SZACUNEK

Podstawowy hebrajski odpowiednik wyrazu „szacunek” to kawòd, dosłownie „ciężar” (por. pokrewne słowa w 1Sm 4:18 i 2Sm 14:26). A zatem szacunek okazuje się osobie uważanej za znaczną, ważną. Grecki wyraz timé kryje w sobie myśl o „szacunku”, „poważaniu”, ale też o „wartości” i „drogocenności”. Dlatego czasownik timáo można przetłumaczyć na „wyznaczyć cenę” (Mt 27:9), rzeczownik timé — na „zapłata” lub „równowartość” (Mt 27:6; Dz 4:34), a przymiotnik tímios — na „poważany”, „drogi” (wartościowy) czy „drogocenny” (Dz 5:34; 20:24; 1Ko 3:12).

Jehowa Bóg i Jego Syn. Jehowa Bóg jako Stwórca i Pan Wszechwładny zasługuje na najgłębszy szacunek i cześć (1Tm 1:17; Heb 3:3, 4; Obj 4:9-11). Ludzie wyrażają taki szacunek, gdy za przykładem Jezusa czynią to, co się Bogu podoba (Jn 8:29, 49). Dopóki obowiązywało Prawo Mojżeszowe, Izraelici mogli okazywać Jehowie szacunek, składając Mu w ofierze to, co mieli najlepszego (Prz 3:9; Mal 1:6-8).

Darzenie Wszechmocnego rzeczywistym szacunkiem nie polega na przestrzeganiu jakichś form. Konieczne jest prawdziwe umiłowanie zasad Jehowy i szczere pragnienie spełniania Jego woli. Niewątpliwie brakowało tego żydowskim przywódcom religijnym w czasach ziemskiej służby Jezusa (Iz 29:13; Mk 7:6).

Jezus Chrystus dał doskonały wzór okazywania szacunku Bogu, bo sumiennie i z radością spełnił Jego wolę, składając nawet w ofierze własne życie (Mt 26:39; Jn 10:17, 18). Dlatego Ojciec również okazał mu szacunek, potwierdzając, że uważa Go za umiłowanego Syna (Mt 17:5; 2Pt 1:17). Kiedy Jezus zakończył ziemskie życie, otrzymał od Boga jeszcze zaszczytniejsze stanowisko, niż miał przedtem (Flp 2:9-11). Na przykładzie Jezusa Chrystusa widać, jak Najwyższy uszanuje tych, którzy Jego szanują — wyrazi swą aprobatę i szczodrze im pobłogosławi (1Sm 2:30).

Ponieważ to Jehowa Bóg wywyższył swego Syna, każdy, kto nie chce uznać Jezusa Chrystusa za nieśmiertelnego Króla królów i Pana panów, lekceważy jego Ojca. Syn zasługuje na szacunek i lojalne poparcie ze względu na swą pozycję i dokonania (Jn 5:23; 1Tm 6:15, 16; Obj 5:11-13). Wszyscy, którzy pragną, by ich uszanował jako swych uczniów, muszą ściśle trzymać się jego wzoru i nauk (Rz 2:7, 10).

Inne osoby godne szacunku. Jehowie Bogu i Jego Synowi należy się największy szacunek, ale pewni ludzie z racji stanowiska również zasługują na poważanie. Dzieci mają szanować rodziców i w związku z tym być im posłuszne (Pwt 5:16; Ef 6:1, 2). Jeżeli rodzice znajdą się w potrzebie, dorosłe dzieci mogą dowieść szacunku przez chętne udzielenie pomocy pod względem materialnym (Mt 15:4-6; 1Tm 5:3, 4). Mąż szanuje żonę, gdy ją kocha i ceni, natomiast żona szanuje męża, gdy jest mu podporządkowana i odnosi się do niego z głębokim respektem (1Pt 3:1-7). Starsi, którzy ‛ciężko pracowali, nauczając’, zasługiwali na „podwójny szacunek”, co najwyraźniej obejmowało pomoc materialną (1Tm 5:17, 18). Chrześcijanie będący niewolnikami mieli szanować swych właścicieli, skrupulatnie wywiązując się ze swych zadań (1Tm 6:1, 2). Szacunek należy się również władcom i innym osobom piastującym odpowiedzialne stanowiska (Rz 13:7). Bez względu na sytuację życiową ludzie wszelkiego pokroju zasługują na szacunek, ponieważ są stworzeniami Bożymi (1Pt 2:17).

Chrześcijanie mają przodować w okazywaniu szacunku współwyznawcom (Rz 12:10). Powinni więc ‛szukać korzyści nie swojej własnej, lecz drugiego’ (1Ko 10:24), a także być gotowi podejmować się nawet podrzędnych zadań (Łk 22:26; Jn 13:12-17). Łatwiej zachować takie właściwe nastawienie, gdy się pamięta, że dla Boga każdy Jego sługa jest cenny i że chrześcijanie tworzą organizm, w którym wszyscy są sobie nawzajem potrzebni (1Ko 12:14-27).

Co prawda chrześcijanie nie szukają chwały dla siebie, ale pragną być darzeni szacunkiem przez Jehowę Boga i Jego Syna. Dlatego wystrzegają się deprawującego towarzystwa i dają odpór pragnieniom grzesznego ciała. Tylko dzięki czystości moralnej i duchowej mogą okazać się naczyniami, których Bóg użyje do zaszczytnych celów (1Ts 4:3-8; 2Tm 2:20-22; Heb 13:4). Właśnie tak rozumieją, co naprawdę znaczy być godnym szacunku (zob. też RESPEKT).