PRZYGOTOWANIE
Przeddzień cotygodniowego sabatu, poświęcany przez Żydów na przygotowywanie się do dnia odpoczynku.
Kiedy Izraelici przebywający na pustkowiu zaczęli za sprawą Jehowy otrzymywać mannę, zostali pouczeni, że nie wolno jej zbierać w sabat i że szóstego dnia tygodnia mają gromadzić podwójną porcję. A zatem przygotowując się do cotygodniowego sabatu, zbierali więcej manny, a potem ją gotowali lub piekli (Wj 16:5, 22-27). Z czasem „dzień przed sabatem” zaczęto nazywać „Przygotowaniem”, o czym wspomniał Marek (Mk 15:42). (Nieco podobnie jest w języku niemieckim, w którym sobota, Samstag, to inaczej Sonnabend [dosł. „wieczór słońca”], czyli „wieczór przed niedzielą [Sonntag; dosł. „dzień słońca”]”). Ponieważ u Żydów doba zaczynała się wieczorem, więc Przygotowanie kończyło się o zachodzie słońca w piątek i wtedy nastawał sabat.
W dniu Przygotowania ludzie przyrządzali posiłki na następny dzień i kończyli wszystkie pilne prace, których nie mogli odłożyć na czas po sabacie (Wj 20:10). Zgodnie z Prawem Mojżeszowym zwłoki straconego skazańca nie mogły pozostać na palu przez całą noc (Pwt 21:22, 23; por. Joz 8:29; 10:26, 27). Ponieważ Jezus i obaj złoczyńcy zawiśli na palach po południu w dniu Przygotowania, Żydom zależało na tym, żeby ich pochować przed zachodem słońca, nawet gdyby trzeba było przyśpieszyć ich śmierć. Było to szczególnie ważne dlatego, że kolejny dzień, zaczynający się o zachodzie słońca, był „wielkim” sabatem, gdyż siódmy dzień tygodnia zbiegał się z sabatem przypadającym na 15 Nisan (Kpł 23:5-7; Mk 15:42, 43; Łk 23:54; Jn 19:31, 42). Józef Flawiusz przytoczył dekret Cezara Augusta, iż Żydów ‛nie wolno pozywać przed sąd w dniu sabatu albo w poprzedzającym go dniu przygotowawczym po godzinie dziewiątej’, z czego wynika, że przygotowania do sabatu zaczynały się w piątek o trzeciej po południu (Dawne dzieje Izraela, XVI, VI, 2).
Jezus był przesłuchiwany przez Piłata rankiem 14 Nisan (czyli w dniu Paschy, liczonym od poprzedniego wieczora), kiedy to według Jana 19:14 „było właśnie przygotowanie Paschy”. Niektórzy bibliści uważają, że chodzi tutaj o przygotowanie do święta Paschy, co zresztą dają do zrozumienia niektóre przekłady (por. BWP, Wp). To by jednak sugerowało, że wydarzenia te rozegrały się przed obchodami Paschy, a tymczasem ze sprawozdań ewangelicznych wyraźnie wynika, iż Jezus i apostołowie świętowali ją poprzedniej nocy (Mt 26:18-20; Mk 14:14-17; Łk 22:15). Chrystus ściśle przestrzegał wszystkich przepisów Prawa, które m.in. nakazywało obchodzić Paschę 14 Nisan (Wj 12:6; Kpł 23:5; zob. PASCHA). „Przygotowanie Paschy”, trwające w dniu, gdy był sądzony i poniósł śmierć, zapewne oznaczało przygotowania do całotygodniowego Święta Przaśników, które zaczynało się następnego dnia. Oba święta następowały zaraz po sobie, toteż określenie „Pascha” nieraz odnoszono do całego tego świątecznego okresu. Dzień po 14 Nisan zawsze był sabatem, a ponieważ w 33 r. n.e. przypadał dodatkowo na cotygodniowy dzień odpoczynku, został nazwany „wielkim”, inaczej podwójnym sabatem.