Jehowa doprowadza wielu synów do chwały
„Przystało (...) [Bogu], żeby w celu doprowadzenia wielu synów do chwały uczynić Naczelnego Pełnomocnika w sprawie ich wybawienia doskonałym przez cierpienia” (HEBRAJCZYKÓW 2:10).
1. Dlaczego możemy być pewni, że zamierzenie Jehowy względem ludzkości się urzeczywistni?
JEHOWA stworzył ziemię na wieczny dom, w którym doskonała rodzina człowiecza miała cieszyć się życiem bez końca (Kaznodziei 1:4; Izajasza 45:12, 18). Wprawdzie nasz praojciec Adam zgrzeszył i tym samym sprowadził na swe potomstwo grzech i śmierć, ale Bóg za pośrednictwem obiecanego Potomka, Jezusa Chrystusa, urzeczywistni swoje zamierzenie względem ludzi (Rodzaju 3:15; 22:18; Rzymian 5:12-21; Galatów 3:16). Z miłości do nich Jehowa ofiarował „swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne” (Jana 3:16). A powodowany miłością Jezus ‛dał swoją duszę jako okup w zamian za wielu’ (Mateusza 20:28). Dzięki temu „odpowiedniemu okupowi” można odzyskać prawa i widoki na przyszłość zaprzepaszczone przez Adama oraz dostąpić życia wiecznego (1 Tymoteusza 2:5, 6; Jana 17:3).
2. Jak zastosowanie Jezusowej ofiary okupu unaoczniał doroczny Dzień Przebłagania w Izraelu?
2 Zastosowanie Jezusowej ofiary okupu unaoczniał doroczny Dzień Przebłagania. W tym dniu arcykapłan izraelski składał na ofiarę za grzechy najpierw byka, z którego krwią pojawiał się przy świętej Arce w Miejscu Najświętszym przybytku, a później świątyni. Czynił to za siebie, swych domowników i plemię Lewiego. Podobnie Jezus Chrystus przedstawił Bogu wartość swej krwi, by w pierwszej kolejności zakryć grzechy swoich duchowych „braci” (Hebrajczyków 2:12; 10:19-22; Kapłańska 16:6, 11-14). W Dniu Przebłagania arcykapłan ofiarował także kozła i wnosił jego krew do Miejsca Najświętszego, aby dokonać przebłagania za grzechy 12 niekapłańskich plemion Izraela. Tak samo Arcykapłan Jezus Chrystus zastosuje swą krew na rzecz pozostałych wierzących i wymaże ich grzechy (Kapłańska 16:15).
Doprowadzeni do chwały
3. Co w myśl Listu do Hebrajczyków 2:9, 10 czynił przez 19 stuleci Bóg?
3 Przez 19 stuleci Bóg dokonywał czegoś zdumiewającego w związku z „braćmi” Jezusa. Apostoł Paweł tak o tym pisał: „Widzimy (...) Jezusa, który został uczyniony nieco niższym od aniołów, ukoronowanego chwałą i szacunkiem za wycierpienie śmierci, aby z racji niezasłużonej życzliwości Bożej zakosztował śmierci za każdego człowieka. Przystało bowiem temu [Jehowie Bogu], ze względu na którego jest wszystko i przez którego jest wszystko, żeby w celu doprowadzenia wielu synów do chwały uczynić Naczelnego Pełnomocnika w sprawie ich wybawienia doskonałym przez cierpienia” (Hebrajczyków 2:9, 10). Naczelnym Pełnomocnikiem w sprawie wybawienia jest Jezus Chrystus, który przez to, co wycierpiał w ciele ludzkim, nauczył się doskonałego posłuszeństwa (Hebrajczyków 5:7-10). Był pierwszym, który został zrodzony jako duchowy syn Boży.
4. Kiedy i jak Jezus został zrodzony jako duchowy Syn Boży?
4 Aby zrodzić Jezusa na swego duchowego Syna i doprowadzić go do chwały niebiańskiej, Jehowa posłużył się swym świętym duchem, czyli aktywną siłą. Będąc na osobności z Janem Chrzcicielem, Jezus poddał się całkowitemu zanurzeniu w wodzie celem usymbolizowania, iż stawia się do dyspozycji Boga. W Ewangelii według Łukasza czytamy: „Kiedy cały lud był chrzczony, został też ochrzczony Jezus, a gdy się modlił, niebo się otwarło i zstąpił na niego duch święty, z kształtu cielesnego podobny do gołębia, a z nieba dobiegł głos: ‚Tyś jest mój Syn, umiłowany; ciebie darzę uznaniem’” (Łukasza 3:21, 22). Jan ujrzał ducha świętego zstępującego na Jezusa i usłyszał, jak Jehowa otwarcie uznał go za swego umiłowanego Syna. Wtedy też zrodził go duchem świętym jako pierwszego z ‛wielu synów, którzy mieli być doprowadzeni do chwały’.
5. Kto pierwszy skorzystał z ofiary Jezusa i jak liczne jest to grono?
5 Z ofiary Jezusa najpierw skorzystali jego „bracia” (Hebrajczyków 2:12-18). Apostoł Jan ujrzał w wizji, jak razem z Barankiem, zmartwychwstałym Panem Jezusem Chrystusem, stali już w chwale na niebiańskiej górze Syjon. Wyjawił także ich liczbę, mówiąc: „I ujrzałem, a oto Baranek stojący na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące mających napisane na swych czołach jego imię i imię jego Ojca. (...) Ci zostali kupieni spośród ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka, a w ich ustach nie znaleziono fałszu; są bez skazy” (Objawienie 14:1-5). A zatem do grona ‛wielu synów doprowadzonych do chwały’ w niebie należy jedynie 144 001 osób — Jezus i jego duchowi bracia.
‛Narodzeni z Boga’
6, 7. Kim są ‛narodzeni z Boga’ i co to dla nich oznacza?
6 Zrodzeni przez Jehowę są też ‛narodzeni z Boga’. Zwracając się do takich osób, apostoł Jan napisał: „Nikt, kto się narodził z Boga, nie trwa w grzechu, ponieważ Jego [Jehowy] nasienie pozostaje w takim i nie może on trwać w grzechu, gdyż narodził się z Boga” (1 Jana 3:9). Owym „nasieniem” jest święty duch Boży. Oddziałując wraz z Jego Słowem, dał on każdemu ze 144 000 „nowe zrodzenie” do nadziei niebiańskiej (1 Piotra 1:3-5, 23).
7 Od chwili swych człowieczych narodzin Jezus był ziemskim Synem Bożym, podobnie jak doskonały Adam był „synem Bożym” (Łukasza 1:35; 3:38). Warto jednak zauważyć, że po chrzcie Jezusa Jehowa oznajmił: „Tyś jest mój Syn, umiłowany; ciebie darzę uznaniem” (Marka 1:11). Słowom tym towarzyszyło wylanie ducha świętego, będące wyraźnym dowodem, iż Bóg zrodził wtedy Jezusa jako swego duchowego Syna. W sensie symbolicznym otrzymał on wówczas „nowe zrodzenie” oraz prawo do ponownego życia w niebie w charakterze duchowego Syna Bożego. Wzorem Jezusa ‛ponownie narodziło się’ 144 000 jego duchowych braci (Jana 3:1-8; zobacz Strażnicę z 15 listopada 1992 roku, strony 3-6). Tak jak on zostali też namaszczeni przez Boga i otrzymali zadanie głoszenia dobrej nowiny (Izajasza 61:1, 2; Łukasza 4:16-21; 1 Jana 2:20).
Dowód zrodzenia
8. Co potwierdzało, iż zrodzenia z ducha dostąpił (a) Jezus, (b) jego pierwsi uczniowie?
8 Okoliczność, że Jezus został zrodzony z ducha, potwierdzało wiele faktów. Jan Chrzciciel ujrzał ducha zstępującego na Jezusa i usłyszał oświadczenie Boga o duchowym synostwie nowo namaszczonego Mesjasza. Ale jak o swym zrodzeniu z ducha mieli się dowiedzieć uczniowie Jezusa? Tuż przed wstąpieniem do nieba powiedział on: „Jan wprawdzie chrzcił wodą, lecz wy po niewielu dniach zostaniecie ochrzczeni w duchu świętym” (Dzieje 1:5). Naśladowcy Jezusa zostali „ochrzczeni w duchu świętym” w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Temu wylaniu ducha towarzyszył ‛szum z nieba jakby pędzącego gwałtownego wiatru’ i na każdym z uczniów spoczął ‛jakby język ognia’. Niezwykle znamienne było to, że „zaczęli mówić różnymi językami, tak jak duch dawał im się wypowiadać”. Można więc było ujrzeć i usłyszeć, iż dla naśladowców Chrystusa została otwarta droga do chwały niebiańskiej w charakterze synów Bożych (Dzieje 2:1-4, 14-21; Joela 2:28, 29).
9. Co w I wieku dowodziło, że zrodzenia z ducha dostąpili Samarytanie, Korneliusz oraz inne osoby?
9 Po jakimś czasie ewangelizator Filip świadczył w Samarii. Chociaż jej mieszkańcy przyjęli głoszone przez niego orędzie i dali się ochrzcić, nic nie wskazywało, że Bóg zrodził ich na swych synów. Kiedy jednak apostołowie Piotr i Jan zaczęli się modlić i wkładać ręce na owych wierzących, „ci odtąd otrzymywali ducha świętego” w jakiś sposób widoczny dla osób postronnych (Dzieje 8:4-25). Dowodziło to, iż wierzący Samarytanie zostali zrodzeni z ducha jako synowie Boży. Z kolei w roku 36 prawdę Bożą przyjęli Korneliusz i inni poganie. Piotr i wierzący Żydzi, którzy mu towarzyszyli, „zadziwili się, ponieważ wspaniałomyślny dar ducha świętego został wylany także na ludzi z narodów. Słyszeli bowiem, jak mówią językami i wywyższają Boga” (Dzieje 10:44-48). Wielu chrześcijan w I wieku otrzymało „dary ducha”, jak choćby zdolność mówienia językami (1 Koryntian 14:12, 32). Stanowiło to dla nich wyraźne potwierdzenie, że dostąpili zrodzenia duchem. Ale skąd chrześcijanie żyjący w późniejszym okresie mieli wiedzieć, czy zostali zrodzeni z ducha?
Świadectwo ducha
10, 11. Na podstawie Listu do Rzymian 8:15-17 wyjaśnij, jak duch daje świadectwo tym, którzy są współdziedzicami Chrystusa.
10 Całe grono 144 000 namaszczonych chrześcijan ma bezsporny dowód, iż posiada ducha Bożego. Paweł napisał na ten temat: „Otrzymaliście ducha usynowienia, przez którego to ducha wołamy: ‚Abba, Ojcze!’ Tenże duch świadczy wespół z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli więc jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami wprawdzie Bożymi, lecz współdziedzicami z Chrystusem, jeśli tylko razem z nim cierpimy, aby też razem zostać otoczeni chwałą” (Rzymian 8:15-17). Chrześcijańskich pomazańców łączy z ich niebiańskim Ojcem synowska więź — mają poczucie przybrania za synów (Galatów 4:6, 7). Są całkowicie pewni, że zostali przez Boga usynowieni pod względem duchowym jako współdziedzice Chrystusa w niebiańskim Królestwie. Kluczową rolę odgrywa w tym święty duch Jehowy.
11 Pod wpływem świętego ducha Bożego duch pomazańców, czyli dominujące nastawienie, sprawia, że biblijne wypowiedzi dotyczące nadziei niebiańskiej wywołują u nich żywy oddźwięk. Kiedy na przykład czytają w Piśmie Świętym o duchowych dzieciach Jehowy, spontanicznie odnoszą te wzmianki do siebie (1 Jana 3:2). Wiedzą, iż zostali „ochrzczeni w Chrystusie Jezusie” i jego śmierci (Rzymian 6:3). Są głęboko przekonani, że zaliczają się do duchowych synów Bożych, którzy tak jak Jezus umrą i zmartwychwstaną do chwały niebiańskiej.
12. Co duch Boży wzbudza w namaszczonych chrześcijanach?
12 Usynowienie jakiejś osoby pod względem duchowym nie jest rezultatem pielęgnowanych przez nią pragnień. Zrodzeni z ducha chcą iść do nieba nie dlatego, że obecnie na ziemi zmagają się z trudnościami (Hioba 14:1). To duch Jehowy wzbudza w prawdziwych pomazańcach nadzieję i pragnienie obce ogółowi. Wiedzą oni, że osiągnięcie ludzkiej doskonałości i życie wieczne na rajskiej ziemi w otoczeniu szczęśliwej rodziny i przyjaciół byłoby czymś wspaniałym. Nie tego jednak pragną w głębi serca. Mają tak silną nadzieję niebiańską, że chętnie poświęcają dla niej wszelkie ziemskie perspektywy i więzi (2 Piotra 1:13, 14).
13. Czego według Listu 2 do Koryntian 5:1-5 ‛gorąco pragnął’ Paweł i na co to wskazuje w odniesieniu do zrodzonych z ducha?
13 Udostępniona przez Boga nadzieja na życie w niebie jest w tych osobach tak zakorzeniona, iż podzielają uczucia Pawła, który napisał: „Wiemy (...) że jeśliby nasz ziemski dom, ten namiot, się rozpadł, to będziemy mieć budowlę od Boga, dom nie rękami uczyniony, wieczny — w niebiosach. Bo w tym domostwie naprawdę wzdychamy, gorąco pragnąc przyoblec się w to, które jest dla nas z nieba, aby rzeczywiście się w nie przyoblekłszy, nie okazać się nagimi. My, którzy jesteśmy w tym namiocie, istotnie wzdychamy, przytłoczeni; nie chcemy bowiem go zdjąć, lecz przyoblec się w ten drugi, żeby to, co śmiertelne, zostało pochłonięte przez życie. A właśnie na to zrodził nas Bóg, który nam dał zadatek tego, co ma przyjść, mianowicie ducha” (2 Koryntian 5:1-5). Paweł ‛gorąco pragnął’ zostać wskrzeszony do nieba jako nieśmiertelne stworzenie duchowe. Nawiązując do ciała ludzkiego, użył metafory o rozpadającym się namiocie — nietrwałym i tymczasowym schronieniu przyrównanym do domu. Chrześcijanie mający ducha, który stanowi zadatek przyszłej nagrody niebiańskiej, żyją w śmiertelnych ciałach, niemniej wyczekują „budowli od Boga” — nieśmiertelnego, niezniszczalnego ciała duchowego (1 Koryntian 15:50-53). Wzorem Pawła szczerze przyznają: „Jesteśmy (...) pełni otuchy i radzi bylibyśmy raczej stać się nieobecni w ciele [ludzkim], a znaleźć dom [w niebie] u Pana” (2 Koryntian 5:8).
Objęci specjalnymi przymierzami
14. O jakim przymierzu Jezus najpierw wspomniał, ustanawiając uroczystość Pamiątki, i jaką rolę odgrywa ono w związku z członkami Izraela duchowego?
14 Chrześcijanie zrodzeni z ducha są pewni, że zostali objęci dwoma specjalnymi przymierzami. Na jedno z nich wskazał Jezus, gdy do ustanowienia Pamiątki swej nadchodzącej śmierci użył przaśnego chleba i wina. O kielichu z winem powiedział: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być za was wylana” (Łukasza 22:20; 1 Koryntian 11:25). Kto uczestniczy w tym nowym przymierzu? Jehowa Bóg i członkowie Izraela duchowego — a więc ci, których zamierza On doprowadzić do chwały niebiańskiej (Jeremiasza 31:31-34; Galatów 6:15, 16; Hebrajczyków 12:22-24). Nowe przymierze, uprawomocnione przelaną krwią Jezusa, umożliwia wybranie spośród narodów ludu dla imienia Jehowy i czyni chrześcijan zrodzonych z ducha częścią składową „potomstwa” Abrahama (Galatów 3:26-29; Dzieje 15:14). Pozwala też doprowadzić wszystkich Izraelitów duchowych do chwały przez wskrzeszenie ich z martwych do nieśmiertelnego życia w niebie. Dobrodziejstwa tego „wiecznotrwałego przymierza” nigdy się nie skończą. Przyszłość pokaże, czy również pod innymi względami odegra ono jakąś rolę podczas Millennium i po nim (Hebrajczyków 13:20).
15. Jakim jeszcze przymierzem — zgodnie z Ewangelią według Łukasza 22:28-30 — zostali objęci namaszczeni naśladowcy Jezusa i kiedy to się stało?
15 Każdy z „wielu synów”, których Jehowa postanowił ‛doprowadzić do chwały’, został też objęty przymierzem co do niebiańskiego Królestwa. Jezus tak się wyraził o tym przymierzu, które zawarł ze swymi naśladowcami: „Wytrwaliście przy mnie w moich doświadczeniach; a ja zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co do królestwa, żebyście mogli jeść i pić przy mym stole w moim królestwie, i zasiadać na tronach, aby sądzić dwanaście plemion Izraela” (Łukasza 22:28-30). Przymierze to weszło w życie w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., gdy uczniowie Jezusa zostali namaszczeni duchem świętym. Łączy ono Chrystusa i jego współwładców na całą wieczność (Objawienie 22:5). Tak więc chrześcijanie zrodzeni z ducha są pewni swego udziału w nowym przymierzu oraz w przymierzu co do Królestwa. Dlatego podczas uroczystości Wieczerzy Pańskiej tylko garstka pomazańców żyjąca jeszcze na ziemi spożywa chleb, przedstawiający bezgrzeszne człowiecze ciało Jezusa, oraz wino, które wyobraża jego doskonałą krew, przelaną w chwili śmierci i uprawomocniającą nowe przymierze (1 Koryntian 11:23-26; zobacz broszurę Artykuły do studium, strony 40-43).
Powołani, wybrani i wierni
16, 17. (a) Jakie warunki muszą spełnić wszyscy należący do 144 000, by mogli zostać doprowadzeni do chwały? (b) Kogo wyobraża „dziesięciu królów” i jak odnoszą się oni do ostatka „braci Chrystusa” pozostających na ziemi?
16 Dzięki pierwszemu zastosowaniu Jezusowej ofiary okupu 144 000 osób mogło dostąpić powołania do życia w niebie i wybrania przez to, iż Bóg zrodził je z ducha. Aby członkowie tego grona mogli zostać doprowadzeni do chwały, muszą rzecz jasna ‛robić wszystko, co w ich mocy, by utwierdzić swe powołanie i wybranie’, oraz okazać się wiernymi aż do śmierci (2 Piotra 1:10; Efezjan 1:3-7; Objawienie 2:10). Niewielki ostatek pomazańców pozostający jeszcze na ziemi zachowuje nieskazitelną lojalność mimo sprzeciwu „dziesięciu królów”, wyobrażających wszystkie potęgi polityczne. „Ci stoczą bitwę z Barankiem”, oświadczył anioł, „ale Baranek ich zwycięży, ponieważ jest Panem panów i Królem królów. Zwyciężą też ci, którzy są z nim powołani i wybrani, i wierni” (Objawienie 17:12-14).
17 Jezus, „Król królów”, znajduje się w niebie, toteż człowieczy władcy nie mogą mu nic zrobić. Okazują jednak wrogość ostatkowi jego „braci” pozostających jeszcze na ziemi (Objawienie 12:17). Skończy się to w Bożej wojnie Armagedonu, w której zwycięstwo odniesie „Król królów” i jego „bracia” — ‛powołani, wybrani i wierni’ (Objawienie 16:14, 16). Zanim do tego dojdzie, chrześcijanie zrodzeni z ducha mają mnóstwo pracy do wykonania. Czym się zajmują w okresie poprzedzającym doprowadzenie ich przez Jehowę do chwały?
Jak byś odpowiedział?
◻ Kogo Bóg ‛doprowadza do chwały niebiańskiej’?
◻ Co to znaczy zostać ‛narodzonym z Boga’?
◻ Jak ‛duch daje świadectwo’ niektórym chrześcijanom?
◻ Jakimi przymierzami zostali objęci zrodzeni z ducha?
[Ilustracja na stronie 15]
W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. pojawił się dowód, iż utorowana została droga do chwały niebiańskiej