‛Wierny niewolnik’ i jego Ciało Kierownicze
„Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i rozumnym, którego pan jego ustanowił nad czeladzią, aby jej dawał pokarm na czas słuszny?” (MATEUSZA 24:45).
1. Dlaczego Jehowa chętnie obdarza swe stworzenia władzą i komu przede wszystkim ją powierzył?
JEHOWA jest Bogiem porządku. Jest też Źródłem wszelkiej prawowitej władzy, a będąc przekonany o lojalności swych wiernych stworzeń, chętnie je nią obdarza. Największą władzą obdarzył swego Syna, Jezusa Chrystusa. „Poddał (...) wszystko pod stopy jego i uczynił go głową nad wszystkim, dla zboru” (Efezjan 1:22).
2. Jak Paweł nazywa zbór chrześcijański i kogo obdarzył władzą Chrystus?
2 Apostoł Paweł nazywa zbór chrześcijański „domem Bożym” i mówi, że jego przełożonym jest wierny Syn Jehowy, Jezus Chrystus (1 Tymoteusza 3:15; Hebrajczyków 3:6). Z kolei Chrystus powierza władzę domownikom. Wskazuje na to jego wypowiedź z Ewangelii według Mateusza 24:45-47: „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i rozumnym, którego pan jego ustanowił nad czeladzią, aby jej dawał pokarm na czas słuszny? Szczęśliwy ten niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, znajdzie go tak czyniącego. Zaprawdę, powiadam wam: Ustanowi go nad całą swoją majętnością”.
Zarządca domu w pierwszym stuleciu
3. Kto jest „niewolnikiem wiernym i rozumnym” i kogo tworzą oni rozpatrywani z osobna?
3 Staranne studium Pisma Świętego prowadzi do wniosku, że namaszczeni duchem domownicy Jehowy w sensie zbiorowym są „niewolnikiem wiernym i rozumnym”, zwanym też „zarządcą”, „zarządcą domu” lub „szafarzem”. Rozpatrywani pojedynczo, tworzą „czeladź” lub „służbę” (Mateusza 24:45; Łukasza 12:42, Bw, Reference Bible — przypis).
4. Jakie pytanie postawił Jezus krótko przed śmiercią i do kogo przyrównał samego siebie?
4 Kilka miesięcy przed śmiercią Jezus zadał pytanie zapisane w Ewangelii według Łukasza 12:42: „Kto rzeczywiście jest wiernym zarządcą, rozumnym, którego pan jego ustanowi nad swoją służbą, aby jej dawał w słusznym czasie należną miarę żywności?” Później, gdy od śmierci dzieliło go już tylko kilka dni, przyrównał siebie do człowieka, który przed wyruszeniem w daleką podróż wezwał niewolników i powierzył im swoje mienie (Mateusza 25:14).
5. (a) Kiedy Jezus powierzył drugim opiekę nad swoim mieniem? (b) Jakie ogromne zadanie zlecił Chrystus swemu zbiorowemu zarządcy domu?
5 Kiedy Jezus powierzył drugim opiekę nad swoim mieniem? Po swym zmartwychwstaniu. Dobrze znanymi słowami, zanotowanymi potem w Ewangelii według Mateusza 28:19, 20, zlecił zbiorowemu zarządcy domu ogromne zadanie pozyskiwania uczniów. Słudzy mieli dotrzeć ze świadectwem „do najodleglejszego miejsca na ziemi” i w ten sposób rozszerzyć teren misyjny, który on zaczął uprawiać podczas swej ziemskiej działalności (Dzieje Apostolskie 1:8). Mieli spełniać rolę „ambasadorów zastępujących Chrystusa”. Jako „zarządcy świętych tajemnic Bożych” mieli pozyskiwać uczniów i rozdzielać im pokarm duchowy (2 Koryntian 5:20; 1 Koryntian 4:1, 2).
Ciało Kierownicze ustanowione nad domownikami
6. Czego dostarczyła w I wieku natchniona przez Boga klasa zarządcy?
6 W sensie zbiorowym chrześcijanie namaszczeni duchem mieli wykonywać u swego pana obowiązki szafarza, czyli zarządcy, mającego stosownie do aktualnych potrzeb rozdawać domownikom Bożym pokarm duchowy. Między 41 a 98 rokiem n.e. ówcześni przedstawiciele klasy zarządcy w natchnieniu od Boga napisali dla swoich braci 5 sprawozdań historycznych, 21 listów oraz Księgę Objawienia. Materiał ten stanowi wyborny pokarm duchowy dla czeladzi, to znaczy poszczególnych pomazańców w domu Bożym.
7. W jakim celu Chrystus wybrał z klasy niewolnika niewielkie grono mężczyzn?
7 Chociaż domem Bożym są wszyscy namaszczeni chrześcijanie, liczne dowody przemawiają za tym, że Chrystus wybrał z klasy niewolnika niewielkie grono mężczyzn, aby usługiwali w charakterze widzialnego ciała kierowniczego. Początkowe dzieje zboru wskazują, że fundamentem wczesnochrześcijańskiego ciała kierowniczego było 12 apostołów łącznie z Maciejem. Wynika to z Dziejów Apostolskich 1:20-26. W związku z zastąpieniem Judasza Iskariota jest tam mowa o „urzędzie nadzorcy” oraz „usługiwaniu i apostolstwie”.
8. Na czym polegały obowiązki ciała kierowniczego działającego w pierwszym stuleciu?
8 W ramach pełnienia urzędu nadzorcy apostołowie powoływali odpowiednich mężczyzn na stanowiska służbowe i organizowali działalność kaznodziejską. Ale na tym nie koniec. Do powinności związanych z tym urzędem należało również nauczanie i wyjaśnianie prawd wiary. Zgodnie z obietnicą Jezusa z Ewangelii według Jana 16:13 „duch prawdy” miał stopniowo wprowadzić zbór chrześcijański w całą prawdę. Namaszczeni chrześcijanie, którzy ochoczo przyjęli słowo i zostali ochrzczeni, „trwali w nauce apostolskiej”. W gruncie rzeczy dzięki zaleceniu siedmiu mężczyzn, którzy po zamianowaniu zajęli się niezbędną sprawą rozdzielania żywności, „dwunastu” mogło bez przeszkód ‛oddać się modlitwie i usługiwaniu słowem’ (Dzieje Apostolskie 2:42, Bw; 6:1-6).
9. Wskutek czego liczebność ciała kierowniczego w I wieku zmalała do 11 członków i dlaczego nie zwiększono jej niezwłocznie do 12?
9 Wydaje się, iż ciało kierownicze działające w I wieku składało się najpierw tylko z apostołów Jezusa. Czy zawsze miało tak być? Mniej więcej w roku 44 Herod Agryppa I kazał stracić apostoła Jakuba, który był bratem Jana (Dzieje Apostolskie 12:1, 2). Najwyraźniej jednak nie podejmowano starań, aby dać kogoś na jego miejsce, jak to było w wypadku Judasza. Dlaczego? Niewątpliwie dlatego, że Jakub jako pierwszy z 12 apostołów pozostał wierny do samej śmierci. Natomiast Judasz, podły zdrajca, musiał być zastąpiony, aby liczba fundamentalnych kamieni węgielnych duchowego Izraela znów wynosiła 12 (Efezjan 2:20; Objawienie 21:14).
10. Kiedy i w jaki sposób rozszerzono skład wczesnochrześcijańskiego ciała kierowniczego i jak Chrystus posłużył się nim do prowadzenia domowników?
10 Wczesnochrześcijańskie ciało kierownicze składało się początkowo z samych apostołów, a więc mężczyzn, którzy chodzili z Jezusem oraz byli świadkami jego śmierci i zmartwychwstania (Dzieje Apostolskie 1:21, 22). Sytuacja miała się jednak zmienić. Z biegiem lat inni bracia chrześcijańscy dorastali duchowo i dostępowali zamianowania na starszych w zborze jeruzalemskim. Najpóźniej w roku 49 ówczesne ciało kierownicze zostało rozszerzone i oprócz apostołów weszła do niego pewna liczba starszych z Jeruzalem (Dzieje Apostolskie 15:2). Jego skład nie był więc ustalony raz na zawsze, lecz Bóg najwyraźniej czuwał, by go dostosowywać do sytuacji wśród swego ludu. Chrystus działając jako Głowa zboru, posłużył się rozszerzonym już wtedy ciałem kierowniczym, aby rozstrzygnąć ważną kwestię doktrynalną co do obrzezywania chrześcijan pochodzenia nieżydowskiego oraz przestrzegania przez nich Prawa danego za pośrednictwem Mojżesza. Ciało kierownicze napisało list wyjaśniający tę decyzję i rozesłało polecenia, których wszyscy mieli się trzymać (Dzieje Apostolskie 15:23-29).
Czas rozliczenia zarządcy domu
11. Czy bracia cenili sobie energiczne przewodnictwo ówczesnego ciała kierowniczego i co dowodzi, że Jehowa błogosławił temu porządkowi organizacyjnemu?
11 Pierwsi chrześcijanie, każdy z osobna i jako zbory, cenili sobie to energiczne przewodnictwo ówczesnego ciała kierowniczego. Kiedy wspomniany list odczytano w Antiochii Syryjskiej, wszystkich uradowały zawarte w nim zachęty. Inne zbory po otrzymaniu tych samych informacji i zastosowaniu się do wydanych w związku z tym poleceń „utwierdzały się w wierze i z dnia na dzień pomnażały się liczebnie” (Dzieje Apostolskie 16:5). Nie było najmniejszej wątpliwości, że Bóg błogosławił temu porządkowi organizacyjnemu (Dzieje Apostolskie 15:30, 31).
12, 13. Co Jezus przepowiedział w przypowieści o minach i o talentach?
12 Spójrzmy jednak z innej strony na tę istotną kwestię. W przypowieści o minach Jezus przyrównał siebie do człowieka szlachetnego rodu, który wybrał się w podróż do dalekiego kraju, żeby sobie zapewnić władzę królewską, a następnie powrócił (Łukasza 19:11, 12). Po zmartwychwstaniu w roku 33 Jezus Chrystus został wywyższony do prawicy Bożej, gdzie miał zasiadać, aż jego nieprzyjaciele będą położeni jako podnóżek u jego stóp (Dzieje Apostolskie 2:33-35).
13 W równoległej przypowieści o talentach Jezus oświadczył, że po długim czasie pan przybył, aby się rozliczyć ze swymi niewolnikami. Tym, którzy okazali się wierni, powiedział: ‛Byliście wierni w nielicznych rzeczach, ustanowię was nad wieloma. Wejdźcie do radości swego pana’. Natomiast o niewiernym niewolniku rzekł: „Zostanie [mu] odebrane nawet to, co ma. A nieużytecznego niewolnika wyrzućcie na zewnątrz do ciemności” (Mateusza 25:21-23, 29, 30).
14. Czego Jezus oczekiwał od swych namaszczonych duchem niewolników?
14 W roku 1914, gdy dobiegły końca „czasy wyznaczone narodom”, Chrystus otrzymał władzę królewską; stało się to rzeczywiście po długim czasie, trwającym prawie 19 stuleci (Łukasza 21:24). Wkrótce potem Jezus „przybył i rozliczył się” ze swymi niewolnikami, to znaczy chrześcijanami namaszczonymi duchem (Mateusza 25:19). Czego oczekiwał od nich zbiorowo i od każdego z osobna? Zarządca w dalszym ciągu miał takie samo zadanie jak w I wieku. Chrystus powierzył talenty „każdemu stosownie do jego zdolności” i spodziewał się współmiernych do tego wyników (Mateusza 25:15). Miała tu zastosowanie reguła z Listu 1 do Koryntian 4:2: ‛Czego w tym wypadku oczekuje się od zarządcy, to tego, żeby się okazał wierny’. Obracanie otrzymanymi talentami polegało na wiernym występowaniu w roli ambasadorów Bożych, pozyskiwaniu uczniów oraz udostępnianiu im prawd duchowych (2 Koryntian 5:20).
„Niewolnik” i jego Ciało Kierownicze w czasie końca
15. (a) Czego Chrystus oczekiwał od zbiorowego zarządcy domu? (b) Co dowodzi, że klasa niewolnika miała tak czynić jeszcze przed przybyciem Chrystusa w celu dokonania przeglądu?
15 Jezus oczekiwał od ogółu namaszczonych chrześcijan, że jako wierny zarządca będą ‛w słusznym czasie rozdawać służbie należną miarę żywności’ (Łukasza 12:42). Według Łukasza 12:43 powiedział: „Szczęśliwy ten niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, znajdzie go tak czyniącego!” Oznacza to, że namaszczeni niewolnicy mieli rozdzielać pokarm duchowy członkom zboru chrześcijańskiego, to jest domownikom Bożym, zanim jeszcze Chrystus przyszedł, aby się z nimi rozliczyć. Kogo zastał on przy rozdawaniu pokarmu, gdy powrócił z władzą królewską w roku 1914, a w roku 1918 przystąpił do inspekcji w domu Bożym? (Malachiasza 3:1-4, Biblia Tysiąclecia, wyd. II; Łukasza 19:12; 1 Piotra 4:17).
16. Dlaczego można powiedzieć, że kościoły chrześcijaństwa nie dostarczały pokarmu duchowego na czas słuszny, gdy w roku 1918 Chrystus przybył na inspekcję domu Bożego?
16 W miarę jak kończył się długi okres, w którym Jezus czekał po prawicy Jehowy, stawało się jasne, kto jeszcze przed rokiem 1914 rozdawał czeladzi Chrystusa strawę duchową. Czy może kościoły chrześcijaństwa? Bynajmniej. Zbyt mocno zaangażowały się w politykę. Chętnie pozwoliły się użyć za narzędzia do popierania ekspansji kolonialnej i prześcigały się wzajemnie w okazywaniu patriotyzmu, torując drogę nacjonalizmowi. Wkrótce ściągnęły na siebie ogromną winę krwi udzieleniem czynnego poparcia rządom uwikłanym w pierwszą wojnę światową. Pod względem duchowym dały się unieść prądom modernistycznym i osłabły w wierze. Liczni przedstawiciele kleru nie potrafili stawić czoła ewolucjonizmowi i krytyce wyższej, co doprowadziło do kryzysu. Od chrześcijaństwa naprawdę nie można było oczekiwać pokarmu duchowego!
17. Dlaczego Chrystus odrzucił niektórych namaszczonych chrześcijan i jakie miało to dla nich następstwa?
17 Podobnie nie dostarczali żadnego zdrowego pokarmu duchowego ci namaszczeni chrześcijanie, których bardziej interesowało własne zbawienie niż obracanie talentem otrzymanym od Pana. Okazali się ‛gnuśni’ i niezdolni do zadbania o jego majętność. Wyrzucono ich zatem „na zewnątrz do ciemności”, gdzie znajdowały się już kościoły chrześcijaństwa (Mateusza 25:24-30).
18. Kogo Pan zastał przy rozdzielaniu służbie pokarmu duchowego na czas słuszny i jakie fakty to potwierdzają?
18 Kogo więc Pan, Jezus Chrystus, zastał przy rozdzielaniu służbie w słusznym czasie należnej miary żywności, gdy przybył w roku 1918, aby dokonać przeglądu swoich niewolników? A kto już przedtem umożliwił szczerym poszukiwaczom prawdy poprawne zrozumienie takich kwestii, jak ofiara okupu, imię Boże, niewidzialna obecność Chrystusa i znaczenie roku 1914? Kto zdemaskował naukę o Trójcy, nieśmiertelności duszy i piekle? Kto ostrzegał przed niebezpieczeństwami wynikającymi ze spirytyzmu i ewolucjonizmu? Fakty dowodzą, że czyniła to grupa namaszczonych duchem chrześcijan, związanych z wydawcami czasopisma Strażnica Syjońska i Zwiastun Obecności Chrystusa, ukazującego się obecnie pod nazwą Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy.
19. Jak jeszcze przed rokiem 1918 pojawiła się klasa wiernego niewolnika, za pomocą jakich środków rozdzielała pokarm duchowy i od kiedy?
19 W Strażnicy z 1 listopada 1944 roku można było przeczytać: „W roku 1878, na 40 lat przed rokiem 1918, w którym Pan przyszedł do świątyni, istniała klasa szczerych, poświęconych chrześcijan, którzy odcięli się od hierarchii i duchowieństwa i chcieli praktykować chrystianizm (...) W lipcu 1879 roku zaczęło się ukazywać niniejsze czasopismo — Strażnica, które wszystkim poświęconym dzieciom, czyli domownikom, miało regularnie dostarczać ‛pokarm na czas słuszny’, to znaczy udostępniać im prawdy pochodzące od Boga za pośrednictwem Chrystusa”.
20. (a) Jak w czasach nowożytnych pojawiło się Ciało Kierownicze? (b) Czym się zajmowali członkowie Ciała Kierowniczego i pod czyim przewodnictwem?
20 W artykule omawiającym powstanie dzisiejszego Ciała Kierowniczego, opublikowanym w Strażnicy z 1 grudnia 1972 (nr 7/XCIII), napisano: „Pięć lat później [w roku 1884] została prawnie zarejestrowana korporacja Zion’s Watch Tower Tract Society, która odtąd służyła w roli organu dostarczającego pokarmu duchowego tysiącom szczerych ludzi pragnących poznać Boga i zrozumieć Jego Słowo (...) Współpracę z tym Towarzystwem, którego główna siedziba znajdowała się w Pensylwanii, nawiązali dalsi oddani Bogu, ochrzczeni i namaszczeni (pomazani) duchem chrześcijanie. Bez względu na to, czy weszli w skład Zarządu Towarzystwa, czy nie, stawiali siebie do dyspozycji, podejmując się specjalnych zadań na rzecz klasy ‛niewolnika wiernego i rozumnego’. Pomagali w karmieniu klasy ‛niewolnika’ i przewodzeniu jej, i tak pojawiło się ciało kierownicze. Stało się to w sposób oczywisty dzięki oddziaływaniu niewidzialnej, czynnej mocy Jehowy, czyli ducha świętego. Było w tym też kierownictwo Głowy zboru chrześcijańskiego, Jezusa Chrystusa”.
21. (a) Kogo Chrystus zastał przy rozdzielaniu pokarmu duchowego i jak ich wynagrodził? (b) Co czekało na wiernego niewolnika i jego Ciało Kierownicze?
21 Kiedy w roku 1918 Jezus Chrystus dokonał przeglądu tych, którzy się podawali za jego niewolników, znalazł międzynarodową grupę chrześcijan publikujących prawdy biblijne zarówno na użytek zboru, jak i do służby kaznodziejskiej poza nim. W roku 1919 wypadki faktycznie potoczyły się zgodnie z zapowiedzią z Ewangelii według Mateusza 24:46, 47: „Szczęśliwy ten niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, znajdzie go tak czyniącego. Zaprawdę, powiadam wam: Ustanowi go nad całą swoją majętnością”. Prawdziwi chrześcijanie weszli do radości swego Pana. Okazali się ‛wierni w nielicznych rzeczach’, toteż Pan ustanowił ich „nad wieloma” (Mateusza 25:21). Wierny niewolnik i jego Ciało Kierownicze byli na swoim miejscu, gotowi do większych zadań. Powinniśmy naprawdę cieszyć się z takiego obrotu sprawy, gdyż ofiarna praca wiernego niewolnika i jego Ciała Kierowniczego przynosi lojalnym chrześcijanom wielki pożytek.
Najważniejsze myśli do zapamiętania
◻ Kto jest Głową nad domem Bożym i komu powierzył władzę?
◻ Jakie zadanie Chrystus przydzielił klasie niewolnika?
◻ Jakie inne grono istniało w obrębie klasy niewolnika i na czym polegały jego szczególne obowiązki?
◻ Kto rozdzielał pokarm duchowy członkom domu Bożego, gdy Chrystus przybył dokonać przeglądu?
◻ Jak pojawiło się Ciało Kierownicze w czasach nowożytnych?
[Ilustracja na stronie 10]
W pierwszym stuleciu „niewolnik” miał ciało kierownicze, złożone z apostołów i starszych zboru w Jeruzalem