Nabuchodonozor rozkazał poddać całą tę czwórkę specjalnemu trzyletniemu szkoleniu, „aby ich nauczyć pisma i języka Chaldejczyków”.

(Daniela 1:4, 5, Bp). Kryło się w tym pewne niebezpieczeństwo, i to z kilku względów. Program tego szkolenia najprawdopodobniej obejmował nie tylko trzyletnią naukę języka. Występujące w powyższym tekście określenie „Chaldejczycy” zdaniem niektórych znawców odnosi się „nie tyle do ludności babilońskiej, ile raczej do klasy ludzi wykształconych” (The Soncino Books of the Bible). A autor komentarza do Księgi Daniela, C. F. Keil, twierdzi: „Daniel i jego współtowarzysze mieli się kształcić w mądrości kapłanów i uczonych chaldejskich, którą wykładano w szkołach Babilonu”.

Jeżeli chodzi o pobierane przez nich nauki, to późniejsze fakty z życia wszystkich czterech młodych Hebrajczyków dowodzą ponad wszelką wątpliwość, iż obowiązkowe trzyletnie zapoznawanie się z kulturą babilońską nie skłoniło ich do rozluźnienia dotychczasowej mocnej więzi z Jehową i z czystym wielbieniem (Daniela, rozdziały 3 i 6). Dzięki pomocy Jehowy wyszli bez szwanku z trzyletniego przymusowego nurzania się w wyższej uczoności babilońskiej. „Bóg dał tym czterem młodzieńcom znajomość i rozumienie wszelkiego pisma i mądrości; Daniel zaś znał się na wszelkiego rodzaju widzeniach i snach. W każdej (...) sprawie, która wymagała mądrości i rozumienia, o którą pytał ich król, stwierdzał, że przewyższają dziesięciokrotnie wszystkich wróżbitów i magów, którzy byli w całym jego królestwie” (Daniela 1:17, 20).