (por. Eze 39:4, 17-20 z Obj 19:21).

Według Objawienia inicjatorem i przywódcą tego ogólnoziemskiego ataku na mesjańskie Królestwo i jego poddanych jest Szatan Diabeł. To jedyna osoba wymieniona w Piśmie Świętym, która odpowiada opisowi i roli ‛Goga z Magog’ z proroctwa danego Ezechielowi. Mówi ono zatem o zaciekłej, ogólnoświatowej napaści na lud Boży, zorganizowanej i poprowadzonej przez poniżonego Szatana Diabła. Wywoła to natychmiastową reakcję Boga, który swą straszliwą mocą całkowicie unicestwi szatańskie hordy (Eze 38:18-22).