Czego dziś wymaga od nas Jehowa?

„Głos z obłoku powiedział: ‚To jest mój Syn, umiłowany, którego darzę uznaniem; jego słuchajcie’” (MATEUSZA 17:5).

 1. Kiedy Prawo spełniło swój cel?

JEHOWA dał narodowi izraelskiemu Prawo złożone z wielu przepisów. Apostoł Paweł napisał o nich: „Były to prawne wymagania dotyczące ciała, a zostały nałożone do czasu wyznaczonego na wyprostowanie rzeczy” (Hebrajczyków 9:10). Prawo spełniło swój cel, doprowadzając ostatek Izraelitów do uznania Jezusa za Mesjasza, czyli Chrystusa. Dlatego Paweł oświadczył: „Chrystus jest końcem Prawa” (Rzymian 10:4; Galatów 3:19-25; 4:4, 5).

 2. Kto podlegał Prawu i kiedy został od niego uwolniony?

² Czy to oznacza, że dziś Prawo nas już nie obowiązuje? W gruncie rzeczy zdecydowana większość ludzi nigdy mu nie podlegała, zgodnie ze słowami psalmisty: „[Jehowa] oznajmia swoje słowo Jakubowi, swe przepisy i sądownicze rozstrzygnięcia — Izraelowi. Nie postąpił tak z żadnym innym narodem; nie poznały one jego sądowniczych rozstrzygnięć” (Psalm 147:19, 20). A gdy na podstawie ofiary Jezusa Bóg ustanowił nowe przymierze, nawet naród izraelski nie musiał przestrzegać Prawa (Galatów 3:13; Efezjan 2:15; Kolosan 2:13, 14, 16). Skoro więc Prawo już nie obowiązuje, to czego teraz Jehowa wymaga od tych, którzy chcą Mu służyć?

Czego wymaga Jehowa

 3, 4. (a) Głównie czego wymaga dziś od nas Jehowa? (b) Dlaczego powinniśmy dokładnie podążać śladami Jezusa?

³ W ostatnim roku służby Jezusa jego apostołowie Piotr, Jakub i Jan udali się z nim na wysoką górę, być może na górę Hermon. Otrzymali tam proroczą wizję Jezusa w wielkiej chwale oraz usłyszeli głos samego Boga, który oznajmił: „To jest mój Syn, umiłowany, którego darzę uznaniem; jego słuchajcie” (Mateusza 17:1-5). W gruncie rzeczy właśnie tego Jehowa od nas wymaga — byśmy słuchali Jego Syna, postępowali według jego nauk i naśladowali jego przykład (Mateusza 16:24). Dlatego apostoł Piotr napisał: „Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście podążali dokładnie jego śladami” (1 Piotra 2:21).

⁴ Dlaczego powinniśmy dokładnie podążać śladami Jezusa? Ponieważ naśladując go, naśladujemy Jehowę Boga. Jezus doskonale znał Ojca, gdyż przed przyjściem na ziemię spędził z Nim w niebie niezliczone miliardy lat (Przysłów 8:22-31; Jana 8:23; 17:5; Kolosan 1:15-17). Na ziemi lojalnie występował w Jego imieniu. Wyjaśnił: „Wszystko mówię tak, jak mnie nauczył Ojciec”. W gruncie rzeczy Jezus tak dokładnie naśladował Jehowę, że mógł nawet powiedzieć: „Kto mnie ujrzał, ujrzał też Ojca” (Jana 8:28; 14:9).

 5. Jakiemu prawu podlegają chrześcijanie i kiedy zaczęło ono obowiązywać?

⁵ Co obejmuje słuchanie i naśladowanie Jezusa? Czy oznacza przestrzeganie jakiegoś prawa? Paweł napisał: „Sam nie jestem pod prawem”. Miał na myśli „stare przymierze”, przymierze Prawa zawarte z narodem izraelskim. Przyznał jednak: „Podlegam prawu względem Chrystusa” (1 Koryntian 9:20, 21; 2 Koryntian 3:14). Stare przymierze Prawa zostało więc zastąpione „nowym przymierzem” oraz „prawem Chrystusowym”, które obowiązuje dziś wszystkich sług Jehowy (Łukasza 22:20; Galatów 6:2; Hebrajczyków 8:7-13).

 6. Co można powiedzieć o „prawie Chrystusowym” i na czym polega przestrzeganie go?

⁶ Jehowa nie zarządził, by „prawo Chrystusowe” spisano w formie kodeksu obejmującego różne dziedziny życia, jak to było w wypadku starego przymierza Prawa. Nowe prawo dla naśladowców Chrystusa nie jest obszernym zbiorem nakazów i zakazów. W swym Słowie Jehowa zawarł jednak cztery dokładne relacje o życiu i naukach swego Syna. Poza tym natchnął niektórych pierwszych naśladowców Jezusa do spisania wskazówek dotyczących między innymi postępowania w sprawach osobistych, zborowych i rodzinnych (1 Koryntian 6:18; 14:26-35; Efezjan 5:21-33; Hebrajczyków 10:24, 25). Kiedy więc dostosowujemy swe życie do przykładu i nauk Jezusa Chrystusa oraz słuchamy rad natchnionych pisarzy biblijnych z I wieku, podporządkowujemy się „prawu Chrystusowemu”. Tego właśnie wymaga teraz od swych sług Jehowa.

Znaczenie miłości

 7. Jak w czasie ostatniej Paschy ze swymi apostołami Jezus zwrócił uwagę na istotę swego prawa?

⁷ W przymierzu Prawa miłość odgrywała ważną rolę, ale w prawie Chrystusowym jest sprawą najważniejszą, stanowi jego sedno. Podkreślił to Jezus, gdy w roku 33 n.e. spotkał się ze swymi apostołami, by obchodzić Paschę. Z relacji apostoła Jana wynika, że tamtej nocy w swych serdecznych wypowiedziach Jezus aż 28 razy nawiązał do miłości. W ten sposób pokazał swym uczniom, na czym polega istota wspomnianego prawa, czyli jego duch. Co ciekawe, sprawozdanie z tego pamiętnego wieczora Jan zaczyna słowami: „Ponieważ wiedział przed świętem Paschy, że nadeszła jego godzina, aby przeszedł z tego świata do Ojca, Jezus, umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, umiłował ich do końca” (Jana 13:1).

 8. (a) Co wskazuje na to, że między apostołami trwał spór? (b) Jakiej lekcji pokory udzielił apostołom Jezus?

⁸ Jezus miłował swych apostołów, mimo że wcześniej bez widocznych rezultatów usiłował im pomóc przezwyciężyć nadmierne pragnienie władzy i wysokich stanowisk. Kilka miesięcy przed podróżą do Jerozolimy „sprzeczali się między sobą, kto jest większy”. Tuż przed przybyciem do tego miasta na obchody Paschy znów wdali się w spór o stanowiska (Marka 9:33-37; 10:35-45). Problem ten nie znikł, o czym świadczy to, co się zdarzyło po wejściu do sali na piętrze, gdzie mieli spożyć ostatnią wspólną wieczerzę paschalną. Żaden z apostołów nie skorzystał z okazji, by wyświadczyć zwyczajową posługę będącą wyrazem gościnności, i umyć innym stopy. Chcąc udzielić im lekcji pokory, Jezus sam się tym zajął (Jana 13:2-15; 1 Tymoteusza 5:9, 10).

 9. Jak Jezus zachował się w sytuacji, która wynikła po spożyciu posiłku paschalnego?

⁹ Zwróćmy uwagę, co pomimo tej lekcji stało się później, już po spożyciu posiłku paschalnego i ustanowieniu przez Jezusa Pamiątki jego zbliżającej się śmierci. W sprawozdaniu ewangelicznym Łukasza czytamy: „Powstał też między nimi gorący spór o to, kto z nich wydaje się największy”. Jezus jednak nie rozzłościł się na nich ani ich nie zbeształ, lecz życzliwie pouczył ich, że mają się różnić od żądnych władzy przywódców tego świata (Łukasza 22:24-27). Następnie powiedział im o czymś, co można nazwać kamieniem węgielnym prawa Chrystusowego: „Daję wam nowe przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali; tak jak ja was umiłowałem, żebyście wy też miłowali się wzajemnie” (Jana 13:34).

10. Jakie przykazanie dał swym uczniom Jezus i co ono obejmowało?

¹⁰ Jeszcze tego samego wieczora Jezus wyjaśnił, jak daleko powinna sięgać taka miłość. Oznajmił: „To jest moje przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem. Nikt nie ma miłości większej niż ta, gdy ktoś daje swą duszę za swoich przyjaciół” (Jana 15:12, 13). Czy Jezus miał na myśli, że jego naśladowcy powinni być gotowi oddać życie za swych współwyznawców, gdyby tego wymagały okoliczności? Obecny tam Jan tak właśnie to rozumiał, później bowiem napisał: „Po tym poznaliśmy miłość, że on [Jezus Chrystus] wydał za nas swą duszę; i my mamy obowiązek wydać swe dusze za naszych braci” (1 Jana 3:16).

11. (a) Jak możemy wypełniać prawo Chrystusowe? (b) Jaki przykład ustanowił Jezus?

¹¹ Tak więc przestrzeganie prawa Chrystusa nie polega tylko na przekazywaniu innym jego nauk. Musimy także żyć i postępować jak Jezus. To prawda, że wypowiadał on piękne, trafnie dobrane słowa. Ale nauczał też własnym przykładem. Chociaż wcześniej był w niebie potężnym stworzeniem duchowym, chętnie skorzystał z okazji, by usługiwać swemu Ojcu na ziemi i pokazać ludziom, jak powinni żyć. Z pokorą, życzliwością i troskliwością pomagał uciśnionym i obciążonym (Mateusza 11:28-30; 20:28; Filipian 2:5-8; 1 Jana 3:8). Zachęcał swych naśladowców, aby miłowali się nawzajem, tak jak on ich umiłował.

12. Dlaczego można powiedzieć, że prawo Chrystusowe nie pomniejsza potrzeby miłowania Jehowy?

¹² Jakie miejsce w prawie Chrystusowym zajmuje miłość do Jehowy — najważniejsze przykazanie Prawa? (Mateusza 22:37, 38; Galatów 6:2). Czy ma znaczenie drugorzędne? W żadnym wypadku! Miłość do Jehowy jest ściśle związana z miłością do współchrześcijan. Nie można naprawdę miłować Jehowy, gdy się nie miłuje swego brata, gdyż apostoł Jan napisał: „Jeżeli ktoś twierdzi: ‚Miłuję Boga’, a jednak nienawidzi swego brata, to jest kłamcą. Bo kto nie miłuje swego brata, którego widział, nie może miłować Boga, którego nie widział” (1 Jana 4:20; porównaj 1 Jana 3:17, 18).

13. Jakie były rezultaty przestrzegania nowego przykazania przez uczniów Jezusa?

¹³ Kiedy Jezus dawał swym uczniom nowe przykazanie, by miłowali się wzajemnie, tak jak on ich umiłował, wspomniał też, jaki to przyniesie skutek. Powiedział: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość” (Jana 13:35). Tak było w wypadku pierwszych chrześcijan, o czym świadczą słowa Tertuliana, który żył ponad sto lat po śmierci Chrystusa. Przytoczył on wypowiedź pewnych niechrześcijan na temat naśladowców Chrystusa: ‛Patrz, jak ci się kochają nawzajem i jak jeden za drugiego gotów jest umrzeć’. Warto zadać sobie pytanie: „Czy ja darzę współchrześcijan taką miłością, pokazując w ten sposób, że jestem uczniem Jezusa?”

Jak okazywać miłość

14, 15. Co może utrudniać przestrzeganie prawa Chrystusowego i dzięki czemu łatwiej nam będzie to czynić?

¹⁴ To bardzo ważne, by słudzy Jehowy wzorowali się na Chrystusie w okazywaniu miłości. Ale czy nie jest ci trudno miłować współchrześcijan, którzy czasem zachowują się samolubnie? Jak się przekonaliśmy, nawet apostołowie spierali się ze sobą i próbowali zabiegać o własne korzyści (Mateusza 20:20-24). Również wśród Galatów dochodziło do kłótni. Po wykazaniu, że miłość bliźniego stanowi wypełnienie Prawa, Paweł ostrzegł ich: „Jeżeli jednak wciąż się nawzajem kąsacie i pożeracie, to baczcie, żebyście się nawzajem nie unicestwili”. Następnie Paweł zwrócił uwagę na różnicę między uczynkami ciała a owocami ducha Bożego, po czym dodał: „Nie popadajmy w próżność, pobudzając się wzajemnie do współzawodnictwa, jedni wobec drugich pałając zawiścią”. Na koniec apostoł zachęcił: „Jedni drugich brzemiona noście i w ten sposób spełnijcie prawo Chrystusowe” (Galatów 5:14 do 6:2).

¹⁵ Czy Jehowa nie żąda od nas zbyt wiele, oczekując, że podporządkujemy się prawu Chrystusowemu? Wprawdzie nie jest łatwo okazywać życzliwość komuś, kto powiedział nam coś przykrego lub w inny sposób nas zranił, ale skierowano do nas zachętę: „Stańcie się naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane i dalej chodźcie w miłości” (Efezjan 5:1, 2). Musimy wciąż naśladować samego Boga, który „zaleca swoją miłość do nas przez to, że gdy jeszcze byliśmy grzesznikami, Chrystus za nas umarł” (Rzymian 5:8). Przejawianie inicjatywy w pomaganiu drugim, także tym, którzy kiedyś źle nas potraktowali, daje satysfakcję wynikającą ze świadomości, że naśladujemy Boga i jesteśmy posłuszni prawu Chrystusowemu.

16. Jak możemy dawać dowody miłości do Boga i Chrystusa?

¹⁶ Powinniśmy pamiętać, że miłość wyraża się w czynach, a nie tylko w słowach. Nawet Jezusowi sprawił trudność pewien aspekt woli Bożej. Modlił się: „Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ten kielich ode mnie”. Ale zaraz dodał: „Jednakże nie moja wola, lecz twoja niech się dzieje” (Łukasza 22:42). Wypełnił więc wolę Bożą, choć musiał wiele wycierpieć (Hebrajczyków 5:7, 8). A zatem dowodem naszej miłości i tego, że uznajemy Bożą drogę za najlepszą, jest posłuszeństwo. Biblia mówi: „Miłość do Boga polega na tym, że przestrzegamy jego przykazań” (1 Jana 5:3). A Jezus oznajmił swym apostołom: „Jeżeli mnie miłujecie, będziecie przestrzegać moich przykazań” (Jana 14:15).

17. Jaki szczególny nakaz dał swym naśladowcom Jezus i skąd wiadomo, że dotyczy on również nas?

¹⁷ Czy oprócz przykazania o wzajemnej miłości Chrystus dał swym naśladowcom jakieś inne polecenia? Zlecił im wykonywanie dzieła głoszenia, do którego ich wyszkolił. Piotr powiedział: „Rozkazał nam też głosić ludowi i dawać dokładne świadectwo” (Dzieje 10:42). Jezus wyraźnie polecił: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (Mateusza 28:19, 20; Dzieje 1:8). Wyjawił, że nakaz ten dotyczy także jego naśladowców żyjących obecnie, w „czasie końca”, gdyż rzekł: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a potem nadejdzie koniec” (Daniela 12:4; Mateusza 24:14). Nie ulega więc wątpliwości, że wolą Bożą jest, byśmy głosili. Ale niektórzy mogą myśleć, że zlecając nam takie zadanie, Bóg żąda od nas zbyt wiele. Czy naprawdę?

Dlaczego może się wydawać trudne

18. O czym powinniśmy pamiętać, gdy w wyniku spełniania wymagań Jehowy przeżywamy trudności?

¹⁸ Jak się przekonaliśmy, na przestrzeni wieków Jehowa stawiał swym sługom różne wymagania. I tak jak różne były wymagania, różne były też przeciwności, z jakimi musieli sobie radzić. W obliczu największych trudności stanął ukochany Syn Boży, który w końcu poniósł okrutną śmierć za to, że spełniał wolę Bożą. Ale gdy cierpimy z powodu naszej służby dla Boga, pamiętajmy, iż nie On ponosi za to odpowiedzialność (Jana 15:18-20; Jakuba 1:13-15). Grzech, cierpienia i śmierć pojawiły się w wyniku buntu Szatana i to on sprawia, że dzisiaj sługom Jehowy często niełatwo jest spełniać Jego wymagania (Hioba 1:6-19; 2:1-8).

19. Dlaczego spełnianie wymagań Boga przekazanych nam przez Jego Syna jest przywilejem?

¹⁹ Za pośrednictwem swego Syna Jehowa polecił swoim sługom, by w obecnym czasie końca obwieszczali na całym świecie, że jedynym lekarstwem na ludzkie cierpienia jest Jego Królestwo. Ten Boży rząd usunie z ziemi wszelkie problemy: wojny, przestępczość, ubóstwo, starość, choroby i śmierć. Pod panowaniem Królestwa ziemia stanie się wspaniałym rajem, w którym życiem będą się cieszyć nawet wskrzeszeni zmarli (Mateusza 6:9, 10; Łukasza 23:43; Dzieje 24:15; Objawienie 21:3, 4). Jakże wielkim przywilejem jest ogłaszanie tej dobrej nowiny! Wymagania Jehowy same w sobie nie są więc kłopotliwe. Spotykamy się ze sprzeciwem, ale odpowiedzialność za to ponosi Szatan Diabeł i jego świat.

20. Dzięki czemu zdołamy stawić czoła każdemu wyzwaniu rzuconemu nam przez Diabła?

²⁰ Jak możemy skutecznie sprostać wyzwaniu rzuconemu przez Szatana? Pamiętajmy o słowach: „Bądź mądry, mój synu, i rozweselaj moje serce, abym mógł dać odpowiedź temu, który mi urąga” (Przysłów 27:11). Jezus, który zrezygnował z bezpiecznego życia w niebie, by wypełnić wolę swego Ojca na ziemi, dostarczył Jehowie odpowiedzi na urągania Szatana (Izajasza 53:12; Hebrajczyków 10:7). W czasie swego ziemskiego życia zniósł wszelkie napotkane próby, łącznie ze śmiercią na palu męki. Naśladując go jako naszego Wzorodawcę, my także zdołamy przetrwać różne trudności i sprostać wymaganiom Jehowy (Hebrajczyków 12:1-3).

21. Jak się zapatrujesz na miłość okazaną nam przez Jehowę i Jego Syna?

²¹ Jakąż wielką miłość okazali nam Bóg i Jego Syn! Dzięki ofierze Jezusa posłuszni ludzie mają widoki na życie wieczne w raju. Oby więc nic nie przesłoniło nam tej nadziei. Tak jak Paweł rozmyślajmy raczej o tym, co dla nas uczynił Jezus: „Syn Boży (...) mnie umiłował i wydał za mnie samego siebie” (Galatów 2:20). I okazujmy szczerą wdzięczność naszemu kochającemu Bogu Jehowie, który nigdy nie wymaga od nas zbyt wiele.

Jak byś odpowiedział?

◻ Czego obecnie wymaga od nas Jehowa?

◻ Jak podczas ostatniego wieczora spędzonego z apostołami Chrystus podkreślił znaczenie miłości?

◻ Jak możemy okazywać miłość do Boga?

◻ Dlaczego spełnianie wymagań Jehowy jest przywilejem?

[Ilustracja na stronie 23]

Jakiej lekcji udzielił swym apostołom Jezus przez umycie im nóg?

[Ilustracja na stronie 25]

Pomimo sprzeciwu uważamy dzielenie się dobrą nowiną z innymi za radosny przywilej