Rozdział 22

Pierwsze biada — szarańcze

 1. Kto wtóruje aniołom dmącym w trąby i co zapowiada piąta trąba?

PIĄTY anioł przygotowuje się do zadęcia w trąbę. Rozległy się już dźwięki czterech niebiańskich trąb i spadły cztery plagi na trzecią część ziemi, którą Jehowa uważa za najbardziej godną potępienia — na chrześcijaństwo. Wyjawiono, że jest ono śmiertelnie chore. Kiedy aniołowie dmą w trąby, wtórują im ziemscy heroldowie. Za chwilę głos piątej trąby obwieści pierwsze biada — jeszcze straszniejsze niż poprzednie zdarzenia. Chodzi o przerażającą plagę szarańczy. Ale najpierw rozważmy inne wersety, które pomogą nam lepiej zrozumieć znaczenie tej plagi.

 2. W której księdze biblijnej opisano plagę szarańczy podobną do ukazanej Janowi i jaki wpływ wywarła tamta plaga na starożytny Izrael?

² Biblijna Księga Joela, napisana w IX wieku p.n.e., wspomina o inwazji różnych owadów, w tym również szarańczy. Była to plaga podobna do tej, którą ukazano Janowi (Joela 2:1-11, 25).a Miała przysporzyć cierpień odstępczemu Izraelowi, a poszczególnych członków tego narodu skłonić do skruchy i umożliwić im odzyskanie łaski Jehowy (Joela 2:6, 12-14). Bóg zapowiedział, że w wyznaczonym czasie wyleje swego ducha na „wszelkie ciało” i że różne straszne znaki poprzedzą „dzień Jahwe, dzień wielki i straszny” (Joela 2:11; 3:1-5, BT).

Plaga w pierwszym stuleciu

 3, 4. (a) Kiedy i jak nastąpiło częściowe spełnienie proroctwa z 2 rozdziału Księgi Joela? (b) Jaka plaga przypominająca nalot szarańczy wystąpiła w I wieku i jak długo trwała?

³ Proroctwo z 2 rozdziału Księgi Joela spełniło się częściowo w I wieku. W dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 pierwsi chrześcijanie zostali namaszczeni duchem świętym i pod jego wpływem mogli mówić w różnych językach o „wielkich dziełach Bożych”. Przyciągnęło to ogromny tłum ludzi. Przemawiając do tych zdumionych obserwatorów, apostoł Piotr przytoczył słowa z Księgi Joela 3:1, 2 i wyjaśnił, że proroctwo to właśnie się spełniło (Dzieje 2:1-21). Nigdzie jednak nie wspomniano, iżby w tym samym czasie pojawiła się literalna plaga owadów, która jednym przysporzyła cierpień, a drugich przywiodła do skruchy.

⁴ A czy wystąpiła wtedy jakaś symboliczna plaga? Owszem! Była ona rezultatem niestrudzonego głoszenia nowo namaszczonych chrześcijan.b Za ich pośrednictwem Jehowa wzywał Żydów mających otwarte uszy, żeby okazali skruchę i dostąpili Jego błogosławieństw (Dzieje 2:38-40; 3:19). Kto zareagował pozytywnie, zaznawał obfitości łask Bożych. Natomiast dla tych, którzy nie przyjęli tego zaproszenia, pierwsi chrześcijanie stali się jakby niszczycielską chmarą szarańczy. Z Jeruzalem rozprzestrzenili się po całej Judei i Samarii. Wkrótce byli już wszędzie — dręczyli niewiernych Żydów, głosząc o zmartwychwstaniu Jezusa i o wszystkim, co się z tym wiązało (Dzieje 1:8; 4:18-20; 5:17-21, 28, 29, 40-42; 17:5, 6; 21:27-30). Plaga ta trwała aż do „dnia wielkiego i strasznego”, który nadszedł w roku 70, gdy Jehowa przywiódł do Jeruzalem wojska rzymskie, by zburzyły to miasto. Ocaleli wyłącznie ci chrześcijanie, którzy z wiarą wzywali imienia Jehowy (Joela 3:5, BT; Dzieje 2:20, 21; Przysłów [Przypowieści] 18:10, Bp).

Nowożytna plaga szarańczy

 5. Jak proroctwo Joela spełnia się od roku 1919?

⁵ Logicznie rzecz biorąc, należałoby oczekiwać, iż proroctwo Joela znajdzie swe ostateczne spełnienie w czasie końca. I rzeczywiście tak się stało! W dniach od 1 do 8 września 1919 roku na zgromadzeniu Badaczy Pisma Świętego w Cedar Point w stanie Ohio nastąpiło znamienne wylanie ducha Bożego, który pobudził lud Jehowy do zorganizowania ogólnoświatowej kampanii kaznodziejskiej. Spośród wszystkich podających się za chrześcijan tylko oni zrozumieli, iż Jezus zasiadł na tronie jako niebiański Król, i tylko oni nie szczędzili starań, by nadać rozgłos tej dobrej nowinie. Zgodnie z omawianym proroctwem ich niestrudzone świadczenie stało się dla odstępczego chrześcijaństwa dotkliwą plagą (Mateusza 24:3-8, 14; Dzieje 1:8).

 6. (a) Co zobaczył Jan, gdy piąty anioł zadął w swą trąbę? (b) Kogo wyobraża ta „gwiazda” i dlaczego?

⁶ Plagę tę opisuje również Księga Objawienia, która powstała jakieś 26 lat po zburzeniu Jeruzalem. O co wzbogaca relację Joela? Zapoznajmy się z doniesieniem Jana: „I zadął w trąbę piąty anioł. I ujrzałem gwiazdę, która spadła z nieba na ziemię, i dano gwieździe klucz od czeluści otchłani” (Objawienie 9:1). Nie jest to ta sama spadająca gwiazda, o której wspomniano w Księdze Objawienia 8:10. Tym razem Jan widzi „gwiazdę, która spadła z nieba na ziemię” i ma tu do wykonania pewne zadanie. Czy chodzi o osobę duchową, czy cielesną? O dzierżącym „klucz od czeluści otchłani” napisano później, że wtrąca do owej „otchłani” Szatana (Objawienie 20:1-3). Musi to więc być potężna osoba duchowa. W Księdze Objawienia 9:11 Jan podaje, że szarańcze mają „króla, anioła otchłani”. Oba wersety niewątpliwie odnoszą się do tej samej postaci, logika podpowiada bowiem, iż anioł trzymający klucze do otchłani jest właśnie aniołem otchłani. Gwiazda symbolizuje zatem Króla wyznaczonego przez Jehowę, gdyż namaszczeni chrześcijanie uznają tylko jednego anielskiego Króla — Jezusa Chrystusa (Kolosan 1:13; 1 Koryntian 15:25).

 7. (a) Co się wydarzyło po otwarciu „czeluści otchłani”? (b) Czym jest „otchłań” i kto w niej przebywał przez krótki okres?

⁷ W sprawozdaniu Jana czytamy dalej: „I gwiazda otworzyła czeluść otchłani, i dym się wzniósł z czeluści jak dym z wielkiego pieca, a słońce, jak również powietrze, ściemniało od dymu z czeluści. I z dymu wyszły na ziemię szarańcze; i dano im władzę — taką władzę, jaką mają ziemskie skorpiony” (Objawienie 9:2, 3). „Otchłań” oznacza w Biblii miejsce nieaktywności, a nawet śmierci (porównaj Rzymian 10:7; Objawienie 17:8; 20:1, 3). Pod koniec pierwszej wojny światowej (w latach 1918-1919) do takiej „otchłani” względnej nieaktywności dostało się na krótki czas nieliczne grono braci Jezusa. Ale gdy w roku 1919 Jehowa wylał na tych skruszonych sług swego ducha, wyruszyli rojną gromadą, by wykonać czekające ich niełatwe zadanie.

 8. W jakim sensie uwolnieniu szarańczy towarzyszyło mnóstwo „dymu”?

⁸ Jan zauważył, że razem z szarańczą wydostaje się z czeluści mnóstwo dymu przypominającego „dym z wielkiego pieca”.c Tak właśnie było w roku 1919. Chrześcijaństwo i resztę świata zaczął spowijać mrok (porównaj Joela 3:3, 4, BT). Uwolnienie klasy Jana, przyrównanej tu do szarańczy, w rzeczywistości oznaczało klęskę duchowieństwa, które uknuło spisek, by zadać śmiertelny cios działalności prowadzonej na rzecz Królestwa Bożego, a samo je odrzuciło. Kiedy chmara szarańczy otrzymała od Boga „władzę” oznaczającą upoważnienie do obwieszczania dobitnych wyroków, nad odstępczym chrześcijaństwem zaczął się rozpościerać całun dymu. „Słońce” chrześcijaństwa — jego pozorny blask — uległo zaćmieniu, a „powietrze” stało się gęste od sędziowskich orzeczeń Jehowy, ujawniono bowiem, iż rzeczywistym bogiem chrześcijaństwa jest „władca, który rządzi w powietrzu” tego świata (Efezjan 2:2; Jana 12:31; 1 Jana 5:19).

Dokuczliwe szarańcze!

 9. Jakich instrukcji bitewnych udzielono szarańczom?

⁹ Jakie rozkazy bojowe dano tym stworzeniom? Jan pisze: „I powiedziano im, żeby nie wyrządzały szkody roślinności ziemi ani niczemu zielonemu, ani żadnemu drzewu, lecz tylko tym ludziom, którzy nie mają pieczęci Boga na swych czołach. I dano szarańczom — nie, żeby ich zabijały, ale żeby byli dręczeni katuszami pięć miesięcy, a ich katusze były jak katusze spowodowane przez skorpiona, gdy ugodzi człowieka. I w owe dni ludzie będą szukali śmierci, ale żadną miarą jej nie znajdą, i będą pragnęli umrzeć, ale śmierć od nich ucieka” (Objawienie 9:4-6).

10. (a) Głównie na kogo zesłano tę plagę i z jakim skutkiem? (b) Jakie katusze się z tym wiążą? (Zobacz też przypis).

¹⁰ Zauważmy, że plaga ta początkowo nie miała spaść na ‛roślinność i drzewa ziemi’, czyli na ogół prostego ludu i wybitne osobistości (porównaj Objawienie 8:7). Szarańcze wyrządzą szkodę tylko ludziom nie mającym na czołach pieczęci Bożej — wyznawcom chrześcijaństwa, którzy twierdzą, iż zostali opieczętowani, lecz swym postępowaniem zadają temu kłam (Efezjan 1:13, 14). A zatem bolesne orędzia nowożytnej szarańczy godzą przede wszystkim w przywódców religijnych chrześcijaństwa. Jakież katusze muszą znosić ci zadufani w sobie ludzie, gdy rozlega się publiczne obwieszczenie, że nie tylko nie udało im się doprowadzić swych podopiecznych do nieba, ale sami też się tam nie znajdą!d Czyż nie pasują do nich słowa: „Ślepy ślepego prowadzi”? (Mateusza 15:14).

11. (a) Jak długo pozwolono szarańczy zadawać katusze wrogom Boga i dlaczego nie jest to bynajmniej krótki okres? (b) Jak dotkliwe są te męczarnie?

¹¹ Wspomniane katusze trwają pięć miesięcy. Czyżby chodziło o stosunkowo krótki okres? Wcale nie, jeśli się weźmie pod uwagę długość życia literalnych szarańczy. Żyją one przeciętnie właśnie pięć miesięcy. A zatem dzisiejsze szarańcze dręczą wrogów Boga przez całe swe życie. Co więcej, przysparzają im tak wielkich katuszy, że ludzie szukają śmierci. Nie słyszeliśmy wprawdzie, by ktoś ukąszony przez symboliczną szarańczę faktycznie usiłował popełnić samobójstwo, ale słowa te pomagają nam uzmysłowić sobie okropność tych męczarni — przypominają one ból spowodowany ukłuciami skorpionów. Przywodzą na myśl cierpienia zapowiedziane przez Jeremiasza niewiernym Izraelitom, którzy mieli zostać rozproszeni przez babilońskich zdobywców i w końcu bardziej pragnąć śmierci niż życia (Jeremiasza 8:3; zobacz też Kaznodziei 4:2, 3).

12. Dlaczego szarańczy pozwolono zadawać przywódcom chrześcijaństwa duchowe katusze, ale nie dano ich zabijać?

¹² Dlaczego szarańczy nie dano zabijać przywódców religijnych, a tylko pozwolono dręczyć ich duchowymi katuszami? Owo pierwsze biada wiąże się z demaskowaniem kłamstw i błędów chrześcijaństwa, ale w nieco późniejszym okresie dnia Pańskiego zostanie w pełni obnażona duchowa martwota tego systemu religijnego. Stanie się to wtedy, gdy zabrzmi drugie biada i zginie trzecia część ludzi (Objawienie 1:10; 9:12, 18; 11:14).

Szarańcze wyposażone do boju

13. Jak wyglądają te szarańcze?

¹³ Jakże zdumiewa wygląd tych stworzeń! Jan tak je opisuje: „A szarańcze przypominały z wyglądu konie przygotowane do bitwy; a na swych głowach miały coś podobnego do koron jakby ze złota, a ich oblicza były jak oblicza ludzkie, włosy zaś miały jak włosy niewiast. A ich zęby były jak u lwów; i miały napierśniki jak napierśniki żelazne. A odgłos ich skrzydeł był jak odgłos wielokonnych rydwanów pędzących do bitwy” (Objawienie 9:7-9).

14. Dlaczego podany przez Jana opis szarańczy pasuje do grona chrześcijan, którym w roku 1919 jak gdyby przywrócono życie?

¹⁴ Opis ten trafnie przedstawia grono lojalnych chrześcijan, którzy w roku 1919 niejako odzyskali życie. Niczym konie gotowe do boju wprost rwali się do walki w obronie prawdy w sposób wyłuszczony przez apostoła Pawła (Efezjan 6:11-13; 2 Koryntian 10:4). Na ich głowach Jan widzi coś podobnego do złotych koron. Nie jest rzeczą stosowną, by nosili prawdziwe korony, gdyż dopóki są na ziemi, nie sprawują władzy (1 Koryntian 4:8; Objawienie 20:4). Ale już w roku 1919 mieli królewską prezencję. Byli braćmi Króla i dla każdego z nich zarezerwowano niebiańską koronę — pod warunkiem, że pozostaną wierni aż do końca (2 Tymoteusza 4:8; 1 Piotra 5:4).

15. Co symbolizują u szarańczy: (a) żelazne napierśniki? (b) oblicza podobne do ludzkich? (c) włosy jak u niewiast? (d) zęby jak u lwów? (e) donośny odgłos?

¹⁵ Szarańcze z tej wizji mają żelazne napierśniki, symbolizujące niezłomną sprawiedliwość (Efezjan 6:14-18). Mają też ludzkie oblicza, który to szczegół wskazuje na przymiot miłości, gdyż człowiek został stworzony na obraz Boga, który jest miłością (1 Mojżeszowa 1:26; 1 Jana 4:16). Ich włosy są długie jak u niewiast, co trafnie wyobraża podporządkowanie wobec ich Króla — anioła otchłani. A ich zęby przypominają zęby lwa. Zwierzę to posługuje się kłami do rozszarpywania mięsa. Od roku 1919 klasa Jana znowu mogła przyjmować stały pokarm duchowy, zwłaszcza w postaci prawd o Królestwie Bożym poddanym władzy „Lwa, który jest z plemienia Judy” — Jezusa Chrystusa. Lew jest symbolem odwagi, cechy niezwykle potrzebnej do przetrawienia tego twardego orędzia, do opublikowania go drukiem i rozpowszechnienia po całej ziemi. Symboliczne szarańcze wydają donośne dźwięki, przypominające „odgłos wielokonnych rydwanów pędzących do bitwy”. Wzorem pierwszych chrześcijan wcale nie zamierzają milczeć (1 Koryntian 11:7-15; Objawienie 5:5).

16. Co to oznacza, że szarańcze mają „ogony i kolce podobnie jak skorpiony”?

¹⁶ Głoszenie to nie ogranicza się do słowa mówionego! „Mają też ogony i kolce podobnie jak skorpiony; a w ich ogonach jest ich władza szkodzenia ludziom pięć miesięcy” (Objawienie 9:10). Co to może znaczyć? W trakcie swej służby kaznodziejskiej Świadkowie Jehowy przekazują za pomocą słowa mówionego i pisanego dobitne biblijne oświadczenia, które kłują niczym kolce skorpionów, gdyż ostrzegają przed nadciągającym dniem pomsty Jehowy (Izajasza 61:2). Zanim obecne pokolenie symbolicznych szarańczy zdąży dojść do kresu swego życia, zlecone przez Jehowę zadanie polegające na obwieszczaniu Jego wyroków zostanie zakończone — ze szkodą dla wszystkich zatwardziałych bluźnierców.

17. (a) Jaka publikacja zapowiedziana na zgromadzeniu Badaczy Pisma Świętego w roku 1919 miała jeszcze zaostrzyć ton ich świadectwa? (b) Jak był dręczony kler i jak na to zareagował?

¹⁷ Chmara szarańczy nie posiadała się z radości, gdy na kongresie w roku 1919 poinformowano o wydaniu nowego czasopisma pod nazwą Złoty Wiek. Dwutygodnik ten miał zaostrzyć ton ich świadczenia.e W numerze 27 z dnia 29 września 1920 roku zdemaskowano obłudę kleru, który w latach 1918-1919 przyczynił się do prześladowania w USA Badaczy Pisma Świętego. W latach dwudziestych i trzydziestych Złoty Wiek bezustannie kłuł duchownych chrześcijaństwa licznymi artykułami i rycinami obnażającymi ich przebiegłe flirty z polityką, zwłaszcza porozumienia zawierane przez hierarchię katolicką z Hitlerem i innymi dyktatorami faszystowskimi. Kler zareagował na to ‛wyrządzaniem krzywdy pod pozorem prawa’ i podburzaniem motłochu przeciwko ludowi Bożemu (Psalm 94:20).

Ostrzeganie przywódców światowych

18. Jakie zadanie musiały spełnić szarańcze i co się wydarzyło, gdy zabrzmiała piąta trąba?

¹⁸ Nowożytnym szarańczom powierzono pewne zadanie: miały nadać rozgłos dobrej nowinie o Królestwie, zdemaskować błędne nauki oraz odszukać zaginione owce. Wywiązały się z tego zlecenia w sposób, który wprawił świat w zdumienie. Zgodnie z dźwiękami anielskich trąb klasa Jana bezustannie wyjawiała, że chrześcijaństwo zasłużyło na niepomyślne wyroki Jehowy. Reagując na głos piątej trąby, Badacze Pisma Świętego zgromadzeni w dniach od 25 do 31 maja 1926 roku na kongresie w londyńskiej Royal Albert Hall położyli nacisk na pewien szczególny aspekt tych wyroków. Przyjęli wtedy rezolucję zatytułowaną „Świadectwo dla władców świata” oraz wysłuchali wykładu publicznego pod tytułem „Dlaczego chwieją się potęgi światowe — środek zaradczy”. Pełny tekst obu tych punktów programu ukazał się nazajutrz w jednej z najpoczytniejszych gazet londyńskich. Później chrześcijanie ci niczym rój szarańczy rozpowszechnili na całym świecie 50 milionów traktatów z tą rezolucją. Ileż katuszy zadali duchowieństwu! W Anglii jeszcze po wielu latach ludzie wspominali owo bolesne orędzie.

19. Jakie nowe narzędzia walki otrzymały symboliczne szarańcze i jak skomentowano pewien manifest opublikowany w Londynie?

¹⁹ Na wspomnianym zgromadzeniu symboliczne szarańcze otrzymały dalsze narzędzia walki, przede wszystkim książkę Wyzwolenie. Omówiono w niej na podstawie Biblii znak poświadczający, iż w roku 1914 narodził się rząd symbolizowany przez „syna, mężczyznę” — niebiańskie Królestwo Chrystusa (Mateusza 24:3-14; Objawienie 12:1-10). Następnie przytoczono treść manifestu wydanego w Londynie w roku 1917 i podpisanego przez ośmiu duchownych, których zaliczono do ‛największych kaznodziejów świata’. Reprezentowali oni główne wyznania protestanckie — baptystów, kongregacjonalistów, prezbiterian, metodystów oraz kościoły episkopalne. W manifeście podkreślili, że „obecny kryzys świadczy o końcu czasów pogan” i że ‛objawienia Pańskiego można spodziewać się lada chwila’. A zatem ci duchowni rozpoznali znak obecności Jezusa! Ale czy w związku z tym zamierzali coś uczynić? Książka Wyzwolenie informuje, „iż ci sami mężowie, którzy podpisali ten manifest”, później się go wyparli i odrzucili dowody na to, że „żyjemy przy końcu świata oraz w dniu wtórej obecności Pańskiej”.

20. (a) Jaki jest stosunek duchowieństwa do symbolicznej szarańczy i jej Króla? (b) Kto w myśl słów Jana przewodzi szarańczy i jak ma na imię?

²⁰ Zamiast głosić o bliskim nadejściu Królestwa Bożego, kler chrześcijaństwa woli popierać świat poddany władzy Szatana. Nie chce mieć nic wspólnego z symboliczną szarańczą ani jej Królem, o którym Jan pisze: „Mają nad sobą króla, anioła otchłani. Jego imię po hebrajsku: Abaddon [„Zniszczenie”], po grecku zaś ma na imię Apollion [„Niszczyciel”]” (Objawienie 9:11). Występując w charakterze „anioła otchłani” i „Niszczyciela”, Jezus rzeczywiście sprowadził na chrześcijaństwo bolesne biada. Ale na tym nie koniec!

[Przypisy]

[Ilustracja na stronie 143]

Dźwięk piątej trąby sprowadza pierwsze z trzech biada

[Ilustracja na stronie 146]

Strzały twoje są ostre w sercu wrogów Króla (Psalm 45:6). Powyższa karykatura z takim podpisem to jedna z wielu ilustracji, którymi w latach trzydziestych żądlono „ludzi, którzy nie mają pieczęci Boga”

[Ilustracje na stronie 147]

Royal Albert Hall — sala, w której ogłoszono wydanie książki Wyzwolenie i przyjęto rezolucję „Świadectwo dla władców świata”