Strumień światła na obecność Chrystusa

„Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale (...) oddzieli jednych ludzi od drugich” (MATEUSZA 25:31, 32, BT).

 1. Jak duchowni chrześcijaństwa tłumaczą sens słów z Mateusza 24:3?

NA TRZY dni przed śmiercią Jezusa przystąpili do niego czterej uczniowie i z przejęciem zapytali: „Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak twego przyjścia [po grecku: pa·rou·siʹa; spolszczone: paruzja] i końca świata?” Duchowni i różni autorzy z kręgu chrześcijaństwa od wieków interpretują te słowa uczniów Jezusa z Mateusza 24:3 w ten sposób, iż będzie on znowu widziany w ciele i wszyscy będą mogli go ujrzeć. Dlatego nauczają, że powrót Chrystusa nastąpi z wielką pompą i paradą. Nazywają to drugim przyjściem Chrystusa. Ale czy te przypuszczenia są słuszne?

 2, 3. (a) Jaką różnicę między pojęciami „przyjście” a „obecność” dostrzeżono już w tomie II Wykładów Pisma Świętego? (b) Jak lud Jehowy pojął znaczenie paruzji Chrystusa?

² Już w roku 1889 namaszczeni duchem słudzy Jehowy, będący w XIX wieku nosicielami światła, skorygowali swe wcześniejsze poglądy na powrót Chrystusa. W tomie II Wykładów Pisma Świętego, na stronach od 172 do 178, pierwszy prezes Towarzystwa Strażnica, Charles T. Russell, napisał: „Greckie słowo parousia (...) oznacza osobistą obecność (...). Stąd też tłumaczenia słowa parousia jako ‚przyjście’ jest błędnem (...). Emphatic Diaglott [bardzo cenny przekład Nowego Testamentu] (...) podaje wyraz parousia jako ‚presence’, a więc obecność (...) — nie jako przyjście, być w drodze, ale jako obecność, już po przyjściu (...). Mówi Pan: ‚Jako było za dni Noego, tak będzie i parousia [obecność] Syna człowieczego’. Zauważcie, że nie ma tu porównania pomiędzy przyjściem Noego i przyjściem naszego Pana (...). Porównanie więc jest pomiędzy czasem obecności Noego wśród ludzi ‚przed potopem’ a czasem i obecnością Chrystusa na świecie, przy Jego wtórem przyjściu, przed ogniem — czyli przed ogromnym uciskiem Dnia Pańskiego [Jehowy], którym kończy się ten wiek” (Mateusza 24:37).

³ Tak więc słudzy Jehowy w XIX wieku prawidłowo zrozumieli, że paruzja Chrystusa miała być niewidzialna. Uświadomili też sobie, iż Czasy Pogan miały się zakończyć jesienią 1914 roku. W miarę rozwoju oświecenia duchowego pojęli później, że w tym samym roku 1914 Jezus Chrystus został wyniesiony w niebie na tron królewski (Przypowieści 4:18; Daniela 7:13, 14; Łukasza 21:24; Objawienie 11:15).

„Obecność Pana naszego”

 4. Do czego się odnosi wyrażenie „obecność Pana naszego Jezusa Chrystusa”?

⁴ Jak zatem należy w naszych czasach rozumieć biblijne wyrażenie „obecność Pana naszego Jezusa Chrystusa”? (1 Tesaloniczan 5:23, NW). Pewien autorytet wyjaśnia, że słowo „obecność”, paruzja (pa·rou·siʹa), „stało się w oficjalnej terminologii określeniem wizyty wysoko postawionej osobistości, zwłaszcza królów i cesarzy odwiedzających prowincję”. Stąd wyrażenie to trafnie odnosi się do trwającej od roku 1914 obecności Pana Jezusa Chrystusa jako Króla, po wyniesieniu go na tron niebiański. Jest on obecny w sposób niewidzialny i w charakterze rządzącego Króla spełnia proroczy nakaz, by ‛wyruszył na podbój między swoich nieprzyjaciół’ (Psalm 110:2, NW). Już mniej więcej od 79 lat mieszkańcy ziemi odczuwają skutki niewidzialnej obecności Chrystusa jako Króla.

 5. Jaki rozwój wydarzeń w okresie paruzji zostanie omówiony w trzech artykułach do studium z niniejszego czasopisma?

⁵ W niniejszej serii, złożonej z trzech artykułów, rozpatrzymy przekonujące dowody osiągnięć Królestwa Chrystusa w tym okresie. Najpierw omówimy szereg proroczo zapowiedzianych w Biblii wydarzeń, które już się spełniły lub są w trakcie realizacji. W części drugiej przedstawimy wielkie dzieło prowadzone przez klasę niewolnika wiernego i rozumnego, którą Jezus posługuje się podczas całej swej królewskiej obecności (Mateusza 24:45-47, NW). Trzeci artykuł opisze znamienne zakończenie, okres „wielkiego ucisku”. Występując w roli potężnego Wykonawcy wyroków Jehowy, Jezus zgładzi wówczas ludzi niesprawiedliwych, a wybawi sprawiedliwych (Mateusza 24:21, 29-31). Apostoł Paweł w taki sposób opisał ów okres zagłady: „Wam, którzy cierpicie ucisk — [odpłaci] ulgą razem z nami przy objawieniu się z nieba Pana Jezusa wraz z jego potężnymi aniołami w ogniu płomienistym, gdy wywrze pomstę na tych, którzy nie znają Boga i którzy nie są posłuszni dobrej nowinie o Panu naszym, Jezusie” (2 Tesaloniczan 1:7, 8, NW).

Znak

 6. Jaki złożony znak jest opisany w rozdziałach 24 i 25 Ewangelii według Mateusza?

⁶ Dziewiętnaście stuleci temu uczniowie Jezusa, będący nosicielami światła, pytali go o znak — czyli o dowód — jego przyszłej obecności z władzą Królestwa. W swej odpowiedzi, zanotowanej w rozdziałach 24 i 25 Ewangelii według Mateusza, nakreślił złożony znak, którego części składowe stopniowo pojawiają się dzisiaj na całej ziemi. Znamienną cechą wystąpienia tego znaku jest nastanie czasu udręki i wielkich prób. Jezus ostrzegł: „Baczcie, żeby was kto nie zwiódł. Albowiem wielu przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Jam jest Chrystus, i wielu zwiodą. Potem usłyszycie o wojnach i wieści wojenne. Baczcie, abyście się nie trwożyli, bo musi się to stać, ale to jeszcze nie koniec” (Mateusza 24:4-6, NW).

 7. Jakie szczegóły tego znaku spełniają się na naszych oczach już od roku 1914?

⁷ Jezus zapowiedział niszczycielskie wojny na bezprecedensową skalę. Potwierdzeniem jego słów były wielkie konflikty zbrojne, z których dwa — te z lat 1914-1918 i 1939-1945 — określono mianem wojen światowych. Ponadto miały występować niedobory żywności i trzęsienia ziemi w jednym miejscu po drugim. Szczerzy chrześcijanie mieli przechodzić ciężkie prześladowania. Zgodnie z tym proroctwem Świadkowie Jehowy, nowożytni nosiciele światła, od osiemdziesięciu lat faktycznie doznają prześladowań, głosząc dobrą nowinę o Królestwie Bożym „po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom” (Mateusza 24:7-14, NW). Każdy kolejny Rocznik Świadków Jehowy zawiera nowe dowody na to, że wymienione aspekty znaku się spełniają.

 8, 9. (a) Z czym jest związana królewska obecność Jezusa? (b) Jak jego proroctwo o pojawieniu się fałszywych Chrystusów określa sposób i miejsce jego obecności?

⁸ Ponieważ władza Jezusa rozciąga się na całą ziemię, więc prawdziwe wielbienie Boga krzewi się na wszystkich kontynentach. Królewska obecność Jezusa (paruzja) jest okresem ogólnoświatowego przeglądu, inspekcji (1 Piotra 2:12). Czy jednak ma on gdzieś swoją stolicę, jakąś siedzibę, gdzie można byłoby zasięgać jego opinii? Odpowiadając na to pytanie, Jezus zapowiedział pojawienie się fałszywych Chrystusów. Ostrzegł niedwuznacznie: „Gdyby ludzie mówili wam: ‚Oto [Chrystus] jest na pustyni’, nie wychodźcie; ‚oto jest w komnatach wewnętrznych’, nie wierzcie temu. Jak bowiem błyskawica pojawia się ze wschodu i jaśnieje aż na zachodzie, taka będzie obecność [paruzja] Syna Człowieczego” (Mateusza 24:24, 26, 27, NW).

⁹ Jezus, „Syn Człowieczy”, lepiej niż ktokolwiek inny z ludzi wiedział, gdzie będzie przebywał, gdy już naprawdę rozpocznie się jego obecność. Nie zapowiedział, iż pojawi się w tym czy innym określonym miejscu na ziemi. Nie miał przybyć na jakieś odludzie, „na pustynię”, gdzie szukający Mesjasza mogliby się z nim konsultować nie zauważeni przez władze danego kraju i gdzie mógłby pokierować szkoleniem swoich stronników, żeby ich przygotować do dokonania przewrotu politycznego i ustanowienia go mesjańskim Władcą świata. Nie miał się też ukrywać w jakichś „komnatach wewnętrznych” — w miejscu znanym jedynie kilku wybrańcom, gdzie by niepostrzeżenie spiskował ze wspólnikami i układał potajemne plany obalenia rządów tego świata oraz obwołania siebie obiecanym Mesjaszem.

10. W jakim sensie błyskawice prawdy biblijnej rozjaśniają cały glob ziemski?

¹⁰ Przeciwnie, przyjście Jezusa w roli Króla, rozpoczynające jego królewską obecność, bynajmniej nie miało być trzymane w ukryciu. Zgodnie z jego zapowiedzią błyskawice prawdy biblijnej jaśnieją i widać je na całym świecie — od wschodu aż do zachodu. Świadkowie Jehowy jako nowożytni nosiciele światła naprawdę udowadniają, że są ‛światłem narodów, aby wybawienie [od Jehowy] sięgnęło aż po najdalszy kraniec ziemi’ (Izajasza 49:6, NW).

Działalność aniołów

11. (a) Jak zastępy aniołów przyczyniają się do szerzenia światła Królestwa? (b) Kiedy i do jakich grup zebrani zostali członkowie klasy pszenicy?

¹¹ Z innych wersetów odnoszących się do obecności Jezusa dowiadujemy się, że towarzyszą mu zastępy aniołów, których „posyła” ze swymi rozkazami (Mateusza 16:27; 24:31). Na przykład w przypowieści o pszenicy i chwastach Jezus oznajmił, że „polem jest świat”, „żniwem jest zakończenie systemu rzeczy, a żeńcami są aniołowie”. Nie znaczy to jednak, iżby podczas swej przepowiedzianej obecności w mocy i chwale Królestwa wyprawiał z określoną misją na ziemię wyłącznie posłańców anielskich. Od roku 1919 aniołowie pod kierunkiem Jezusa wyodrębniali klasę pszenicy, złożoną ze zrodzonych duchem pomazańców rozproszonych na ziemi wskutek wydarzeń pierwszej wojny światowej; następnie zostali oni przygotowani do prowadzenia w imieniu Króla dalszej działalności (Mateusza 13:38-43, NW). W latach dwudziestych tysiące innych osób opowiedziało się po stronie już ustanowionego Królestwa Bożego i dostąpiło namaszczenia duchem Bożym. Z powodzeniem uzupełnili oni szeregi pierwotnego ostatka. Wszyscy razem tworzą współczesną klasę niewolnika wiernego i rozumnego.

12. W jakim oczyszczaniu wzięli udział aniołowie i co z tego wynikło dla ziemi?

¹² Inny przykład udziału aniołów w wydarzeniach rozgrywających się podczas obecności Jezusa, już po jego wstąpieniu na tron w roku 1914, znajdujemy w Objawieniu 12:7-9: „Michał [Jezus Chrystus] i aniołowie jego stoczyli bój ze smokiem. I walczył smok i aniołowie jego, lecz nie przemógł i nie było już dla nich miejsca w niebie. I zrzucony został ogromny smok, wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem, który zwodzi cały świat; zrzucony został na ziemię, zrzuceni też zostali z nim jego aniołowie”. W ten sposób zostały oczyszczone niebiosa, natomiast ziemska dziedzina Królestwa czeka jeszcze na całkowite oczyszczenie, aby mogło być uświęcone imię Jehowy. Obecnie, w roku 1993, dalej rozbrzmiewa Boskie ostrzeżenie: „Biada ziemi (...), gdyż zstąpił do was diabeł pałający wielkim gniewem, bo wie, iż czasu ma niewiele” (Objawienie 12:12).

Zmartwychwstanie niebiańskie

13, 14. (a) Co według Pisma Świętego dzieje się od roku 1918? (b) Co ujawniają apostołowie Paweł i Jan o dzisiejszym ostatku pomazańców?

¹³ Następnym zadziwiającym wydarzeniem podczas obecności Chrystusa było rozpoczęcie zmartwychwstania niebiańskiego. Apostoł Paweł zaznaczył, że namaszczeni chrześcijanie, którzy od dawna spali w grobach, mieli być pierwsi przywróceni do życia, aby się znaleźć u boku Chrystusa Jezusa w dziedzinie duchowej. Od lat przedstawia się dowody wskazujące na to, że najwyraźniej ma to miejsce od roku 1918. Paweł napisał: „W Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. Ale każdy w swoim rzędzie; Chrystus jako pierwocina, potem należący do Chrystusa podczas jego obecności [paruzji]” (1 Koryntian 15:22, 23, NW). Zmartwychwstanie pomazańców podczas obecności Chrystusa znajduje potwierdzenie w Liście 1 do Tesaloniczan 4:15-17: „To zaś wam mówimy słowem Jehowy, że my żywi, którzy dożyjemy obecności [paruzji] Pana, wcale nie wyprzedzimy tych, co zapadli w sen śmierci, (...) zmarli w jedności z Chrystusem powstaną najpierw. Następnie my żywi, którzy dożyjemy, zostaniemy wespół z nimi porwani w obłoki na spotkanie z Panem w powietrzu” (NW). Tej wspaniałej nagrody dostąpi w końcu całe grono 144 000 pomazańców należących do Chrystusa (Objawienie 14:1).

¹⁴ W ten sposób Paweł wskazuje, że żyjący jeszcze na ziemi członkowie namaszczonego ostatka nie dostaną się do Królestwa przed tymi, którzy już wcześniej dochowali wierności jako uczniowie i męczennicy chrześcijańscy. Z kolei apostoł Jan tak pisze na temat pomazańców umierających w dobie dzisiejszej: „Błogosławieni są odtąd umarli, którzy w Panu umierają. Zaprawdę, mówi Duch, odpoczną po pracach swoich; uczynki ich bowiem idą za nimi”, to znaczy w ich byt po zmartwychwstaniu (Objawienie 14:13). A Paweł dodaje: „Oto tajemnicę wam objawiam: Nie wszyscy zaśniemy [w śmierci], ale wszyscy będziemy przemienieni w jednej chwili, w oka mgnieniu, na odgłos trąby ostatecznej; bo trąba zabrzmi i umarli wzbudzeni zostaną jako nie skażeni, a my zostaniemy przemienieni” (1 Koryntian 15:51, 52). Jakiż to zdumiewający cud!

15, 16. (a) Jaką przypowieść podał Jezus według Łukasza 19:11-15 i w jakim celu? (b) Jakie spełnienie znalazło to proroctwo?

¹⁵ Pewnego razu, gdy Jezus głosił o Królestwie Bożym grupie swoich naśladowców, posłużył się przypowieścią, żeby pomóc im skorygować błędne poglądy. W sprawozdaniu czytamy: „Myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi. Mówił więc: ‚Pewien człowiek szlachetnego rodu udał się w kraj daleki, aby uzyskać dla siebie godność królewską i wrócić. Przywołał więc dziesięciu sług swoich, dał im dziesięć min i rzekł do nich: „Zarabiajcie nimi, aż wrócę”. (...) Gdy po otrzymaniu godności królewskiej wrócił, kazał przywołać do siebie te sługi, którym dał pieniądze, aby się dowiedzieć, co każdy zyskał’” (Łukasza 19:11-15, BT).

¹⁶ Wspomnianym „człowiekiem” był Jezus, który udał się do nieba, czyli „w kraj daleki”, gdzie miał otrzymać władzę królewską. Objął ją w roku 1914. Wkrótce potem Chrystus, już jako Król, zaczął się rozliczać z ludźmi podającymi się za jego naśladowców, żeby ocenić, jak się troszczyli o powierzone im sprawy Królestwa. Garstka wiernych pomazańców zasługiwała na pochwałę Pana: „Dobrze, sługo [„niewolniku”, NW] dobry; ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny, sprawuj władzę nad dziesięciu miastami” (Łukasza 19:17, BT). Podczas obecności Chrystusa dalej miała być prowadzona energiczna działalność ogłaszania Królestwa, obejmująca też obwieszczanie wyroków Bożych wydanych na niegodziwców, a nadzór nad tym dziełem wchodził w zakres kompetencji ‛dobrego niewolnika’.

Głoszenie po całym świecie

17. Jaka radość charakteryzuje okres paruzji?

¹⁷ Co jeszcze miało się wydarzyć podczas tej paruzji? Miał to być okres wielkiej radości z pracy kaznodziejskiej oraz pomagania nowo przybyłym i przygotowywania ich do przeżycia nadchodzącego wielkiego ucisku. Wspierający ostatek członkowie „wielkiej rzeszy” stają się jego „listami polecającymi” (Objawienie 7:9, NW; 2 Koryntian 3:1-3). O radości, jaką daje ta praca żniwna, wspomina Paweł, kiedy pisze: „Cóż jest bowiem naszą nadzieją bądź radością, bądź też wieńcem chluby — czyż w rzeczy samej nie wy? — przed naszym Panem Jezusem podczas jego obecności [paruzji]?” (1 Tesaloniczan 2:19, NW).

Pozostańmy czyści i nienaganni

18. (a) Jaka modlitwa Pawła odnosi się do paruzji? (b) Jakiego ducha musimy wszyscy w tym czasie wykazywać i jak mamy to robić?

¹⁸ Paweł modlił się także o uświęcenie tych, którzy będą żyli w okresie obecności Chrystusa: „Sam Bóg pokoju niechaj was w zupełności poświęci, a cały duch wasz i dusza, i ciało niech będą zachowane bez nagany na przyjście [paruzję] Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (1 Tesaloniczan 5:23). A dzisiaj — niezależnie od tego, czy należymy do namaszczonego duchem ostatka, czy do licznej grupy drugich owiec — łączy nas duch lojalnej współpracy, dzięki czemu w tym niezwykłym czasie potrafimy zachowywać czystość i nienaganność. Podobnie potrzebna jest nam cierpliwość. Jakub napisał: „Trwajcie więc cierpliwie, bracia, aż do przyjścia [paruzji] Pana. (...) Umacniajcie serca wasze, bo przyjście [paruzja] Pana jest już bliskie” (Jakuba 5:7, 8, BT).

19. Jaka przestroga Piotra dotyczy paruzji i jak powinniśmy na nią reagować?

¹⁹ Do nas, żyjących w dobie dzisiejszej, pewne słowa skierował również apostoł Piotr. Ostrzegł nas przed szydercami, których nie brak w żadnym zakątku ziemi. Napisał: „Wiedzcie przede wszystkim to, że w dniach ostatecznych przyjdą szydercy z drwinami, którzy będą postępować według swych własnych pożądliwości i mówić: Gdzież jest przyobiecane przyjście [paruzja] jego? Odkąd bowiem zasnęli ojcowie, wszystko tak trwa, jak było od początku stworzenia” (2 Piotra 3:3, 4). Chociaż jednak podczas obecności Chrystusa szydercy tak bardzo się rozplenili, lud Jehowy dalej świeci jako światło świata, dzięki czemu mnóstwo ludzi będzie mogło dostąpić wybawienia.

Pytania do powtórki

◻ W jaki sposób lud Jehowy uzyskiwał stopniowo oświecenie w sprawie paruzji?

◻ Jak spełniały się słowa z Mateusza 24:4-8?

◻ Jak z Chrystusem osadzonym na tronie współpracują aniołowie?

◻ Jaki zdumiewający cud najwyraźniej towarzyszy paruzji?

◻ Jaka radość panuje w tym okresie i kto w niej uczestniczy?