‛W imię ducha świętego’
„Idźcie więc i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię (...) ducha świętego” (MATEUSZA 28:19).
1. Jakiego nowego wyrażenia użył Jan Chrzciciel w związku z duchem świętym?
W 29 ROKU naszej ery Jan Chrzciciel przygotowywał w Izraelu drogę dla Mesjasza. Powiedział przy tym coś nieoczekiwanego o duchu świętym. Żydzi oczywiście wiedzieli, co na temat tego ducha mówią Pisma Hebrajskie, mogli jednak być zdziwieni, gdy Jan oświadczył: „Ja wprawdzie chrzczę was wodą ze względu na waszą skruchę, ale ten, który po mnie przyjdzie, (...) będzie was chrzcił duchem świętym” (Mateusza 3:11). Sformułowanie ‛chrzest duchem świętym’ było dla nich całkiem nowe.
2. Jakie nowe pojęcie odnoszące się do ducha świętego wprowadził Jezus?
2 Tym, który miał przyjść, był Jezus. Chociaż w czasie swego ziemskiego życia nikogo nie ochrzcił duchem świętym, to jednak nieraz o nim nauczał. A po zmartwychwstaniu wspomniał o tym duchu w jeszcze inny, zupełnie nowy sposób. Swoim naśladowcom polecił: „Idźcie więc i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego” (Mateusza 28:19). Wyrażenie „w imię” oznacza tutaj „na znak uznawania”. Chrzest w wodzie na znak uznawania Ojca, Syna i ducha świętego miał się różnić od chrztu w duchu świętym i także był nowym pojęciem.
Ochrzczeni w duchu świętym
3, 4. (a) Kiedy po raz pierwszy nastąpił chrzest w duchu świętym? (b) W jaki jeszcze sposób duch Boży oddziaływał na uczniów Jezusa w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e.?
3 Tuż przed wniebowstąpieniem Jezus zapewnił swych naśladowców: „Po niewielu dniach zostaniecie ochrzczeni w duchu świętym” (Dzieje 1:5, 8). Wkrótce spełnił tę obietnicę. Po raz pierwszy dokonał takiego chrztu, gdy będąc już w niebie, udzielił ducha świętego około 120 uczniom zgromadzonym w Jeruzalem w pewnej sali na piętrze (Dzieje 2:1-4, 33). Co to dla nich oznaczało? Weszli w skład duchowego ciała Chrystusa. Jak wyjaśnił apostoł Paweł, ‛jednym duchem zostali wszyscy ochrzczeni w jedno ciało’ (1 Koryntian 12:13). Jednocześnie zostali namaszczeni na przyszłych królów i kapłanów niebiańskiego rządu Bożego (Efezjan 1:13, 14; 2 Tymoteusza 2:12; Objawienie 20:6). Duch święty stanowił też wstępną pieczęć i zapowiedź tego chwalebnego dziedzictwa. Ale to jeszcze nie wszystko (2 Koryntian 1:21, 22).
4 Kilka lat wcześniej, w trakcie rozmowy z Nikodemem, Jezus oświadczył: „Jeżeli ktoś nie narodzi się ponownie, nie zdoła ujrzeć Królestwa Bożego. (...) Jeżeli się ktoś nie narodzi z wody i ducha, nie zdoła wejść do Królestwa Bożego” (Jana 3:3, 5). I oto 120 ludzi narodziło się ponownie. Za pośrednictwem czynnej mocy Jehowy zostali uznani za Jego duchowych synów oraz braci Chrystusa (Jana 1:11-13; Rzymian 8:14, 15). Cała ta działalność ducha świętego jest poniekąd bardziej niezwykła niż dokonywane kiedyś cuda. Co więcej, w przeciwieństwie do nich nie zanikła po śmierci apostołów, lecz trwa aż do naszych czasów. Świadkowie Jehowy czują się zaszczyceni, że są wśród nich ostatni ochrzczeni duchem członkowie ciała Chrystusowego, którzy jako „niewolnik wierny i rozumny” w słusznym czasie dostarczają duchowego pokarmu (Mateusza 24:45-47).
Ochrzczeni „w imię (...) ducha świętego”
5, 6. Jak pierwszy chrzest w duchu świętym utorował drogę chrztowi wodnemu?
5 A jak się rzecz ma z obiecanym chrztem wodnym w imię Ojca, Syna i ducha świętego? Pierwsi uczniowie, ochrzczeni duchem świętym, nie musieli już zgłaszać się do tego chrztu. Wcześniej otrzymali chrzest Janowy, a ponieważ w tamtym okresie Bóg go uznawał, nie zachodziła konieczność powtórnego zanurzenia. Ale w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. liczna rzesza otrzymała ten nowy chrzest wodny. Jak do tego doszło?
6 Ochrzczeniu duchem Bożym owych 120 uczniów towarzyszył głośny szum, przyciągający uwagę tłumów. Ludzie byli zdumieni, gdy chrześcijanie zaczęli mówić obcymi językami zrozumiałymi dla obecnych. Wtedy apostoł Piotr wyjaśnił, że ten cud jest dowodem wylania ducha świętego. Dokonał tego Jezus, wskrzeszony z martwych i zasiadający teraz w niebie po prawicy Bożej. Następnie Piotr oświadczył: „Niech więc cały dom Izraela wie jako pewnik, że Bóg uczynił go zarówno Panem, jak i Chrystusem — tego Jezusa, którego wy przybiliście do pala”. Wezwał też słuchaczy: „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa dla przebaczenia waszych grzechów, a otrzymacie szczodry dar ducha świętego”. Usłuchało go około 3000 dusz (Dzieje 2:36, 38, 41).
7. Dlaczego można powiedzieć, że 3000 osób ochrzczonych w dniu Pięćdziesiątnicy otrzymało chrzest w imię Ojca, Syna i ducha świętego?
7 Czy można powiedzieć, że ludzie ci zostali ochrzczeni w imię (na znak uznawania) Ojca, Syna i ducha świętego? Owszem. Wprawdzie Piotr nie wspomniał im o konieczności chrztu w imię Ojca, ale jako rodowici Żydzi, członkowie narodu oddanego Jehowie, już wcześniej uznawali Go za Pana Wszechwładnego. Apostoł polecił im: ‛Dajcie się ochrzcić w imię Syna’. Chrzest ich oznaczał więc, iż uważają Jezusa za swego Pana i obiecanego Chrystusa. Stali się jego uczniami i rozumieli, że od tej pory tylko za jego pośrednictwem można uzyskać przebaczenie grzechów. Ponadto zgłosili się do chrztu na znak uznawania ducha świętego, reagując w ten sposób na obietnicę otrzymania tego szczodrego daru.
8. (a) Jaki chrzest, oprócz chrztu wodnego, otrzymują pomazańcy? (b) Kto jeszcze zostaje ochrzczony w imię ducha świętego?
8 Wszyscy, których w dniu Pięćdziesiątnicy ochrzczono w wodzie, zostali też ochrzczeni w duchu jako ludzie namaszczeni na przyszłych królów i kapłanów Królestwa niebiańskiego. Z Księgi Objawienia wynika, że ich liczba jest ograniczona do 144 000. A zatem tylko tyle osób może otrzymać chrzest w duchu świętym i dostąpić ostatecznego „opieczętowania” jako dziedzice Królestwa (Objawienie 7:4; 14:1). Jednakże każdy nowy uczeń Chrystusa — niezależnie od żywionej nadziei — zostaje ochrzczony w wodzie w imię Ojca, Syna i ducha świętego (Mateusza 28:19, 20). Co więc ów chrzest w imię ducha świętego oznacza dla wszystkich chrześcijan, zarówno należących do „małej trzódki”, jak i do „drugich owiec”? (Łukasza 12:32; Jana 10:16). Przed rozważeniem tej kwestii omówmy niektóre przejawy działania ducha Bożego w erze chrześcijańskiej.
Owoce ducha
9. Jakie oddziaływanie ducha Bożego ma dla wszystkich chrześcijan wielkie znaczenie?
9 Ważnym zadaniem ducha świętego jest pomaganie nam w kształtowaniu chrześcijańskiej osobowości. To prawda, że jako ludzie niedoskonali, nie potrafimy ustrzec się grzechów (Rzymian 7:21-23). Ale jeśli okazujemy szczerą skruchę, Jehowa przebacza nam na podstawie ofiary złożonej przez Chrystusa (Mateusza 12:31, 32; Rzymian 7:24, 25; 1 Jana 2:1, 2). Oczekuje wszakże, iż będziemy toczyć walkę z grzesznymi skłonnościami, i wspiera nas swym duchem. Apostoł Paweł oświadczył: „Postępujcie według ducha, a nie spełnicie żadnego pragnienia ciała” (Galatów 5:16). Następnie wskazał, że duch Jehowy może w nas rozwinąć najszlachetniejsze przymioty. Wyraził to słowami: „Owocem ducha jest: miłość, radość, pokój, wielkoduszność, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność, panowanie nad sobą” (Galatów 5:22, 23).
10. Dzięki czemu chrześcijanin może wydawać owoce ducha?
10 Jak duch święty umożliwia nam wydawanie takich owoców? Nie dzieje się to automatycznie, a więc tylko dlatego, że oddaliśmy się Bogu i zostaliśmy ochrzczeni. Musimy zdobyć się na wysiłek. Utrzymujmy kontakty ze współwyznawcami przejawiającymi te przymioty. Módlmy się do Boga, by pomógł nam swoim duchem pielęgnować powyższe zalety. Unikajmy złego towarzystwa. Studiujmy Biblię, szukając w niej rad i dobrych przykładów. Jeżeli będziemy tak postępować, rozwiną się w nas owoce ducha (Przysłów 13:20; 1 Koryntian 15:33; Galatów 5:24-26; Hebrajczyków 10:24, 25).
Ustanowieni przez ducha świętego
11. Jak duch święty ustanawia starszych?
11 O kolejnym aspekcie oddziaływania ducha świętego wspomniał apostoł Paweł, przemawiając do starszych z Efezu: „Zważajcie na samych siebie i na całą trzodę, w której duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boga, nabyty przez Niego krwią własnego Syna” (Dzieje 20:28). Tak, nadzorcy w zborach, czyli starsi, są ustanawiani przez ducha Jehowy. W jaki sposób? Muszą odpowiadać wymaganiom wyłuszczonym w natchnionym Słowie Bożym (1 Tymoteusza 3:1-13; Tytusa 1:5-9). Mogą im sprostać jedynie dzięki pomocy ducha świętego. O jego kierownictwo modli się grono starszych, które przed zaleceniem kandydata rozważa, czy wykazuje się on należytymi kwalifikacjami. A samo zamianowanie następuje pod nadzorem niewolnika wiernego i rozumnego, namaszczonego tym samym duchem.
Poddawaj się kierownictwu ducha
12. Jak duch Boży wpływa na nas za pośrednictwem Biblii?
12 Chrześcijanie uznają, że Biblia została spisana pod wpływem ducha świętego, toteż wzorem przedchrześcijańskich czcicieli Jehowy szukają w niej natchnionej mądrości (Przysłów 2:1-9). Czytają tę Księgę, rozmyślają nad nią i pozwalają, by kształtowała ich życie (Psalm 1:1-3; 2 Tymoteusza 3:16). W ten sposób duch pomaga im ‛wnikać w głębokie rzeczy Boże’ (1 Koryntian 2:10, 13; 3:19). Zapewnianie sługom Bożym takiego kierownictwa stanowi w naszych czasach bardzo ważną dziedzinę aktywności ducha świętego.
13, 14. Czym posłużył się Jezus, by rozwiązać problemy w zborze wczesnochrześcijańskim, i jak czyni to obecnie?
13 Zmartwychwstały Jezus zawarł w Księdze Objawienia orędzia skierowane do siedmiu zborów w Azji Mniejszej (Objawienie, rozdziały 2 i 3). Oświadczył, że zbadał stan duchowy tych zborów. Niektóre dawały dobry przykład pod względem wiary. W innych starsi dopuścili, by chrześcijanie uwikłali się w sekciarstwo lub niemoralność albo popadli w zobojętnienie. Zbór w Sardes, nie licząc kilku wiernych jednostek, był duchowo martwy (Objawienie 3:1, 4). Jak Jezus zamierzał uporządkować te sprawy? Za pomocą ducha świętego. Udzielając rad tym siedmiu zborom, zakończył każde orędzie słowami: „Kto ma ucho, niech słucha, co duch mówi zborom” (Objawienie 2:7, 11, 17, 29; 3:6, 13, 22).
14 Jezus również dzisiaj ocenia stan zborów, a dostrzeżone problemy rozwiązuje czynną mocą Bożą. Może ona sprawić, że w trakcie czytania Biblii ogarniesz je myślą i znajdziesz sposób ich pokonania. Pomocą mogą się też okazać publikacje biblijne wydawane przez niewolnika wiernego i rozumnego, namaszczonego duchem świętym, albo zamianowani pod wpływem tego ducha starsi zboru. Bez względu na to, czy rada jest udzielana bezpośrednio tobie, czy całemu zborowi, zastosuj się do słów Jezusa: ‛Kto ma ucho, niech słucha, co mówi duch’. Czy tak postępujesz?
Duch święty a działalność kaznodziejska
15. Jak duch Boży oddziaływał na Jezusa w związku z głoszeniem dobrej nowiny?
15 Nauczając w synagodze nazaretańskiej, Jezus wskazał na jeszcze inny przejaw oddziaływania ducha świętego. W sprawozdaniu biblijnym czytamy: „Otworzył (...) zwój i odnalazł miejsce, gdzie było napisane: ‚Spoczywa na mnie duch Jehowy, bo to On mnie namaścił, abym ubogim opowiedział dobrą nowinę; posłał mnie, abym obwieścił uwolnienie jeńcom i przywrócenie wzroku ślepym, abym pognębionych wypuścił na wolność’. Wtedy tak przemówił do nich: ‚Dzisiaj te słowa Pisma, które właśnie słyszeliście, znalazły spełnienie’” (Łukasza 4:17, 18, 21; Izajasza 61:1, 2). A zatem duch święty namaścił Jezusa do głoszenia dobrej nowiny.
16. Jaką rolę w głoszeniu dobrej nowiny odgrywał duch święty w I wieku?
16 Krótko przed swą śmiercią Chrystus zapowiedział, że jego naśladowcy wykonają wielkie dzieło ewangelizacji. Oświadczył: „Dobra nowina musi być głoszona wśród wszystkich narodów” (Marka 13:10). Słowa te spełniły się najpierw w I wieku, w czym wielki udział miał duch święty. Duch ten skierował ewangelizatora Filipa do etiopskiego eunucha, a Piotra do Korneliusza. Polecił też, by Pawła i Barnabę wysłano z Antiochii w charakterze misjonarzy. Później, gdy Paweł zamierzał głosić w Azji i Bitynii, duch święty w jakiś sposób uniemożliwił im to, gdyż wolą Bożą było podjęcie działalności kaznodziejskiej na terenie Europy (Dzieje 8:29; 10:19; 13:2; 16:6, 7).
17. Jaki wpływ na dzieło ewangelizacji wywiera duch święty w dobie obecnej?
17 Również w dobie obecnej duch święty ma wielki wpływ na dzieło ewangelizacji. Do wykonania tej pracy namaścił braci Jezusa, spełniając ponownie proroctwo z Księgi Izajasza 61:1, 2. Razem z wielką rzeszą głoszą oni dobrą nowinę dosłownie „wśród wszystkich narodów”, co stanowi ostateczne urzeczywistnienie się zapowiedzi z Ewangelii według Marka 13:10 (Objawienie 7:9). Duch Jehowy wspiera każdego, kto uczestniczy w dawaniu świadectwa. Tak jak w I wieku, otwiera nowe tereny i kieruje ogólnym rozwojem tej działalności. Dodaje sił poszczególnym osobom, pomagając im przezwyciężać nieśmiałość i rozwijać umiejętność nauczania. Ponadto Jezus zapowiedział swym naśladowcom: „Zaciągną was przed namiestników i królów ze względu na mnie, na świadectwo im i narodom. Kiedy jednak was już wydadzą, niech was nie dręczy troska o to, jak albo co mówić, (...) gdyż właściwie nie wy jesteście tymi, którzy mówią, lecz duch Ojca waszego, który przez was przemawia” (Mateusza 10:18-20).
18, 19. W jaki sposób duch współdziała z oblubienicą w zapraszaniu potulnych jednostek do ‛brania wody życia darmo’?
18 W Księdze Objawienia jeszcze raz podkreślono rolę ducha świętego w działalności ewangelizacyjnej. Apostoł Jan relacjonuje: „Duch i oblubienica mówią: ‚Przyjdź!’ Kto słyszy, niech powie: ‚Przyjdź!’ I kto pragnie, niech przyjdzie. Kto sobie życzy, niech bierze wodę życia darmo” (Objawienie 22:17). Oblubienica, reprezentowana przez przebywający jeszcze na ziemi ostatek grona 144 000 pomazańców, zaprasza wszystkich do bezpłatnego czerpania wody życia. Zauważmy jednak, że i duch święty mówi „Przyjdź!” W jaki sposób?
19 Orędzie głoszone przez klasę oblubienicy — wspieranej dziś przez wielką rzeszę drugich owiec — pochodzi z Biblii, której spisaniem kierował duch święty. Ten sam duch otworzył serca i umysły członków tej klasy, by mogli zrozumieć natchnione Słowo i wyjaśniać je drugim. Nowo ochrzczeni uczniowie Jezusa Chrystusa cieszą się z możliwości czerpania wody życia. Pełni radości współpracują z duchem i oblubienicą, mówiąc innym ludziom „Przyjdź!” Obecnie w działalności tej uczestniczy ponad cztery miliony głosicieli.
Życie zgodne z naszym chrztem
20, 21. Jak możemy żyć zgodnie z naszym chrztem w imię ducha świętego i jak powinniśmy się zapatrywać na ten chrzest?
20 Chrzest w imię ducha świętego stanowi publiczne poświadczenie, iż uznajemy tego ducha oraz jego rolę w zamierzeniu Bożym. Oznacza też, że będziemy z nim współpracować, wystrzegając się wszystkiego, czym moglibyśmy mu utrudniać oddziaływanie na lud Jehowy. Uznajemy więc niewolnika wiernego i rozumnego. Współpracujemy z tym gronem oraz ze starszymi w zborach (Hebrajczyków 13:7, 17; 1 Piotra 5:1-4). Kierujemy się mądrością duchową, a nie cielesną, i pozwalamy duchowi świętemu kształtować naszą osobowość, by coraz bardziej przypominała osobowość Chrystusa (Rzymian 13:14). A ponadto przyłączamy się ochoczo do ducha i oblubienicy, razem z nimi mówiąc „Przyjdź!” milionom ludzi, którzy mogą jeszcze skorzystać z tego zaproszenia.
21 Jakże poważną rzeczą jest chrzest ‛w imię ducha świętego’! Jakże wspaniałe błogosławieństwa z niego wynikają! Oby liczba otrzymujących ten chrzest nadal wzrastała. Obyśmy też wszyscy zawsze żyli zgodnie z jego znaczeniem jako niewolnicy Jehowy i w dalszym ciągu ‛pałali duchem’ (Rzymian 12:11).
Co zapamiętałeś o duchu świętym?
◻ Co zdziałał duch święty w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e.?
◻ Dzięki czemu możemy wydawać owoce ducha?
◻ W jaki sposób duch święty ustanawia starszych?
◻ Jak Jezus za pośrednictwem ducha świętego rozwiązuje problemy w zborze chrześcijańskim?
◻ Jaką rolę odgrywa duch Boży w działalności ewangelizacyjnej?
[Ilustracja na stronie 15]
Chrzest, o którym mówił Piotr, był też chrztem w imię Ojca i ducha świętego
[Ilustracja na stronie 17]
Duch święty odgrywa doniosłą rolę w ogłaszaniu dobrej nowiny