ZWÓJ
Typowa postać księgi w okresie spisywania Biblii. Treść Pisma Świętego utrwalano, a później kopiowano na zwojach wykonanych ze skóry lub papirusu (Jer 36:1, 2, 28, 32; Jn 20:30; Gal 3:10; 2Tm 4:13; Obj 22:18, 19). Zwój powstawał przez zespolenie arkuszy materiału pisarskiego w długi pas, który następnie nawijano na drążek. Jeżeli był bardzo długi, każdy koniec nawijano na osobny drążek w kierunku środka. Czytelnik jedną ręką odwijał zwój, a drugą zwijał, dopóki nie odnalazł szukanego miejsca. Po przeczytaniu ponownie wszystko zwijał. (Szczegółowe informacje na temat materiałów pisarskich, rozmiarów zwojów itd. można znaleźć pod hasłem KSIĄŻKA, KSIĘGA).
Natchnione zwoje świadczą o Jezusie. Jezus Chrystus przyszedł na ziemię, żeby spełniać wolę Bożą, jak zapowiedziano w Pismach Hebrajskich — „w zwoju księgi” (Ps 40:7, 8; Heb 10:7-9). W nazaretańskiej synagodze otworzył zwój Izajasza i odczytał proroczą zapowiedź, iż duch Jehowy namaści go do głoszenia. Potem zwinął zwój, oddał go słudze, usiadł i wyjaśnił obecnym: „Dzisiaj spełnił się ten fragment Pisma, któryście właśnie usłyszeli” (Łk 4:16-21; Iz 61:1, 2). Ponieważ „świadczenie o Jezusie jest natchnieniem do prorokowania”, więc w gruncie rzeczy wszystkie zwoje Biblii, a wśród nich obwieszczenia dobrej nowiny w Pismach Chrześcijańskich, dotyczą pozycji i roli Jezusa Chrystusa w zamierzeniu Jehowy (Obj 19:10).
Apostoł Jan na zakończenie swej Ewangelii oznajmił: „Jest też zresztą wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał; a gdyby je spisano ze wszystkimi szczegółami, sądzę, że cały świat nie pomieściłby spisanych zwojów” (Jn 21:25). W swym sprawozdaniu nie próbował przedstawić wszelkich dokonań Jezusa Chrystusa, lecz tylko te, które wystarczyły do poświadczenia fundamentalnej prawdy, że był on Synem i Mesjaszem Bożym. W „zwoju” Jana oraz w pozostałych natchnionych Pismach istotnie jest pod dostatkiem argumentów dowodzących niezbicie, iż „Jezus jest Chrystusem, Synem Bożym” (Jn 20:30, 31).
Znaczenie symboliczne. Słowo „zwój” kilkakrotnie występuje w Biblii w sensie symbolicznym. Zarówno Ezechiel, jak i Zachariasz widzieli zwój zapisany po obu stronach. Ponieważ zwykle pisano tylko po jednej stronie, obustronne zapisanie zwoju mogło wskazywać na wielki zasięg i ogromną doniosłość utrwalonych w nim wyroków (Eze 2:9 do 3:3; Za 5:1-4). W wizji przedstawionej w Objawieniu Zasiadający na tronie trzymał w prawicy zwój opatrzony siedmioma pieczęciami, które chroniły jego treść, dopóki nie otworzył ich Baranek Boży (Obj 5:1, 12; 6:1, 12-14). W późniejszej wizji samemu Janowi dano zwój i polecono go zjeść. Smakował słodko, ale napełnił jego brzuch goryczą. Ponieważ był otwarty i nieopieczętowany, oznaczał coś zrozumiałego. Przedstawione w nim orędzie Jan przyjął jako ‛słodkie’, ale najwyraźniej zawierało ono gorzką treść, o której kazano mu prorokować (Obj 10:1-11). Podobne przeżycie spotkało Ezechiela, gdy rozpostarto przed nim zwój, w którym były zapisane „pieśni żałobne i wzdychanie, i zawodzenie” (Eze 2:10).
„Zwój życia zabitego Baranka”. Bałwochwalcy oddający cześć symbolicznej „bestii” nie zostaną wybrani przez Boga na towarzyszy Baranka. Dlatego „imię żadnego z nich nie jest zapisane w zwoju życia zabitego Baranka” — zgodnie z tym, co postanowiono już „od założenia świata” ludzkiego (Obj 13:1-8; 21:27).
Zwoje sądu i życia. Jan ujrzał również, że „otwarto zwoje” i zmartwychwstali „byli sądzeni z tego, co napisano w zwojach, według swych uczynków”. Zwoje te niewątpliwie będą zawierać prawa i wskazówki Jehowy, wyłuszczające Jego wolę względem ludzkości w owym okresie sądu. W zależności od tego, czy dany człowiek z wiarą zastosuje się do przykazań zawartych w tych zwojach, czy też okaże nieposłuszeństwo, zostanie uznany za godnego albo niegodnego zapisania bądź zachowania jego imienia w Bożym „zwoju życia” (Obj 20:11-15; zob. ŻYCIE).
„Zwinięte jak zwój księgi”. W Izajasza 34:4 prorok ogłasza następujący wyrok na narody: „I niebiosa zostaną zwinięte jak zwój księgi”. Zapewne nawiązuje tu do zwinięcia i odłożenia przeczytanego zwoju. Stanowi to zatem symbol usunięcia lub pozbycia się czegoś, co przestało być użyteczne i nie ma już żadnej wartości.