SPRAWA BRAKUJĄCEGO WŁADCY

 7. (a) Dlaczego krytycy Biblii przez długi czas skwapliwie wskazywali na wzmianki o Belszaccarze? (b) Jaki los spotkał twierdzenie, iż Belszaccar to postać fikcyjna?

⁷ Daniel napisał, że w czasie zdobycia Babilonu panował tam Belszaccar, „syn” Nebukadneccara (Daniela 5:1, 11, 18, 22, 30). Krytycy długo kwestionowali tę informację, ponieważ nigdzie indziej poza Biblią imię Belszaccar się nie pojawiało. Co więcej, według starożytnych historyków ostatnim królem Babilonu był Nabonid, jeden z następców Nebukadneccara. Dlatego w roku 1850 Ferdinand Hitzig uznał Belszaccara za oczywisty wytwór fantazji pisarza. Ale czy ta opinia nie wydaje ci się nazbyt pochopna? Czyż brak wzmianek o tym królu — zwłaszcza z czasów, co do których zachowało się naprawdę niewiele zapisków historycznych — rzeczywiście dowodzi, iż ktoś taki nigdy nie istniał? Tak czy inaczej, w roku 1854 pośród ruin starożytnego babilońskiego miasta Ur, na terenie leżącym dziś w południowej części Iraku, odnaleziono niewielkie gliniane cylindry z tekstem klinowym. Dokumenty te, sporządzone przez króla Nabonida, zawierają modlitwę na intencję „Bel-sar-ussura”, jego „najstarszego syna”. Nawet krytycy musieli przyznać, że chodzi o Belszaccara, postać z Księgi Daniela.

 8. Co dowodzi, iż Daniel słusznie przedstawił Belszaccara jako króla sprawującego władzę?

⁸ Niektórzy krytycy nie dali jednak za wygraną. „To jeszcze niczego nie dowodzi” — napisał H. F. Talbot. Wysunął zastrzeżenie, iż syn wspomniany w tej inskrypcji mógł być małym dzieckiem, a przecież Daniel przedstawia go jako panującego króla. Ale zaledwie w rok po opublikowaniu opinii Talbota odkopano kolejne tabliczki klinowe, z których wynikało, że Belszaccar miał sekretarzy i służbę domową. Nie mógł zatem być dzieckiem! W końcu sprawę definitywnie wyjaśniły następne tabliczki, informujące, że Nabonid na całe lata opuszczał Babilon. Wynikało z nich też, że na ten czas „powierzał królowanie” w Babilonie swemu najstarszemu synowi (Belszaccarowi). W okresach tych Belszaccar był więc de facto królem — współrządził ze swym ojcem.b