Czy piekło istnieje? Czym jest według Biblii?

Pewne starsze tłumaczenia Biblii, takie jak przekład Jakuba Wujka i Biblia gdańska, w niektórych wersetach zawierają słowo „piekło” (Psalm 16:10; Dzieje 2:27a). Wiele osób wierzy, że piekło to miejsce wiecznego ognia, gdzie karze się niegodziwych, tak jak to ukazuje dzieło sztuki sakralnej na początku tego artykułu. Ale czy właśnie tego uczy Biblia?

W tym artykule:

• Czy piekło to miejsce wiecznych mąk?

• Co oznacza przypowieść Jezusa o bogaczu i Łazarzu?

• Czy piekło oznacza oddzielenie od Boga?

• Czy ktokolwiek został uwolniony z piekła?

• Fragmenty Biblii mówiące o piekle, czyli grobie

• Słowa użyte w językach, w których spisano Biblię

• Historia nauki o piekle

Nie. Słowa oryginału (po hebrajsku „Szeol”; po grecku „Hades”) tłumaczone w niektórych starszych przekładach Biblii na „piekło” zasadniczo odnoszą się do „grobu”, rozumianego jako wspólny grób ludzkości. Biblia wskazuje, że ludzie znajdujący się w „grobie” są w stanie niebytu.

• Zmarli nie są niczego świadomi, dlatego nie mogą odczuwać bólu. „Ani sprawy, ani rozumu, ani mądrości, ani umiejętności nie będzie w piekle” (Kaznodziei 9:10, Wujek 1599). W piekle nikt nie krzyczy z bólu. Biblia mówi raczej: „Niech się zawstydzą niezbożni, i zamilkną w grobie [„piekle”, Wujek 1599]” (Psalm 31:18, Biblia gdańska; Psalm 115:17).

• Bóg postanowił, że karą za grzech będzie śmierć, a nie męki w ognistym piekle. Pierwszemu człowiekowi, Adamowi, zapowiedział, że za złamanie prawa Bożego grozi mu śmierć (Rodzaju 2:17). Nie powiedział nic o wiecznych mękach w piekle. Później, kiedy Adam zgrzeszył, o karze, którą miał ponieść, Bóg powiedział: „Prochem jesteś i do prochu wrócisz” (Rodzaju 3:19). Adam miał przestać istnieć. Gdyby Bóg zamierzał posłać go do ognistego piekła, na pewno wcześniej by o tym wspomniał. Nie zmienił kary za nieprzestrzeganie Jego praw. Długo po grzechu Adama Bóg natchnął jednego z pisarzy biblijnych do napisania: „Zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć” (Rzymian 6:23). Nie ma potrzeby wymierzania dalszej kary, „bo ten, kto umarł, został uwolniony od grzechu” (Rzymian 6:7).

• Myśl o skazywaniu kogoś na wieczne męki jest dla Boga odrażająca (Jeremiasza 32:35). Takie działanie byłoby sprzeczne z tym, czego uczy Biblia — że „Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8). On chce, żebyśmy oddawali Mu cześć z miłości, a nie ze strachu przed wiecznymi mękami (Mateusza 22:36-38).

• Dobrzy ludzie szli do piekła. Z przekładów Biblii, w których użyto słowa „piekło”, wynika, że tacy wierni ludzie jak Jakub i Hiob spodziewali się, że pójdą do piekła (Rodzaju 37:35; Hioba 14:13). Nawet o Jezusie Chrystusie powiedziano, że między swoją śmiercią a zmartwychwstaniem był w piekle (Dzieje 2:31, 32). Widać więc wyraźnie, że kiedy w tych przekładach użyto słowa „piekło”, odnosiło się ono po prostu do „grobu”b.

Ta przypowieść Jezusa została zapisana w Ewangelii według Łukasza 16:19-31. Przypowieści to historie, które uczą moralnych i duchowych prawd. Przypowieść o bogaczu i Łazarzu to nie relacja o czymś, co naprawdę się zdarzyło (Mateusza 13:34). Żeby dowiedzieć się o niej więcej, zobacz artykuł „Kim byli bogacz i Łazarz?”.

Nie. Nauka o tym, że zmarli są świadomi swojego oddzielenia od Boga, jest sprzeczna z Biblią. Księga ta wyraźnie uczy, że zmarli nie są świadomi niczego (Psalm 146:3, 4; Kaznodziei 9:5).

Tak. W Biblii znajdujemy dokładne relacje dotyczące dziewięciu osób, które znalazły się w grobie (lub, jak podają niektóre przekłady, w „piekle”), ale zostały wzbudzone z martwychc. Gdyby osoby te były świadome, co się w międzyczasie z nimi działo, mogłyby o tym opowiedzieć. Godne uwagi jest jednak to, że żadna z nich nie wspomniała o tym, żeby przechodziła jakieś męki lub żeby w ogóle cokolwiek czuła. Dlaczego? Zgodnie z tym, czego konsekwentnie uczy Biblia, ludzie ci nie byli niczego świadomi, byli jakby pogrążeni w głębokim „śnie” (Jana 11:11-14; 1 Koryntian 15:3-6).