„Kiedy się opamiętał, powiedział: ‚Iluż to najemników mego ojca ma chleba w obfitości, podczas gdy ja tu ginę wskutek klęski głodu!

¹³ Syn marnotrawny ‛opamiętał się’. Przez pewien czas uganiał się za przyjemnościami, żyjąc niejako w urojonym świecie. Teraz jednak jasno uzmysłowił sobie swój rzeczywisty stan duchowy. Chociaż więc upadł, mógł w dalszym ciągu żywić nadzieję. W młodzieńcu tym można było znaleźć coś dobrego (Przysłów 24:16; porównaj 2 Kronik 19:2, 3). A co z tymi, którzy dzisiaj opuszczają trzodę Bożą? Czy rozsądny byłby wniosek, że wszyscy oni znajdują się w beznadziejnej sytuacji i że w każdym wypadku ich buntownicza postawa dowodzi, iż zgrzeszyli przeciw świętemu duchowi Bożemu? (Mateusza 12:31, 32). Niekoniecznie. Samowolne postępowanie nie daje niektórym spokoju i z czasem się opamiętują. „Nigdy, ani przez jeden dzień, nie zapomniałam o Jehowie” — mówi pewna siostra, wspominając czas spędzony poza organizacją Bożą. „Bezustannie się modliłam, żeby któregoś dnia pozwolił mi jakoś wrócić do prawdy” (Psalm 119:176).