Jezus nie pochwala sposobu działania szafarza ani nie zachęca do przebiegłości w interesach. Co w takim razie chce unaocznić? Mówi do swoich uczniów: „Zjednujcie sobie przyjaciół za pomocą nieprawego bogactwa, żeby — gdy go wam zabraknie — przyjęli was do wiecznych miejsc zamieszkania” (Łukasza 16:9). Przypowieść ta rzeczywiście uczy, jak być dalekowzrocznym i jak korzystać z praktycznej mądrości. Słudzy Boży, „synowie światła”, muszą robić mądry użytek ze swoich dóbr materialnych, cały czas pamiętając o widokach na życie wieczne.

Tylko Jehowa Bóg i Jego Syn mogą przyjąć kogoś do niebiańskiego Królestwa lub ziemskiego raju pod panowaniem tego rządu. Powinniśmy usilnie pielęgnować przyjaźń z Nimi, wykorzystując posiadane środki materialne do popierania spraw Królestwa. Dzięki temu będziemy mieli zapewnioną bezkresną przyszłość, nawet kiedy złoto, srebro i inne bogactwa materialne zawiodą lub przepadną.

Jezus pokazuje swoim uczniom, że będzie się od nich wiele wymagać, jeśli mają zostać przyjęci „do wiecznych miejsc zamieszkania”. Nie można być jednocześnie prawdziwym sługą Bożym i niewolnikiem nieprawych bogactw materialnych. Jezus podsumowuje: „Żaden sługa nie może być niewolnikiem dwóch panów, bo albo jednego będzie nienawidzić, a drugiego kochać, albo do jednego przylgnie, a drugim wzgardzi. Nie możecie być niewolnikami Boga i Pieniądza” (Łukasza 16:9, 13).