Rozdział 9

Proroctwa, które się spełniły

Ludzie nie potrafią trafnie przepowiadać przyszłości. Już nieraz żałośnie zawiedli pod tym względem. Dlatego księga zawierająca proroctwa, które się spełniły, siłą rzeczy zwraca na siebie uwagę. A właśnie taką Księgą jest Biblia.

 1 (oraz wstęp). Czego dowodzi fakt, że Biblia zawiera proroctwa, które się sprawdziły?

LICZNE proroctwa Pisma Świętego spełniły się w tak drobnych szczegółach, że krytycy uważają, jakoby zostały spisane po fakcie. Twierdzenia takie są jednak gołosłowne. Przecież wszechmocny Bóg z pewnością jest w stanie przepowiadać przyszłość (Izajasza 41:21-26; 42:8, 9; 46:8-10). Spełnianie się proroctw biblijnych nie oznacza, że zostały spisane po czasie, lecz raczej poświadcza ich Boskie natchnienie. Omówimy teraz niektóre zdumiewające proroctwa, które się już sprawdziły. Stanowią one kolejny dowód, że Biblia jest Słowem Boga, a nie dziełem człowieka.

Zesłanie do Babilonu

 2, 3. Jak doszło do tego, że król Ezechiasz pokazał wysłannikom Babilonu wszystkie skarby swego pałacu i państwa?

² Król Ezechiasz panował w Jeruzalem około 30 lat. W roku 740 p.n.e. był świadkiem podbicia przez Asyrię królestwa Izraela, sąsiadującego z nim od północy. W roku 732 p.n.e. doświadczył na sobie zbawczej mocy Bożej, gdy próba zdobycia Jeruzalem skończyła się dla Asyryjczyków wręcz katastrofalnie (Izajasza 37:33-38).

³ Niedługo potem Ezechiasz gości posłów Merodacha-Baladana, króla Babilonu. Na pozór przybywają oni złożyć Ezechiaszowi gratulacje z okazji powrotu do zdrowia po ciężkiej chorobie. Ale Merodach-Baladan widzi chyba w Ezechiaszu ewentualnego sojusznika przeciwko asyryjskiej potędze światowej. Ezechiasz niczym nie rozwiewa tych nadziei, gdy pokazuje Babilończykom wszystkie bogactwa swego pałacu i państwa. Być może i on szuka sprzymierzeńców na wypadek powrotu Asyryjczyków (Izajasza 39:1, 2).

 4. Jakie tragiczne następstwa błędnego posunięcia Ezechiasza przepowiedział Izajasz?

⁴ Nierozważny postępek Ezechiasza natychmiast dostrzegł Izajasz, wybitny prorok żyjący w tamtych czasach. Wie on, że najskuteczniejszą ochronę może zapewnić królowi Jehowa, a nie Babilończycy, toteż oświadcza, iż takie popisywanie się przed nimi bogactwem będzie mieć tragiczne następstwa. „Oto idą dni”, mówi Izajasz, „w których wszystko, co jest w twoim domu i co nagromadzili twoi ojcowie aż po dziś dzień, zostanie zabrane do Babilonii”. Jehowa zadecydował: „Nie pozostanie nic” (Izajasza 39:5, 6, Bw).

 5, 6. (a) Jak Jeremiasz potwierdził słowa Izajasza? (b) W jaki sposób spełniły się proroctwa Izajasza i Jeremiasza?

⁵ W tamtych czasach, w VIII wieku p.n.e., spełnienie się takiego proroctwa mogło się wydawać nieprawdopodobne. Jednakże sto lat później sytuacja się zmieniła. Babilon zepchnął Asyrię z pozycji dominującej potęgi światowej, natomiast Juda tak podupadła pod względem religijnym, że Bóg cofnął jej swe błogosławieństwo. Natchnął innego proroka, Jeremiasza, by powtórzył Izajaszową przestrogę i obwieścił w imieniu Jehowy: „Sprowadzę ich [Babilończyków] przeciw temu krajowi, przeciw jego mieszkańcom (...) Cały ten kraj zostanie spustoszony i opuszczony, a narody będą służyć królowi babilońskiemu przez siedemdziesiąt lat” (Jeremiasza 25:9, 11, BT).

⁶ Mniej więcej cztery lata po wygłoszeniu przez Jeremiasza tego proroctwa Babilończycy wcielili Judę do swego imperium. Trzy lata później uprowadzili do Babilonu grupę jeńców żydowskich oraz zagarnęli część skarbów świątyni jeruzalemskiej. Po dalszych 8 latach Juda się zbuntowała i została znowu podbita przez króla Babilonu, Nabuchodonozora. Tym razem Jeruzalem i świątynia uległy zburzeniu. Wszelkie nagromadzone w nich bogactwa oraz sami Żydzi zostali zabrani do dalekiego Babilonu — dokładnie tak, jak to przepowiedzieli Izajasz i Jeremiasz (2 Kronik 36:6, 7, 12, 13, 17-21).

 7. Jak archeologia poświadcza spełnienie się proroctw Izajasza i Jeremiasza, dotyczących Jeruzalem?

⁷ The Archaeological Encyclopedia of the Holy Land (Encyklopedia archeologiczna Ziemi Świętej) podaje, że po zbrojnej napaści Babilończyków „miasto [Jeruzalem] było doszczętnie zburzone”.¹ Archeolog W. F. Albright stwierdza: „Wykopaliska i eksploracja powierzchniowa na obszarze Judy wykazały, że wskutek dwukrotnego najazdu Chaldejczyków tamtejsze miasta nie tylko zostały obrócone w perzynę, lecz nie były zamieszkane przez całe pokolenia — niekiedy już na zawsze”.² A zatem archeologia potwierdza wstrząsające spełnienie się owych proroctw.

Zagłada Tyru

 8, 9. Jakie proroctwo wypowiedział Ezechiel przeciwko Tyrowi?

⁸ Następnym pisarzem starożytnym, który zanotował proroctwa natchnione przez Boga, był Ezechiel. Prorokował on na przełomie VII i VI wieku p.n.e., czyli w latach poprzedzających zburzenie Jeruzalem i w pierwszych dziesięcioleciach pobytu zesłańców żydowskich w Babilonie. Nawet niektórzy nowożytni krytycy nie zaprzeczają, że Księgę Ezechiela spisano mniej więcej w tym czasie.

⁹ Ezechiel utrwalił na piśmie doniosłe proroctwo o zagładzie północnego sąsiada Izraela, Tyru, który zerwał przyjacielskie stosunki z ludem Bożym i stał się jego wrogiem (1 Królów 5:1-9; Psalm 83:3-9, Bw). Napisał: „Tak mówi Pan, Jahwe: Oto Ja jestem przeciw tobie, Tyrze. Sprowadzę na ciebie liczne ludy, podobnie jak morze spiętrza swoje fale. Zburzą mury Tyru i rozwalą jego wieże. Wymiotę zeń jego proch i uczynię z niego nagą skałę (...) a twoje kamienie, drzewo i gruzy wrzucą do wody” (Ezechiela 26:3, 4, 12, Bp).

10-12. Kiedy i jak spełniło się ostatecznie proroctwo Ezechiela?

¹⁰ Czy rzeczywiście do tego doszło? Niewiele lat po ogłoszeniu przez Ezechiela tego proroctwa król babiloński Nabuchodonozor rozpoczął oblężenie Tyru (Ezechiela 29:17, 18). Nie było to łatwe przedsięwzięcie. Na stałym lądzie leżała tylko część miasta (tak zwany Stary Tyr), reszta zaś — na wyspie odległej jakieś 800 metrów od brzegu. Nabuchodonozor oblegał tę wyspę przez 13 lat, zanim się w końcu poddała.

¹¹ Jednakże w roku 332 p.n.e. proroctwo Ezechiela spełniło się we wszystkich szczegółach. Azję najechał wówczas macedoński zdobywca Aleksander Wielki. Tyr stawił mu opór, czując się bezpieczny na swej wyspie. Aleksander nie chciał pozostawiać na tyłach potencjalnego wroga, ale nie miał też zamiaru iść w ślady Nabuchodonozora i oblegać miasto przez długie lata.

¹² Jaką obrał strategię? Zbudował groblę, po której jego żołnierze mogli się dostać na wyspę i zaatakować stojące na niej miasto. Zwróćmy jednak uwagę, czego użył do usypania tej grobli. The Encyclopedia Americana donosi: „Z gruzów zburzonej uprzednio lądowej części miasta zbudował w roku 332 ogromną groblę, aby połączyć wyspę z lądem stałym”. Po stosunkowo krótkim oblężeniu zrównano z ziemią również miasto na wyspie. Tym samym proroctwo Ezechiela spełniło się w całej rozciągłości. Nawet „kamienie, drzewo i gruzy” starego Tyru ‛wrzucono do wody’.

13. Jak pewien XIX-wieczny podróżnik opisał miejsce po starożytnym Tyrze?

¹³ Pewien XIX-wieczny podróżnik tak opisywał, co do jego czasów zachowało się z tego starożytnego miasta: „Z dawnego Tyru, jaki znał Salomon i prorocy izraelscy, nie pozostały żadne ślady poza wykutymi w skale grobowcami na górskich zboczach oraz fundamentami murów (...) Nawet na wyspie, którą Aleksander Wielki podczas oblegania miasta zamienił w półwysep, zasypując cieśninę dzielącą ją od lądu stałego, najwcześniejsze szczątki pochodzą z okresu wypraw krzyżowych. Dzisiejsze miasteczko, w całości stosunkowo młode, leży w północnej części dawnej wyspy, a prawie całą resztę jej powierzchni pokrywają bliżej nieokreślone ruiny”.³

Kolej na Babilon

14, 15. Jakie proroctwa przeciw Babilonowi zanotowali Izajasz i Jeremiasz?

¹⁴ Prorok Izajasz, który już w VIII wieku p.n.e. ostrzegał Żydów przed przyszłym najazdem Babilończyków, wygłosił jeszcze inną zdumiewającą przepowiednię, dotyczącą tym razem unicestwienia samego Babilonu. W obrazowych słowach przedstawił następujące informacje: „Oto ja pobudzam przeciw nim Medów (...). Wtedy Babilon, perła królestw, klejnot, duma Chaldejczyków, stanie się jak Sodoma i Gomora, gdy je Bóg wywrócił. Nie będzie nigdy więcej zamieszkany ani zaludniony z pokolenia w pokolenie” (Izajasza 13:17-20, BT).

¹⁵ Również prorok Jeremiasz na wiele lat naprzód przepowiedział upadek Babilonu, podając przy tym interesujący szczegół: „Posucha na jego wody, aby wyschły (...) Przestali walczyć rycerze Babilonu, siedzą w warowniach, siła ich wyczerpała się” (Jeremiasza 50:38; 51:30, Bw).

16. Kto i kiedy zdobył Babilon?

¹⁶ Panowanie Babilonu jako dominującej potęgi światowej dobiegło końca w 539 roku p.n.e., kiedy przeciwko temu miastu wyruszył mężny władca perski Cyrus, sprzymierzony z wojskami medyjskimi. Czekało go arcytrudne zadanie. Babilon miał potężne mury i uchodził za twierdzę nie do zdobycia. Na dodatek przez miasto płynęła wielka rzeka Eufrat, stanowiąca ważny element systemu obronnego.

17, 18. (a) Jak spadła ‛posucha na wody’ Babilonu? (b) Dlaczego obrońcy Babilonu „przestali walczyć”?

¹⁷ Grecki historyk Herodot opisuje, jak Cyrus uporał się z tym problemem: „Ustawił całe swe wojsko, jednych u wpadu rzeki do miasta, innych znowu w tyle miasta, w punkcie, gdzie rzeka z miasta wypływa, i przykazał wojsku, żeby z chwilą gdy zobaczą, że łożysko rzeki da się przejść, w tym miejscu weszli do miasta (...) wprowadził rzekę kanałem do jeziora [sztucznego zbiornika założonego przez jedną z poprzednich władczyń Babilonu], które właściwie było bagnem, i sprawił przez to, że stare łożysko rzeki, której woda opadła, stało się możliwe do przejścia. Gdy to nastąpiło i rzeka na tyle opadła, że mniej więcej do połowy biodra mężczyźnie sięgała, Persowie, których w tymże celu ustawiono przy łożysku Eufratu, wdarli się z tej strony do Babilonu”.⁴

¹⁸ Tak oto zgodnie z przepowiedniami Izajasza i Jeremiasza zdobyto owo miasto. Zauważmy jednak, jak dokładnie spełniły się proroctwa. Rzeczywiście przyszła „posucha na jego [Babilonu] wody, aby wyschły”. Opadnięcie wód Eufratu otworzyło Cyrusowi dostęp do miasta. Czy „przestali walczyć rycerze Babilonu”, jak ostrzegał Jeremiasz? Zarówno Biblia, jak i greccy kronikarze Herodot i Ksenofont donoszą, że gdy nastąpił atak Persów, Babilończycy akurat ucztowali.⁵ Kronika Nabonida, urzędowy dokument sporządzony pismem klinowym, informuje, iż oddziały Cyrusa wkroczyły do Babilonu „bez walki”, a więc zapewne bez stoczenia regularnej bitwy.⁶ Najwyraźniej wojownicy babilońscy niewiele uczynili w obronie swej stolicy.

19. Czy spełniły się słowa, że Babilon „nie będzie nigdy więcej zamieszkany”? Objaśnij to szerzej.

¹⁹ A co z zapowiedzią, że Babilon „nie będzie nigdy więcej zamieszkany”? Sprawdziła się co do joty, choć nie nastąpiło to zaraz w roku 539 p.n.e. W późniejszych czasach Babilon wielokrotnie stawał się gniazdem buntu, aż wreszcie w 478 roku p.n.e został zburzony przez Kserksesa. Pod koniec IV wieku p.n.e. Aleksander Wielki planował podjęcie odbudowy, lecz zmarł, zanim prace posunęły się naprzód. Od tej pory miasto coraz bardziej podupadało. W pierwszym stuleciu naszej ery było jeszcze zamieszkane, ale dziś ze starożytnego Babilonu pozostało jedynie rumowisko leżące na terenie Iraku. Chociażby został częściowo odrestaurowany, będzie stanowił jedynie atrakcję turystyczną, a nie tętniącą życiem metropolię. Ruiny te stanowią wymowne świadectwo ostatecznego spełnienia się natchnionych proroctw dotyczących Babilonu.

Pochód mocarstw światowych

20, 21. Co oglądał Daniel w proroczej wizji dotyczącej potęg światowych i jak się ona spełniła?

²⁰ Kiedy w VI wieku p.n.e. wygnańcy żydowscy przebywali w Babilonie, jeszcze inny prorok — Daniel — opisał pod wpływem natchnienia szereg godnych uwagi wizji, przepowiadających przyszły bieg wydarzeń światowych. W jednej z nich Daniel przedstawia kilka symbolicznych zwierząt, które kolejno zajmują miejsce na arenie dziejów. Anioł wyjaśnia prorokowi, że wyobrażają one pochód potęg światowych, rozpoczynający się w jego czasach. O dwóch zwierzętach powiedział na przykład: „Baran z dwoma rogami, którego widziałeś, oznacza królów Medii i Persji. A kozioł, to król grecki, a wielki róg, który jest między jego oczami, to król pierwszy. A to, że został złamany, a cztery inne wyrosły zamiast niego, znaczy: Z jego narodu powstaną cztery królestwa, ale nie z taką mocą, jaką on miał” (Daniela 8:20-22, Bw).

²¹ To prorocze spojrzenie w przyszłość dokładnie się sprawdziło. Imperium babilońskie zostało obalone przez Medo-Persję, która 200 lat później ustąpiła miejsca greckiemu mocarstwu światowemu. Na czele potęgi greckiej stał Aleksander Macedoński — „wielki róg”. Ale gdy umarł, jego wodzowie zaczęli walczyć o władzę, toteż rozległe imperium Aleksandra rozpadło się w końcu na cztery mniejsze państwa — „cztery królestwa”.

22. Jaką jeszcze potęgę zapowiedziano w innym proroctwie o pochodzie mocarstw światowych?

²² W 7 rozdziale Księgi Daniela znajdujemy podobną wizję, również dotyczącą dalekiej przyszłości. Babilońską potęgę światową obrazuje w niej lew, perską — niedźwiedź, grecką zaś czterogłowy lampart z czterema skrzydłami na grzbiecie. Daniel widzi następnie inne dzikie zwierzę, „straszne i groźne, i nadzwyczaj silne; (...) a miało dziesięć rogów” (Daniela 7:2-7, Bw). Ta czwarta bestia przedstawiała potężne cesarstwo rzymskie, które zaczęło powstawać jakieś 300 lat po zanotowaniu tego proroctwa przez Daniela.

23. W czym czwarta bestia z proroctwa Daniela była „inna niż wszystkie królestwa”?

²³ Anioł tak prorokował o Rzymie: „Czwarte zwierzę oznacza czwarte królestwo na ziemi, które jest inne niż wszystkie królestwa; ono pochłonie całą ziemię, podepcze i zmiażdży ją” (Daniela 7:23, Bw). H. G. Wells w książce Historia świata powiada: „To nowe mocarstwo rzymskie, które w II i I w. przed Chr. zdobyło siły do panowania nad światem zachodnim, różniło się pod wielu względami od wszystkich dotychczasowych wielkich państw cywilizowanego świata”.⁷ Z początku było republiką, a następnie przeistoczyło się w monarchię. W odróżnieniu od poprzednich mocarstw nie powstało dzięki jednemu zdobywcy, lecz rozrastało się w ciągu kilku stuleci. Przetrwało też o wiele dłużej i opanowało daleko rozleglejsze obszary niż którekolwiek dawniejsze imperium.

24, 25. (a) Jak pojawiło się dziesięć rogów tej bestii? (b) Jakie zmagania pomiędzy rogami owej bestii oglądał w wizji Daniel?

²⁴ A co przedstawiało dziesięć rogów tej potężnej bestii? Anioł wyjaśnił: „Dziesięć rogów znaczy, że z tego królestwa powstanie dziesięciu królów, a po nich powstanie inny; ten będzie inny niż poprzedni i obali trzech królów” (Daniela 7:24, Bw). Jak się to spełniło?

²⁵ Kiedy w V wieku n.e. cesarstwo rzymskie zaczęło się chylić ku upadkowi, nie od razu zostało zastąpione przez inną potęgę światową. Przeciwnie, rozpadło się na szereg królestw — na „dziesięciu królów”. Z czasem imperium brytyjskie pokonało trzech rywali: Hiszpanię, Francję oraz Holandię, dzięki czemu stało się największym mocarstwem. W ten sposób „róg”, który wyrósł ostatni, obalił „trzech królów”.

Czy proroctwa Daniela spisano po fakcie?

26. Kiedy zdaniem krytyków napisano Księgę Daniela i dlaczego wtedy?

²⁶ Z Biblii wynika, że Księgę Daniela spisano w VI wieku p.n.e. Jednakże zawarte w niej proroctwa sprawdziły się tak dokładnie, że krytycy obstają przy tym, iż musiała ona powstać około 165 roku p.n.e., gdy część tych proroctw już się spełniła.⁸ W wielu podręcznikach przytacza się ową datę jako niepodważalną, chociaż jedyną istotną podstawą do takiego twierdzenia jest okoliczność, że owe proroctwa okazały się zgodne z prawdą.

27, 28. Jakie fakty dowodzą, że Księga Daniela musiała powstać przed rokiem 165 p.n.e.?

²⁷ Powyższej hipotezie należy jednak przeciwstawić następujące fakty: Po pierwsze, na księgę tę powołują się dzieła żydowskie pochodzące z II wieku p.n.e., takie jak Księga 1 Machabejska. Po drugie, Księgę Daniela włączono do greckiego przekładu Pism Hebrajskich zwanego Septuagintą, nad którym prace rozpoczęto w III stuleciu p.n.e.⁹ Po trzecie, fragmenty odpisów tej księgi należą do najliczniejszych znalezisk wśród Zwojów znad Morza Martwego, a datowane są na 100 rok p.n.e.¹⁰ Tak więc wkrótce po domniemanym czasie spisania dzieło Daniela było już szeroko znane i cenione, co stanowi przekonujący dowód, że powstało znacznie wcześniej niż utrzymują krytycy.

²⁸ Co więcej, Księga Daniela podaje szczegóły historyczne, których nie mógł znać pisarz z II wieku p.n.e. Wyraźnie wskazuje na to przykład władcy Babilonu Baltazara, zabitego przez zdobywców tego miasta w 539 roku p.n.e. Najważniejsze źródła pozabiblijne mówiące o upadku Babilonu to dzieła Herodota (V wiek), Ksenofonta (V/IV wiek) oraz Berossosa (III wiek p.n.e.). Żaden z nich nic nie wiedział o Baltazarze.¹¹ Jest zatem zupełnie nieprawdopodobne, aby pisarz z II wieku p.n.e. dysponował jakąś informacją niedostępną dla tych wcześniejszych kronikarzy. Wzmianka o Baltazarze w 5 rozdziale Księgi Daniela mocno przemawia za tym, że Daniel sporządził swą księgę, zanim powstały dzieła tamtych historyków.a

29. Dlaczego jest niemożliwe, by Księgę Daniela spisano po spełnieniu się zawartych w niej proroctw?

²⁹ Na koniec wspomnijmy, iż Księga Daniela zawiera proroctwa, które spełniły się długo po 165 roku p.n.e. Jedno z nich, omówione powyżej, odnosiło się do cesarstwa rzymskiego. Innym jest zdumiewające proroctwo o przyjściu Mesjasza, to znaczy Jezusa.

Nadejście Pomazańca

30, 31. (a) Które proroctwo Daniela przepowiedziało czas pojawienia się Mesjasza? (b) Jak na podstawie proroctwa Daniela można obliczyć rok, w którym miał się pojawić Mesjasz?

³⁰ Proroctwo to zanotowano w 9 rozdziale Księgi Daniela, a brzmi ono tak: „Siedemdziesiąt tygodni [lat, czyli czterysta dziewięćdziesiąt lat] wyznaczono nad twoim ludem i nad twym świętym miastem”b (Daniela 9:24, The Amplified Bible). Co miało się stać w ciągu tych 490 lat? Czytamy: „Od wydania rozkazu o przywróceniu i odbudowie Jeruzalem do [nadejścia] pomazańca, księcia, ma być siedem tygodni [lat] i sześćdziesiąt dwa tygodnie [lat]” (Daniela 9:25, AB). Proroctwo to dotyczy zatem czasu pojawienia się „pomazańca”, czyli Mesjasza. A jak się spełniło?

³¹ Polecenie odbudowania Jeruzalem wydano w „dwudziestym roku panowania króla Artakserksesa”, władcy Persji, czyli w 455 roku p.n.e. (Nehemiasza 2:1-9, Bw). Po upływie 49 lat (7 tygodni lat) przywrócono miastu sporo z dawnej świetności. Natomiast okres 483 lat (7 plus 62 tygodnie lat) — licząc od 455 roku p.n.e. — dobiegł kresu w 29 roku n.e. Był to zarazem „piętnasty rok panowania cesarza Tyberiusza”, rok, w którym Jan Chrzciciel ochrzcił Jezusa (Łukasza 3:1, Bw). Jezus został wówczas publicznie przedstawiony jako Syn Boży i rozpoczął służbę kaznodziejską, polegającą na głoszeniu dobrej nowiny narodowi żydowskiemu (Mateusza 3:13-17; 4:23). Właśnie wtedy stał się „pomazańcem”, czyli Mesjaszem.

32. Jak długo w myśl proroctwa Daniela miała trwać ziemska służba Jezusa i co miało się stać po jej ukończeniu?

³² Proroctwo oznajmia dalej: „A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach [lat] pomazaniec ma być odcięty”. Następnie dodaje: „I ma wstąpić w mocne i trwałe przymierze z wieloma na jeden tydzień [siedem lat]; a w połowie tygodnia ma sprawić, że zaniknie ofiara i dar ofiarny” (Daniela 9:26, 27, AB). Jezus faktycznie przyszedł wyłącznie do „wielu”, to jest do cielesnych Żydów. Niekiedy głosił również Samarytanom, którzy co prawda wierzyli w część świętych Pism, lecz tworzyli sektę trzymającą się z dala od judaizmu. „W połowie tygodnia”, czyli po trzyipółletnim okresie głoszenia, Jezus złożył swe życie w ofierze i w ten sposób został „odcięty”. Oznaczało to kres Prawa Mojżeszowego wraz z jego obrzędowymi darami i ofiarami (Galatów 3:13, 24, 25). Tak więc Jezus przez swą śmierć ‛sprawił, że zaniknęła ofiara i dar ofiarny’.

33. Jak długo Jehowa interesował się wyłącznie Żydami i jakie wydarzenie zakończyło ten okres?

³³ Niemniej nowo powstały zbór chrześcijański jeszcze przez następne trzy i pół roku dawał świadectwo tylko Żydom, a potem też Samarytanom. Ale w 36 roku n.e., po upływie 70 tygodni lat, apostoł Piotr został skierowany z dobrą nowiną do poganina Korneliusza (Dzieje 10:1-48). Odtąd „przymierze z wieloma” nie ograniczało się do Żydów. Wybawienie głoszono również nie obrzezanym poganom.

34. Co zgodnie z proroctwem Daniela spotkało cielesny Izrael wskutek odrzucenia Mesjasza?

³⁴ Ponieważ Żydzi jako naród odrzucili Jezusa i sprzysięgli się na jego śmierć, Jehowa nie zapewnił im ochrony, gdy w roku 70 n.e. nadciągnęli Rzymianie i zburzyli Jeruzalem. Tym samym znalazły spełnienie dalsze słowa Daniela: „A lud innego księcia, który ma nadejść, zniszczy miasto i sanktuarium. Kres jego ma nadejść z powodzią i aż do końca ma być wojna” (Daniela 9:26b, AB). Tym drugim „księciem” był Tytus, wódz rzymski, który w 70 roku n.e. zburzył Jeruzalem.

Natchnione proroctwa

35. Jakie jeszcze proroctwa o Jezusie dokładnie się sprawdziły?

³⁵ Okazało się zatem, że proroctwo Daniela o 70 tygodniach sprawdziło się z zadziwiającą ścisłością. W pierwszym wieku spełniło się zresztą wiele proroctw zanotowanych w Pismach Hebrajskich, a część z nich odnosiła się do Jezusa. Miejsce jego urodzenia, jego gorliwość dla domu Bożego, działalność kaznodziejska, zdradzenie go za 30 srebrników, sposób zadania mu śmierci, rzucanie losów o jego szatę — wszystkie te szczegóły przepowiedziano w Pismach Hebrajskich. Urzeczywistnienie owych proroctw wykazało ponad wszelką wątpliwość, że Jezus był Mesjaszem, i po raz kolejny poświadczyło ich natchniony charakter (Micheasza 5:1, Bw; Łukasza 2:1-7; Zachariasza 11:12; 12:10; Mateusza 26:15; 27:35; Psalm 22:19, Bw; 34:21, Bw; Jana 19:33-37).

36, 37. Czego uczy nas fakt, że proroctwa biblijne się spełniły, i o czym nas to upewnia?

³⁶ Proroctwa biblijne zawsze spełniały się w przewidzianym czasie. Wszystko rozgrywało się dokładnie tak, jak zapowiadała Biblia. Stanowi to niezbity dowód, że jest ona Słowem Bożym. Za tymi proroczymi wypowiedziami musiała się kryć mądrość przewyższająca ludzką, w przeciwnym razie nie mogłyby one być tak trafne.

³⁷ Ale w Piśmie Świętym są też inne przepowiednie, które nie spełniły się w tamtych czasach. Dlaczego? Ponieważ miały się urzeczywistnić za naszych dni, a nawet w jeszcze dalszej przyszłości. Niezawodność tamtych starożytnych proroctw upewnia nas, że i pozostałe bez wątpienia się sprawdzą. Następny rozdział utwierdzi nas w tym przekonaniu.

[Przypisy]

[Napis na stronie 133]

Proroctwa biblijne zawsze się spełniały w przewidzianym czasie. Wszystko rozgrywało się dokładnie tak, jak zapowiadała Biblia

[Ilustracja na stronie 118]

Archeolodzy stwierdzili, że Nabuchodonozor doszczętnie zburzył Jeruzalem

[Ilustracja na stronie 121]

Dzisiejszy Tyr. Dawne miasto, znane prorokom izraelskim, zniknęło niemal bez śladu

[Ilustracja na stronie 123]

Turyści zwiedzający ruiny starożytnego Babilonu są świadkami spełnienia się proroctw dotyczących tego miasta

[Ilustracje na stronie 126]

Proroctwa Daniela o pochodzie mocarstw światowych spełniły się tak dokładnie, że zdaniem nowożytnych krytyków musiały być spisane po fakcie

BABILON

PERSJA

GRECJA

RZYM

BRYTANIA

[Ilustracja na stronie 130]

Daniel ściśle przepowiedział czas pojawienia się w Izraelu Mesjasza