Rozdział siódmy

Cztery słowa, które zmieniły świat

 1. Jak doniosłe znaczenie miały cztery słowa napisane dawno temu na ścianie?

CZTERY krótkie słowa, napisane na otynkowanej ścianie. Owe cztery słowa przejęły potężnego władcę panicznym strachem. Zapowiedziały obalenie dwóch królów, śmierć jednego z nich oraz kres wielkiego mocarstwa światowego. Upokorzyły powszechnie szanowane gremium religijne. A co najważniejsze, wywyższyły czyste wielbienie Jehowy i potwierdziły Jego zwierzchnictwo — i to w czasie, gdy większość ludzi nie zważała ani na jedno, ani na drugie. Słowa te rzuciły światło nawet na wydarzenia światowe rozgrywające się w dobie obecnej! Jak to wszystko mogły sprawić zaledwie cztery wyrazy? Zbadajmy tę kwestię bliżej.

 2. (a) Co się działo w Babilonie po śmierci Nebukadneccara? (b) Kto w końcu objął władzę?

² Od wydarzeń opisanych w 4 rozdziale Księgi Daniela minęło kilkadziesiąt lat. Pyszny król Nebukadneccar, który przez 43 lata rządził w Babilonie, zmarł w roku 582 p.n.e. Po nim władzę sprawowało kilku następców z jego rodziny, ale panowaniu każdego z nich kładła kres wczesna śmierć lub zamach stanu. W końcu, po dokonaniu przewrotu, na tron wstąpił człowiek imieniem Nabonid. Był to syn arcykapłanki bóstwa księżyca, Sina, najprawdopodobniej nie spokrewniony z babilońską rodziną królewską. Zdaniem niektórych autorytetów poślubił córkę Nebukadneccara, by uprawomocnić swoje panowanie, a syna, którego mu urodziła, powołał później na współwładcę i kilkakrotnie powierzał mu na dłuższy czas rządy nad Babilonem. Oznaczałoby to, że Belszaccar był wnukiem Nebukadneccara. Czy z przeżyć swego dziada nauczył się, iż Jehowa jest Bogiem Najwyższym, zdolnym upokorzyć każdego króla? Bynajmniej! (Daniela 4:37).

UCZTA WYMYKA SIĘ SPOD KONTROLI

 3. Jak wyglądała uczta Belszaccara?

³ Rozdział 5 Księgi Daniela rozpoczyna się opisem pewnej biesiady. „Król Belszaccar wyprawił wielką ucztę dla tysiąca swoich dygnitarzy i przed tym tysiącem pił wino” (Daniela 5:1). Nietrudno sobie wyobrazić, iż potrzebna była ogromna sala, mogąca pomieścić wszystkich tych mężczyzn oraz drugorzędne żony króla i jego nałożnice. Pewien uczony nadmienia: „Uczty babilońskie odznaczały się przepychem, chociaż zwykle kończyły się pijaństwem. Stoły uginały się od importowanego wina i od najrozmaitszych przysmaków. Salę napełniała woń pachnideł; zgromadzonych gości zabawiali śpiewacy i muzycy”. Belszaccar zasiadł na miejscu widocznym dla wszystkich i pił wino — dużo wina.

 4. (a) Dlaczego może się to wydawać dziwne, że Babilończycy ucztowali w nocy z 5 na 6 października 539 roku p.n.e.? (b) Na czym najwidoczniej polegali Babilończycy mimo bliskości najeźdźców?

⁴ Wydaje się rzeczą dziwną, że tej nocy — z 5 na 6 października 539 roku p.n.e. — Babilończycy mieli tak dobry nastrój. Byli przecież uwikłani w wojnę, a sprawy nie układały się po ich myśli. Nieco wcześniej Nabonid został pokonany przez medo-perskich najeźdźców i musiał się schronić w Borsippie, na południowy zachód od Babilonu. A teraz wojska Cyrusa obozowały tuż za miastem. Ale Belszaccar i jego dostojnicy nie wyglądali na zmartwionych. Wszak Babilon był nie do zdobycia! Jego olbrzymie mury górowały nad głębokimi fosami, którymi przez to miasto przepływał potężny Eufrat. Od przeszło stu lat żaden nieprzyjaciel nie wziął Babilonu szturmem. Po co się więc przejmować? Belszaccar mógł nawet uznać, że odgłosy uczty zostaną odebrane za murami jako przejaw pewności siebie i osłabią determinację wroga.

 5, 6. Co Belszaccar uczynił pod wpływem wina i dlaczego była to dla Jehowy wielka zniewaga?

⁵ Przedłużająca się pijatyka nie pozostała bez wpływu na Belszaccara. Jak czytamy w Księdze Przysłów 20:1, „wino to szyderca”. Tym razem pod jego działaniem król dopuścił się szczególnie głupiego czynu. Otóż w trakcie uczty kazał wnieść święte naczynia ze świątyni Jehowy. Przedmioty te, zabrane jako łup po zdobyciu Jerozolimy przez Nebukadneccara, były przeznaczone wyłącznie do użytku związanego z czystym wielbieniem Boga. Nawet żydowskim kapłanom, którzy w przeszłości mieli prawo używać ich w świątyni jerozolimskiej, przypominano, by strzegli swej czystości (Daniela 5:2; porównaj Izajasza 52:11).

⁶ Ale Belszaccar miał w zamyśle jeszcze większe zuchwalstwo. ‛Król oraz jego dygnitarze, jego nałożnice i jego drugorzędne żony pili wino i wysławiali bogów ze złota oraz srebra, z miedzi, żelaza, drewna i kamienia’ (Daniela 5:3, 4). Belszaccar chciał więc wywyższyć swych fałszywych bogów ponad Jehowę! Postawa taka była chyba typowa dla Babilończyków. Gardzili żydowskimi jeńcami, szydzili z ich religii i odbierali im resztki nadziei na powrót do ukochanej ojczyzny (Psalm 137:1-3; Izajasza 14:16, 17). Podchmielony monarcha być może sądził, że poniżając tych wygnańców i znieważając ich Boga, zrobi wrażenie na swych urzędnikach i kobietach jako człowiek silny.a Ale nawet jeśli poczuł miłe podniecenie wynikające z piastowania władzy, nie trwało ono długo.

PISMO NA ŚCIANIE

 7, 8. Co zakłóciło ucztę Belszaccara i jak to podziałało na króla?

⁷ Natchnione sprawozdanie podaje: „W tejże chwili pojawiły się palce ręki ludzkiej i pisały naprzeciw świecznika na tynku ściany pałacu królewskiego, i widział król grzbiet dłoni, która pisała” (Daniela 5:5). Co za zdumiewający widok! Nie wiadomo skąd zjawiła się ręka, unosząca się przy dobrze oświetlonej części ściany. Wyobraź sobie, jak cicho się zrobiło, gdy biesiadnicy utkwili w niej wzrok. Ręka zaczęła pisać na tynku jakieś tajemnicze słowa.b Zjawisko to było tak złowieszcze, tak niezapomniane, że po dziś dzień w niektórych krajach zapowiedź rychłego nieszczęścia nazywa się „pismem na ścianie”.

⁸ Jak owo zdarzenie podziałało na pyszałkowatego króla, który siebie i swoich bogów chciał wywyższyć ponad Jehowę? „Wówczas zmieniła się barwa twarzy króla i przeraziły go jego własne myśli, i rozluźniły się jego stawy biodrowe, a kolana tłukły się jedno o drugie” (Daniela 5:6). Belszaccar pragnął zabłysnąć przed swymi poddanymi wielkością i majestatem. Tymczasem przedstawiał obraz skrajnego przerażenia — twarz mu zbladła, biodra dygotały, a całe ciało tak mocno się trzęsło, że kolana biły jedno o drugie. Jakże trafne okazały się słowa, które Dawid skierował w pieśni do Jehowy: „Twoje oczy są przeciwko wyniosłym, byś mógł ich poniżyć” (2 Samuela 22:1, 28; porównaj Przysłów 18:12).

 9. (a) Dlaczego przerażenie Belszaccara nie miało nic wspólnego ze zbożną bojaźnią? (b) Co król obiecał mędrcom babilońskim?

⁹ Warto podkreślić, że strach Belszaccara nie miał nic wspólnego z głębokim respektem dla Jehowy, ze zbożną bojaźnią będącą początkiem wszelkiej mądrości (Przysłów 9:10). Wprost przeciwnie, było to śmiertelne przerażenie, które u trzęsącego się monarchy nie zrodziło nawet namiastki mądrości.c Zamiast błagać o przebaczenie ze strony znieważonego przed chwilą Boga, zaczął głośno wzywać „zaklinaczy, Chaldejczyków i astrologów”. Oświadczył nawet: „Kto odczyta ten napis i poda mi jego wyjaśnienie, na tego włożą purpurę, złoty naszyjnik wokół szyi, i będzie sprawował władzę jako trzeci w królestwie” (Daniela 5:7). Dostojnik tej rangi dysponowałby naprawdę wielką władzą i ustępowałby tylko panującym już dwom królom: Nabonidowi i Belszaccarowi. Pozycja taka normalnie należałaby się najstarszemu synowi Belszaccara. Widać zatem, jak bardzo król pragnął poznać sens tej cudownie mu przekazanej wieści!

10. Czym się zakończyły podjęte przez mędrców próby odczytania pisma na ścianie?

¹⁰ Do wielkiej sali biesiadnej zaczęli przybywać mędrcy. Zeszło się ich niemało, gdyż Babilon był przepojony religią fałszywą i słynął z licznych świątyń. Zapewne nie brakowało tam ludzi twierdzących, iż potrafią odczytywać znaki wróżebne i tajemne napisy. Mędrcy ci niewątpliwie zacierali ręce na myśl o nadarzającej się sposobności. Oto mieli okazję wykazać się swymi umiejętnościami przed tak dostojną widownią, zaskarbić sobie łaskę króla i awansować na jakieś wpływowe stanowisko. Srodze jednak zawiedli! „Nie znali się na tym dostatecznie, by odczytać ten napis lub oznajmić królowi jego wyjaśnienie” (Daniela 5:8).d

11. Prawdopodobnie dlaczego mędrcy babilońscy nie zdołali rozszyfrować tego pisma?

¹¹ Nie wiadomo, czy mędrcy babilońscy zdołali odczytać chociażby poszczególne litery owego napisu. Jeżeli nie, to swobodnie i bez skrupułów mogli wymyślić jakiekolwiek fałszywe objaśnienie, nawet schlebiające królowi. Możliwe też, że znali te litery. Ponieważ jednak w piśmie aramejskim i hebrajskim nie zaznaczano samogłosek, więc każdy wyraz mógł mieć kilka znaczeń. Dlatego mędrcy nie potrafili ustalić, o jakie słowa chodzi. A gdyby nawet potrafili, to i tak nie byli w stanie zrozumieć ich sensu ani podać właściwej interpretacji. Jedno w każdym razie jest pewne: mędrcy babilońscy sromotnie zawiedli.

12. Co wykazała porażka mędrców?

¹² W ten sposób wyszło na jaw, że owi mędrcy to szarlatani, a ich powszechnie szanowane gremium okazało się zgrają oszustów. Jakże wszystkich rozczarowali! Kiedy Belszaccar zobaczył, że na próżno ufał tym religiantom, wystraszył się jeszcze bardziej i zupełnie pobladł; nawet jego dygnitarze „byli w rozterce” (Daniela 5:9).e

PRZYWOŁANIE MĘŻA ODZNACZAJĄCEGO SIĘ WNIKLIWOŚCIĄ

13. (a) Dlaczego królowa poradziła, by wezwano Daniela? (b) Jakie życie wiódł Daniel?

¹³ W tym krytycznym momencie do sali bankietowej weszła królowa, prawdopodobnie matka monarchy. Usłyszała, że na uczcie zapanowała konsternacja, a przecież znała kogoś, kto zdołałby rozszyfrować pismo na ścianie. Dziesiątki lat wcześniej jej ojciec, Nebukadneccar, mianował Daniela przełożonym wszystkich swych mędrców. Królowa przypomniała, iż stwierdzono u niego „nadzwyczajnego ducha i wiedzę, i wnikliwość”. Jak się wydaje, Belszaccar nie znał Daniela, zapewne więc po śmierci Nebukadneccara prorok ten stracił swe wysokie stanowisko państwowe. Nie zależało mu jednak na zaszczytach. Miał już wtedy chyba ponad 90 lat i dalej wiernie służył Jehowie. Chociaż od ośmiu dziesięcioleci przebywał na wygnaniu w Babilonie, w dalszym ciągu był znany pod swym hebrajskim imieniem. Nawet królowa użyła imienia Daniel, a nie nadanego mu niegdyś babilońskiego imienia. Nalegała na króla: „Niech więc będzie wezwany Daniel, aby podał wyjaśnienie” (Daniela 1:7; 5:10-12).

14. Wobec jakiej kwestii stanął Daniel, gdy zobaczył napis na ścianie?

¹⁴ Przywołano Daniela i wprowadzono go przed Belszaccara. Królowi niezręcznie było prosić o przysługę Żyda, którego Boga dopiero co znieważył. Niemniej spróbował przekupić Daniela pochlebstwami i obiecał mu, że jeśli odczyta i wyjaśni owe tajemnicze słowa, otrzyma tę samą nagrodę — trzecie miejsce w królestwie (Daniela 5:13-16). Daniel podniósł wzrok ku napisowi na ścianie i z pomocą ducha świętego pojął jego znaczenie. Była to zapowiedź zagłady, pochodząca od Jehowy Boga! Czy Daniel oznajmi surowy wyrok na próżnego króla, stojąc przed nim twarzą w twarz, i to w obecności jego żon oraz dostojników? Pomyśl, w jak kłopotliwej sytuacji się znalazł! Czy nie pójdzie na lep pochlebstw króla oraz jego obietnicy bogactw i zaszczytów? Czy nie rozwodni orędzia Jehowy?

15, 16. Jakiej ważnej nauki z wcześniejszych dziejów nie wyciągnął Belszaccar i jak powszechny jest dziś podobny błąd?

¹⁵ Daniel odważnie powiedział: „Dary twoje niech pozostaną u ciebie, a swe upominki daj innym. Niemniej odczytam ten napis królowi i oznajmię mu jego wyjaśnienie” (Daniela 5:17). Następnie przyznał, iż Nebukadneccar był wielkim królem — tak potężnym, że mógł zabić, uderzyć, wywyższyć lub upokorzyć każdego, kogo chciał. Daniel przypomniał jednak Belszaccarowi, że Nebukadneccar zawdzięczał swą wielkość Jehowie, „Bogu Najwyższemu”. I właśnie Jehowa upokorzył tego potężnego króla, gdy ten popadł w pychę. Tak to Nebukadneccar musiał poznać, że „Bóg Najwyższy jest Władcą w królestwie ludzkim i że ustanawia nad nim, kogo chce” (Daniela 5:18-21).

¹⁶ Belszaccar ‛wiedział o tym wszystkim’. Niczego się jednak nie nauczył z historii. Na domiar złego posunął się znacznie dalej niż nadęty pychą Nebukadneccar i pozwolił sobie na jawne znieważenie Jehowy. Daniel dobitnie wytknął królowi jego grzech. Co więcej, stojąc przed całym tym pogańskim audytorium, śmiało oświadczył Belszaccarowi, że fałszywi bogowie „nie widzą i nie słyszą ani nic nie wiedzą”. Prorok odważnie też dodał, iż w przeciwieństwie do tych nic niewartych bożków Jehowa jest Bogiem, „w którego ręku jest twój dech”. Po dziś dzień ludzie czynią swymi bogami rzeczy martwe, wynosząc do rangi bóstwa pieniądze, karierę, prestiż, a nawet przyjemności. Ale żadna z tych rzeczy nie daje życia. Tylko Jehowie zawdzięczamy wszyscy swe istnienie i od Niego zależy każdy nasz oddech (Daniela 5:22, 23; Dzieje 17:24, 25).

ZAGADKA ROZWIĄZANA!

17, 18. Jakie cztery wyrazy były napisane na ścianie i co one dosłownie znaczą?

¹⁷ W końcu sędziwy prorok uczynił to, czego nie potrafił żaden z mędrców Babilonu — odczytał i wyjaśnił napis widniejący na ścianie. Tworzyły go następujące słowa: „MENE, MENE, TEKEL i PARSIN” (Daniela 5:24, 25). Co one oznaczają?

¹⁸ Wyrazy te dosłownie znaczą: „mina, mina, sykl i połówki sykla”. Każdy określa jakąś miarę wagi, będącą zarazem jednostką monetarną, a uszeregowano je według malejącej wartości. Cóż za zdumiewająca zagadka! Nawet jeśli mędrcy babilońscy umieli odczytać poszczególne litery, nie dziwi nas, że nie potrafili rozszyfrować sensu.

19. Jak objaśniono słowo „MENE”?

¹⁹ Pod wpływem świętego ducha Bożego Daniel zaczął tłumaczyć: „Takie jest wyjaśnienie słowa: MENE — Bóg policzył dni twego królestwa i położył mu kres” (Daniela 5:26). Spółgłoski występujące w tym pierwszym słowie można potraktować jako rdzeń wyrazu „mina”, ale może z nich powstać również pewna forma aramejskiego odpowiednika wyrazu „policzony” — w zależności od samogłosek dodanych przez czytelnika. Daniel dobrze wiedział, iż zbliża się koniec pobytu Żydów na wygnaniu. Z przepowiedzianych 70 lat jego trwania upłynęło już 68 (Jeremiasza 29:10). Wielki Dyspozytor Czasu, Jehowa, policzył dni panowania Babilonu jako mocarstwa światowego, a jego kres był bliższy, niż mógł przypuszczać którykolwiek uczestnik uczty Belszaccara. W gruncie rzeczy czas całkowicie upłynął, i to nie tylko dla Belszaccara, lecz także dla jego ojca, Nabonida. Może właśnie dlatego słowo „MENE” napisano dwukrotnie — aby obwieścić koniec rządów obu tych władców.

20. Co znaczy słowo „TEKEL” i jak je odniesiono do Belszaccara?

²⁰ Natomiast wyraz „TEKEL” pojawił się tylko raz i został użyty w liczbie pojedynczej. Być może wskazuje to, iż odnosi się głównie do Belszaccara. Wyjaśnienie takie wydaje się słuszne, bo właśnie on rażąco znieważył Jehowę. Wyraz ten oznacza „sykl”, ale te same spółgłoski mogą tworzyć słowo „zważony”. Dlatego Daniel rzekł do Belszaccara: „TEKEL — zważono cię na wadze i stwierdzono u ciebie brak” (Daniela 5:27). Dla Jehowy całe narody są po prostu jak warstewka pyłu na szalach wagi (Izajasza 40:15). Nie zdołają udaremnić Jego zamysłów. Ileż więc mógł znaczyć jeden butny król? Belszaccar usiłował wynieść się ponad Władcę Wszechświata. Ten śmiertelnik ośmielił się uwłaczać Jehowie i drwić z czystego wielbienia, lecz ‛stwierdzono u niego brak’. Doprawdy, Belszaccar w pełni sobie zasłużył na szybko nadciągający wyrok!

21. Jaką potrójną grę słów stanowił wyraz „PARSIN” i na co wskazywał, jeśli chodzi o przyszłość Babilonu jako mocarstwa światowego?

²¹ Ostatnie słowo na ścianie brzmiało „PARSIN”. Daniel użył go w liczbie pojedynczej: „PERES” — prawdopodobnie dlatego, że zwracał się do jednego króla, drugi bowiem był nieobecny. Wyraz ten wieńczył zdumiewającą zagadkę Jehowy potrójną grą słów. „Parsin” dosłownie znaczy „połówki sykla”. Ale można go też odczytać jako dwa inne słowa, które znaczą „podziały” i „Persowie”. Toteż Daniel przepowiedział: „PERES — twoje królestwo podzielono i dano Medom oraz Persom” (Daniela 5:28).

22. Jak zareagował Belszaccar, gdy usłyszał rozwiązanie zagadki, i być może na co liczył?

²² W ten sposób zagadka została rozwiązana. Potężny Babilon miał wkrótce ulec wojskom medo-perskim. Belszaccar, choć przybity zapowiedzią klęski, dotrzymał słowa. Rozkazał swym sługom odziać Daniela w purpurę, założyć mu złoty naszyjnik i ogłosić go trzecim władcą w królestwie (Daniela 5:29). Daniel nie odrzucił tych zaszczytów, uważając je za symbol szacunku należnego Jehowie. Belszaccar mógł oczywiście sądzić, iż złagodzi wyrok Jehowy, gdy uhonoruje Jego proroka. Jednakże było to za mało i za późno.

UPADEK BABILONU

23. Jakie starożytne proroctwo spełniało się w czasie uczty Belszaccara?

²³ Już wtedy, gdy Belszaccar i jego dworzanie wznosili toasty ku czci swych bogów i szydzili z Jehowy, za murami pałacu pod osłoną ciemności rozgrywały się dramatyczne wydarzenia. Spełniały się proroctwa wypowiedziane przez Izajasza jakieś dwa wieki wcześniej. Jehowa rzekł wówczas o Babilonie: „Sprawiłem, że ustało wszelkie wzdychanie z jego powodu”. Tak, uciskanie wybranego ludu Bożego przez to niegodziwe miasto miało się skończyć. Za czyją sprawą? Ten sam prorok odpowiada: „Wyrusz, Elamie! Oblegaj, Medio!” Elam już po czasach proroka Izajasza wszedł w skład Persji. A zanim Belszaccar wydał swą ucztę, też zresztą przepowiedzianą przez Izajasza, Persja i Media faktycznie połączyły swe siły, by ‛wyruszyć’ przeciw Babilonowi i go ‛oblegać’ (Izajasza 21:1, 2, 5, 6).

24. Jakie szczegóły związane z upadkiem Babilonu przepowiedział Izajasz?

²⁴ Co więcej, przewidziano nawet imię wodza tych wojsk, a także główne założenia jego strategii. Wyprzedzając wydarzenia o jakieś 200 lat, Izajasz oznajmił, że Jehowa namaści męża imieniem Cyrus, by wyruszył na Babilon. W trakcie jego inwazji znikną przed nim wszelkie przeszkody. Wody Babilonu będą ‛wysuszone’, a potężne wrota pozostaną otwarte (Izajasza 44:27 do 45:3). I rzeczywiście tak się stało. Wojska Cyrusa zmieniły bieg Eufratu, wskutek czego wody opadły i żołnierze mogli się w bród przeprawić przez rzekę. Beztroscy strażnicy zostawili pootwierane wrota w murach Babilonu. Według świadectwa historyków świeckich napastnicy weszli do miasta, gdy jego mieszkańcy ucztowali. Babilon zajęto, nie napotykając prawie żadnego oporu (Jeremiasza 51:30). Ale co najmniej jedna osobistość poniosła śmierć. Daniel napisał: „Tej samej nocy Belszaccar, król chaldejski, został zabity, a królestwo otrzymał Dariusz Med, mający około sześćdziesięciu dwóch lat” (Daniela 5:30, 31).

NAUKA PŁYNĄCA Z PISMA NA ŚCIANIE

25. (a) Dlaczego starożytny Babilon trafnie symbolizuje dzisiejszy ogólnoświatowy system religii fałszywej? (b) W jakim sensie nowożytni słudzy Boży byli jeńcami Babilonu?

²⁵ Natchniona relacja zawarta w 5 rozdziale Księgi Daniela ma dla nas doniosłe znaczenie. Starożytny Babilon stanowił centrum fałszywego kultu i dlatego trafnie wyobraża ogólnoświatowe imperium religii fałszywej. Ten oszukańczy system, ukazany w Księdze Objawienia pod postacią krwiożerczej nierządnicy, nazwano „Babilonem Wielkim” (Objawienie 17:5). Nie dość, że lekceważy wszelkie przestrogi dotyczące fałszywych nauk i praktyk, którymi zniesławia Boga, to jeszcze prześladuje ludzi głoszących prawdę ze Słowa Bożego. W roku 1918 wierny ostatek namaszczonych chrześcijan, podobnie jak niegdyś mieszkańcy starożytnej Jerozolimy i Judy, znalazł się w niewoli „Babilonu Wielkiego”, gdy wskutek prześladowań wznieconych przez kler praktycznie rzecz biorąc zamarło dzieło głoszenia o Królestwie.

26. (a) Jak „Babilon Wielki” upadł w roku 1919? (b) Jaką przestrogę powinniśmy wziąć sobie do serca i przekazywać drugim?

²⁶ Nagle jednak „Babilon Wielki” upadł! Runął niemal bezgłośnie, tak jak starożytny Babilon, który bez większego zgiełku upadł w roku 539 p.n.e. Ale ten symboliczny upadek miał mimo wszystko niszczycielskie skutki. Nastąpił w roku 1919, gdy lud Jehowy został wyswobodzony z niewoli babilońskiej i zyskał uznanie Boże. Położyło to kres władzy „Babilonu Wielkiego” nad ludem Bożym i zasygnalizowało rozpoczęcie publicznego demaskowania tej zwodniczej, oszukańczej metropolii. Doznała ona nieodwracalnego upadku i już wkrótce zostanie ostatecznie zniszczona. Dlatego słudzy Jehowy powtarzają ostrzegawcze słowa: „Wyjdźcie z niej, mój ludu, jeżeli nie chcecie mieć z nią udziału w jej grzechach” (Objawienie 18:4). Czy usłuchałeś tej przestrogi? Czy przekazujesz ją drugim?f

27, 28. (a) Jakiej doniosłej prawdy Daniel nigdy nie stracił z oczu? (b) Co wskazuje na to, iż Jehowa już wkrótce wystąpi przeciwko dzisiejszemu niegodziwemu światu?

²⁷ A zatem dzisiaj znowu widać pismo na ścianie — ale nie tylko dla „Babilonu Wielkiego”. Pamiętajmy o zasadniczej, doniosłej prawdzie wyłuszczonej w Księdze Daniela: Panem Wszechświata jest Jehowa. Jedynie On ma prawo ustanowić władcę nad ludzkością (Daniela 4:17, 25; 5:21). Wszystko, co jest przeciwne realizacji zamierzeń Jehowy, zostanie usunięte. Podjęcie przez Niego działań jest tylko kwestią czasu (Habakuka 2:3). Daniel doczekał takiej chwili w dziesiątej dekadzie swego życia. Zobaczył wtedy, jak Jehowa usuwa mocarstwo światowe, które od młodzieńczych lat Daniela ciemiężyło lud Boży.

²⁸ Istnieje wymowny dowód na to, iż Jehowa Bóg osadził na niebiańskim tronie Władcę ludzkości. Świat ignoruje tego Króla i sprzeciwia się jego panowaniu, lecz właśnie to niezbicie wskazuje, że Jehowa już wkrótce zetrze wszystkich przeciwników władzy Królestwa (Psalm 2:1-11; 2 Piotra 3:3-7). Czy postępujesz w sposób świadczący o rozumieniu powagi chwili i czy pokładasz ufność w Królestwie Bożym? Jeżeli tak, to naprawdę wiele się nauczyłeś z pisma na ścianie!

[Przypisy]

CZY ZAUWAŻYŁEŚ?

• Co zakłóciło ucztę Belszaccara w nocy z 5 na 6 października 539 roku p.n.e.?

• Jak został objaśniony napis na ścianie?

• Jakie proroctwa dotyczące upadku Babilonu spełniły się podczas uczty Belszaccara?

• Jakie znaczenie ma w naszych czasach relacja o piśmie na ścianie?

[Całostronicowa ilustracja na stronie 98]

[Całostronicowa ilustracja na stronie 103]