Wydarzenia po podbojach. Aleksander miał wielkie projekty związane z odbudową Babilonu i ustanowieniem go stolicą, ale ich nie zrealizował. Jak przepowiedział Daniel, „został złamany” przez śmierć (Dn 8:8). Ambitne plany odrestaurowania Babilonu spełzły na niczym — i to nie tylko dlatego, że w 323 r. p.n.e. 32-letni Aleksander niespodziewanie umarł w kwiecie wieku na malarię, do której doszły powikłania wynikające z rozwiązłego życia, ale przede wszystkim dlatego, że Jehowa znacznie wcześniej postanowił, iż owo miasto nie zostanie nigdy odbudowane (Jer 50:35-40).

Prócz tego napisano: „To zaś, że został złamany, wskutek czego w końcu wyrosły na jego miejscu cztery: Z jego narodu powstaną cztery królestwa, lecz nie z jego mocą” (Dn 8:22). Trudno więc uznać za zwykły zbieg okoliczności historycznych, że państwo Aleksandra podzielili między siebie czterej jego wodzowie: Seleukos I (Nikator) zagarnął Mezopotamię i Syrię, Kasander — Macedonię i Grecję, Ptolemeusz I (Soter) — Egipt i Palestynę, a Lizymach — Trację oraz Azję Mniejszą.

„Gdy tylko stał się potężny, wielki róg został złamany” (Dn 8:8)

W 323 r. p.n.e. 32-letni Aleksander zachorował i umarł

„Wielki róg został złamany i cztery (...) zaczęły wyrastać w jego miejsce” (Dn 8:8, 22)

Do 301 r. p.n.e. czterech wodzów Aleksandra zagarnęło poszczególne części jego imperium