Spór o to, kto jest najważniejszy

Podczas ostatniego wieczora spędzonego z apostołami Jezus umył im nogi, dając piękną lekcję pokornego usługiwania. Dlaczego było to potrzebne? Apostołowie mają pewną złą skłonność — chociaż są oddani Bogu, nadal martwią się o to, który z nich jest najważniejszy (Marka 9:33, 34; 10:35-37). Tego wieczora ich słabość znowu daje o sobie znać.

Apostołowie zaczynają się „gwałtownie sprzeczać, kto z nich jest najważniejszy” (Łukasza 22:24). Jezus musi być bardzo zasmucony, kiedy widzi, że znowu się kłócą! Co robi?

Zamiast ostro krytykować ich nastawienie i zachowanie, cierpliwie tłumaczy: „Królowie narodów panoszą się wśród ludzi, a ci, którzy mają nad nimi władzę, są nazywani dobroczyńcami. Wy jednak macie być inni. (...) Bo kto jest ważniejszy: ten, kto usługuje przy stole, czy ten, kto je przy stole?”. Wtedy przypomina im o postawie, którą sam stale przejawia: „Ale ja jestem pośród was jak ten, kto usługuje” (Łukasza 22:25-27).

Pomimo swoich słabości apostołowie pozostali wierni Jezusowi w obliczu wielu trudnych sytuacji. Mówi: „Dlatego ja zawieram z wami przymierze co do Królestwa — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną” (Łukasza 22:29). Ci mężczyźni są wiernymi naśladowcami Jezusa. Zapewnia ich, że dzięki przymierzu, które z nimi zawiera, będą razem z nim panować w Królestwie.

Chociaż ta perspektywa jest cudowna, na razie apostołowie mają fizyczne ciała i są niedoskonali. Jezus mówi im: „Szatan zażądał, by mógł przesiać was wszystkich jak pszenicę” (Łukasza 22:31). Ostrzega też: „Tej nocy wszyscy potkniecie się w związku z tym, co mnie spotka, bo jest napisane: ‚Uderzę pasterza i trzoda się rozproszy’” (Mateusza 26:31; Zachariasza 13:7).

Piotr z pełnym przekonaniem stwierdza: „Choćby w związku z tobą potknęli się wszyscy inni, ja nigdy się nie potknę!” (Mateusza 26:33). Jezus mówi mu, że tej nocy, zanim kogut dwa razy zapieje, Piotr się go zaprze. Ale dodaje też: „Błagałem za tobą, żebyś nie stracił wiary. A ty, kiedy wrócisz, umacniaj swoich braci” (Łukasza 22:32). Piotr jednak zarzeka się: „Nawet gdybym miał z tobą umrzeć, na pewno się ciebie nie zaprę” (Mateusza 26:35). To samo mówią inni apostołowie.

Jezus mówi swoim uczniom: „Pozostanę z wami jeszcze tylko chwilę. Będziecie mnie szukać, ale jak powiedziałem Żydom, tak teraz mówię wam: ‚Tam, dokąd idę, nie możecie przyjść’. Daję wam nowe przykazanie, żebyście się nawzajem kochali. Jak ja kocham was, tak wy kochajcie jedni drugich. Po miłości widocznej wśród was wszyscy rozpoznają, że jesteście moimi uczniami” (Jana 13:33-35).

Kiedy Piotr słyszy, że Jezus ma być z nimi jeszcze tylko chwilę, pyta: „Panie, dokąd idziesz?”. Jezus odpowiada: „Tam, dokąd idę, teraz nie możesz za mną pójść, ale potem pójdziesz”. Zdziwiony Piotr pyta: „Panie, czemu teraz nie mogę za tobą pójść? Oddam za ciebie życie” (Jana 13:36, 37).

Jezus przypomina apostołom, jak rozesłał ich do służby kaznodziejskiej w Galilei bez sakiewek i toreb na żywność (Mateusza 10:5, 9, 10). Pyta: „Czy czegoś wam brakowało?”. Odpowiadają: „Nie!”. A jak mają działać teraz? Jezus instruuje ich: „Kto ma sakiewkę, niech ją zabierze, i tak samo torbę. A kto nie ma miecza, niech sprzeda swoją wierzchnią szatę i go sobie kupi. Bo mówię wam, że musi się na mnie spełnić to, co jest napisane: ‚Został zaliczony do przestępców’. I spełnia się to na mnie” (Łukasza 22:35-37).

Jezus wskazuje na czas, kiedy zostanie przybity do pala obok przestępców. Później jego uczniowie też mieli doświadczyć ostrych prześladowań. Wydaje im się, że są na to przygotowani, dlatego mówią: „Panie, zobacz, tutaj są dwa miecze”. Jezus odpowiada: „Wystarczy” (Łukasza 22:38). Okoliczność, że posiadają te dwa miecze, da Jezusowi możliwość udzielenia kolejnej ważnej lekcji.