Śmiało obwieszczaj Królestwo Jehowy!
„Życzliwie przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili, głosząc im Królestwo Boże” (DZIEJE APOSTOLSKIE 28:30, 31).
1, 2. Jakie dowody Boskiego poparcia miał apostoł Paweł i czego był przykładem?
JEHOWA zawsze wspiera głosicieli Królestwa. Tak było również w wypadku apostoła Pawła. Wspomagany przez Boga stawał przed władcami, przetrzymywał ataki rozwścieczonego tłumu i śmiało obwieszczał Królestwo Jehowy.
2 Nawet będąc uwięziony w Rzymie, „życzliwie przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili, głosząc im Królestwo Boże” (Dzieje Apostolskie 28:30, 31). Cóż za wspaniały przykład dla nowożytnych Świadków Jehowy! Z tego, co Łukasz napisał o służbie Pawła w końcowych rozdziałach biblijnej księgi Dziejów Apostolskich, możemy się wiele nauczyć (20:1 do 28:31).
Pokrzepianie współwyznawców
3. Co się zdarzyło w Troadzie i jaki odpowiednik tego istnieje obecnie?
3 Kiedy ucichły zamieszki w Efezie, Paweł podjął przerwaną trzecią podróż misjonarską (20:1-12). Gdy jednak chciał dotrzeć morzem do Syrii, dowiedział się, że Żydzi uknuli przeciw niemu spisek. Ponieważ najwidoczniej planowali wsiąść na ten sam statek i zabić go na pokładzie, poszedł lądem przez Macedonię. W Troadzie cały tydzień pokrzepiał współwyznawców, jak to czynią obecnie nadzorcy podróżujący wśród Świadków Jehowy. Wieczorem w przeddzień rozstania przemawiał aż do północy. Siedzący w oknie Eutychus zapewne był znużony całodziennym trudem. Zasnął, spadł na dół z trzeciego piętra i zginął na miejscu, ale Paweł wzbudził go z martwych. Cóż za radość musiała wtedy zapanować! A pomyśl, jaka radość ogarnie wszystkich, gdy milionowe rzesze dostąpią zmartwychwstania w nadchodzącym nowym świecie (Jana 5:28, 29).
4. Czego Paweł uczył starszych efeskich, gdy pełnił służbę kaznodziejską?
4 W drodze do Jeruzalem Paweł spotkał się w Milecie ze starszymi z Efezu (20:13-21). Przypomniał, że uczył ich chodząc „od domu do domu” i ‛dokładnie dawał świadectwo zarówno Żydom, jak i Grekom co do skruchy wobec Boga i wiary w Pana naszego, Jezusa’. Ci, którzy potem zostali starszymi, już wcześniej okazali skruchę i uwierzyli. Apostoł szkolił ich również w śmiałym obwieszczaniu Królestwa ludziom niewierzącym przez głoszenie niewierzącym od domu do domu, jak czynią to dziś Świadkowie Jehowy.
5. (a) Jaki przykład dał Paweł, jeśli chodzi o kierownictwo ducha świętego? (b) Dlaczego starszym potrzebna była rada, żeby ‛zważali na całą trzodę’?
5 Paweł był wzorem w podporządkowywaniu się kierownictwu świętego ducha Bożego (20:22-30). „Związany duchem”, to znaczy poczuwając się do obowiązku poddania się jego przewodnictwu, zmierzał do Jeruzalem, mimo że czekały go tam więzy i udręki. Cenił sobie życie, ale zachowanie prawości wobec Boga było dla niego najważniejsze; tak samo zresztą powinno być dla nas. Zachęcił starszych do ‛zważania na całą trzodę, gdzie duch święty ustanowił ich nadzorcami’. Po jego „odejściu” (zapewne w śmierć) „ciemiężycielskie wilki” nie będą ‛czule obchodzić się z trzodą’. Ludzie tacy mieli się wyłonić spośród samych starszych i zwieść mniej rozważnych uczniów przewrotnymi naukami (2 Tesaloniczan 2:6).
6. (a) Dlaczego Paweł mógł z całym przekonaniem polecić starszych Bogu? (b) Jak Paweł kierował się zasadą z Dziejów Apostolskich 20:35?
6 Chronienie przed odstępstwem wymagało od starszych stałej czujności duchowej (20:31-38). Paweł zapoznał ich już z Pismami Hebrajskimi oraz z naukami Jezusa, których uświęcająca moc mogła im pomóc w otrzymaniu niebiańskiego Królestwa, „dziedzictwa pośród wszystkich świętych”. Pracą na utrzymanie swoje i współtowarzyszy pokazał im, że mają się wytężać (Dzieje Apostolskie 18:1-3; 1 Tesaloniczan 2:9). Jeżeli postępujemy podobnie i pomagamy drugim w uzyskaniu życia wiecznego, to zdołamy zrozumieć, co znaczą słowa Jezusa: „Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania”. Myśl ta kryje się również w ewangeliach, ale dosłownie przytacza ją wyłącznie Paweł; mógł ją usłyszeć od Jezusa bezpośrednio lub w natchnieniu. Wzorowanie się na ofiarności tego apostoła naprawdę może nas uszczęśliwić. Nic dziwnego, że starszych z Efezu tak zasmucił odjazd Pawła!
Niech się dzieje wola Jehowy
7. Jak Paweł dał przykład podporządkowania się woli Bożej?
7 Pod koniec trzeciej podróży misjonarskiej (około roku 56) Paweł dał piękny przykład podporządkowania się woli Bożej (21:1-14). W czasie pobytu w Cezarei zatrzymał się ze współtowarzyszami u Filipa, którego cztery niezamężne córki „prorokowały”, pobudzane duchem świętym do przepowiadania przyszłych wydarzeń. Tam też chrześcijański prorok Agabos związał sobie ręce i nogi pasem Pawła i oznajmił pod wpływem ducha, że tak Żydzi zwiążą w Jeruzalem właściciela tego pasa i wydadzą go w ręce pogan. „Jestem gotów nie tylko dać się związać, ale też umrzeć w Jeruzalem dla imienia Pana Jezusa”, oświadczył Paweł. Uczniowie ustąpili i rzekli: „Niech się dzieje wola Jehowy”.
8. Co moglibyśmy sobie przypomnieć, gdyby trudno nam było przyjąć dobrą radę?
8 Paweł opowiedział starszym w Jeruzalem, czego dzięki jego usługiwaniu Bóg dokonał wśród narodów (21:15-26). Gdyby kiedyś trudno nam było przyjąć dobrą radę, przypomnijmy sobie, jak on postąpił w podobnej sytuacji. Chcąc dowieść, że nie naucza Żydów mieszkających wśród pogan „odstępstwa od Mojżesza”, usłuchał starszych i poddał się ceremonialnemu oczyszczeniu oraz pokrył koszty tego obrzędu za siebie i czterech innych mężczyzn. Chociaż śmierć Jezusa zniosła Prawo, Paweł nie zgrzeszył stosowaniem się do przepisów dotyczących ślubowań (Rzymian 7:12-14).
Nieustraszony wśród rozwścieczonego tłumu
9. Pod jakim względem to, co spotykało nowożytnych Świadków Jehowy z rąk rozwścieczonego tłumu, przypomina przeżycia Pawła?
9 Świadkowie Jehowy niejednokrotnie już dowodzili prawości wobec Boga w obliczu rozwścieczonego tłumu. (Zobacz na przykład 1975 Yearbook of Jehovah’s Witnesses, strony 180 do 190). Żydzi z Azji Mniejszej też podburzyli rzesze przeciw Pawłowi (21:27-40). Ujrzawszy apostoła w towarzystwie Trofima z Efezu, fałszywie oskarżyli go, że zbezcześcił świątynię, wprowadzając do niej Greków. Straciłby życie, gdyby trybun Klaudiusz Lizjasz i jego żołnierze nie stłumili rozruchów! Zgodnie z przepowiednią (ale za sprawą Żydów) Lizjasz zakuł Pawła w łańcuchy (Dzieje Apostolskie 21:11). Już miano go zabrać do koszar obok dziedzińca świątynnego, gdy dowódca dowiedział się, że Paweł nie jest wywrotowcem, tylko Żydem, któremu wolno było wejść na ten teren. Kiedy pozwolił mu przemówić, apostoł zwrócił się do ludu w języku hebrajskim.
10. Jak Żydzi przyjęli przemówienie Pawła w Jeruzalem i dzięki czemu apostoł uniknął biczowania?
10 Paweł dał śmiałe świadectwo (22:1-30). Przedstawił się jako Żyd wykształcony przez Gamaliela, cieszącego się powszechnie głębokim szacunkiem. Wyjaśnił, że w drodze do Damaszku, gdzie zamierzał prześladować zwolenników Drogi, oślepł na widok Jezusa Chrystusa w chwale i dopiero przy pomocy Ananiasza odzyskał wzrok. Potem Pan rzekł do niego: „Zbierz się w drogę, ponieważ wyślę cię daleko, do narodów”. Słowa te niczym przysłowiowa iskra spowodowały wybuch. Wrzeszcząc, że Paweł niegodzien jest żyć, rozwścieczeni Żydzi rzucali szatami i wzbijali w powietrze tumany kurzu. Lizjasz zabrał więc Pawła do koszar, aby go ubiczować w celu ustalenia przyczyny tej wrogości. Paweł zdołał zapobiec chłoście (używano do tego rzemieni, na których wiązano węzły albo osadzano kawałki kości bądź metalu), zapytał bowiem: ‛Czy to zgodne z prawem, by biczować Rzymianina bez osądzenia?’ Wystraszony tym, że ma do czynienia z obywatelem rzymskim, Lizjasz postawił go przed sanhedrynem, chcąc się dowiedzieć, o co Żydzi go oskarżają.
11. W jakim sensie Paweł był faryzeuszem?
11 Kiedy na początku swej obrony przed sanhedrynem Paweł oświadczył, że ‛postępował przed Bogiem z całkowicie czystym sumieniem’, arcykapłan Ananiasz kazał go uderzyć (23:1-10). Apostoł odrzekł: „Bóg uderzy ciebie, ty ściano pobielona”. Miał na myśli kogoś, kto wygląda na pozór dobrze, ale niebawem upadnie. „To na arcykapłana Bożego rzucasz obelgi?” — spytali niektórzy. Ze względu na słaby wzrok Paweł chyba nie poznał Ananiasza. Zauważywszy jednak, że w skład rady wchodzą zarówno faryzeusze, jak i saduceusze, powiedział: ‛Jestem faryzeuszem, sądzonym z powodu nadziei zmartwychwstania’. To poróżniło członków sanhedrynu, bo faryzeusze wierzyli w zmartwychwstanie, a saduceusze — nie. Rozgorzał tak zacięty spór, że Lizjasz musiał ratować swego więźnia.
12. Jak Paweł uniknął śmierci z rąk spiskowców z Jeruzalem?
12 Następnie Paweł uniknął śmierci z rąk spiskowców (23:11-35). Czterdziestu Żydów ślubowało nie jeść i nie pić, dopóki go nie zabiją. On sam i Lizjasz dowiedzieli się o tym od siostrzeńca Pawła. Apostoła odstawiono pod strażą do namiestnika Antoniusza Feliksa, rezydującego w Cezarei, ośrodku administracji rzymskiej w Judei. Feliks obiecał Pawłowi posłuchanie, po czym nakazał strzec go w pretoriańskim pałacu Heroda Wielkiego, siedzibie namiestnika.
Śmiało przed obliczem władców
13. O czym Paweł świadczył przed Feliksem i z jakim wynikiem?
13 Wkrótce sam apostoł bronił się przed fałszywymi zarzutami i śmiało dawał świadectwo Feliksowi (24:1-27). W obecności oskarżających go Żydów wykazał, że bynajmniej nie podburzał tłumu. Oświadczył, że wierzy w to, co wyłożono w Prawie i u Proroków oraz ma nadzieję na „zmartwychwstanie zarówno sprawiedliwych, jak też niesprawiedliwych”. Do Jeruzalem przybył z ‛darami udzielonymi z miłosierdzia’ (wsparciem dla naśladowców Jezusa, którzy mogli zubożeć wskutek prześladowań) i poddał się ceremonialnemu oczyszczeniu. Chociaż Feliks odroczył sprawę, Paweł opowiedział później jemu i jego żonie Druzylli (córce Heroda Agrypy I) o Chrystusie, sprawiedliwości, panowaniu nad sobą i zbliżającym się sądzie. Namiestnik przestraszył się tych słów i odprawił go. Potem jednak często po niego posyłał, daremnie czekając na łapówkę. Zdawał sobie sprawę, że Paweł jest niewinny, ale trzymaniem go w więzach chciał sobie zaskarbić względy Żydów. Po dwóch latach miejsce Feliksa zajął Porcjusz Festus.
14. Z jakiego prawa skorzystał Paweł, gdy stanął przed Festusem, i jaką analogię w tym dostrzegasz?
14 Przed Festusem Paweł też podjął się śmiałej obrony (25:1-12). Jeśli zasłużył na śmierć, nie będzie się wzbraniał umrzeć, ale nikt nie ma prawa wydać go Żydom, aby ich sobie zjednać. „Odwołuję się do cezara!” — oświadczył. Jako obywatel rzymski istotnie miał prawo być sądzony w Rzymie (wówczas przed Neronem). Apelacja została przyjęta i — zgodnie z przepowiednią — apostoła czekało ‛złożenie świadectwa w Rzymie’ (Dzieje Apostolskie 23:11). Świadkowie Jehowy również wykorzystują różne rozporządzenia z myślą o „obronie i prawnym umacnianiu dobrej nowiny” (Filipian 1:7).
15. (a) Jakie proroctwo miał wypełnić Paweł daniem świadectwa Agrypie i cezarowi? (b) Jak Saul ‛wierzgał przeciw ościeniom’?
15 Król Herod Agrypa II, panujący nad północną Judeą, i jego siostra Berenika (z którą żył w kazirodczym związku) wysłuchali Pawła podczas swej wizyty u Festusa w Cezarei (25:13 do 26:23). Daniem świadectwa Agrypie i cezarowi Paweł spełnił proroctwo, iż zaniesie imię Pana przed królów (Dzieje Apostolskie 9:15). Opowiadając Agrypie, co go spotkało w drodze do Damaszku, powołał się na słowa Jezusa: „Trudno ci wciąż wierzgać przeciw ościeniom”. Jak krnąbrny byk kaleczy się nie dając się kierować ukłuciami ościenia, tak Saul sam sobie szkodził, zwalczając naśladowców Jezusa, za którymi stał Bóg.
16. Jak Festus i Agrypa zareagowali na wystąpienie Pawła?
16 Jak zareagowali Festus i Agrypa? (26:24-32). Pierwszy z nich, nie mogąc pojąć zmartwychwstania i zaskoczony pewnością, z jaką mówił Paweł, zawołał: „Wielka uczoność prowadzi cię do szaleństwa!” Podobnie dziś niektórzy posądzają Świadków Jehowy o obłęd, gdy na wzór apostoła ‛wypowiadają oni słowa prawdy i zdrowego rozsądku’. Agrypa oznajmił: „Wkrótce byś mnie przekonał, abym został chrześcijaninem”. Zakończywszy przesłuchanie uznał, iż Pawła można by uwolnić, gdyby nie odwołał się do cezara.
W niebezpieczeństwie na morzu
17. Jak byś opisał niebezpieczeństwa, na które naraziła Pawła podróż morska do Rzymu?
17 Podróż do Rzymu naraziła Pawła na „niebezpieczeństwa na morzu” (2 Koryntian 11:24-27). Transportem więźniów z Cezarei do stolicy imperium dowodził oficer imieniem Juliusz (27:1-26). Kiedy zawinęli do Sydonu, Pawłowi pozwolono odwiedzić współwyznawców, którzy pokrzepili go duchowo (por. 3 Jana 14). W Myrze w Azji Mniejszej Juliusz umieścił więźniów na statku wiozącym zboże do Italii. Pomimo przeciwnych wiatrów dotarli do Pięknych Portów w pobliżu Lasei na Krecie. Odpłynąwszy stamtąd do Feniksu, dostali się w zasięg gwałtownego wiatru z północnego wschodu. Marynarze w obawie, żeby nie utknąć na mieliźnie (ruchomych piaskach) w Syrcie u północnych wybrzeży Afryki, „opuścili osprzęt”, być może żagle i maszty. Wcześniej opasano kadłub linami, żeby nie rozeszły się spojenia. Ponieważ następnego dnia sztorm nie ustawał, wyrzucono za burtę ładunek, co zmniejszyło obciążenie statku. Trzeciego dnia pozbyto się reszty takielunku. Kiedy zaczęła wygasać wszelka nadzieja na ocalenie, Pawłowi ukazał się anioł i powiedział mu, by się nie lękał, bo ma stanąć przed cezarem. Z jakąż ulgą przyjęli wszyscy słowa apostoła, że zostaną wyrzuceni na którąś z wysp!
18. Co w końcu stało się z Pawłem i towarzyszami jego podróży?
18 Podróżni rzeczywiście uszli z życiem (27:27-44). O północy czternastego dnia marynarze spostrzegli w pobliżu ląd. Upewnili się co do tego, sondując głębokość, po czym rzucili kotwice, żeby się nie rozbić na skałach. Paweł zachęcił wszystkich — w sumie 276 osób — żeby się posilili. Potem odciążyli statek, wyrzucając pszenicę. O świcie odcięli kotwice, rozluźnili wiązania wioseł sterowych oraz postawili przedni żagiel na wiatr. Statek osiadł na mieliźnie i fale zaczęły rozbijać rufę. Wszyscy jednak przedostali się na brzeg.
19. Co spotkało Pawła na Malcie i jak pomagał jej mieszkańcom?
19 Przemoczeni i wyczerpani rozbitkowie wylądowali na Malcie, gdzie wyspiarze okazali im „niebywałą życzliwość ludzką” (28:1-16). Gdy Paweł dorzucał chrustu na ogień, do jego ręki przyczepiła się żmija, którą ocuciło rozchodzące się ciepło. (Obecnie nie ma takich węży na Malcie, ale tamto stworzenie było „jadowite”). Maltańczycy uznali Pawła za mordercę, którego dosięgła ręka „karzącej sprawiedliwości”. Kiedy jednak nie spuchł ani nie padł martwy, nazwali go bogiem. Później apostoł wyleczył wielu tamtejszych mieszkańców, między innymi ojca Publiusza, najwyższego urzędnika na wyspie. Po trzech miesiącach Paweł, Łukasz i Arystarch odpłynęli statkiem opatrzonym godłem „synów Zeusa” (chodziło o Kastora i Polluksa, bliźniacze bóstwa uważane za opiekunów żeglarzy). Zawinęli do Puteoli, po czym Juliusz ze swym podopiecznym ruszył dalej. Paweł podziękował Bogu i nabrał odwagi, gdy tutejsi chrześcijanie wyszli mu na spotkanie aż do Rynku Appiusza i Trzech Tawern przy Drodze Apijskiej. W Rzymie pozwolono mu zamieszkać osobno z żołnierzem, który go pilnował.
Stale obwieszczaj Królestwo Jehowy!
20. Czym pilnie zajmował się Paweł w swoim mieszkaniu w Rzymie?
20 W swoim mieszkaniu w Rzymie Paweł śmiało obwieszczał Królestwo Jehowy (28:17-31). Do znamienitszych Żydów powiedział: „Z powodu nadziei Izraela ten łańcuch mnie opasuje”. Z nadzieją tą wiązało się uznanie Mesjasza — coś, dla czego my również musimy być gotowi cierpieć (Filipian 1:29). Wprawdzie większość słuchaczy wtedy nie uwierzyła, ale liczni poganie i pozostali z Izraela mieli szczere serce (Izajasza 6:9, 10). Przez dwa lata (mniej więcej od 59 do 61 roku) Paweł przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili, „głosząc im Królestwo Boże i nauczając o sprawach dotyczących Pana Jezusa Chrystusa z największą swobodą mowy, bez przeszkód”.
21. Jaki przykład dawał Paweł aż do końca swego życia na ziemi?
21 Neron najwidoczniej uznał, że Paweł jest niewinny i go uwolnił. Apostoł mógł więc wznowić działalność, mając przy sobie Tymoteusza i Tytusa. Został jednak ponownie aresztowany w Rzymie (około roku 65) i na rozkaz Nerona prawdopodobnie poniósł śmierć męczeńską (2 Tymoteusza 4:6-8). Do samego końca dawał wspaniały przykład jako odważny głosiciel Królestwa. Oby wszyscy oddani słudzy Boży wykazywali dziś takiego samego ducha i śmiało obwieszczali Królestwo Jehowy!
Jak byś odpowiedział?
◻ Jak Paweł szkolił starszych z Efezu do usługiwania?
◻ Jak Paweł dał wzór podporządkowania się woli Bożej?
◻ Jakie podobne przeżycia z rozwścieczonym tłumem miał Paweł i dzisiejsi Świadkowie Jehowy?
◻ Z jakiego przysługującego mu prawa skorzystał Paweł, gdy stanął przed namiestnikiem Festusem, i jaki ma to dziś odpowiednik?
◻ Czym pilnie zajmował się Paweł w swoim mieszkaniu w Rzymie i jaki dał tym przykład?