Słudzy Boga mogą być przekonani, że On wysłucha ich modlitw. Z wnętrza ryby Jonasz woła do Jehowy o pomoc, dziękuje Mu w modlitwie za wybawienie z wodnej głębiny, która mogła się stać jego grobem, i przyrzeka spełnić, co ślubował. Po jakimś czasie zostaje wypluty na suchy ląd (2:1-10 [2:2-11, BT]).

2:1, 2 [2:2, 3, BT] — Przebywając we „wnętrznościach ryby”, Jonasz z pewnością nie miał zbyt dogodnych warunków do ułożenia poematu. Później jednak opisał to, co przeżył. Z głębi serca wyraził swe uczucia słowami psalmów (por. 2:2 [2:3, BT] z Psalmem 120:1 i 130:1, a 2:5 [2:6, BT] z Psalmem 69:1 [69:2, BT]).