POWIESZENIE
Zgodnie z prawem danym Izraelowi przez Jehowę niektórych przestępców po uśmierceniu wieszano na palu jako ‛przeklętych przez Boga’. Wystawiano ich w ten sposób na widok publiczny ku przestrodze dla innych. Zwłoki miały być zdjęte z pala przed zapadnięciem nocy i pochowane, gdyż pozostawienie ich tam przez całą noc skalałoby ziemię, którą Bóg dał Izraelitom (Pwt 21:22, 23). Przepisu tego przestrzegano nawet przy egzekucji nie-Izraelitów (Joz 8:29; 10:26, 27).
Dwóch synów i pięciu wnuków Saula, których Dawid wydał Gibeonitom na stracenie, nie zostało pochowanych przed zapadnięciem nocy. Pozostawiono ich pod gołym niebem od początku żniw jęczmienia (marzec/kwiecień) aż do nadejścia deszczów, zapewne już po zakończeniu żniw. Gibeonitom pozwolono w tym wypadku odstąpić od wspomnianego prawa najprawdopodobniej ze względu na grzech popełniony przeciwko nim przez Saula, który zabił niektórych z nich, łamiąc tym samym przymierze zawarte z nimi przez Jozuego kilkaset lat wcześniej (Joz 9:15). W ten sposób ściągnął winę na cały naród. Bóg dał wyraz swemu gniewowi, sprawiając, że ziemię Izraelitów nawiedziła trzyletnia klęska głodu. A zatem ciała powieszonych pozostawiono do czasu, gdy Jehowa pokazał, że Jego gniew ustał, kładąc kres suszy i zsyłając ulewę. Dawid kazał wtedy pochować kości tych mężczyzn, po czym „Bóg dał się uprosić co do tej ziemi” (2Sm 21:1-14).
O powieszeniu różnych osób informuje też Księga Estery. W każdym wypadku użyto tego samego hebrajskiego słowa taláh („wieszać; powiesić”). Powiedziano tam wyraźnie, że Żydzi zabili dziesięciu synów Hamana, a następnego dnia ich powiesili (Est 9:7-10, 13, 14). Z pozostałymi powieszonymi zapewne postąpiono w ten sam sposób: ich zwłoki powieszono, wystawiając je na widok publiczny, gdyż dopuścili się zbrodni przeciwko królowi (Est 2:21-23; 7:9, 10). Wspomnianego słowa hebrajskiego użyto też we wzmiankach o powieszeniu przełożonego piekarzy faraona (Rdz 40:22; 41:13).
Narody otaczające Izraelitów na ogół stosowały okrutniejsze formy karania i znieważania zwłok skazańców. Kiedy wojska babilońskie zdobyły Jerozolimę, jej dostojnikom wymierzono okrutne kary, np. niektórych książąt „wieszano za rękę” (Lam 5:12).
Na rozkaz rzymskich władz Palestyny Jezus Chrystus został żywcem zawieszony na palu, do którego przybito go gwoździami (Jn 20:25, 27). Apostoł Paweł wyjaśnił, że sposób, w jaki zadano mu śmierć, miał istotne znaczenie dla Żydów; oznajmił: „Chrystus wykupił nas od przekleństwa zakonu, stawszy się za nas przekleństwem, gdyż napisano: ‚Przeklęty każdy, który zawisł na drzewie’” (Gal 3:13; zob. ZAWIESZENIE NA PALU).
Dwa spośród samobójstw opisanych w Biblii popełniono przez powieszenie się. W ten sposób odebrał sobie życie doradca Dawida Achitofel, który okazał się zdrajcą (2Sm 17:23). Jego czyn był proroczą zapowiedzią tego, co zrobi Judasz Iskariot — apostoł, który zdradził Jezusa (Ps 41:9; Jn 13:18). Judasz również się powiesił (Mt 27:5). Najwyraźniej jednak sznur, na którym zawisł, urwał się albo złamała się gałąź drzewa, wskutek czego Judasz, „runąwszy głową w dół, pękł pośrodku, a wszystkie jego jelita wypłynęły” (Dz 1:18).