Pytania czytelników
● W jaki sposób duch święty współdziała z dzisiejszym ciałem kierowniczym przy mianowaniu starszych?
Apostoł Paweł oświadczył wobec starszych chrześcijańskich z Efezu: „Uważajcie na siebie samych i na całą trzodę, gdzie duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boży, który On nabył krwią swego własnego Syna” (Dzieje 20:28).
Paweł nie wyłuszczył szczegółów dotyczących sposobu, jakim duch Boży oddziałuje podczas dokonywania takich zamianowań. Możemy jednak uzyskać pewien wgląd w tę sprawę na podstawie tego, co się wydarzyło w pierwszym stuleciu, gdy ówczesne ciało kierownicze rozpatrywało kwestię obrzezania. W podsumowaniu swoich rozważań chrześcijanie ci napisali: „Uznaliśmy bowiem za słuszne, duch święty i my sami, żeby nie nakładać na was dodatkowego brzemienia prócz tych rzeczy koniecznych” (Dzieje 15:28). Jakimi drogami duch Boży, czyli Jego bezosobowa czynna moc, przyczynił się wtedy do powzięcia wiążącej decyzji?
Z 15 rozdziału Dziejów Apostolskich wynika, że najpierw Paweł i Barnaba przedstawili problem w zarysie, po czym nastąpiła ogólna dyskusja. Apostoł Piotr wyjaśnił, jak doszło do ochrzczenia nieobrzezanego poganina Korneliusza i jego domowników. Wskazał na fakt, że na ich rzecz ‛Bóg dał świadectwo, udzielając im ducha świętego, tak samo jak i nam’ (Dzieje 15:7, 8; 10:9-48). Z kolei Paweł i Barnaba przytoczyli „liczne znaki i cuda, których Bóg przez nich dokonał wśród narodów” (Dzieje 15:12). W taki to sposób poprzez oddziaływanie na Piotra, Korneliusza, Pawła i Barnabę duch święty pomógł zrozumieć, że pogan nie trzeba poddawać obrzezaniu.
Jednakże na powzięcie przez ciało kierownicze ostatecznego postanowienia duch wpłynął jeszcze innymi sposobami. Można przyjąć za pewnik, że proszono o pomoc ducha świętego na czas tych rozważań; chyba właśnie dzięki temu uczeń Jakub przypomniał sobie proroctwo z Księgi Amosa 9:11, 12 i zrozumiał jego zastosowanie. A to proroctwo również zostało spisane pod wpływem natchnienia duchem świętym (Dzieje 15:13-20). Ponadto „apostołowie i starsi w Jeruzalem”, tworzący ciało kierownicze, byli chrześcijanami namaszczonymi tym duchem, którego działanie widoczne było w ich życiu, gdyż wydawali jego owoce (Dzieje 15:2; Rzym. 8:14-17; 1 Kor. 7:40; Gal. 5:22, 23).
Chociaż więc z nieba nie dotarła żadna słyszalna dyrektywa dotycząca obrzezania, członkowie ciała kierowniczego słusznie mogli oświadczyć, że „duch święty” kierował nimi przy podejmowaniu decyzji.
Podobnie rzecz się ma z mianowaniem chrześcijan na starszych, czyli nadzorców w dzisiejszych zborach. Od czasu do czasu zbiera się grono starszych (najczęściej w obecności nadzorcy podróżującego z ramienia Towarzystwa), aby się zastanowić, kogo ze zboru zalecić do powołania na nadzorcę. W skład takiego grona wchodzą bracia już ustanowieni starszymi, którzy swoim życiem dowodzą, że mają ducha Bożego. Spotkanie swoje rozpoczynają modlitwą o pomoc tegoż ducha. W trakcie rozważań analizują, czy każdy z chrześcijan branych pod uwagę wykazuje kwalifikacje starszego, wyłuszczone w Biblii pod kierownictwem ducha świętego (1 Tym. 3:2-7; Tyt. 1:5-9). Zastanawiają się też, czy tryb życia danego brata świadczy o tym, iż jest on ‛pełen ducha i mądrości’ (Dzieje 6:3). Jeżeli jednomyślnie stwierdzą, że odpowiada temu wymaganiu i w rozsądnej mierze ujawnia stosowne kwalifikacje, przekazują swe zalecenie do powołanego przez ducha Jehowy ciała kierowniczego lub jego upoważnionych przedstawicieli. Później zbór może zostać powiadomiony, że dany brat otrzymał nominację.
Rzecz zrozumiała, że zamianowany starszy w dalszym ciągu jest niedoskonały i ma swoje ograniczenia. Ale apostołowie także byli niedoskonali, zarówno przed wybraniem ich przez Jezusa, jak i później, gdy pełnili służbę w łonie ciała kierowniczego (Łuk. 9:46, 54; 22:54-62; Gal. 2:11-14). Mimo wszystko bezsprzecznie mieli ducha Bożego i byli zamianowani pod jego kierownictwem. Podobnie teraz bracia i siostry mogą ufać, że to ‛duch święty ustanowił nadzorców, aby paśli zbór’ (Dzieje 20:28). Właśnie w odniesieniu do takich ludzi udzielono rady: „Pamiętajcie o tych, którzy się podjęli wam przewodzić, którzy opowiadali wam Słowo Boże, a rozważając wynik ich prowadzenia się, bierzcie wzór z ich wiary” (Hebr. 13:7).