Proroctwo Ozeasza pomaga nam chodzić z Bogiem

„Chodzić będą za Jehową” (OZEASZA 11:10).

 1. Jaki symboliczny dramat przedstawiono w Księdze Ozeasza?

CZY lubisz dramaty, w których występują fascynujący bohaterowie i zaskakujące zwroty akcji? Pewien dramat o znaczeniu przenośnym przedstawiono w biblijnej Księdze Ozeasza.a Ukazuje on sytuację w rodzinie proroka Bożego Ozeasza i nawiązuje do symbolicznego małżeństwa, które Jehowa zawarł z narodem izraelskim na mocy przymierza Prawa Mojżeszowego.

 2. Co wiemy o Ozeaszu?

² W pierwszym rozdziale Księgi Ozeasza nakreślono tło tego dramatu. Ozeasz przypuszczalnie mieszkał na terytorium dziesięcioplemiennego królestwa Izraela (często nazywanego też Efraimem — od jego najważniejszego plemienia). Prorokował za panowania ostatnich siedmiu królów Izraela oraz judzkich królów Uzzjasza, Jotama, Achaza i Ezechiasza (Ozeasza 1:1). A zatem służbę prorocką pełnił co najmniej 59 lat. Chociaż księga nosząca jego imię została ukończona wkrótce po 745 roku p.n.e., jej treść ma znaczenie również dzisiaj, gdy miliony ludzi żyje w myśl zapowiedzi: „Chodzić będą za Jehową” (Ozeasza 11:10).

Treść proroctwa

 3, 4. O czym mówi pierwszych pięć rozdziałów proroctwa Ozeasza?

³ Krótki przegląd pierwszych pięciu rozdziałów Księgi Ozeasza umocni nas w postanowieniu, by chodzić z Bogiem, czyli okazywać wiarę i postępować zgodnie z Jego wolą. Chociaż mieszkańcy królestwa izraelskiego oddawali się duchowej rozpuście, Bóg był skłonny okazać im miłosierdzie — pod warunkiem że zdobędą się na skruchę. Zilustrowano to sposobem, w jaki Ozeasz potraktował swoją żonę, Gomer. Powiła mu syna, po czym najwyraźniej miała jeszcze dwoje nieślubnych dzieci. Mimo to Ozeasz przyjął ją z powrotem do siebie, podobnie jak Jehowa był gotów okazać miłosierdzie skruszonym Izraelitom (Ozeasza 1:1 do 3:5).

⁴ Jehowa wytoczył mieszkańcom Izraela sprawę sądową, gdyż zanikła wśród nich prawda, lojalna życzliwość oraz wiedza o Bogu. Zamierzał pociągnąć do odpowiedzialności zarówno bałwochwalczy Izrael, jak i krnąbrne królestwo Judy. Ale gdy lud Boży znalazł się „w opałach”, miał zacząć szukać Jehowy (Ozeasza 4:1 do 5:15).

Akcja dramatu

 5, 6. (a) Jak dalece w dziesięcioplemiennym królestwie Izraela rozpowszechniła się rozpusta? (b) Dlaczego przestroga skierowana do starożytnych Izraelitów ma znaczenie także dla nas?

⁵ Bóg polecił Ozeaszowi: „Idź, weź sobie żonę rozpusty i dzieci rozpusty, ponieważ przez rozpustę ziemia niewątpliwie odwraca się od podążania za Jehową” (Ozeasza 1:2). Jak bardzo rozpowszechniona była rozpusta w Izraelu? Opisano to tak: „Duch rozpusty sprawił bowiem, że [mieszkańcy dziesięcioplemiennego królestwa] błądzą, i wskutek rozpusty odstępują od podporządkowania się swemu Bogu. (...) Wasze córki dopuszczają się rozpusty, a wasze synowe cudzołożą. (...) Mężczyźni bowiem odchodzą na bok z nierządnicami i składają ofiary z nierządnicami świątynnymi” (Ozeasza 4:12-14).

⁶ W starożytnym Izraelu szerzyła się więc zarówno literalna, jak i duchowa rozpusta. Dlatego Jehowa postanowił ‛dokonać rozrachunku’ z Izraelitami (Ozeasza 1:4; 4:9). Ta przestroga ma znaczenie także dla nas, gdyż Jehowa pociągnie do odpowiedzialności ludzi, którzy obecnie uprawiają niemoralność i fałszywy kult. Natomiast osoby chodzące z Bogiem oddają Mu cześć zgodnie z Jego wymaganiami i wiedzą, że „żaden rozpustnik (...) nie ma dziedzictwa w królestwie Chrystusa i Boga” (Efezjan 5:5; Jakuba 1:27).

 7. Co obrazowało małżeństwo Ozeasza z Gomer?

⁷ Kiedy Ozeasz poślubił Gomer, najwyraźniej była ona dziewicą i w czasie, gdy „urodziła mu syna”, pozostawała jeszcze wierną żoną (Ozeasza 1:3). Ten szczegół symbolicznego dramatu unaocznia, co Bóg uczynił wkrótce po wyzwoleniu Izraelitów z niewoli egipskiej w roku 1513 p.n.e. — wszedł z nimi w przymierze, które przypominało zawarcie czystego związku małżeńskiego. Izraelici zaakceptowali warunki tego przymierza i przyrzekli, że będą wierni Jehowie — swemu „właścicielowi, mężowi” (Izajasza 54:5). To symboliczne małżeństwo Izraela z Bogiem zostało zobrazowane przez czysty związek małżeński Ozeasza z Gomer. Niestety, później sytuacja uległa zmianie.

 8. Jak doszło do powstania dziesięcioplemiennego królestwa Izraela i co można powiedzieć o jego religii?

⁸ Żona Ozeasza „jeszcze raz stała się brzemienna i urodziła córkę”. To i następne dziecko zostało poczęte najprawdopodobniej w wyniku rozpusty (Ozeasza 1:6, 8). Ale jak to się stało, że Izrael, symbolizowany przez Gomer, zszedł na drogę nierządu? W 997 roku p.n.e. dziesięć plemion izraelskich oderwało się od południowych plemion Judy i Beniamina. W północnym królestwie Izraela wprowadzono kult cielca, by powstrzymać lud od chodzenia do Judy i oddawania czci Jehowie w świątyni jerozolimskiej. Prócz tego w Izraelu zadomowił się kult Baala, obejmujący orgie seksualne.

 9. Co w myśl zapowiedzi z Ozeasza 1:6 stało się z Izraelitami?

⁹ Gdy Gomer urodziła córkę — drugie, przypuszczalnie nieślubne dziecko — Bóg polecił Ozeaszowi: „Nazwij ją imieniem Lo-Ruchama [co znaczy „nie okazano jej miłosierdzia”], bo już więcej nie okażę miłosierdzia domowi Izraela, gdyż niechybnie ich oddalę” (Ozeasza 1:6). Jehowa ‛oddalił’ Izraelitów w roku 740 p.n.e., gdy Asyryjczycy uprowadzili ich do niewoli. Natomiast dwuplemiennemu królestwu Judy okazał miłosierdzie i wybawił jego mieszkańców, ale nie „za pomocą łuku ani miecza, ani wojny, koni ani jeźdźców” (Ozeasza 1:7). W ciągu jednej nocy w 732 roku p.n.e. zaledwie jeden anioł zgładził 185 000 żołnierzy asyryjskich zagrażających stołecznej Jerozolimie (2 Królów 19:35).

Sprawa sądowa Jehowy z Izraelem

10. Co obrazowało cudzołóstwo Gomer?

¹⁰ Gomer opuściła Ozeasza i zamieszkała z innym mężczyzną, stając się „żoną rozpusty”. Obrazowało to postępowanie królestwa izraelskiego, które zaczęło zawierać z bałwochwalczymi narodami sojusze polityczne i na nich polegać. Izraelici przypisywali swój dobrobyt nie Jehowie, lecz bóstwom tych narodów, oraz wikłali się w fałszywy kult, przez co łamali swe przymierze małżeńskie z Bogiem. Nic dziwnego, że Jehowa wytoczył tym duchowym cudzołożnikom sprawę sądową! (Ozeasza 1:2; 2:2, 12, 13).

11. Co się stało z przymierzem Prawa, gdy Jehowa pozwolił, by Izrael i Juda poszły na wygnanie?

¹¹ Jaką karę poniósł Izrael za opuszczenie swego Męża i Właściciela? Tę symboliczną małżonkę Bóg ‛wyprowadził na pustkowie’ do Babilonu, który podbił Asyrię, gdzie od roku 740 p.n.e. Izraelici przebywali na wygnaniu (Ozeasza 2:14). Kładąc kres dziesięcioplemiennemu królestwu, Jehowa nie anulował przymierza Prawa Mojżeszowego, na mocy którego zawarł symboliczne małżeństwo z 12 plemionami Izraela. Umowy tej nie rozwiązał także w 607 roku p.n.e., kiedy to pozwolił, by Babilończycy zniszczyli Jerozolimę i uprowadzili mieszkańców Judy do niewoli. Związek ten został unieważniony dopiero wtedy, gdy żydowscy przywódcy odrzucili Jezusa Chrystusa i doprowadzili do jego śmierci w roku 33 n.e. (Kolosan 2:14).

Jehowa przywołuje Izrael do porządku

12, 13. O czym informuje Ozeasza 2:6-8 i jak te słowa odnosiły się do Izraela?

¹² Bóg wezwał swoją symboliczną małżonkę, naród izraelski, by ‛usunęła swą rozpustę’, ale ona pragnęła ‛iść za tymi, którzy ją namiętnie kochają’ (Ozeasza 2:2, 5). Dlatego Jehowa oświadczył: „Oto więc drogę twoją ogradzam cierniami, a przeciwko niej wzniosę kamienny mur, tak iż ona nie znajdzie swych dróg. I pobiegnie za swymi namiętnymi kochankami, ale ich nie dogoni; i będzie ich szukać, ale ich nie znajdzie. I powie: ‚Wolę pójść i wrócić do swego męża, tego pierwszego, bo wtedy było mi lepiej niż teraz’. Lecz ona nie rozpoznała, że to ja dawałem jej zboże i słodkie wino, i oliwę i że zapewniłem jej obfitość srebra i złota, których używali dla Baala [lub „z których robili wizerunek Baala”, przypis w NW]” (Ozeasza 2:6-8).

¹³ Chociaż Izrael zabiegał o pomoc narodów, swych „namiętnych kochanków”, od żadnego z nich nie mógł jej otrzymać. Został bowiem niejako odgrodzony nieprzebytym murem. Po trzyletnim oblężeniu przez Asyryjczyków stołeczna Samaria została w 740 roku p.n.e. zdobyta, a dziesięcioplemienne królestwo już nigdy się nie odrodziło. Tylko niewielu z uprowadzonych do niewoli Izraelitów zdawało sobie sprawę, jak dobrze wiodło się ich przodkom, gdy służyli Jehowie. Ten ostatek odrzucił kult Baala i zabiegał o odnowienie przymierza z Jehową.

Inne spojrzenie na proroczy dramat

14. Jak doszło do tego, że Ozeasz wznowił pożycie z Gomer?

¹⁴ Aby jeszcze lepiej zrozumieć związek między sytuacją rodzinną Ozeasza a stosunkami łączącymi Izrael z Jehową, przyjrzyjmy się następującej wypowiedzi: „Jehowa przemówił do mnie: ‚Idź jeszcze raz, pokochaj niewiastę, którą kocha towarzysz i która cudzołoży’” (Ozeasza 3:1). Zgodnie z tym poleceniem Ozeasz odkupił Gomer od mężczyzny, z którym żyła. Następnie stanowczo jej nakazał: „Przez wiele dni będziesz mieszkać tylko ze mną. Nie wolno ci dopuszczać się rozpusty ani należeć do innego mężczyzny” (Ozeasza 3:2, 3). Gomer przyjęła to skarcenie, a Ozeasz wznowił z nią pożycie małżeńskie. Jak się to odnosiło do kontaktów Boga z mieszkańcami Izraela i Judy?

15, 16. (a) Pod jakim warunkiem skarcony naród Boga mógł skorzystać z Jego miłosierdzia? (b) Jak spełniły się słowa z Ozeasza 2:18?

¹⁵ Kiedy wygnańcy z Izraela i Judy przebywali w Babilonie, Bóg za pośrednictwem swych proroków ‛przemawiał im do serca’. Aby skorzystać z Bożego miłosierdzia, musieli okazać skruchę i powrócić do swego Właściciela, tak jak Gomer wróciła do prawowitego męża. Wtedy Jehowa mógłby swój przyrównany do małżonki skarcony naród zabrać z babilońskiego „pustkowia” i sprowadzić z powrotem do Judy i Jerozolimy (Ozeasza 2:14, 15). Obietnicę tę spełnił w 537 roku p.n.e.

¹⁶ Bóg dotrzymał również następującego przyrzeczenia: „W owym dniu zawrę dla nich przymierze w związku z dzikim zwierzęciem polnym i z latającym stworzeniem niebios, i z ziemskim stworzeniem pełzającym, a łuk i miecz, i wojnę usunę z kraju, i sprawię, że będą leżeć bezpiecznie” (Ozeasza 2:18). Ostatek Żydów, który powrócił do ojczyzny, mieszkał bezpiecznie i nie musiał się obawiać dzikich zwierząt. Proroctwo to spełniło się także w roku 1919 n.e., kiedy ostatek duchowego Izraela został uwolniony z „Babilonu Wielkiego”, ogólnoświatowego imperium religii fałszywej. Obecnie członkowie tej grupy mieszkają bezpiecznie w raju duchowym razem z osobami, które spodziewają się żyć wiecznie na ziemi. Ci prawdziwi chrześcijanie wyzbyli się wszelkich zwierzęcych cech (Objawienie 14:8; Izajasza 11:6-9; Galatów 6:16).

Czego możemy się nauczyć

17-19. (a) Jakie przymioty Boga winniśmy naśladować? (b) Jak powinny na nas wpływać miłosierdzie i współczucie Jehowy?

¹⁷ Bóg jest miłosierny i współczujący, a my powinniśmy Go naśladować. To pierwszy wniosek wypływający z początkowych rozdziałów Księgi Ozeasza (Ozeasza 1:6, 7; 2:23). Boża gotowość do zmiłowania się nad skruszonymi Izraelitami pozostaje w zgodzie z natchnionym przysłowiem: „Kto zakrywa swe występki, temu się nie powiedzie, lecz kto je wyznaje i porzuca, temu będzie okazane miłosierdzie” (Przysłów 28:13). Przejęci skruchą grzesznicy mogą też czerpać pociechę ze słów psalmisty: „Ofiarami dla Boga — duch skruszony; sercem skruszonym i zdruzgotanym nie wzgardzisz, Boże” (Psalm 51:17).

¹⁸ Proroctwo Ozeasza podkreśla współczucie i miłosierdzie Boga, któremu służymy. Nawet gdy ktoś zbacza z Jego prawych ścieżek, może zdobyć się na skruchę i się nawrócić. Jeśli tak uczyni, Jehowa serdecznie go przyjmie. Okazał przecież miłosierdzie skruszonym członkom narodu izraelskiego, z którym zawarł symboliczne małżeństwo. Chociaż buntowali się przeciwko Jehowie i ‛sprawiali ból Świętemu Izraela, on był miłosierny i wciąż pamiętał, że są ciałem’ (Psalm 78:38-41). Takie miłosierdzie powinno nas skłaniać do ciągłego chodzenia z naszym współczującym Bogiem, Jehową.

¹⁹ Izraelici notorycznie dopuszczali się takich grzechów, jak morderstwo, kradzież i cudzołóstwo, niemniej Jehowa ‛przemawiał im do serca’ (Ozeasza 2:14; 4:2). Rozmyślanie o miłosierdziu i współczuciu Jehowy powinno głęboko poruszyć nasze serce i jeszcze bardziej do Niego przybliżyć. Każdy z nas powinien więc zadać sobie pytania: „Jak mogę lepiej naśladować miłosierdzie i współczucie Jehowy w kontaktach z innymi? Jeśli współwyznawca mnie uraził, a potem poprosił o przebaczenie, to czy wzorem Boga także jestem gotów przebaczyć?” (Psalm 86:5).

20. Podaj przykład, który ilustruje, że powinniśmy ufać danej przez Boga nadziei.

²⁰ Bóg daje prawdziwą nadzieję. Na przykład obiecał: „Dam jej (...) nizinę Achor jako bramę nadziei” (Ozeasza 2:15). Starożytna organizacja Jehowy przyrównana do małżonki miała niezawodną nadzieję na powrót do ojczyzny, gdzie leżała „nizina Achor”. Obietnica ta spełniła się w 537 roku p.n.e., co stanowi mocną podstawę, by się radować niezachwianą nadzieją, którą roztacza przed nami Jehowa.

21. Jaką rolę w chodzeniu z Bogiem odgrywa wiedza?

²¹ Chcąc dalej chodzić z Bogiem, musimy nabywać o Nim wiedzy i wprowadzać ją w życie. Ogół mieszkańców Izraela nie łaknął wiedzy o Jehowie (Ozeasza 4:1, 6). Ale niektórzy bardzo cenili wskazówki od Boga, słuchali ich i zaznali błogosławieństw. Należeli do nich Ozeasz oraz 7000 mężczyzn, którzy w czasach Eliasza nie oddali czci Baalowi (1 Królów 19:18; Rzymian 11:1-4). Wdzięczność za pouczenia od Boga pomoże nam dalej z Nim chodzić (Psalm 119:66; Izajasza 30:20, 21).

22. Jak należy się zapatrywać na odstępstwo?

²² Jehowa oczekuje, że mężczyźni sprawujący przewodnictwo wśród Jego ludu będą się wystrzegali odstępstwa. Tymczasem w Ozeasza 5:1 czytamy: „Słuchajcie tego, kapłani, i zważajcie, domu Izraela, a wy, domu króla, nadstawcie ucha, bo sąd dotyczy was; staliście się bowiem pułapką dla Micpy i jakby siecią rozciągniętą nad Taborem”. Odstępczy przywódcy byli pułapką i siecią dla Izraelitów, których wciągali w bałwochwalstwo. Góra Tabor i Micpa były zapewne ośrodkami fałszywego kultu.

23. Jaki pożytek przyniosło ci studium pierwszych pięciu rozdziałów Księgi Ozeasza?

²³ Z omówionej części proroctwa Ozeasza wynika, że Jehowa jest Bogiem miłosiernym oraz że daje nadzieję i błogosławi tym, którzy stosują się do Jego wskazówek, a odrzucają odstępstwo. Dlatego wzorem starożytnych Izraelitów przejętych skruchą szukajmy Jehowy i zawsze starajmy się zabiegać o Jego uznanie (Ozeasza 5:15). Dzięki temu będziemy zbierać wspaniałe owoce oraz cieszyć się niezrównaną radością i pokojem, których zaznaje każdy, kto wiernie chodzi z Bogiem (Psalm 100:2; Filipian 4:6, 7).

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

• Co symbolizowało małżeństwo Ozeasza z Gomer?

• Dlaczego Jehowa wytoczył Izraelowi sprawę sądową?

• Jakie wnioski wyciągnąłeś z pierwszych pięciu rozdziałów Księgi Ozeasza?

[Ilustracja na stronie 18]

Czy wiesz, kogo symbolizuje żona Ozeasza?

[Ilustracja na stronie 19]

Mieszkańcy Samarii zostali pokonani przez Asyryjczyków w 740 roku p.n.e.

[Ilustracja na stronie 20]

Rozradowany lud powraca do ojczyzny