-
Prawo ustne — dlaczego zostało spisane?Strażnica — 1999 | 15 stycznia
-
-
DLACZEGO w I wieku n.e. tak wielu Żydów odrzuciło Jezusa jako Mesjasza? Jeden z naocznych świadków napisał: „A kiedy [Jezus] wszedł do świątyni, podeszli do niego, gdy nauczał, naczelni kapłani i starsi ludu i powiedzieli: ,Mocą jakiej władzy to czynisz? I kto ci dał tę władzę?’” (Mateusza 21:23). Ich zdaniem Wszechmocny przekazał narodowi żydowskiemu Torę (Prawo), ta zaś dała pewnym ludziom władzę pochodzącą od Boga. Czy Jezus otrzymał taką władzę?
Jezus okazywał najwyższy szacunek dla Tory oraz dla tych, którym ona przyznawała prawowitą władzę (Mateusza 5:17-20; Łukasza 5:14; 17:14). Często jednak demaskował osoby przekraczające przykazania Boże (Mateusza 15:3-9; 23:2-28). Ludzie tacy postępowali według tradycji, zwanej później prawem ustnym. Ponieważ Jezus je odrzucił, wielu nie uznało go za Mesjasza, mniemając, że poparciem Boga może się cieszyć tylko ten, kto się trzyma tradycji ustanowionej przez ich autorytety.
-
-
Prawo ustne — dlaczego zostało spisane?Strażnica — 1999 | 15 stycznia
-
-
„Kto ci dał tę władzę?”
Według Prawa Mojżeszowego odpowiedzialność za przekazywanie ludowi pouczeń religijnych spoczywała przede wszystkim na kapłanach, potomkach Aarona (Kapłańska 10:8-11; Powtórzonego Prawa 24:8; 2 Kronik 26:16-20; Malachiasza 2:7). Jednakże w ciągu wieków niektórzy kapłani okazali się niewierni i zepsuci (1 Samuela 2:12-17, 22-29; Jeremiasza 5:31; Malachiasza 2:8, 9). W okresie dominacji greckiej niejeden z nich poszedł na kompromis w kwestiach wiary. W II wieku p.n.e. faryzeusze — nowe ugrupowanie judaistyczne, nieufne wobec klasy kapłańskiej — zaczęli wprowadzać tradycje, dzięki którym prosty człowiek mógł się uważać za równie świętego jak kapłan. Chociaż uzyskały aprobatę wielu ludzi, były niedopuszczalnym dodatkiem do Prawa (Powtórzonego Prawa 4:2; 12:32 [13:1 w wydaniach żydowskich]).
Osiągnąwszy rangę znawców Prawa, faryzeusze wykonywali pracę, którą ich zdaniem zaniedbywali kapłani. Ponieważ w Prawie Mojżeszowym nie mogli znaleźć uzasadnienia dla swej pozycji, wymyślili nowe sposoby interpretowania Pisma Świętego za pomocą zawiłych aluzji oraz innych metod, które rzekomo popierały ich poglądy.a Jako główni strażnicy i krzewiciele tradycji, stworzyli nową podstawę autorytetu w Izraelu. W I wieku n.e. faryzeusze byli już najbardziej wpływowym stronnictwem w judaizmie.
W trakcie gromadzenia istniejących już tradycji ustnych i zgłębiania Pisma Świętego w celu wprowadzania własnych zwyczajów faryzeusze dostrzegli, że muszą przydać autorytetu swym poczynaniom. Tak narodził się nowy pogląd na pochodzenie tych tradycji. Rabini zaczęli nauczać: „Mojżesz otrzymał Torę na Synaju i przekazał ją Jozuemu, Jozue starcom, starcy prorokom, a prorocy przekazali ją członkom Wielkiego Zgromadzenia” (Awot 1:1, Miszna).
Mówiąc, iż „Mojżesz otrzymał Torę”, rabini mieli na myśli nie tylko prawa spisane, lecz także wszystkie swe tradycje przekazywane ustnie. Według nich tradycje te — wprowadzone przecież i rozwinięte przez ludzi — sam Bóg dał Mojżeszowi na Synaju. Uczyli ponadto, iż Bóg nie upoważnił ludzi do wypełniania luk w spisanym Prawie, ale sprecyzował ustnie to, co w nim pominięto. Ich zdaniem Mojżesz przekazał te wiadomości dalszym pokoleniom — jednak nie kapłanom, lecz innym przywódcom. Faryzeusze uważali się za naturalne ogniwo w tym „nieprzerwanym” łańcuchu autorytetów.
-