Cel przyjścia Mesjasza

„Znaleźliśmy Mesjasza” (JANA 1:41).

 1. Jaką elektryzującą wiadomość zapisano w Biblii i kiedy ją wypowiedziano?

TAKĄ elektryzującą nowinę oznajmił swemu bratu przeszło 1950 lat temu pewien Żyd imieniem Andrzej. Czy wyczuwasz podniecenie w jego słowach, zapisanych przez apostoła Jana? Chrześcijański historyk Łukasz podał, że ów pamiętny rok był ‛piętnastym rokiem rządów Tyberiusza Cezara’. Licząc od chwili, kiedy Tyberiusz został cesarzem rzymskim, zaczął się on we wrześniu 28 roku n.e., a skończył we wrześniu 29 roku (Łukasza 3:1-3, 21, 22, BT; Jana 1:32-35, 41).

 2. Jak proroctwo Daniela wskazało na rok 29 n.e.?

² Czas pojawienia się Mesjasza był z góry ściśle określony. Minęły dokładnie 483 lata, odkąd król perski Artakserkses w 20 roku swego panowania, czyli 455 p.n.e., nakazał odbudować Jeruzalema (Nehemiasza 2:1-8). Prorok Daniel przepowiedział, że „od wyjścia słowa, aby odnowić i odbudować Jeruzalem, aż do Mesjasza Wodza upłynie siedem tygodni oraz sześćdziesiąt dwa tygodnie” (Daniela 9:25). A zatem oba te doniosłe wydarzenia miało dzielić 7 + 62 = 69 symbolicznych tygodni. 69 literalnych tygodni to 483 dni. Zgodnie z proroczą regułą „dzień za rok” Mesjasz miał się pojawić po 483 latach, czyli w 29 roku n.e. (Ezechiela 4:6).

 3. (a) Co znaczy tytuł „Mesjasz”? (b) Jakie proroctwa miały się spełnić na Mesjaszu?

³ Nic więc dziwnego, że w 29 roku n.e. „lud oczekiwał z napięciem” na Mesjasza (Łukasza 3:1, 15, BT). Tytuł „Mesjasz”, podobnie jak greckie słowo „Chrystus”, znaczy „Pomazaniec”, „Namaszczony” (Jana 1:41). Wielu Żydów paliła ciekawość: Kogo Jehowa Bóg namaści na króla — nie tylko nad Izraelem, lecz nad całą ludzkością? Proroctwa wskazywały, że w grę wchodzi wyłącznie potomek Judy, prawnuka Abrahama. Ponadto zapowiadały, że Mesjasz będzie dziedzicem tronu króla judzkiego, Dawida, oraz przyjdzie na świat w jego rodzinnej miejscowości, Betlejem (Rodzaju 17:5, 6; 49:10; Psalm 132:11; Daniela 7:13, 14; Micheasza 5:2 [5:1, BT]; Jana 7:42).

Nieomylne utożsamienie

 4, 5. Co się wydarzyło w znamiennym roku 29 n.e.? (b) W jaki nieomylny sposób został rozpoznany Mesjasz?

⁴ A oto, co się wydarzyło w owym znamiennym roku 29: „Skierowana została Boża wypowiedź do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. Chodził więc po całej krainie nad Jordanem, głosząc chrzest jako symbol skruchy dla przebaczenia grzechów” (Łukasza 3:2, 3). Działalność Jana przygotowywała Żydów okazujących skruchę na zbliżające się przyjście Mesjasza. Ponadto Jehowa dał mu pewien znak. Miał wypatrywać człowieka, na którego w widzialny sposób zstąpi duch święty i na nim pozostanie (Jana 1:33).

⁵ Jan ujrzał to szczególne zamianowanie, gdy ochrzcił Jezusa z Nazaretu. Jezus nie został namaszczony oliwą, jak niegdyś jego ziemski przodek Dawid, lecz świętym duchem Jehowy (1 Samuela 16:13; Dzieje Apostolskie 10:38). Jednocześnie głos samego Boga oznajmił: „Ten jest moim Synem umiłowanym, który ma moje uznanie” (Mateusza 3:16, 17). Jan poświadczył później: „Widziałem Ducha, zstępującego z nieba jakby gołębica; i spoczął na nim. A ja widziałem to i złożyłem świadectwo, że ten jest Synem Bożym” (Jana 1:32, 34, Bw).

 6. Pod jakim względem Andrzej i Jan dali nam piękny przykład?

⁶ W ten sposób Jan Chrzciciel lojalnie przekazał swych uczniów Jezusowi, nazywając go przy tym „Barankiem Bożym, który usuwa grzech świata” (Jana 1:29). Dwaj uczniowie zareagowali bardzo szybko. Spędzili z Jezusem cały dzień i nie mieli już żadnych wątpliwości. Jednym z nich był Andrzej, który śpiesznie odszukał swego brata, Szymona Piotra. Drugim najprawdopodobniej był Jan, syn Zebedeusza, później umiłowany apostoł Jezusa. Świadczył on już blisko 70 lat, gdy został pobudzony do spisania powyższych informacji, przydatnych dla nas. Czy przykład Jana i Andrzeja przemawia ci do serca? Czy tak jak oni i jak pozostali „apostołowie Baranka” gorliwie głosisz zachwycające prawdy o Mesjaszu? (Objawienie 1:9; 21:14; Jana 1:35-41; Dzieje Apostolskie 5:40-42).

Namaszczony na Króla i Arcykapłana

 7. Dlaczego Jezus nie mógł usługiwać jako kapłan w świątyni jeruzalemskiej?

⁷ Jezus urodził się jako Żyd i dlatego „był pod Prawem” (Galatów 4:4). Ponieważ należał do pokolenia Judy, nie mógł usługiwać jako kapłan w ziemskiej świątyni Jehowy, w której kapłani wywodzili się od Aarona, z pokolenia Lewiego. Paweł przypomniał swoim chrześcijańskim współwyznawcom: „Nasz Pan wyszedł z pokolenia Judy, a Mojżesz nic nie wspomniał o kapłanach z tego pokolenia” (Hebrajczyków 7:14, BT).

 8. Co wyobrażała ziemska świątynia Jehowy?

⁸ Apostoł Jan napisał: „Prawdziwe światło, które oświeca człowieka wszelkiego pokroju, miało właśnie przyjść na świat” (Jana 1:6-9). W chwili chrztu Jezusa niejako powstała wielka świątynia duchowa, pojawił się bowiem Arcykapłan, który mógł uwolnić ludzkość z więzów podległego Szatanowi świata ciemności duchowej (Hebrajczyków 8:1-5; 9:24).

 9, 10. (a) Co znaczyły słowa Jezusa: „Ofiary ani daru nie chciałeś” oraz: ‛Utworzyłeś mi ciało’? (b) Jakie nastawienie przejawiał Jezus?

⁹ W czasie chrztu Jezus się modlił. W Biblii zanotowano niektóre znamienne słowa tej modlitwy, przytoczone później przez apostoła Pawła: „Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto przychodzę (napisano o mnie w zwoju księgi), aby czynić Twoją wolę, Boże” (Hebrajczyków 10:5-7; Łukasza 3:21).

¹⁰ Jezus odniósł więc do siebie proroctwo z Psalmu 40:6-8 (40:7-9, BT), w myśl którego Jehowa postanowił położyć kres ofiarom ze zwierząt, składanym w świątyni jeruzalemskiej przez kapłanów z rodu Aarona. Jehowa nie miał upodobania w tych ofiarach, gdyż były to tylko pierwowzory, które nie mogły w pełni zmazać grzechów ludzkich. Z tego względu Jehowa dał Jezusowi doskonałe ciało ludzkie, aby je złożył w ofierze. Przeniósł życie swego niebiańskiego Syna do łona żydowskiej dziewicy. Dzięki temu Jezus urodził się bez skażenia grzechem Adama. Był doskonałym człowieczym Synem Bożym, a jego życie mogło stanowić przebłaganie za grzechy ludzkości (Łukasza 1:30-35). Jak przepowiedziano w Psalmie 40:8 (40:9, BT) Jezus z całego serca pragnął spełniać wolę Ojca. „Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze” (Hebrajczyków 10:10, 11, BT).

11. Jakie proroctwo spełniło się w chwili śmierci Mesjasza i jak ‛ustała wtedy ofiara’?

¹¹ Ofiara z człowieczego życia Jezusa raz na zawsze przekreśliła potrzebę dalszego składania ofiar w świątyni jeruzalemskiej, stanowiącej tylko pierwowzór. Co więcej, umarł on w dniu Paschy 33 roku n.e. Od chwili jego chrztu minęło wtedy trzy i pół roku, a więc połowa symbolicznego tygodnia (Liczb 14:34). Sprawy potoczyły się dokładnie tak, jak przepowiedział Daniel w proroctwie o zgładzeniu Mesjasza: „W połowie tygodnia sprawi, że ustanie ofiara i dar ofiarny” (Daniela 9:26, 27). Chociaż ziemscy kapłani usługiwali w Jeruzalem aż do zburzenia tamtejszej świątyni w roku 70, to jednak ofiary składane przez nich w tym okresie przestały mieć jakąkolwiek wartość, gdyż zastąpiła je lepsza ofiara Jezusa (Mateusza 23:37, 38).

12. Pod jakimi względami kapłaństwo Jezusa przewyższa Aaronowe?

¹² Aaron był pierwszy w długim szeregu izraelskich arcykapłanów. Po namaszczeniu świętym olejkiem musiał odczekać w przybytku siedem dni, zanim został upoważniony do sprawowania urzędu (Kapłańska 8:12, 33). Jezus też musiał czekać, aż otrzyma upoważnienie do wstawiania się za ludzkością. Okres ten obejmował czas od jego namaszczenia na Arcykapłana aż do zmartwychwstania. W przeciwieństwie do Aarona nieśmiertelny Syn Boży nie potrzebuje żadnych następców i pełni służbę jako Kapłan i Król „na sposób Melchizedeka” (Psalm 110:1-4; Rodzaju 14:18-20; Hebrajczyków 6:20; 7:1-3, 11-17, 23-25).

13. (a) Jakie poważne zadanie spoczywało na arcykapłanach w Izraelu? (b) Dlaczego Jezus Chrystus dźwigał jeszcze większe brzemię odpowiedzialności?

¹³ W starożytnym Izraelu odpowiedzialność za udzielanie właściwych pouczeń religijnych spoczywała przede wszystkim na arcykapłanie (Kapłańska 10:8-11; Malachiasza 2:7). Toteż każdego, kto chciał odziedziczyć Królestwo i życie wieczne, Jezus pouczał o sprawiedliwych wymaganiach Jehowy (Mateusza 6:9, 10, 33; 7:28, 29; 11:12; 25:34, 46). W synagodze nazaretańskiej odczytał i zastosował do siebie następujące proroctwo: ‛Spoczywa na mnie duch Jehowy, ponieważ to On mnie namaścił, abym opowiadał dobrą nowinę’. Spędziwszy jakiś czas w Kafarnaum, rzekł: „Muszę także innym miastom opowiadać dobrą nowinę o Królestwie Bożym, ponieważ na to mnie posłano” (Łukasza 4:18, 19, 43; Izajasza 61:1, 2). Ponadto przeszkolił 70 uczniów, by rozszerzyli zakres głoszenia o Królestwie, i oznajmił, że dokonają jeszcze większych dzieł niż on (Łukasza 10:1-9; Jana 14:12). W ten sposób Jezus położył podwaliny pod ogólnoświatową biblijną działalność wychowawczą, którą miał kierować poprzez ‛wiernego niewolnika’, składającego się z jego namaszczonych duchem naśladowców (Mateusza 24:45-47; 28:19, 20).

Naczelny Obrońca zwierzchnictwa Jehowy

14. (a) W jakim celu arcykapłan izraelski wchodził do Miejsca Najświętszego w dorocznym Dniu Przebłagania? (b) Co wyobrażało wonne kadzidło?

¹⁴ Najważniejszym celem przyjścia Syna Bożego na ziemię nie było zbawienie ludzkości. Chodziło przede wszystkim o rozstrzygnięcie podniesionych przez Szatana oszczerczych kwestii co do zwierzchnictwa Jehowy. Zrozumiemy to lepiej, gdy się zastanowimy nad obchodzonym w starożytnym Izraelu dorocznym Dniem Przebłagania, w którym arcykapłan kilkakrotnie wchodził do Miejsca Najświętszego. Za pierwszym razem wnosił tam wonne kadzidło, wsypane do kadzielnicy pełnej rozżarzonych węgli (Kapłańska 16:12-16). Trafnie to wyobrażało, co czynił na ziemi pozaobrazowy Arcykapłan, zanim wstąpił do nieba i przedłożył Jehowie wartość swej człowieczej ofiaryb (Hebrajczyków 9:24). Użycie kadzidła wskazuje na to, że wierne życie Jezusa wypełniały szczere modlitwy, gorliwość dla czystego wielbienia oraz głęboka miłość do Jehowy (Psalm 141:2; Marka 1:35; Jana 2:13-17; 12:27, 28; 14:30, 31; Hebrajczyków 5:7). Jezus zachował niezłomną prawość mimo podstępnych pokuszeń, szyderstw i nienawistnych prześladowań ze strony Szatana i jego narzędzi (Przysłów 27:11; Mateusza 22:15-18; Marka 14:60-65; 15:16-32; Łukasza 4:13, 29; Jana 8:44, 59).

15. Jak możemy okazać Jehowie wdzięczność za ustanowienie tak wspaniałego Arcykapłana? (Hebrajczyków 10:21-26).

¹⁵ Za stawanie w obronie zwierzchnictwa Jehowy Jezus został nagrodzony wskrzeszeniem do nieśmiertelnego życia w niebie. Jakże wdzięczni powinniśmy być Jehowie za to, że dał nam tak wspaniałego Arcykapłana! „Skoro więc mamy wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się wyznawania go” (Hebrajczyków 4:14). Czy gorąco pragniesz naśladować prawość Jezusa, bez względu na to, co by uczynił Diabeł? Jeżeli tak, to możesz liczyć na wsparcie i zwyciężyć, gdyż udostępniono ci najskuteczniejszą pomoc. „Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla uzyskania pomocy w stosownej chwili” (Hebrajczyków 4:15, 16, BT; 5:7-10; Filipian 4:13, BT; 1 Jana 2:1, 2).

Konieczność wprowadzenia zmian

16. Czego oczekiwali pierwsi uczniowie Mesjasza, jeśli chodzi o jego Królestwo?

¹⁶ Andrzej i Jan szybko rozpoznali prawdziwego Mesjasza, ale razem z innymi pierwszymi jego uczniami musieli się jeszcze dużo nauczyć (Jana 16:12, 13). Podobnie jak niejeden pobożny Żyd spodziewali się, że już wtedy zacznie panować mesjańskie Królestwo, które uwolni naród izraelski i miasto Jeruzalem od dominacji pogan (Łukasza 2:38; 3:15; 19:11; 23:51; 24:21). Czy jednak przyniosłoby to grzesznej ludzkości trwałe dobrodziejstwa?

17, 18. Dlaczego Jezus opowiedział przypowieść o „człowieku szlachetnego rodu”?

¹⁷ Aby uwolnić przyszłych poddanych Królestwa od grzechu i śmierci, Mesjasz musiał najpierw zostać zabity niczym baranek ofiarny (Jana 1:29; Izajasza 53:7, 12). Kiedy Jezus wyjaśniał, jak do tego dojdzie i jak zostanie wskrzeszony, Piotr odrzekł: „Zmiłuj się nad sobą, Panie; wcale nie spotka cię ten los” (Mateusza 16:21, 22). Ale Jezus wiedział, że jego uczniowie „nie rozumieli [tej] wypowiedzi” (Marka 9:31, 32; por. Mateusza 17:22, 23).

¹⁸ Podczas swej ostatniej wędrówki do Jeruzalem Jezus mówił jeszcze bardziej otwarcie (Mateusza 20:18, 19). Wykazał przy tym, jak ogromne dobrodziejstwa wynikną z jego śmierci, mówiąc: „Syn Człowieczy przyszedł (...) dać swoją duszę na okup za wielu” (Mateusza 20:28). Uczniowie jednak nie zrozumieli go, żywili bowiem opaczne nadzieje. Łukasz pisze: „Był blisko Jerozolimy, a oni myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi”. Chcąc skorygować ich sposób myślenia, Jezus opowiedział przypowieść: przyrównał siebie do „człowieka szlachetnego rodu”, który najpierw musiał się udać do ‛dalekiego kraju’, aby „uzyskać dla siebie godność królewską” (Łukasza 19:11, 12, BT). „Krajem” tym jest niebo, i tam Jezus odszedł po swojej śmierci i zmartwychwstaniu.

19. (a) Jakim opacznym nadziejom dali wyraz uczniowie Jezusa po jego zmartwychwstaniu? (b) Jaka zmiana w stosunkach Boga z ludźmi nastąpiła w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e? (Hebrajczyków 8:7-9, 13).

¹⁹ Niemniej tuż przed jego wniebowstąpieniem uczniowie zapytali: „Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraelowi?” (Dzieje Apostolskie 1:6). Czy Jezus ich za to potępił? Bynajmniej. Wyjaśnił, że jeszcze nie przyszła odpowiednia pora i że muszą się pilnie zająć świadczeniem o prawdziwym Mesjaszu (Dzieje Apostolskie 1:7, 8). Przymierze Boga z rodowitymi Izraelitami wkrótce miało wygasnąć. Dlatego przyszłe Królestwo Mesjańskie nie miało już być przywrócone temu niewiernemu ziemskiemu narodowi. Jezus powiedział do przeciwnych mu Żydów: „Królestwo Boże zostanie wam zabrane i dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mateusza 21:43). Naród ów powstał w dziesięć dni po wstąpieniu Jezusa do nieba. Na 120 uczniów został wylany duch święty, dzięki czemu zostali namaszczeni na „świętych” Bożych i „współdziedziców Chrystusa” w nadchodzącym Królestwie Mesjańskim (Daniela 7:13, 14, 18; Rzymian 1:7; 8:1, 16, 17; Dzieje Apostolskie 2:1-4; Galatów 6:15, 16).

20. Co robili wierni chrześcijanie z I wieku pomimo pewnych mylnych przewidywań?

²⁰ Pierwsi chrześcijanie nawet po namaszczeniu duchem mieli jeszcze mylne oczekiwania (2 Tesaloniczan 2:1, 2). Nie zrazili się jednak i nie odeszli, lecz pokornie skorygowali swój sposób myślenia. Napełnieni świętym duchem Bożym z radością podjęli się zadania, aby świadczyć i ‛pozyskiwać uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów’ (Mateusza 28:19, 20; Dzieje Apostolskie 1:8; Kolosan 1:23).

21. Jakie kwestie wyjaśni następny artykuł?

²¹ A jak się rzecz ma w XX wieku? Czy nowożytni słudzy Boży czujnie wyczekiwali ustanowienia mesjańskiego Królestwa Jehowy? I czy podobnie jak ich współwyznawcy z I stulecia nie musieli pod niejednym względem skorygować swoich przewidywań?

[Przypisy]

Jak odpowiesz?

◻ Co znaczy tytuł „Mesjasz”?

◻ Jakie doniosłe wydarzenie miało miejsce w 29 roku?

◻ Jak Mesjasz ‛sprawił, że w połowie tygodnia ustała ofiara’?

◻ Jaki obowiązek spoczywał na Jezusie od chwili namaszczenia?

◻ Jaki był główny cel pierwszego przyjścia Mesjasza i jak to powinno wpłynąć na nas?

[Ilustracja na stronie 13]

Pierwsze wejście arcykapłana do Miejsca Najświętszego wyobrażało coś ważniejszego niż zbawienie ludzkości