Liczne proroctwa Ozeasza o odrodzeniu ziściły się, gdy Jehowa zebrał Judę i Izraela i w roku 537 p.n.e. Izraelici ‛wyszli z ziemi’, do której zostali wygnani (Oz. 1:10, 11; 2:14-23; 3:5; 11:8-11; 13:14; 14:1-9; Ezd. 2:1; 3:1-3).

Uwypuklając niezasłużoną życzliwość, którą Jehowa okazał naczyniom miłosierdzia, przytacza słowa z Księgi Ozeasza 1:10 i 2:23: „Tak jak też mówi u Ozeasza: ‚Tych, którzy nie są moim ludem, nazwę „ludem moim”, a tę, która nie była umiłowana — „umiłowaną”; a w miejscu, gdzie im powiedziano: „Nie jesteście moim ludem”, tam będą nazwani „synami Boga żywego”’” (Rzym. 9:25, 26). Piotr parafrazuje te same fragmenty, gdy mówi: „Bo niegdyś nie byliście ludem, lecz teraz jesteście ludem Bożym; wy byliście tymi, którym nie okazywano miłosierdzia, lecz teraz jesteście tymi, którym miłosierdzie okazano” (1 Piotra 2:10).