Niech wszyscy oznajmiają chwałę Jehowy

„Przypisujcie Jehowie chwałę i siłę. Przypisujcie Jehowie chwałę należną jego imieniu” (PSALM 96:7, 8).

 1, 2. Jak jest przypisywana chwała Jehowie i kogo jeszcze do tego zachęcono?

DAWID, syn Jessego, w młodości wypasał owce nieopodal Betlejem. Strzegąc stad ojca na odludnych pastwiskach, zapewne nieraz w nocnej ciszy wpatrywał się w bezkresne niebo usiane gwiazdami. Właśnie ten imponujący widok musiał mieć żywo w pamięci, gdy pod natchnieniem świętego ducha Bożego układał, a potem śpiewał słowa Psalmu 19: „Niebiosa oznajmiają chwałę Boga, a o dziele jego rąk opowiada przestworze. Na całą ziemię wyszedł ich sznur mierniczy, a ich wypowiedzi — po kraniec żyznej krainy” (Psalm 19:1, 4).

² Dzień po dniu i noc po nocy, ‛bez mowy, bez słów i bez głosu’, cudownie uczynione przez Jehowę niebiosa obwieszczają Jego chwałę (Psalm 19:2, 3). Dzieło stwórcze nigdy nie przestaje sławić wielkości Boga, dając tym nieme świadectwo mieszkańcom „całej ziemi” i skłaniając ich do refleksji nad własną znikomością. Ale takie bezgłośne świadectwo to za mało. Ludzie wierzący w Boga są zachęcani do wywyższania Go w sposób słyszalny. Do Jego lojalnych czcicieli pewien nieznany z imienia psalmista skierował natchnione wezwanie: „Przypisujcie Jehowie chwałę i siłę. Przypisujcie Jehowie chwałę należną jego imieniu” (Psalm 96:7, 8). Ci, których łączy z Jehową bliska więź, bardzo chętnie dają posłuch temu wezwaniu. Ale na czym właściwie polega przypisywanie chwały Bogu?

 3. Dlaczego ludzie przypisują chwałę Bogu?

³ Chodzi o coś więcej niż same słowa. Za dni Izajasza Izraelici co prawda wysławiali Jehowę swymi wargami, ale większość z nich czyniła to nieszczerze. Jehowa tak ich ocenił za pośrednictwem proroka: „Ten lud przybliża się swymi ustami i wychwalają mnie tylko swymi wargami, lecz swe serce bardzo ode mnie oddalili” (Izajasza 29:13). Takie wysławianie było bezwartościowe. Aby wychwalanie Jehowy miało jakieś znaczenie, musi wypływać z serca przepełnionego miłością do Niego i ze szczerego szacunku dla Jego niezrównanej chwały. Tylko Jehowa jest Stwórcą i tylko On — Bóg wszechmocny i sprawiedliwy — stanowi uosobienie miłości. To właśnie On zgotował nam wybawienie i jest prawowitym Władcą, któremu należy się posłuszeństwo wszystkich stworzeń w niebie i na ziemi (Objawienie 4:11; 19:1). Jeżeli szczerze w to wierzymy, wywyższajmy Boga z całego serca.

 4. Jakie wskazówki co do wysławiania Boga dał Jezus i jak możemy się do nich stosować?

⁴ Jezus Chrystus powiedział, w jaki sposób można wysławiać Boga: „Mój Ojciec przez to zostaje otoczony chwałą, że wydajecie wiele owocu i okazujecie się moimi uczniami” (Jana 15:8). Jak możemy wydawać wiele owocu? Po pierwsze, powinniśmy z całej duszy głosić „dobrą nowinę o królestwie”, wtórując dziełom stwórczym w „opowiadaniu” o „niewidzialnych przymiotach” Boga (Mateusza 24:14; Rzymian 1:20). W ten sposób wszyscy pośrednio lub bezpośrednio przyczyniamy się też do pozyskiwania nowych uczniów, dzięki czemu chór chwalców Jehowy Boga coraz bardziej się rozrasta. Po drugie, możemy pielęgnować owoce, które wydajemy pod wpływem ducha świętego, i starać się naśladować niezrównane przymioty Jehowy (Galatów 5:22, 23; Efezjan 5:1; Kolosan 3:10). Czyniąc tak, każdego dnia przysparzamy Bogu chwały swym postępowaniem.

„Do całej ziemi”

 5. Wyjaśnij, jak Paweł wykazał, że chrześcijanie mają wychwalać Boga przez rozmawianie z bliźnimi o swoich wierzeniach.

⁵ W Liście do Rzymian Paweł podkreślił, że chrześcijanie mają wychwalać Boga, rozmawiając o swych wierzeniach z innymi ludźmi. Uwypuklił w nim, że wybawienia dostąpią jedynie ci, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa. W rozdziale 10 wykazał, że współcześni mu członkowie Izraela cielesnego w dalszym ciągu zabiegali o prawość, przestrzegając Prawa Mojżeszowego, mimo iż „Chrystus jest końcem Prawa”. Tymczasem, jak napisał Paweł, „jeśli publicznie wyznasz to ‛słowo w twoich ustach’, że Jezus jest Panem, i w swoim sercu uwierzysz, że Bóg wskrzesił go z martwych, to będziesz wybawiony”. Od owego czasu nie ma już „różnicy między Żydem a Grekiem, bo nad wszystkimi jest ten sam Pan, bogaty dla wszystkich, którzy go wzywają. Gdyż ‚każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony’” (Rzymian 10:4, 9-13).

 6. Do czego Paweł odniósł słowa Psalmu 19:4?

⁶ Następnie Paweł zadaje logicznie powiązane pytania: „Jak będą wzywać tego, w którego nie uwierzyli? A jak uwierzą w tego, o którym nie słyszeli? A jak usłyszą bez głoszącego?” (Rzymian 10:14). Apostoł dodaje, że wśród Izraelitów „nie wszyscy okazali posłuszeństwo dobrej nowinie”. Dlaczego? Nie wynikało to z braku możliwości, lecz z braku wiary. Na dowód Paweł cytuje Psalm 19:4 i odnosi go nie tyle do niemego świadectwa dzieł Bożych, ile do chrześcijańskiej działalności ewangelizacyjnej. Pisze: „Przecież w gruncie rzeczy ‚do całej ziemi wyszedł ich głos, a ich wypowiedzi — po krańce zamieszkanej ziemi’” (Rzymian 10:16, 18). Przyłączając się w wychwalaniu Jehowy do nieożywionego dzieła stwórczego, chrześcijanie z I wieku oznajmiali dobrą nowinę o wybawieniu wszędzie, na „całej ziemi”. O tym, jak daleko docierało to orędzie, Paweł wspomina także w Liście do Kolosan. Czytamy tam, że głoszono je „wszelkiemu stworzeniu pod niebem” (Kolosan 1:23).

Gorliwi świadkowie

 7. Jakie zadanie powierzył chrześcijanom Jezus?

⁷ List do Kolosan Paweł napisał najprawdopodobniej jakieś 27 lat po śmierci Jezusa Chrystusa. Jak to możliwe, by w tak stosunkowo krótkim czasie działalnością kaznodziejską objęto nawet Kolosy? Był to efekt gorliwości pierwszych chrześcijan, wspartej błogosławieństwem Jehowy. Jezus zapowiedział, że jego naśladowcy będą aktywnymi głosicielami. Oznajmił: „Wszystkim narodom musi być najpierw głoszona dobra nowina” (Marka 13:10). Do tego proroctwa dodał także polecenie zanotowane w końcowych wersetach Ewangelii według Mateusza: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (Mateusza 28:19, 20). Wkrótce po wstąpieniu Jezusa do nieba jego naśladowcy zaczęli realizować ten nakaz.

 8, 9. Jak według Księgi Dziejów Apostolskich chrześcijanie zareagowali na polecenie Jezusa?

⁸ Pierwszą rzeczą, jaką się zajęli wierni naśladowcy Chrystusa po otrzymaniu ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku, było głoszenie — opowiadali tłumom w Jerozolimie „o wspaniałych rzeczach Bożych”. W wyniku ich niezwykle skutecznej działalności ochrzczono wtedy „około trzech tysięcy dusz”. Uczniowie nie ustawali w publicznym wychwalaniu Boga i przynosiło to wspaniałe rezultaty (Dzieje 2:4, 11, 41, 46, 47).

⁹ Na chrześcijan wkrótce zwrócili uwagę przywódcy religijni. Zaniepokojeni otwartością apostołów Piotra i Jana, nakazali im, by zaniechali głoszenia. Otrzymali wówczas taką odpowiedź: „Nie możemy przestać mówić o tym, cośmy widzieli i słyszeli”. Przywódcy ci próbowali zastraszyć apostołów, ale w końcu ich wypuścili. Kiedy Piotr i Jan wrócili do swych współwyznawców, zjednoczyli się z nimi w modlitwie, w której odważnie prosili Jehowę: „Daj twym niewolnikom oznajmiać twoje słowo z całą śmiałością” (Dzieje 4:13, 20, 29).

10. Jaki sprzeciw napotkali prawdziwi chrześcijanie i jak wówczas zareagowali?

¹⁰ Jak pokazał bieg wypadków, modlitwa ta była zgodna z wolą Jehowy. Co prawda apostołów aresztowano, ale potem w cudowny sposób uwolnił ich anioł. Powiedział im: „Idźcie, a stanąwszy w świątyni, oznajmiajcie ludowi wszystkie wypowiedzi o tym życiu” (Dzieje 5:18-20). Apostołowie zastosowali się do tego polecenia i Jehowa dalej im błogosławił. „Każdego dnia w świątyni oraz od domu do domu w dalszym ciągu bezustannie nauczali i oznajmiali dobrą nowinę o Chrystusie, Jezusie” (Dzieje 5:42). Jak zatem widać, nawet ostry sprzeciw nie mógł powstrzymać naśladowców Jezusa przed publicznym przypisywaniem chwały Bogu.

11. Jak pierwsi chrześcijanie zapatrywali się na działalność kaznodziejską?

¹¹ Wkrótce potem pojmano i ukamienowano Szczepana. Od tego zabójstwa rozpoczęło się wielkie prześladowanie chrześcijan w Jerozolimie i wszyscy uczniowie oprócz apostołów musieli uciekać z miasta. Czy to ich zniechęciło? W żadnym wypadku! Napisano o nich: „Ci, którzy się rozproszyli, szli przez kraj, oznajmiając dobrą nowinę słowa” (Dzieje 8:1, 4). Raz po raz dowodzili swej gorliwości w wychwalaniu Boga. Z 9 rozdziału Dziejów Apostolskich dowiadujemy się o faryzeuszu Saulu z Tarsu, który udał się do Damaszku z zamiarem wszczęcia prześladowania chrześcijan, ale po drodze ujrzał w wizji Jezusa i stracił wzrok. W Damaszku za sprawą cudu został uzdrowiony przez Ananiasza. Jakiemu zajęciu poświęcił się wówczas Saul, znany później jako apostoł Paweł? W sprawozdaniu czytamy: „Natychmiast zaczął w synagogach głosić o Jezusie, że jest Synem Bożym” (Dzieje 9:20).

Wszyscy byli ewangelizatorami

12, 13. (a) Czym według historyków wyróżniali się pierwsi chrześcijanie? (b) Jak potwierdzają to Dzieje Apostolskie i wypowiedzi Pawła?

¹² Według powszechnie uznawanej opinii w I wieku głoszeniem zajmowali się wszyscy członkowie zboru. Philip Schaff napisał o nich: „Każdy zbór był społecznością misjonarską, a każdy chrześcijanin był misjonarzem” (History of the Christian Church). William S. Williams stwierdza: „Ogół dowodów wskazuje, że wszyscy chrześcijanie w Kościele pierwotnym, szczególnie ci, którzy mieli charyzmaty [dary ducha], głosili ewangelię” (The Glorious Ministry of the Laity). Podkreśla też: „Jezus Chrystus nigdy nie chciał, by głoszenie było przywilejem zastrzeżonym jedynie dla wybranych sług Bożych”. Nawet z wypowiedzi jednego ze starożytnych wrogów chrześcijan, Celsusa, wynika, że „gręplarze, szewcy, folusznicy, ludzie nieokrzesani i prości” byli gorliwymi głosicielami dobrej nowiny.

¹³ Prawdziwość tych spostrzeżeń potwierdza relacja historyczna zawarta w Dziejach Apostolskich. Po wylaniu ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku wszyscy uczniowie — mężczyźni i kobiety — publicznie ogłaszali „wspaniałe rzeczy Boże”. W czasie prześladowań rozpętanych po uśmierceniu Szczepana wszyscy rozproszeni chrześcijanie szerzyli dobrą nowinę, gdzie tylko się dało. Jakieś 28 lat później Paweł w napisanym przez siebie liście zwrócił się do ogółu chrześcijan pochodzenia hebrajskiego, a nie do wybranej grupy duchownych: „Przez niego zawsze składajmy Bogu ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznających jego imię” (Hebrajczyków 13:15). O swoim stosunku do dzieła głoszenia Paweł powiedział: „Jeśli więc oznajmiam dobrą nowinę, nie jest to dla mnie powodem do chlubienia się, gdyż nałożono na mnie konieczność. Doprawdy, biada mi, gdybym nie oznajmiał dobrej nowiny!” (1 Koryntian 9:16). Najwyraźniej jego poglądy podzielali wszyscy wierni chrześcijanie z I stulecia.

14. Jaki związek istnieje między wiarą a głoszeniem?

¹⁴ Prawdziwy chrześcijanin musi uczestniczyć w dziele głoszenia, ponieważ jest ono nierozerwalnie związane z wiarą. Paweł oznajmił: „Sercem wierzy się ku prawości, lecz ustami składa się publiczne wyznanie ku wybawieniu” (Rzymian 10:10). Czy w zborze wiarę okazuje i z tego powodu ma obowiązek głosić wyłącznie grupa wybrańców — jakaś szczególna klasa, na przykład kler?a W żadnym wypadku! Wszyscy prawdziwi chrześcijanie pielęgnują żywą wiarę w Pana Jezusa Chrystusa i publicznie dają temu wyraz. Gdyby tego nie czynili, ich wiara byłaby martwa (Jakuba 2:26). Ponieważ takie dowody wiary składali w I stuleciu wszyscy lojalni chrześcijanie, rozbrzmiewał wtedy gromki okrzyk wysławiający imię Jehowy.

15, 16. Podaj przykłady poświadczające, że dzieło głoszenia rozwijało się pomimo trudności.

¹⁵ W I wieku Jehowa zapewniał swemu ludowi wzrost liczebny mimo trudności pojawiających się w zborze i poza jego obrębem. Na przykład z 6 rozdziału Dziejów Apostolskich dowiadujemy się o sporze, jaki powstał między chrześcijanami mówiącymi po hebrajsku i po grecku. Sprawą tą zajęli się apostołowie. W efekcie, jak czytamy, „słowo Boże dalej rosło, a liczba uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażała; i spora rzesza kapłanów okazała posłuszeństwo wierze” (Dzieje 6:7).

¹⁶ Później zaostrzyły się stosunki między królem Judei Herodem Agryppą a Tyryjczykami i Sydończykami. Zabiegali oni o pokój, co tak pochlebiało Herodowi, że postanowił wygłosić do nich publiczną przemowę. Zgromadzeni zaczęli wykrzykiwać: „To głos boga, a nie człowieka!” Wtedy Heroda Agryppę uderzył anioł Jehowy i go uśmiercił, „ponieważ nie oddał chwały Bogu” (Dzieje 12:20-23). Jakże zszokowani musieli być ci, którzy pokładali ufność w człowieczych władcach! (Psalm 146:3, 4). Natomiast chrześcijanie w dalszym ciągu wysławiali Jehowę. Dzięki temu pomimo niestabilności sceny politycznej „słowo Jehowy dalej rosło i się rozprzestrzeniało” (Dzieje 12:24).

Dawniej i dziś

17. W jaką działalność angażowało się coraz więcej ludzi w I stuleciu?

¹⁷ W I wieku zbór chrześcijański, działający na skalę międzynarodową, składał się z gorliwych, aktywnych chwalców Jehowy Boga. Wszyscy oni lojalnie szerzyli dobrą nowinę. Kiedy napotykali ludzi o odpowiednim usposobieniu, zgodnie z poleceniem Jezusa uczyli ich przestrzegać wszystkiego, co on nakazał (Mateusza 28:19, 20). Dzięki temu zbór się rozrastał i coraz więcej osób podobnie jak niegdyś król Dawid przypisywało chwałę Jehowie. Każda z nich podzielała uczucia wyrażone przez niego w psalmie: „Sławię cię, Jehowo, Boże mój, całym swym sercem, chcę też wychwalać twe imię po czas niezmierzony. Bo wielka jest wobec mnie twa lojalna życzliwość” (Psalm 86:12, 13).

18. (a) Jaką różnicę da się zauważyć pomiędzy zborem pierwszych naśladowców Chrystusa a dzisiejszym chrześcijaństwem? (b) Czemu będzie poświęcony następny artykuł?

¹⁸ Warto tu zwrócić uwagę na ciekawy komentarz profesora teologii Allisona A. Tritesa. Porównując nowożytne chrześcijaństwo z chrystianizmem z I wieku, powiedział: „We współczesnych kościołach mamy do czynienia przede wszystkim ze wzrostem liczby wyznawców głównie w wyniku przyrostu naturalnego (kiedy wyznanie wiary składają dzieci rodziny należącej do miejscowego kościoła) lub z przyrostem wynikającym z migracji (kiedy ktoś przenosi się z innej parafii). Natomiast w Dziejach Apostolskich opisano wzrost będący efektem nawracania, jako że były to dopiero początki działalności kościoła”. Czy w takim razie prawdziwy chrystianizm nie rozrasta się już w sposób nakreślony przez Chrystusa? Taki wniosek nie byłby słuszny. Obecnie prawdziwi chrześcijanie są równie gorliwi w publicznym wychwalaniu Jehowy jak ich współwyznawcy w I wieku. Wyraźnie potwierdza to następny artykuł.

[Przypis]

Jak byś wyjaśnił?

• Jak możemy wysławiać Boga?

• Do czego Paweł odniósł słowa Psalmu 19:4?

• Jaki związek istnieje pomiędzy wiarą i głoszeniem?

• Czym się wyróżniał zbór wczesnochrześcijański?

[Ilustracja na stronach 8, 9]

Niebiosa nieustannie oznajmiają chwałę Jehowy

[Prawa własności]

Zdjęcie: David Malin; za uprzejmą zgodą Anglo-Australian Observatory

[Ilustracje na stronie 10]

Głoszenie i modlitwy są ze sobą nierozerwalnie związane