EURAKWILO

Gwałtowny wiatr pn.-wsch., który uderzył na statek, gdy Paweł płynął z miejsca o nazwie Piękne Przystanie do portu Feniks na pd. wybrzeżu Krety (Dz 27:14). Wicher ów, zwany przez maltańskich żeglarzy gregale, to najbardziej gwałtowny wiatr na Morzu Śródziemnym, niezwykle niebezpieczny dla statków z dużymi żaglami, które w czasie takiego sztormu łatwo mogły się wywrócić. Z tego powodu żeglarze, gdy już nie byli w stanie utrzymać statku dziobem do fali, w obawie przed ugrzęźnięciem na mieliznach u pn. wybrzeży Afryki „spuścili osprzęt i byli unoszeni” (Dz 27:15-17). Meteorolodzy rozróżniają pięć rodzajów gregale, które powstają, gdy obszary niskiego ciśnienia nad Libią lub zatoką Mała Syrta ściągają silne prądy powietrza znad Grecji. W przekładach, których podstawę stanowi textus receptus („tekst przyjęty”), np. w angielskiej Biblii króla Jakuba, a także w Biblii gdańskiej, wiatr ten nazwano „Euroklidon” (od éuros [„wiatr pd.-wsch. (lub wsch.)”] i klýdon [„falowanie morza”]). Jednakże w niektórych z najlepszych manuskryptów występuje słowo Eurakýlon, tłumaczone na „Eurakwilo” (od łac. eurus [„wiatr wsch. (lub pd.-wsch.)”] i aquilo [„wiatr pn.”]). Jest to trafniejsze określenie, gdyż wskazuje na wsch.-pn.-wsch. pochodzenie wiatru.