BYŁA jesień 32 roku n.e. Do śmierci Jezusa pozostało tylko sześć miesięcy. Aby więc przyśpieszyć dzieło głoszenia i dalsze szkolenie niektórych spośród swych naśladowców, wyznaczył on 70 uczniów i „posłał ich przed sobą po dwóch do każdego miasta i miejsca, do którego sam miał przyjść” (Łukasza 10:1).a

Jezus wysłał uczniów „przed sobą”, aby ludzie mogli zawczasu zadecydować, po której stronie się opowiedzą, gdy później przyjdzie sam Mesjasz. Ale dlaczego rozesłał ich „po dwóch”? Najwyraźniej ze względu na to, by w obliczu sprzeciwu mogli wzajemnie dodawać sobie otuchy.

Świadkowie Jehowy znani są z tego, że najczęściej pracują parami. Czy nie zdziałaliby więcej, gdyby głosili w pojedynkę? Być może. Niemniej nowożytni chrześcijanie uświadamiają sobie korzyści wynikające ze współpracy z drugim współwyznawcą. Podczas świadczenia w niebezpiecznej okolicy stanowi to poniekąd ochronę. A gdy nowa osoba wyrusza do służby z bardziej doświadczonymi głosicielami dobrej nowiny, może się od nich wiele nauczyć. W gruncie rzeczy obie strony mają sposobność wzajemnie się zachęcać (Przysłów 27:17).