Jehowa zapewnia obfitość pokoju i prawdy

„Uzdrowię ich i objawię im obfitość pokoju i prawdy” (JEREMIASZA 33:6, NW).

 1, 2. (a) Co można powiedzieć o wysiłkach narodów na rzecz pokoju? (b) Jaką lekcję dotyczącą pokoju Jehowa dał Izraelowi w roku 607 p.n.e.?

POKÓJ! Nader upragniony, ale jakże rzadko osiągalny w dziejach ludzkich! Szczególnie brakuje go w XX wieku, w którym doszło do dwóch najbardziej niszczycielskich wojen w historii. Po pierwszej wojnie światowej pokoju na ziemi miała strzec Liga Narodów, ale nie zdołała tego dokonać. Po zakończeniu drugiej wojny światowej w tym samym celu powołano Organizację Narodów Zjednoczonych. Wystarczy jednak przejrzeć prasę codzienną, by się przekonać, że również ta instytucja całkowicie zawodzi.

² Czy można się dziwić, iż organizacje ludzkie nie potrafią zaprowadzić pokoju? Skądże! Przeszło 2500 lat temu wybrany lud Boży, Izrael, otrzymał w związku z tym pewną lekcję. W VII wieku p.n.e. zagrażało mu rosnące w potęgę mocarstwo światowe, Babilon. Izraelici liczyli na to, że w utrzymaniu pokoju pomoże im Egipt. Spotkał ich jednak zawód (Jeremiasza 37:5-8; Ezechiela 17:11-15). W roku 607 p.n.e. wojska babilońskie zburzyły mury Jeruzalem i spaliły świątynię Jehowy. Izraelici boleśnie się przekonali, jak daremne jest poleganie na organizacjach ludzkich. Zamiast zaznawać pokoju, zostali uprowadzeni do niewoli w Babilonie (2 Kronik 36:17-21).

 3. Jakie wydarzenia historyczne spełniły zapowiedź Jehowy daną przez Jeremiasza i okazały się dla Izraela drugą ważną lekcją dotyczącą pokoju?

³ Niemniej przed zburzeniem Jeruzalem Jehowa wyjawił, że to On, a nie Egipt, może zapewnić Izraelowi prawdziwy pokój. Za pośrednictwem Jeremiasza obiecał: „Uzdrowię ich i objawię im obfitość pokoju i prawdy. I sprowadzę z powrotem jeńców Judy i jeńców Izraela, i odbuduję ich jak na początku” (Jeremiasza 33:6, 7, NW). Ta obietnica Jehowy zaczęła się spełniać w roku 539 p.n.e., kiedy to Babilon został pokonany, a izraelscy wygnańcy odzyskali wolność (2 Kronik 36:22, 23). Pod koniec roku 537 po raz pierwszy od 70 lat grupa Izraelitów obchodziła Święto Szałasów w swej ojczyźnie! Potem wszyscy przystąpili do odbudowy świątyni Jehowy. Jakie uczucia to w nich budziło? Sprawozdanie donosi: „Lud wznosił głośne okrzyki radości, chwaląc Pana za to, że został położony fundament świątyni Pana” (Ezdrasza 3:11).

 4. Jak Jehowa pobudził Izraelitów do odbudowania świątyni i co obiecał w związku z pokojem?

⁴ Jednakże mimo tak radosnego początku przeciwnicy zniechęcili Izraelitów i doprowadzili do wstrzymania budowy świątyni. Kilkanaście lat później Jehowa powołał proroków Aggeusza i Zachariasza, by pobudzili naród do ukończenia prac. Jakże musiały zachwycić Izraelitów słowa Aggeusza dotyczące świątyni, którą mieli wznieść: „Przyszła chwała tego domu będzie większa niż dawna — mówi Pan Zastępów — i miejsce to obdarzę pokojem” (Aggeusza 2:9).

Jehowa spełnia swe obietnice

 5. Co zasługuje na uwagę w ósmym rozdziale Księgi Zachariasza?

⁵ W biblijnej Księdze Zachariasza zapisano wiele natchnionych wizji i proroctw, które w VI stuleciu p.n.e. dodawały ludowi Bożemu sił. Te same proroctwa również nas upewniają o wsparciu Jehowy. Dają nam wszelkie podstawy, by wierzyć, że Jehowa także dzisiaj obdarzy swych sług pokojem. Na przykład w ósmym rozdziale Księgi Zachariasza prorok aż 10 razy oznajmia: ‛Tak mówi Jehowa’. Za każdym razem słowa te wprowadzają oświadczenia Boga dotyczące pokoju dla Jego narodu. Niektóre z tych obietnic urzeczywistniły się za dni Zachariasza. A wszystkie spełniają się lub już się spełniły w naszych czasach.

„Będę zazdrosny o Syjon”

 6, 7. Jak Jehowa był ‛zazdrosny o Syjon wielką złością’?

⁶ Wspomniany zwrot pojawia się po raz pierwszy w Księdze Zachariasza 8:2, gdzie czytamy: „Tak mówi Jehowa Zastępów: ‚Będę zazdrosny o Syjon wielką zazdrością i wielką złością będę o niego zazdrosny’” (NW). Jehowa obiecał, iż będzie zazdrosny o swój lud, co oznaczało, że z wielką gorliwością dopilnuje, by znów zaznawał pokoju. Dowodem tej gorliwości było ponowne przywiedzenie Izraelitów do ojczyzny i odbudowanie świątyni.

⁷ A co z przeciwnikami sług Jehowy? Pałał wobec nich „wielką złością”, tak jak gorliwie troszczył się o swój lud. Kiedy wierni Żydzi oddawali Mu cześć w odbudowanej świątyni, dawało im to sposobność rozmyślania o losie potężnego niegdyś Babilonu. Mogli się też zastanawiać nad doszczętną klęską wrogów, którzy próbowali przeszkodzić w odbudowie świątyni (Ezdrasza 4:1-6; 6:3). Mieli przy tym okazję do dziękowania Jehowie, że spełnił swą obietnicę. Jego gorliwość zapewniła im tryumf!

„Miasto prawdy”

 8. Jak za dni Zachariasza — w przeciwieństwie do czasów dawniejszych — Jeruzalem stało się miastem prawdy?

⁸ Zachariasz ponownie pisze: „Tak mówi Jehowa”. Co tym razem oznajmia Jehowa? „Wrócę na Syjon i będę przebywał pośrodku Jeruzalem; Jeruzalem na pewno nazwą miastem prawdy i górą Jehowy zastępów, górą świętą” (Zachariasza 8:3, NW). Przed rokiem 607 p.n.e. Jeruzalem z pewnością nie zasługiwało na miano miasta prawdy. Tamtejsi kapłani i prorocy byli zdeprawowani, a naród niewierny (Jeremiasza 6:13; 7:29-34; 13:23-27). Teraz jednak lud Boży odbudowywał świątynię, dając dowody swego oddania dla prawdziwego wielbienia. Jehowa ponownie zamieszkał duchem w Jeruzalem. Znów oznajmiano w nim prawdy związane z czystym wielbieniem, toteż słusznie nazywano je „miastem prawdy”. Do tej wysoko położonej stolicy pasowało określenie „góra Jehowy”.

 9. W jaki szczególny sposób w roku 1919 zmienił się stan „Izraela Bożego”?

⁹ Chociaż te dwa oświadczenia miały szczególne znaczenie dla starożytnego Izraela, istotne są również dla nas, żyjących pod koniec XX wieku. Prawie 80 lat temu, w czasie pierwszej wojny światowej, kilka tysięcy pomazańców, reprezentujących wówczas „Izraela Bożego”, dostało się do niewoli duchowej — podobnie jak starożytny Izrael został uprowadzony do Babilonu (Galatów 6:16). Owych chrześcijan przedstawiono proroczo jako zwłoki leżące na ulicy. Ciągle jednak szczerze pragnęli oddawać Jehowie cześć „duchem i prawdą” (Jana 4:24). Dlatego w 1919 roku Jehowa ich wyzwolił i dźwignął ze stanu duchowej martwoty (Objawienie 11:7-13). W ten sposób udzielił zdecydowanie twierdzącej odpowiedzi na prorocze pytania Izajasza: „Czyż kraj wyłoni się w bólach porodowych jednego dnia? Albo czy naród w jednym czasie się urodzi?” (Izajasza 66:8, NW). W roku 1919 znowu pojawił się lud Jehowy — jako naród duchowy zamieszkał we własnym „kraju”, czyli w swej posiadłości duchowej na ziemi.

10. Jakimi błogosławieństwami w swym „kraju” cieszą się od roku 1919 namaszczeni chrześcijanie?

¹⁰ Namaszczeni chrześcijanie byli w tym kraju bezpieczni i podjęli służbę w wielkiej duchowej świątyni Jehowy. Zostali uznani za „niewolnika wiernego i roztropnego”, toteż wzięli na siebie obowiązek troszczenia się o ziemskie dobra Jezusa i u schyłku XX wieku w dalszym ciągu piastują ten przywilej (Mateusza 24:45-47). Przekonali się, że Jehowa naprawdę jest „Bogiem pokoju” (1 Tesaloniczan 5:23).

11. Jak przywódcy chrześcijaństwa dowodzą, że są wrogami ludu Bożego?

¹¹ A co z wrogami Izraela Bożego? Gorliwość Jehowy wobec Jego ludu jest równie wielka jak gniew, jakim płonie On na przeciwników. Podczas pierwszej wojny światowej przywódcy chrześcijaństwa usilnie się starali — choć bez rezultatu — unicestwić tę grupkę chrześcijan głoszących prawdę. Kiedy wybuchła druga wojna światowa, kaznodzieje chrześcijaństwa byli zgodni tylko co do jednego: Po obu stronach frontu wywierali nacisk na władzę, by zdławić działalność Świadków Jehowy. Jeszcze dzisiaj w wielu krajach przywódcy religijni podżegają czynniki rządzące do ograniczenia lub zakazania chrześcijańskiego dzieła głoszenia prowadzonego przez Świadków.

12, 13. Jak Jehowa wywiera swój gniew na chrześcijaństwie?

¹² Nie uchodzi to uwagi Jehowy. Po pierwszej wojnie światowej nastąpił upadek chrześcijaństwa oraz reszty Babilonu Wielkiego (Objawienie 14:8). Stało się to powszechnie znane, gdy od roku 1922 zaczęto wylewać serię symbolicznych plag i w ten sposób publicznie demaskować duchową martwotę chrześcijaństwa oraz ostrzegać przed zagładą, która je wkrótce dosięgnie (Objawienie 8:7 do 9:21). Wylewanie tych plag ciągle trwa, o czym świadczy okoliczność, że 23 kwietnia 1995 roku na całym świecie przedstawiono wykład „Zbliża się koniec religii fałszywej”, a następnie rozpowszechniono setki milionów egzemplarzy specjalnego wydania Wiadomości Królestwa.

¹³ Chrześcijaństwo znajduje się dziś w opłakanym stanie. W XX wieku księża i kaznodzieje błogosławili swych wiernych, którzy wzajemnie się zabijali w zaciętych wojnach. W niektórych krajach chrześcijaństwo nie ma na ludzi właściwie żadnego wpływu. Czeka je zagłada wraz z resztą Babilonu Wielkiego (Objawienie 18:21).

Pokój dla ludu Jehowy

14. Jak proroczo opisano lud cieszący się pokojem?

¹⁴ Tymczasem w roku 1996 lud Boży cieszy się w swym odrodzonym kraju obfitością pokoju, na co wskazuje trzecia wypowiedź Jehowy: „Tak mówi Pan Zastępów: Na placach Jeruzalemu znowu będą siedzieć starcy i staruszki, każdy z laską w ręku z powodu podeszłego wieku. A place miasta będą pełne chłopców i dziewcząt, bawiących się na placach” (Zachariasza 8:4, 5).

15. Jakim pokojem cieszą się słudzy Jehowy mimo wojen toczonych między narodami?

¹⁵ Ten zachwycający opis przedstawia coś niespotykanego w obecnym świecie nękanym wojnami — lud zaznający pokoju. Od roku 1919 spełniają się prorocze słowa Izajasza: „Pokój! Pokój dalekiemu i bliskiemu — mówi Pan, Ja go uleczę. Lecz (...) nie mają pokoju bezbożnicy — mówi mój Bóg” (Izajasza 57:19-21). Słudzy Jehowy nie są częścią świata, ale i oni odczuwają skutki zamętu panującego na ziemi (Jana 17:15, 16). W niektórych krajach zmagają się z poważnymi trudnościami, a czasami nawet ponoszą śmierć. Jednakże jako prawdziwi chrześcijanie, zaznają pokoju przede wszystkim w dwóch dziedzinach. Po pierwsze, mają „pokój z Bogiem przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (Rzymian 5:1). Po drugie, żyją w pokoju ze sobą. Pielęgnują „mądrość z góry”, która jest „przede wszystkim nieskalanie czysta, następnie usposobiona pokojowo” (Jakuba 3:17; Galatów 5:22-24). Ponadto oczekują pokoju w całym znaczeniu tego słowa, kiedy „pokorni odziedziczą ziemię i rozkoszować się będą obfitym pokojem” (Psalm 37:11).

16, 17. (a) Jak „starcy i staruszki” oraz „chłopcy i dziewczęta” przyczyniają się do umocnienia organizacji Jehowy? (b) Co świadczy o pokoju wśród sług Jehowy?

¹⁶ Wśród ludu Jehowy są jeszcze „starcy i staruszki” — namaszczeni chrześcijanie pamiętający początkowe osiągnięcia organizacji Bożej. Wierność oraz wytrwałość tych osób zasługuje na wielkie uznanie. Nieco młodsi pomazańcy objęli przewodnictwo w burzliwych latach trzydziestych, podczas drugiej wojny światowej oraz w emocjonującym okresie wzrostu, który po niej nastąpił. Szczególnie od roku 1935 zaczęła się pojawiać „wielka rzesza” „drugich owiec” (Objawienie 7:9; Jana 10:16). W miarę jak namaszczonym chrześcijanom przybywało lat i ich grono topniało, działalnością głoszenia zaczęły się zajmować drugie owce, obejmując nią całą ziemię. W ostatnich latach do kraju ludu Bożego napływa coraz więcej drugich owiec. Tylko w ubiegłym roku 338 491 dało się ochrzcić na dowód swego oddania dla Jehowy! Takie nowe osoby są pod względem duchowym rzeczywiście bardzo młode. Ich wigor i entuzjazm mają niezwykłą wartość w rozrastających się szeregach wdzięcznych chwalców „naszego Boga, który zasiada na tronie, i Baranka” (Objawienie 7:10).

¹⁷ Obecnie ‛place są pełne chłopców i dziewcząt’ — Świadków tryskających młodzieńczą werwą. W roku służbowym 1995 napłynęły sprawozdania z 232 krajów i wysp. Jednakże wśród pomazańców i drugich owiec nie ma żadnej rywalizacji na tle narodowościowym, żadnej nienawiści plemiennej ani żadnej niestosownej zazdrości. Wszyscy wzrastają razem pod względem duchowym, zjednoczeni w miłości. Ogólnoziemska społeczność braterska Świadków Jehowy jest w obecnym świecie czymś naprawdę niespotykanym (Kolosan 3:14; 1 Piotra 2:17).

Zbyt trudne dla Jehowy?

18, 19. Jak od roku 1919 Jehowa dokonuje tego, co z ludzkiego punktu widzenia mogłoby się wydawać zbyt trudne?

¹⁸ Kiedy w roku 1918 namaszczony ostatek składał się zaledwie z kilku tysięcy osób zniechęconych niewolą duchową, nikt nie mógł przewidzieć dalszego biegu wydarzeń. Jednakże Jehowa to potrafił, o czym świadczy Jego czwarte prorocze oświadczenie: „Tak mówi Jehowa zastępów: ‚Choć w tych dniach wyda się to zbyt trudne w oczach pozostałych z tego ludu, czyż ma to również wydawać się zbyt trudne w moich oczach?’ — brzmi wypowiedź Jehowy zastępów” (Zachariasza 8:6, NW).

¹⁹ W roku 1919 duch Jehowy ożywił Jego sług do czekającej ich pracy. Jednakże pozostanie w niewielkiej organizacji czcicieli Jehowy wymagało wiary. Było ich tak mało, a w dodatku nie rozumieli dokładnie wielu spraw. Ale Jehowa krok po kroku pomagał im w sprawach organizacyjnych i wyposażał do wykonywania chrześcijańskiego dzieła głoszenia dobrej nowiny i czynienia uczniów (Izajasza 60:17, 19; Mateusza 24:14; 28:19, 20). Z czasem udzielił im zrozumienia w tak ważnych kwestiach, jak neutralność oraz zwierzchnictwo nad wszechświatem. Czy posłużenie się tą niewielką grupką Świadków do wykonania Jego woli było dla Jehowy zbyt trudne? Bynajmniej! Świadczy o tym tabela ukazująca wyniki działalności Świadków Jehowy w roku służbowym 1995, zamieszczona na stronach od 12 do 15 niniejszego czasopisma.

„Ja będę ich Bogiem”

20. Jaki zakres miało przybrać zgodnie z proroctwem zgromadzanie ludu Bożego?

²⁰ Następnie w piątym oświadczeniu opisano szczęście nowożytnych Świadków Jehowy: „Tak mówi Pan Zastępów: Oto Ja wybawię mój lud z ziemi na wschodzie i z ziemi na zachodzie słońca. Sprowadzę ich i zamieszkają w Jeruzalemie, i będą moim ludem, a Ja będę ich Bogiem w prawdzie i w sprawiedliwości” (Zachariasza 8:7, 8).

21. Dzięki czemu słudzy Jehowy cieszą się obfitym pokojem, który wciąż się pomnaża?

²¹ Bez wahania możemy powiedzieć, że w 1996 roku dobra nowina jest głoszona na całym świecie, od „ziemi na wschodzie” do „ziemi na zachodzie słońca”. Ludzie z każdego narodu stają się uczniami i dostrzegają spełnienie obietnicy Jehowy: „Wszyscy twoi synowie będą ludźmi wyuczonymi przez Jehowę i synowie twoi będą mieli obfitość pokoju” (Izajasza 54:13, NW). Cieszymy się pokojem, ponieważ jesteśmy uczeni przez Jehowę. Właśnie w tym celu drukuje się literaturę w przeszło 300 językach. W samym tylko roku ubiegłym zaczęto ją publikować w 21 nowych językach. Obecnie Strażnica jest wydawana jednocześnie w 111 językach, a Przebudźcie się! w 54. Wyraźnym dowodem pokoju panującego wśród sług Bożych są zgromadzenia okręgowe i międzynarodowe. Cotygodniowe zebrania umacniają naszą jedność i zachęcają nas do niezłomnego trwania (Hebrajczyków 10:23-25). Jehowa rzeczywiście kształci swój lud „w prawdzie i w sprawiedliwości”. Zapewnia mu pokój. Jakież to błogosławieństwo, że możemy z niego korzystać w obfitości!

Czy potrafisz wyjaśnić?

◻ Jak w naszych czasach Jehowa ‛jest zazdrosny wielką złością’ o swój lud?

◻ Jak nawet w krajach nękanych wojnami słudzy Boży cieszą się pokojem?

◻ W jakim sensie ‛place miasta są pełne chłopców i dziewcząt’?

◻ Co się robi w tym celu, by lud Jehowy był przez Niego uczony?

[Tabela na stronach 12-15]

SPRAWOZDANIE Z DZIAŁALNOŚCI ŚWIADKÓW JEHOWY NA CAŁYM ŚWIECIE W ROKU SŁUŻBOWYM 1995

[Patrz publikacja]

[Ilustracja na stronach 8, 9]

W VI wieku p.n.e. wierni Żydzi, którzy odbudowywali świątynię, przekonali się, że jedynym pewnym Źródłem pokoju jest Jehowa