Co to jest grzech niewybaczalny?

WIEDZA pociąga za sobą większą odpowiedzialność. Grzech Piłata nie był tak wielki jak grzech żydowskich przywódców religijnych, którzy wydali Jezusa w ręce namiestnika, ani jak grzech Judasza, który zdradził swego Pana (Jana 19:11; 17:12). Jezus oświadczył faryzeuszom, że gdyby byli ślepi, nie mieliby grzechu, co najwidoczniej znaczyło, iż Bóg mógłby im wtedy wybaczyć grzechy wynikające z nieświadomości; ponieważ jednak zaprzeczyli swej niewiedzy, ‛ich grzech pozostawał’ (Jana 9:39-41). Jezus orzekł, iż „nie mają nic na usprawiedliwienie swego grzechu”, słyszeli bowiem jego dobitne słowa i byli świadkami wielkich czynów, jakich dokonywał dzięki spoczywającemu na nim duchowi Bożemu (Jana 15:22-24; Łukasza 4:18). Ci, którzy słowem lub sposobem postępowania celowo i świadomie bluźnili przeciw duchowi Bożemu, dowiedli tym samym, że są ‛winni grzechu wiecznego’, nie podlegającego przebaczeniu (Mateusza 12:31, 32; Marka 3:28-30; porównaj Jana 15:26; 16:7, 8). Mogłoby tak być na przykład z osobami, które zostały chrześcijanami, a potem rozmyślnie odwróciły się od czystego wielbienia Boga. List do Hebrajczyków 10:26, 27 oznajmia: „Bo jeśli rozmyślnie trwamy w grzechu po otrzymaniu dokładnego poznania prawdy, to już nie pozostaje żadna ofiara za grzechy, lecz tylko jakieś straszliwe oczekiwanie sądu oraz ognista zazdrość, która ma strawić przeciwników”.

W Liście 1 Jana 5:16, 17 apostoł widocznie nawiązuje do umyślnego, świadomego wykroczenia, gdy przeciwstawia „grzech, który sprowadza śmierć”, grzechowi, który nie pociąga za sobą takich skutków (porównaj Liczb 15:30). Jeżeli dowody wskazują na taki umyślny, świadomy grzech, chrześcijanie nie modlą się za tego, kto się go dopuścił. Ostateczna ocena stanu serca grzesznika, rzecz jasna, należy do Boga (porównaj Jeremiasza 7:16; Mateusza 5:44; Dzieje 7:60).