BERENIKE

(od rdzenia oznaczającego: „zwyciężyć”).

Córka Heroda Agryppy I oraz jego żony Kypros, urodzona ok. 28 r. n.e. Była siostrą Mariamne III, Druzylli i Heroda Agryppy II (zob. HEROD 4). W r. 58 Berenike i jej brat Agryppa przybyli z wizytą do namiestnika Festusa do Cezarei. Na jego zaproszenie „przyszli z całą okazałością i weszli do sali audiencyjnej wraz z dowódcami wojskowymi oraz wybitnymi mężami miasta”. Przed wszystkich tych dygnitarzy przyprowadzono uwięzionego Pawła i pozwolono mu przemówić w swojej obronie, co uczynił niezwykle dobitnie i umiejętnie (Dz 25:13, 23; 26:1-30).

Berenike w bardzo młodym wieku została żoną Marka, syna Aleksandra Lizymacha. Po śmierci Marka poślubiła swego stryja Heroda, króla Chalkis. Zanim w 48 r. owdowiała, urodziła mu dwóch synów. Potem zamieszkała u brata, dopóki nie zaczęły krążyć pogłoski, że żyje z nim w kazirodczym związku. Wtedy wyszła za Polemona, króla Cylicji, który zgodził się przejść na judaizm. Wkrótce jednak Berenike porzuciła go i wróciła do brata. Właśnie w tym okresie odwiedzili razem Cezareę.

W r. 65 Berenike naraziła własne życie, wstawiając się za Żydami u Florusa, który doprowadził do walk i rozlewu krwi w Jerozolimie. Później ona i jej brat — podobnie jak wielu innych — złożyli przysięgę na wierność rzymskiemu cesarzowi Wespazjanowi. Jego syn Tytus zabrał Berenike do Rzymu, gdyż pragnął ją poślubić, choć była od niego dziesięć lat starsza. Rozstał się z nią jednak z powodu niechęci ludu rzymskiego do żydowskiej królowej.