Pamiętny dzień

„Powiedziałem wam to, abyście dzięki mnie mieli pokój. Na świecie będziecie cierpieć ucisk, lecz odwagi! Ja zwyciężyłem świat” (JANA 16:33).

 1, 2. Który dzień miał w historii ludzkości większe znaczenie niż wszystkie inne dni i dlaczego?

DUŻO mówi się dziś o pokoju. Od zakończenia drugiej wojny światowej kojarzy się on z 8 lub 9 maja oraz 2 września 1945 roku.a Do rozmyślań o ‛pokoju na ziemi’ skłaniają wielu doroczne święta Bożego Narodzenia (Łukasza 2:14). Jednakże w całych dziejach rodzaju ludzkiego był taki dzień, który swą doniosłością przewyższył wszystkie inne. Właśnie wtedy Jezus wypowiedział przytoczone wyżej słowa. Ten pamiętny dzień, wyróżniający się wśród przeszło 2 milionów dni historii ludzkości, całkowicie zmienił bieg wydarzeń — dla naszego wiekuistego dobra.

² Według kalendarza żydowskiego był to 14 Nisan, który w 33 roku n.e. rozpoczął się 1 kwietnia po zachodzie słońca. Rozważmy, co się wydarzyło tego pamiętnego dnia.

14 Nisan!

 3. Na co Jezus wykorzystał ostatnie godziny swego życia?

³ Zapada zmierzch. Na niebie najprawdopodobniej lśni przepiękny księżyc w pełni, przypominający, iż Jehowa wyznacza czasy i pory (Dzieje 1:7). A co się dzieje w sali na piętrze, w której Jezus z 12 apostołami obchodzi doroczne święto żydowskie — Paschę? Przygotowując się do „odejścia z tego świata do Ojca”, Jezus ‛do końca miłuje’ swych uczniów (Jana 13:1). W jaki sposób? Słowami i przykładem zaszczepia w nich przymioty, które pomogą im odnieść zwycięstwo nad światem.

Lekcja pokory i miłości

 4. (a) Jak Jezus zademonstrował swym uczniom jeden z podstawowych przymiotów? (b) Skąd wiadomo, że Piotr zrozumiał wagę pokory?

⁴ Apostołowie muszą jeszcze wyzbyć się resztek zazdrości, ambicji i pychy. Mając to na uwadze, Jezus przepasuje się ręcznikiem i zaczyna obmywać im stopy. Nie jest to przejaw fałszywej pokory, coś w rodzaju widowiska, jakie w Rzymie co rok urządza papież. Prawdziwa pokora to ofiarność wypływająca z „korności umysłu”, która każe ‛uważać drugich za wyższych od siebie’ (Filipian 2:2-5). Piotr początkowo nie rozumie, w czym rzecz, toteż nie chce, by Jezus mył mu nogi. Skorygowany, prosi o umycie całego ciała (Jana 13:1-10). Piotr niewątpliwie pojął tę lekcję. Po latach sam udzielał drugim trafnych rad (1 Piotra 3:8, 9; 5:5). Jakież to ważne, byśmy służyli Chrystusowi z pokorą! (Zobacz też Przysłów [Przypowieści] 22:4 i Mateusza 23:8-12).

 5. Jakie przykazanie Jezusa podkreśla znaczenie innego kluczowego przymiotu?

⁵ Jeden z 12 apostołów nie odnosi korzyści z rady Jezusa. To Judasz Iskariot. W czasie wieczerzy Jezus, poruszony do głębi, wyjawia, że jest on zdrajcą, a odprawiwszy go, zwraca się do 11 wiernych uczniów: „Daję wam nowe przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali; tak jak ja was umiłowałem, żebyście i wy miłowali się nawzajem. Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie między wami miłość” (Jana 13:34, 35). Jest to rzeczywiście nowe przykazanie, zilustrowane niezrównanym przykładem samego Jezusa! Chociaż zbliża się godzina ofiarnej śmierci, Syn Boży przejawia wielką miłość. Każdą jakże cenną minutę wykorzystuje na pouczanie i zachęcanie swych naśladowców. Później podkreśli doniosłe znaczenie miłości, mówiąc: „To jest moje przykazanie: macie się wzajemnie miłować, tak jak ja was umiłowałem. Nikt nie ma miłości większej niż ta, żeby wydać duszę swoją za przyjaciół” (Jana 15:12, 13).

„Droga, prawda i życie”

 6. Jaki cel wytknął Chrystus swoim najbliższym uczniom?

⁶ Do 11 wiernych apostołów Jezus kieruje słowa: „Niechaj się nie trwoży serce wasze; wierzcie w Boga i we mnie wierzcie! W domu Ojca mego wiele jest mieszkań; gdyby było inaczej, byłbym wam powiedział. Idę przygotować wam miejsce” (Jana 14:1, 2, Bw). Ma przy tym na myśli „Królestwo Niebios” (Mateusza 7:21). Następnie wyjaśnia, jak ci lojalni, bliscy mu uczniowie mogą osiągnąć ten cel: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca, chyba że przeze mnie” (Jana 14:6). To samo odnosi się do osób, które zostaną nagrodzone życiem wiecznym na ziemi (Objawienie 7:9, 10; 21:1-4).

 7-9. Dlaczego Jezus powiedział, że jest „drogą i prawdą, i życiem”?

⁷ Jezus jest „drogą”. Tylko poprzez niego można się zwracać do Boga w modlitwie. Zapewnił swych uczniów, że Ojciec da im wszystko, o co będą prosić w imię Syna (Jana 15:16). Natomiast Bóg nie wysłuchuje żadnych modlitw kierowanych do obrazów lub „świętych”, nie zważa też na wielokrotnie powtarzane „Zdrowaś Mario” ani na monotonne litanie (Mateusza 6:5-8). Co więcej, w Dziejach Apostolskich 4:12 czytamy o Jezusie: „Nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” (Bw).

⁸ Jezus jest „prawdą”. Apostoł Jan napisał o nim: „Słowo stał się ciałem i przebywał wśród nas, a my oglądaliśmy jego chwałę — chwałę, jaka się należy od ojca jednorodzonemu synowi; i pełen był życzliwości niezasłużonej oraz prawdy” (Jana 1:14). Spełniając setki proroctw z Pism Hebrajskich, Jezus stał się zawartą w nich prawdą (2 Koryntian 1:20; Objawienie 19:10). Oznajmiał prawdę, gdy przemawiał do swych uczniów i przysłuchujących się tłumów, w dyskusjach z obłudnymi przywódcami religijnymi, a także gdy ukazywał ją swoim przykładnym postępowaniem.

⁹ Jezus jest „życiem”. Jako Syn samego Boga, oświadczył: „Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne, kto nie jest posłuszny Synowi, nie ujrzy życia, lecz pozostanie nad nim srogi gniew Boży” (Jana 3:36). Wiara w ofiarę Jezusa prowadzi do życia wiecznego — nieśmiertelnego życia w niebie przewidzianego dla „małej trzódki” chrześcijan namaszczonych duchem albo wiecznotrwałego życia na rajskiej ziemi dla wielkiej rzeszy „drugich owiec” (Łukasza 12:32; 23:43; Jana 10:16).

Znoszenie prześladowań

10. Dlaczego musimy ‛zwyciężać świat’ i jakiej zachęty w związku z tym udzielił Jezus?

¹⁰ Osoby mające nadzieję na życie w nowym systemie utworzonym przez Jehowę muszą toczyć walkę ze światem, który „leży w mocy Złego” — Szatana Diabła (1 Jana 5:19, BT). Jakże pokrzepiająca jest więc wypowiedź Jezusa zanotowana w Ewangelii według Jana 15:17-19! Czytamy tam: „Oto, co wam przykazuję: macie nawzajem się miłować. Jeżeli świat was nienawidzi, wiedzcie, że mnie znienawidził wcześniej niż was. Gdybyście należeli do świata, świat lubiłby, co swoje. Ponieważ jednak nie należycie do świata, ale ja was ze świata wybrałem, więc świat was nienawidzi”. Z taką nienawiścią prawdziwi chrześcijanie spotykają się po dziś dzień, ale jakąż radość sprawiają nam piękne przykłady tych, którzy pozostali niezłomni i z pokorą czekali, aż doda im sił można ręka Boża! (1 Piotra 5:6-10). Każdy z nas też zdoła przetrwać próby, jeśli będzie przejawiać wiarę w Jezusa, który na zakończenie wyrzekł takie zagrzewające słowa: „Na świecie będziecie cierpieć ucisk, lecz odwagi! Ja zwyciężyłem świat” (Jana 16:33).

Ustanowienie nowego przymierza

11. Co na temat nowego przymierza przepowiedział Jeremiasz?

¹¹ Tego samego wieczora, już po spożyciu posiłku paschalnego, Jezus wspomniał o nowym przymierzu. Kilka stuleci wcześniej zapowiedział je prorok Jeremiasz, mówiąc: „‚Oto nadchodzą dni’, brzmi wypowiedź Jehowy, ‚iż zawrę z domem Izraela i domem Judy nowe przymierze; (...) Złożę prawo moje do ich wnętrza, a na sercu ich napiszę je. I stanę się ich Bogiem, a oni staną się moim ludem. (...) Przebaczę im bowiem uchybienia, a grzechu ich nie wspomnę więcej’” (Jeremiasza 31:31-34). Ofiara, która uprawomocni to nowe przymierze, zostanie złożona właśnie 14 Nisan 33 roku n.e.!

12. Jak Jezus ustanowił nowe przymierze i do czego się ono przyczyniło?

¹² Jezus wyznaje 11 wiernym apostołom, że bardzo pragnął spożyć z nimi tę paschę. Następnie bierze chleb, składa podziękowanie, łamie go i daje im, mówiąc: „To oznacza moje ciało, które ma być wydane za was. Czyńcie tak stale na moją pamiątkę”. Podobnie przekazuje im kielich z czerwonym winem i oświadcza: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być przelana za was” (Łukasza 22:15, 19, 20). Nowe przymierze zostało przypieczętowane „drogocenną krwią” Jezusa, mającą daleko większą wartość niż krew zwierząt użyta podczas zawierania przymierza Prawa z Izraelem! (1 Piotra 1:19; Hebrajczyków 9:13, 14). Ludzie objęci tym nowym przymierzem dostępują całkowitego odpuszczenia grzechów. Na tej podstawie mogą wejść w skład grona 144 000 Izraelitów duchowych, którzy otrzymują wiekuiste dziedzictwo (Galatów 6:16; Hebrajczyków 9:15-18; 13:20; Objawienie 14:1).

„Na moją pamiątkę”

13. (a) O czym powinniśmy rozmyślać w okresie Pamiątki? (b) Jedynie kto ma prawo spożywać emblematy i dlaczego?

¹³ Dnia 17 kwietnia 1992 roku po raz 1960 będzie obchodzona Wieczerza Pańska, doroczna uroczystość upamiętniająca śmierć Jezusa. W miarę zbliżania się tej daty powinniśmy rozmyślać nad rozlicznymi dobrodziejstwami wynikającymi z doskonałej ofiary Syna Bożego. Świadczy ona o niezrównanej mądrości Jehowy i Jego głębokiej miłości do rodzaju ludzkiego. Niezłomna prawość przejawiana przez Jezusa aż do męczeńskiej śmierci zadaje kłam zarzutom Szatana, który urągał Jehowie, że Jego stworzenia ludzkie nie są lojalne i na pewno zawiodą w czasie próby (Hioba 1:8-11; Przysłów 27:11). Swoją krwią ofiarną Jezus uprawomocnia nowe przymierze, umożliwiające Jehowie powołanie „rodu wybranego, królewskiego kapłaństwa, narodu świętego, ludu na szczególną własność”. Jego członkowie w czasie pobytu na ziemi ‛rozgłaszają niezrównane przymioty’ swojego Boga, Jehowy, który ich „powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła” (1 Piotra 2:9; por. Wyjścia [2 Mojżeszowa] 19:5, 6). I całkiem słusznie tylko oni mają prawo w trakcie dorocznej Pamiątki spożywać chleb i wino.

14. Jakich dobrodziejstw doznają miliony obserwatorów?

¹⁴ W ubiegłym roku na całym świecie przybyło na Pamiątkę 10 650 158 osób, ale emblematy spożywało tylko 8850 — mniej niż jedna dziesiąta procentu ogólnej liczby obecnych. Jaką więc korzyść odniosły te miliony obserwatorów nie uczestniczących w Wieczerzy Pańskiej? Ogromną! Osoby te wzbogacił pod względem duchowym kontakt z ogólnoświatową społecznością braci, mogły bowiem słuchać o cudownych rzeczach, których Jehowa dokonuje na podstawie ofiary swego Syna.

15. Jaką korzyść z ofiary Jezusa odnoszą osoby nie będące pomazańcami?

¹⁵ Ponadto apostoł Jan oznajmił: „Mamy u Ojca wspomożyciela — Jezusa Chrystusa, sprawiedliwego. I jest on ofiarą przebłagania za nasze grzechy, chociaż nie tylko za nasze, lecz także całego świata” (1 Jana 2:1, 2). Faktycznie, ofiara Jezusa, stanowiąca dobrodziejstwo przede wszystkim dla klasy Jana, objętej nowym przymierzem, umożliwia też przebaczenie grzechów „całego świata”. Jest „ofiarą przebłagania” za grzechy wszystkich ludzi, którzy nie należą do tej klasy, ale okazują wiarę w przelaną krew Jezusa, otwierającą przed nimi wspaniałą perspektywę życia wiecznego na rajskiej ziemi (Mateusza 20:28).

„W Królestwie mego Ojca”

16. (a) W czym obecnie ma udział Jezus ze swymi współdziedzicami? (b) Czego dziś oczekuje się zarówno od namaszczonego ostatka, jak i od wielkiej rzeszy?

¹⁶ Udzielając apostołom dalszych zachęt, Jezus kieruje ich uwagę na dzień, gdy w Królestwie swego Ojca razem z uczniami będzie w sensie symbolicznym pić nowy napój z owoców winorośli (Mateusza 26:29). Oświadcza: „Wy wytrwaliście przy mnie w moich próbach; a ja zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co do Królestwa, abyście jedli i pili przy moim stole w mym Królestwie i zasiadali na tronach, żeby sądzić dwanaście plemion Izraela” (Łukasza 22:28-30). Ponieważ Jezus objął w niebie władzę królewską w roku 1914, możemy wyciągnąć wniosek, że większość jego współdziedziców, wybieranych przez stulecia, dostąpiła już wskrzeszenia z martwych i razem z nim ‛zasiada na tronach’ (1 Tesaloniczan 4:15, 16). Szybko zbliża się dzień, gdy aniołowie uwolnią „cztery wiatry” „wielkiego ucisku”! Do tego czasu zostanie zakończone pieczętowanie 144 000 Izraelitów duchowych oraz zgromadzanie milionów członków wielkiej rzeszy. Chcąc otrzymać nagrodę życia wiecznego, każdy z nich musi tak jak Jezus zachowywać prawość (Objawienie 2:10; 7:1-4, 9).

17 oraz tekst w ramce. (a) Kto, logicznie rzecz biorąc, może zająć miejsce pomazańca, który okazuje się nielojalny? (b) Jakie ciekawe wyjaśnienia na temat powstania i późniejszego rozwoju organizacji teokratycznej przedstawiono na łamach Strażnicy w 1938 roku?

¹⁷ A co się dzieje wtedy, gdy ktoś z ostatka nie dochowuje wierności? W tej końcowej godzinie liczba nielojalnych pomazańców niewątpliwie będzie bardzo mała, logika zaś wskazuje, że chrześcijanie mający ich zastąpić zostaną powołani nie spośród osób niedawno ochrzczonych, lecz spomiędzy wiernych sług, którzy już od wielu lat trwają w próbach przy Jezusie. Jasne promienie duchowego światła docierającego na łamach Strażnicy już w latach dwudziestych i trzydziestych wyraźnie wskazywały, że zgromadzanie ostatka pomazańców było wtedy niemal zakończone. Od tamtej pory ludzie, którzy ‛piorą swe szaty i wybielają je we krwi Baranka’, mają inną radosną nadzieję. Duch Jehowy za pośrednictwem Jezusa prowadzi ich do „źródeł wód życia” na rajskiej ziemi (Objawienie 7:10, 14, 17).

Żarliwa modlitwa

18. Czego możemy się nauczyć z modlitwy Jezusa zanotowanej w 17 rozdziale Ewangelii według Jana?

¹⁸ Chrystus kończy to pamiątkowe spotkanie z uczniami żarliwą modlitwą zanotowaną w Ewangelii według Jana 17:1-26. Najpierw prosi Ojca, by przysporzył mu chwały za wytrwanie w prawości do końca. Dzięki temu również Jehowa zostanie otoczony chwałą, a Jego imię będzie uświęcone, oczyszczone z wszelkich zarzutów. Doskonały człowiek, Jezus, daje dowód, że stworzenia ludzkie mogą pozostać lojalne mimo najcięższych prób (Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 32:4, 5; Hebrajczyków 4:15). Ponadto ofiarna śmierć Jezusa otwiera przed potomstwem Adama wspaniałe perspektywy. Chrystus oznajmia: „To znaczy życie wieczne: poznawać mają Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa”. Jakże ważne jest nabywanie dokładnej wiedzy o Jehowie Bogu oraz o Jego Synu, Baranku Bożym, który w celu usprawiedliwienia Ojca i zbawienia ludzkości oddał swoje życie! (Jana 1:29; 1 Piotra 2:22-25). Czy docenianie tej ofiary, będącej wyrazem największej miłości, pobudza cię do oddania całego siebie Jehowie z myślą o pełnieniu wspaniałej służby na Jego rzecz?

19. Dzięki czemu ostatek i wielka rzesza mogą się cieszyć drogocenną jednością?

¹⁹ Jezus prosi teraz swego świętego Ojca, by czuwał nad uczniami, gdy będą poświadczać, że nie należą do świata i że są wierni Bożemu Słowu prawdy oraz strzegą drogocennej jedności z Ojcem i Synem. Czyż Bóg nie wysłuchał tej modlitwy w zadziwiający sposób? Po dziś dzień namaszczony ostatek i wielka rzesza służą Mu zjednoczeni więzami miłości, trzymając się z dala od świata pełnego przemocy i niegodziwości. Jakże wielkie znaczenie mają słowa, którymi Jezus zakończył modlitwę do swego Ojca, Jehowy! Powiedział: „Dałem im poznać Twoje imię i jeszcze dam je poznać, aby miłość, którą mnie umiłowałeś, była w nich, a ja w jedności z nimi” (Jana 17:14, 16, 26).

20. Dlaczego 14 Nisan roku 33 niewątpliwie był pamiętnym dniem?

²⁰ Idąc do ogrodu Getsemane, Jezus spędza jeszcze z uczniami kilka budujących chwil. I oto dopadają go wrogowie! Nie sposób wyrazić słowami jego fizycznych cierpień ani rozdzierającego smutku z powodu hańby, którą ściągnięto na Jehowę, nie da się też opisać jego niezrównanej prawości we wszystkim, co go spotkało. Jezus pozostaje niezachwiany do samego końca — przez całą noc i przez większą część następnego dnia. Wyraźnie dowodzi, że jego Królestwo nie należy do teraźniejszego świata. A wydając ostatnie tchnienie, woła: „Wykonało się!” (Jana 18:36, 37; 19:30). Odnosi pełne zwycięstwo nad światem. Tak, 14 Nisan 33 roku n.e. był pamiętnym dniem!

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

◻ Czego Jezus uczył na temat pokory i miłości?

◻ Jak Jezus stał się „drogą i prawdą, i życiem”?

◻ Jaki jest cel nowego przymierza?

◻ Jaką jednością i miłością cieszy się namaszczony ostatek wespół z wielką rzeszą?

[Ramka na stronie 20]

Mądrość Większego Salomona

Artykuły opatrzone tytułem „Organizacja”, opublikowane w Strażnicy z 1 i 15 czerwca 1938 roku (wydania polskie z 1 i 15 sierpnia), wyłuszczyły zasady porządku teokratycznego, którego Świadkowie Jehowy trzymają się do dzisiaj. Stanowiły uwieńczenie ważnego, 20-letniego okresu zmian doktrynalnych i organizacyjnych, trwającego od roku 1919 (Izajasza 60:17). W Strażnicy porównano go z dwudziestoleciem, w czasie którego Salomon wzniósł świątynię i pałac, po czym oświadczono: „Pismo Św. pokazuje, że po dwudziestu latach programu budowania, (...) Salomon przystąpił do budowy w całym narodzie (1 Królewska 9:10, 17-23; 2 Kroniki 8:1-10). Wtedy królowa z Saby ‚przyszła od krajów ziemi, aby słuchała mądrości Salomonowej’ (Mateusza 12:42; 1 Królewska 10:1-10; 2 Kroniki 9:1-9, 12). Nadsuwa to następujące pytanie: Co jest w niedalekiej przyszłości dla ludu Jehowy na ziemi? Z całkowitym zaufaniem w Bogu będziemy oczekiwali i ujrzymy”. Ufność ta nie okazała się bezpodstawna. W wyniku wielkiego, ogólnoświatowego programu budowania pod względem duchowym, zorganizowanego w sposób teokratyczny, zgromadzono ponad cztery miliony członków wielkiej rzeszy. Podobnie jak królowa Saby, przychodzą oni z krańców ziemi, by słuchać mądrości Większego Salomona, Chrystusa Jezusa, przekazywanej za pośrednictwem „niewolnika wiernego i rozumnego” (Mateusza 24:45-47).