‛Rozdzielcie ziemię jako dziedzictwo’

 1, 2. (a) Jakie instrukcje od Jehowy usłyszał Ezechiel? (b) Na jakie pytania poszukamy odpowiedzi?

EZECHIEL ogląda wizję, która może przypominać mu to, co zdarzyło się niemal 900 lat wcześniej, w czasach Mojżesza i Jozuego. Wtedy Jehowa w rozmowie z Mojżeszem wyznaczył granice Ziemi Obiecanej, a potem przekazał Jozuemu, w jaki sposób ziemia ta powinna być rozdzielona między poszczególne plemiona Izraela (Liczb 34:1-15; Joz. 13:7; 22:4, 9). Teraz, w roku 593 p.n.e., Jehowa nakazuje Ezechielowi i pozostałym wygnańcom ponownie dokonać podziału! (Ezech. 45:1; 47:14; 48:29).

² Co ta wizja oznaczała dla Ezechiela oraz jego rodaków na wygnaniu? Dlaczego jest pokrzepiająca dla sług Jehowy w dzisiejszych czasach? Czy w przyszłości będzie miała większe spełnienie?

 3, 4. (a) Jakie cztery obietnice zawiera ostatnia wizja dana Ezechielowi? (b) Jaką obietnicę omówimy w tym rozdziale?

³ Ostatnia wizja dana Ezechielowi zajmuje aż dziewięć rozdziałów jego księgi (Ezech. 40:1 do 48:35). Zawiera cztery pokrzepiające obietnice od Jehowy dotyczące odrodzenia narodu izraelskiego. Jakie? Pierwsza: w świątyni Bożej zostanie przywrócone czyste wielbienie. Druga: odrodzonemu narodowi będą przewodzić wierni kapłani i pasterze. Trzecia: każdy, kto wróci do kraju, otrzyma dziedzictwo w postaci ziemi. Czwarta: Jehowa będzie ze swoim ludem — znowu będzie pośród niego przebywał.

⁴ W rozdziałach 13 i 14 tej książki przeanalizowaliśmy, jak spełniły się dwie pierwsze obietnice — dotyczące odrodzenia czystego wielbienia oraz ustanowienia wiernych pasterzy. W tym rozdziale omówimy trzecią obietnicę, związaną z podziałem ziemi. A w następnym przyjrzymy się zapewnieniu, że Jehowa będzie obecny pośród swojego ludu (Ezech. 47:13-21; 48:1-7, 23-29).

 5, 6. (a) Jaka ziemia miała zostać przydzielona Izraelitom jako dziedzictwo? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Jaki był cel tej wizji?

⁵ Odczytaj Ezechiela 47:14. W wizji Jehowa skierował uwagę Ezechiela na ziemię, która miała wkrótce przypominać „ogród Eden” (Ezech. 36:35). Potem powiedział: „Ziemię tę dacie jako dziedzictwo 12 plemionom Izraela” (Ezech. 47:13). „Ziemią” tą było terytorium Izraela, na które mieli powrócić wygnańcy. Następnie, jak zapisano w Księdze Ezechiela 47:15-21, Jehowa przeszedł do szczegółowego opisu jej zewnętrznych granic.

⁶ Jaki był cel tej wizji? Opis precyzyjnie wytyczonych granic upewniał Ezechiela oraz innych wygnańców, że ich ukochany kraj się odrodzi. Wyobraź sobie, jak ten szczegółowy, obrazowy opis musiał podnieść wygnańców na duchu! Czy starożytny lud Boży rzeczywiście otrzymał ziemię jako dziedzictwo? Tak.

 7. (a) Co wydarzyło się w roku 537 p.n.e. i jaką sytuację to przypomina? (b) Na jakie pytanie najpierw odpowiemy?

⁷ W 537 roku p.n.e., czyli 56 lat po tym, jak Ezechiel otrzymał omawianą wizję, tysiące wygnańców zaczęło wracać do ziemi izraelskiej i się w niej osiedlać. Te niezwykłe wydarzenia sprzed wieków przypominają to, co wydarzyło się w naszych czasach. W pewnym sensie dzisiejsi słudzy Jehowy też otrzymali przydział ziemi. Jehowa pozwolił im wejść do duchowego kraju i wziąć go w posiadanie. Dlatego odrodzenie Ziemi Obiecanej w starożytności może nas wiele nauczyć, jeśli chodzi o wielbienie Boga w duchowym kraju. Ale zanim omówimy te myśli, odpowiedzmy na pytanie: Na jakiej podstawie wyciągamy wniosek, że w dzisiejszych czasach istnieje duchowy kraj?

 8. (a) Jakim narodem Jehowa zastąpił naród izraelski? (b) Czym jest raj duchowy? (c) Kiedy raj duchowy zaczął istnieć i kto się w nim znalazł?

⁸ We wcześniejszej wizji danej Ezechielowi Jehowa wskazał, że proroctwa o odrodzeniu Izraela będą miały większe spełnienie po tym, jak Jego „sługa Dawid”, Jezus Chrystus, zacznie panować jako Król (Ezech. 37:24). To wydarzenie nastąpiło w roku 1914 n.e. Już dużo wcześniej naród izraelski został zastąpiony Izraelem duchowym, składającym się z chrześcijan namaszczonych duchem (odczytaj Mateusza 21:43; 1 Piotra 2:9). Ale Jehowa nie tylko zastąpił naród izraelski narodem duchowym. Zrobił coś jeszcze — fizyczne terytorium zastąpił duchową krainą, czyli rajem duchowym (Izaj. 66:8). Jak mogliśmy się dowiedzieć z 17 rozdziału tej książki, chodzi o bezpieczne duchowe środowisko, obszar działalności, w którym ostatek pomazańców oddaje cześć Jehowie od roku 1919 (zobacz ramkę 9B: „Dlaczego rok 1919?”). Z upływem czasu w tym duchowym kraju zaczęły się również osiedlać „drugie owce”, czyli osoby, które mają nadzieję na życie wieczne na ziemi (Jana 10:16). Chociaż raj ten ciągle się rozwija i rozszerza, jego błogosławieństwa będzie można w pełni odczuć dopiero po Armagedonie.

 9. Jakie szczegółowe instrukcje dotyczące podziału ziemi dał Jehowa?

⁹ Odczytaj Ezechiela 48:1, 28. Po wyznaczeniu zewnętrznych granic ziemi Jehowa szczegółowo opisał, jak należy ją podzielić. Nakazał precyzyjnie i sprawiedliwie wytyczyć 12 obszarów od północy na południe, począwszy od plemienia Dana na północnym skraju Ziemi Obiecanej aż do terytorium plemienia Gada przy południowej granicy. Każdy z tych 12 obszarów był poziomym pasem ziemi rozciągającym się od zewnętrznej granicy Izraela na wschodzie aż do zachodniej granicy przebiegającej wzdłuż Morza Wielkiego, czyli Śródziemnego (Ezech. 47:20).

10. O czym ta część wizji upewniała wygnańców?

¹⁰ O czym ta część wizji upewniała wygnańców? Przekazany Ezechielowi szczegółowy opis przydzielania ziemi z pewnością uświadamiał im, że będzie to dobrze zorganizowane. Co więcej, dokładny podział ziemi między wszystkie plemiona wskazywał, że każdy, kto wróci z niewoli, będzie miał zagwarantowane dziedzictwo w odrodzonym kraju. Nikt nie pozostanie bez ziemi ani domu.

11. Jakie wnioski możemy wyciągnąć z opisu podziału ziemi? (Zobacz ramkę „Podział ziemi”).

¹¹ Jakie pokrzepiające wnioski my możemy wyciągnąć z tej wizji? W odrodzonej Ziemi Obiecanej było miejsce nie tylko dla kapłanów, Lewitów i naczelników ludu, ale też dla Izraelitów należących do wszystkich 12 plemion (Ezech. 45:4, 5, 7, 8). Również obecnie w raju duchowym jest miejsce nie tylko dla ostatka pomazańców oraz tych członków „wielkiej rzeszy”, którzy przewodzą ludowi Bożemu, ale też dla pozostałej jej części (Obj. 7:9)a. Niezależnie od tego, czym się zajmujemy w organizacji Jehowy, mamy zapewnione miejsce w raju duchowym i wykonujemy w nim wartościową pracę. To bardzo nas pokrzepia!

12, 13. Jak zgodnie z poleceniem Jehowy należało przydzielić ziemię plemionom?

¹² Niektóre polecenia Jehowy dotyczące podziału ziemi musiały zaskoczyć Ezechiela, ponieważ bardzo różniły się od tych, które otrzymał Mojżesz. Zwróćmy uwagę na dwie takie różnice. Jedna dotyczy ziemi, a druga jej mieszkańców.

¹³ Ziemia. Jehowa nakazał Mojżeszowi, żeby większym liczebnie plemionom dał więcej ziemi (Liczb 26:52-54). Natomiast w wizji, którą otrzymał Ezechiel, powiedział, że każde plemię ma dostać „po równo [„jak jego brat”, przypis]” (Ezech. 47:14). Oznacza to, że w każdym z 12 wydzielonych pasów ziemi odległość od północnej do południowej granicy była identyczna. Wszyscy Izraelici — bez względu na to, do jakiego plemienia należeli — mieli taki sam dostęp do dóbr naturalnych, które zapewniała dobrze nawodniona Ziemia Obiecana.

14. Pod jakim względem polecenie Jehowy dotyczące cudzoziemców różniło się od przepisów Prawa Mojżeszowego?

¹⁴ Mieszkańcy. Prawo Mojżeszowe chroniło obcokrajowców i pozwalało im brać udział w wielbieniu Jehowy, ale nie mieli oni przydziału ziemi (Kapł. 19:33, 34). Jednak teraz Jehowa nakazał coś więcej: „Osiadłemu cudzoziemcowi macie przydzielić dziedzictwo na terytorium tego plemienia, wśród którego zamieszkał”. Dając taki nakaz, Jehowa usunął sporą różnicę dzielącą „rodowitych Izraelitów” i „osiadłych cudzoziemców” (Ezech. 47:22, 23). Ezechiel zobaczył, że mieszkańcy odrodzonego kraju wielbią Boga w sposób zjednoczony i że panuje wśród nich równość (Kapł. 25:23).

15. Jaką niezmienną prawdę o Jehowie potwierdzają wskazówki dotyczące ziemi i jej mieszkańców?

¹⁵ Te dwa niezwykłe polecenia, które Ezechiel otrzymał w związku z ziemią i jej mieszkańcami, musiały bardzo pokrzepić wygnańców. Wiedzieli, że Jehowa da im równy przydział ziemi niezależnie od tego, czy byli rodowitymi Izraelitami, czy cudzoziemcami, którzy przyłączyli się do czystego wielbienia (Ezd. 8:20; Nehem. 3:26; 7:6, 25; Izaj. 56:3, 8). Te wskazówki potwierdziły też pocieszającą, niezmienną prawdę: dla Jehowy wszyscy Jego słudzy są równie cenni (odczytaj Aggeusza 2:7). Bez względu na to, czy mamy nadzieję niebiańską, czy ziemską, ta prawda również dla nas jest wyjątkowa.

16, 17. (a) Jaki pożytek odnosimy z omówienia szczegółów dotyczących przydzielonej ziemi i jej mieszkańców? (b) Co omówimy w następnym rozdziale?

¹⁶ Jakie korzyści odnosimy z omówienia szczegółów dotyczących przydzielonej ziemi i jej mieszkańców? Przypomina nam to, że w naszej międzynarodowej społeczności braterskiej powinna być zawsze wyraźnie widoczna równość i jedność. Jehowa nie jest stronniczy. Warto zadać sobie pytania: „Czy tak jak Jehowa jestem bezstronny? Czy każdego współwyznawcę traktuję z szacunkiem, bez względu na jego pochodzenie czy warunki życiowe?” (Rzym. 12:10). Cieszymy się, że nasz niebiański Ojciec, Jehowa, dał nam wszystkim równy dostęp do raju duchowego, gdzie z całej duszy pełnimy dla Niego świętą służbę i cieszymy się otrzymywanymi od Niego błogosławieństwami (Gal. 3:26-29; Obj. 7:9).

¹⁷ Przeanalizujmy czwarte zapewnienie, przekazane w końcowej części ostatniej wizji Ezechiela — obietnicę, że Jehowa będzie z wygnańcami. Czego możemy się z niej nauczyć? Odpowiedź znajdziemy w następnym rozdziale.