19, 20. Czego doświadczyli Żydzi, którzy ufali Jehowie?

¹⁹ Jednakże nadzieje osób ufających Jehowie nigdy nie zawiodą. Jehowa wiernie dotrzymuje przymierzy zawartych z Abrahamem i Dawidem i lituje się nad tymi, którzy jak Micheasz darzą Go miłością i ubolewają nad odstępstwem swych rodaków. Przez wzgląd na takich prawych ludzi Bóg w stosownym czasie dokona dzieła odrodzenia.

²⁰ Następuje to w roku 537 p.n.e., kiedy po upadku Babilonu ostatek Żydów powraca do ojczyzny. Wtedy to po raz pierwszy spełniają się słowa z Micheasza 2:12. Jehowa oznajmia: „Z całą pewnością zgromadzę Jakuba, wszystkich spośród ciebie; niewątpliwie pozbieram pozostałych z Izraela. Przywiodę ich do jedności jak trzodę w zagrodzie, jak stado pośrodku pastwiska; będzie gwarno od ludzi”. Jehowa to naprawdę kochający Bóg! Po skarceniu swego ludu pozwala ostatkowi wrócić i służyć Mu w kraju, który dał ich praojcom.

22. Jakie dwie grupy związały swe nadzieje z Królestwem Bożym?

²² W roku 1919 wierni chrześcijanie namaszczeni duchem ostatecznie zerwali z nominalnym chrześcijaństwem i przystąpili do obwieszczania wszystkim narodom dobrej nowiny o Królestwie (Mateusza 24:14). Najpierw odszukali pozostałych członków Izraela duchowego. Później zaczęły napływać do nich „drugie owce”, z którymi wspólnie tworzą „jedną trzodę”, podległą „jednemu pasterzowi” (Jana 10:16). Wszyscy ci wierni czciciele Jehowy są naprawdę ‛przywiedzeni do jedności’, chociaż obecnie służą Mu w 234 krajach. A w symbolicznej zagrodzie dla owiec jest rzeczywiście „gwarno od ludzi” — mężczyzn, kobiet i dzieci. Pokładają oni nadzieję nie w tym systemie rzeczy, ale w Królestwie Bożym, które wkrótce przywróci na ziemi raj.