Usługiwanie w roli posłańców pokoju Bożego

„Jakże pełne wdzięku są na górach stopy tego, (...) kto ogłasza pokój” (IZAJASZA 52:7, NW).

 1, 2. (a) Jaką dobrą wieść, zapowiedzianą w Księdze Izajasza 52:7, trzeba rozgłaszać? (b) Co oznaczały prorocze słowa Izajasza w odniesieniu do starożytnego Izraela?

TRZEBA rozgłosić dobrą wieść! Jest to wieść o pokoju — o prawdziwym pokoju. Jest to wieść o wybawieniu mającym związek z Królestwem Bożym. Jest to wieść, o której już dawno temu pisał prorok Izajasz, co utrwalono w 52 rozdziale i 7 wersecie jego Księgi: „Jakże pełne wdzięku są na górach stopy tego, kto przynosi dobrą nowinę, kto ogłasza pokój, kto przynosi dobrą nowinę o czymś lepszym, kto ogłasza wybawienie, kto mówi do Syjonu: ‚Twój Bóg został królem!’” (NW).

² Jehowa natchnął proroka Izajasza, by zanotował to orędzie dla pożytku starożytnych Izraelitów oraz ludzi żyjących obecnie. Co ono oznaczało? Gdy Izajasz je spisywał, ludność północnego królestwa Izraela przypuszczalnie została już uprowadzona do niewoli przez Asyryjczyków. A w przyszłości mieszkańcy południowego królestwa Judy mieli się dostać do niewoli babilońskiej. Ów smutny i burzliwy okres nastał dlatego, że naród ten był nieposłuszny Jehowie i w konsekwencji nie żył z Nim w pokoju. Jak oświadczył Jehowa, z powodu grzesznego postępowania Izraelitów powstała przepaść między nimi a ich Bogiem (Izajasza 42:24; 59:2-4, BT). Ale przez Izajasza zapowiedział, że w stosownym czasie bramy Babilonu otworzą się na oścież. Lud Boży będzie mógł powrócić do rodzinnego kraju i odbudować świątynię Jehowy. Syjon odzyska dawną chwałę, a w Jeruzalem znowu będzie oddawana cześć prawdziwemu Bogu (Izajasza 44:28; 52:1, 2).

 3. Dlaczego obietnica powrotu Izraelitów do własnego kraju była jednocześnie proroctwem o pokoju?

³ Ta obietnica wyzwolenia była jednocześnie proroctwem o pokoju. Powrót Izraelitów do kraju przyznanego im przez Jehowę miał świadczyć o miłosierdziu Bożym oraz o ich skrusze. Miał wskazywać, że żyją w pokojowych stosunkach z Bogiem (Izajasza 14:1, NW; 48:17, 18).

„Twój Bóg został królem!”

 4. (a) W jakim sensie ‛Jehowa został królem’ w roku 537 p.n.e.? (b) Jak w późniejszych latach Jehowa wpływał na bieg wydarzeń dla dobra swego ludu?

⁴ Gdy w roku 537 p.n.e. Jehowa doprowadził do tego wyzwolenia, słusznie można było ogłosić Syjonowi: „Twój Bóg został królem!” To prawda, że Jehowa jest „Królem wieczności” (Objawienie 15:3). Jednakże uwalniając swój lud, dał nowy wyraz swej zwierzchniej władzy. W zdumiewający sposób pokazał, że mocą góruje nad najpotężniejszym do owych czasów mocarstwem ludzkim (Jeremiasza 51:56, 57). Dzięki oddziaływaniu ducha Jehowy inne spiski uknute przeciwko Jego ludowi obróciły się wniwecz (Estery 9:24, 25). Wielokrotnie i różnymi sposobami Jehowa sprawiał, że królowie Medo-Persji przyczyniali się do urzeczywistnienia Jego suwerennej woli (Zachariasza 4:6). Niezwykłe wydarzenia, które rozegrały się w tamtych czasach, zostały opisane w biblijnych księgach Ezdrasza, Nehemiasza, Estery, Aggeusza i Zachariasza. Jakże wzmacnia się nasza wiara, gdy to wszystko sobie przypominamy!

 5. Na jakie bardzo ważne wydarzenie skierowano uwagę w Księdze Izajasza 52:13 do 53:12?

⁵ Niemniej wydarzenia z roku 537 p.n.e. i późniejsze stanowiły dopiero preludium. Zaraz po proroctwie o odrodzeniu, zanotowanym w rozdziale 52, Izajasz napisał o przyjściu Mesjasza (Izajasza 52:13 do 53:12). Za pośrednictwem tego Mesjasza, którym okazał się Jezus Chrystus, Jehowa miał przekazać jeszcze donioślejszą wieść o wyzwoleniu i pokoju niż tamta, rozlegająca się w roku 537 p.n.e.

Największy posłaniec pokoju wyznaczony przez Jehowę

 6. Kto jest największym posłańcem pokoju wyznaczonym przez Jehowę i na czym polegało jego proroczo zapowiedziane zadanie?

⁶ Jezus Chrystus jest największym posłańcem pokoju wyznaczonym przez Jehowę. Jest Słowem Bożym, osobistym Rzecznikiem Jehowy (Jana 1:14). Dlatego gdy jakiś czas po chrzcie w Jordanie znalazł się w nazaretańskiej synagodze, wstał i z 61 rozdziału Księgi Izajasza odczytał na głos fragment opisujący zlecone mu zadanie. Wyraźnie tam wskazano, że miał głosić wieść między innymi o uwolnieniu, uzdrowieniu i możliwości zaskarbienia sobie uznania Jehowy. Ale Jezus nie tylko rozgłaszał pokojowe orędzie. Bóg go posłał po to, aby stworzyć podstawy trwałego pokoju (Łukasza 4:16-21).

 7. Jakich błogosławieństw mogą zaznać ludzie, którzy dzięki Jezusowi Chrystusowi cieszą się pokojem z Bogiem?

⁷ Kiedy Jezus się narodził, pasterze przebywający niedaleko Betlejem ujrzeli aniołów, wysławiających Boga słowami: „Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój wśród ludzi dobrej woli” (Łukasza 2:8, 13, 14). Tego pokoju mieli zaznać ci, którym Bóg okazuje dobrą wolę, ponieważ uwierzyli w postanowienia związane z Jego Synem. A na czym ów pokój polega? Otóż ludzie ci — chociaż urodzili się w grzechu — mogą zostać uznani przez Boga za czystych i nawiązać z Nim przyjazne stosunki (Rzymian 5:1). Mogą się cieszyć spokojem wewnętrznym, takim pokojem, jakiego nie da się osiągnąć w żaden inny sposób. A w czasie wyznaczonym przez Boga zostaną uwolnieni od wszelkich skutków grzechu odziedziczonego po Adamie, między innymi od chorób i śmierci. Nikt już nie będzie niewidomy, głuchy ani kulawy. Przygnębiające choroby fizyczne oraz wstrząsające zaburzenia umysłowe zostaną całkowicie usunięte. Ludzie będą mogli na zawsze radować się życiem w doskonałości (Izajasza 33:24; Mateusza 9:35; Jana 3:16).

 8. Kto może skorzystać z pokoju Bożego?

⁸ Kto może skorzystać z tego pokoju? Każdy, kto okazuje wiarę w Jezusa Chrystusa. Apostoł Paweł napisał, iż ‛Bóg uznał za dobre, żeby przez Chrystusa pojednać ze sobą wszystko inne, wprowadzając pokój przez krew, którą on przelał na palu męki’. Apostoł wspomniał także, iż owo pojednanie miało objąć „to, co w niebiosach” — a więc niebiańskich współdziedziców Chrystusa — oraz „to, co na ziemi”, czyli ludzi, przed którymi otwiera się wspaniała sposobność życia wiecznego na naszej planecie, w pełni doprowadzonej do rajskiego stanu (Kolosan 1:19, 20). Wszyscy oni korzystają z ofiary Jezusa i całym sercem są posłuszni Bogu, dzięki czemu mogą cieszyć się Jego serdeczną przyjaźnią (porównaj Jakuba 2:22, 23).

 9. (a) Na co wywiera wpływ pokój z Bogiem? (b) Jaką władzę Jehowa powierzył Synowi w celu zaprowadzenia wszędzie trwałego pokoju?

⁹ Pokój z Bogiem ma naprawdę ogromne znaczenie! Bez niego nie może istnieć żaden trwały, mający głębsze znaczenie pokój między ludźmi. Pokój z Jehową stanowi fundament prawdziwego pokoju na ziemi (Izajasza 57:19-21). Jezus Chrystus całkiem słusznie jest Księciem Pokoju (Izajasza 9:5). To przez niego ludzie mogą się pojednać z Bogiem i to jemu Jehowa powierzył władzę (Daniela 7:13, 14). Jehowa obiecał, że gdy Jezus obejmie książęce panowanie nad ludzkością, nastanie „pokój bez końca” (Izajasza 9:6; Psalm 72:7).

10. Jaki wzór rozgłaszania Bożego orędzia pokoju dał Jezus?

¹⁰ Boże orędzie pokoju jest naprawdę potrzebne wszystkim ludziom. Jezus osobiście dał przykład gorliwego obwieszczania tej nowiny. Czynił to na terenie świątyni w Jeruzalem, na zboczach górskich i podczas wędrówek, głosił Samarytance przy studni i w domach prywatnych. Wszędzie, gdzie byli ludzie, stwarzał okazje do dania świadectwa o pokoju i Królestwie Bożym (Mateusza 4:18, 19; 5:1, 2; 9:9; 26:55; Marka 6:34; Łukasza 19:1-10; Jana 4:5-26).

Przygotowani do kroczenia śladami Chrystusa

11. Do jakiej działalności Jezus przygotował swych uczniów?

¹¹ Jezus nauczył swych naśladowców rozgłaszać Boże orędzie pokoju. Zrozumieli, że skoro Jezus jest ‛wiernym i prawdziwym świadkiem’ Jehowy, więc oni także mają obowiązek dawać świadectwo (Objawienie 3:14; Izajasza 43:10-12). Chrystusa uważali przecież za swego Wodza.

12. Jak Paweł wskazał na znaczenie dzieła głoszenia?

¹² Podkreślając wielkie znaczenie działalności ewangelizacyjnej, apostoł Paweł oznajmił: „Pismo mówi: ‚Nikt z opierających na nim swą wiarę nie będzie rozczarowany’”. A zatem żaden człowiek, który wierzy w Jezusa Chrystusa jako Naczelnego Pełnomocnika Jehowy w sprawie wybawienia, nie zawiedzie się. Nikt też nie zostanie odtrącony z powodu swej narodowości, gdyż Paweł dodał: „Nie ma bowiem różnicy między Żydem a Grekiem, bo nad wszystkimi jest ten sam Pan, bogaty dla wszystkich, którzy go wzywają. Gdyż ‚każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony’” (Rzymian 10:11-13). Ale jak ludzie mieli się dowiedzieć o tej możliwości?

13. Co jest konieczne, aby ludzie mogli usłyszeć dobrą nowinę, i jak chrześcijanie w I wieku zareagowali na tę potrzebę?

¹³ Paweł zwrócił uwagę na tę sprawę, zadając pytania, które powinien przemyśleć każdy sługa Jehowy. Zapytał: „Jak będą wzywać tego, w którego nie uwierzyli? A jak uwierzą w tego, o którym nie słyszeli? A jak usłyszą bez głoszącego? A jak będą głosić, jeśliby nie zostali posłani?” (Rzymian 10:14, 15). Historia pierwotnego chrystianizmu wyraźnie wskazuje, iż za przykładem Chrystusa i jego apostołów poszli mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy. Stali się gorliwymi głosicielami dobrej nowiny. Wzorem Jezusa świadczyli ludziom wszędzie, gdzie ich spotykali. Nie chcąc nikogo pominąć, prowadzili działalność zarówno w miejscach publicznych, jak i od domu do domu (Dzieje 17:17; 20:20).

14. W jaki sposób potwierdziły się słowa, że „stopy” głosicieli dobrej nowiny są „pełne wdzięku”?

¹⁴ Oczywiście nie każdy przyjmował życzliwie tych chrześcijańskich głosicieli. Mimo to potwierdziły się słowa z Księgi Izajasza 52:7 przytoczone przez Pawła. Po zadaniu pytania: „Jak będą głosić, jeśliby nie zostali posłani?” dodał: „Tak jak jest napisane: ‚Jakże pełne wdzięku są stopy tych, którzy oznajmiają dobrą nowinę o tym, co dobre!’” Większość z nas nie dopatruje się w swych stopach wdzięku czy piękna. Co więc znaczą owe słowa? Kiedy ktoś idzie głosić innym, zazwyczaj porusza się na stopach. W gruncie rzeczy reprezentują one całą osobę. A możemy być pewni, że dla wielu, którzy w I wieku usłyszeli dobrą nowinę od apostołów lub innych uczniów Jezusa Chrystusa, ci pierwsi chrześcijanie stanowili naprawdę piękny widok (Dzieje 16:13-15). Co więcej, byli cenni w oczach Bożych.

15, 16. (a) Jak pierwsi chrześcijanie dowiedli, że naprawdę są posłańcami pokoju? (b) Co nam pomaga pełnić służbę w taki sam sposób, jak czynili to chrześcijanie w I wieku?

¹⁵ Naśladowcy Chrystusa głosili orędzie pokoju i przekazywali je w pokojowy sposób. Jezus pouczył ich: „Gdziekolwiek wejdziecie do domu, powiedzcie najpierw: ‚Pokój temu domowi’. I jeśli tam jest przyjaciel pokoju, wasz pokój spocznie na nim. Ale jeśli nie ma, wróci się do was” (Łukasza 10:5, 6). Szalòm, czyli „pokój”, to tradycyjne pozdrowienie żydowskie. Ale wskazówki Jezusa obejmowały dużo więcej. Jego namaszczeni duchem uczniowie, jako ambasadorzy zastępujący Chrystusa, nawoływali: „Pojednajcie się z Bogiem” (2 Koryntian 5:20). Zgodnie z wytycznymi Jezusa mówili ludziom o Królestwie Bożym oraz o tym, co może ono znaczyć dla nich osobiście. Kto dał temu posłuch, zaznawał błogosławieństw; kto odrzucał to orędzie, dużo tracił.

¹⁶ W taki sam sposób obecnie pełnią służbę Świadkowie Jehowy. Dobra nowina zanoszona ludziom nie pochodzi od nich samych, lecz od Tego, który ich posłał. Powierzone im zadanie polega na jej rozgłaszaniu. Jeżeli ludzie ją przyjmują, będą mogli skorzystać z cudownych błogosławieństw. Jeśli zaś ją odtrącają, odrzucają jednocześnie pokój z Jehową Bogiem i Jego Synem, Jezusem Chrystusem (Łukasza 10:16).

Pokojowo usposobieni w niespokojnym świecie

17. Jak powinniśmy się zachowywać nawet w kontaktach z osobami agresywnymi i dlaczego?

¹⁷ Bez względu na reakcje ludzi słudzy Jehowy powinni stale pamiętać, że są posłańcami pokoju Bożego. Osoby ze świata wszczynają niekiedy zacięte spory, a gdy ktoś je rozdrażni, dają upust złości, rzucając pod jego adresem kąśliwe uwagi lub głośno mu ubliżając. W przeszłości być może niektórzy z nas czynili podobnie. Teraz jednak przyoblekliśmy się w nową osobowość i nie jesteśmy już częścią świata, więc nie naśladujemy jego metod postępowania (Efezjan 4:23, 24, 31; Jakuba 1:19, 20). Niezależnie od postawy innych będziemy się stosować do rady: „Jeśli możliwe, o ile to od was zależy, zachowujcie pokój ze wszystkimi ludźmi” (Rzymian 12:18).

18. W jaki sposób powinniśmy reagować, gdy urzędnicy państwowi obchodzą się z nami szorstko, i dlaczego taka postawa jest właściwa?

¹⁸ Pełniąc służbę kaznodziejską, stajemy czasami przed urzędnikami państwowymi. Aby podkreślić swą władzę, mogą ‛od nas żądać’ wyjaśnień, dlaczego coś czynimy lub dlaczego nie zgadzamy się w czymś uczestniczyć. Mogą chcieć się dowiedzieć, z jakiego powodu głosimy takie a nie inne orędzie — orędzie demaskujące religię fałszywą i zapowiadające koniec obecnego systemu rzeczy. Z szacunku dla wzoru, który nam pozostawił Chrystus, będziemy się do nich odnosić z łagodnością i głębokim respektem (1 Piotra 2:23; 3:15). Często tacy urzędnicy są pod presją duchowieństwa albo swych zwierzchników. Łagodną odpowiedzią możemy pomóc im zrozumieć, że nasza działalność nie stanowi zagrożenia ani dla nich samych, ani dla pokoju w społeczeństwie. Dzięki takim wyjaśnieniom mogą nabrać do nas szacunku, ustosunkować się pokojowo i okazać gotowość do współpracy (Tytusa 3:1, 2).

19. W czym Świadkowie Jehowy nigdy nie biorą udziału?

¹⁹ Świadkowie Jehowy znani są na całej ziemi z tego, że nie wdają się w spory toczone na świecie. Nie angażują się w konflikty na tle narodowościowym, religijnym ani politycznym (Jana 17:14). Ponieważ zgodnie ze Słowem Bożym mamy być ‛podporządkowani władzom zwierzchnim’, więc nawet nie bierzemy pod uwagę możliwości przyłączenia się do akcji bojkotowania prawa na znak protestu przeciwko polityce rządu (Rzymian 13:1). Świadkowie Jehowy nigdy nie uczestniczą w żadnych działaniach mających na celu obalenie władz danego kraju. Ze względu na zasady Jehowy obowiązujące Jego chrześcijańskich sług jest absolutnie wykluczone, by przyłożyli rękę do przelewu krwi lub jakiejkolwiek przemocy! Prawdziwi chrześcijanie nie tylko mówią o pokoju, lecz także żyją w zgodzie z tym, co głoszą.

20. Czego dowodzą dzieje Babilonu Wielkiego, jeśli chodzi o służenie sprawie pokoju?

²⁰ W przeciwieństwie do prawdziwych chrześcijan przedstawiciele organizacji religijnych nominalnego chrześcijaństwa nie okazali się posłańcami pokoju. Religie tworzące Babilon Wielki — zarówno kościoły chrześcijaństwa, jak i religie niechrześcijańskie — akceptowały i popierały wojny, ba, odgrywały w nich kluczową rolę. Poza tym rozniecały prześladowania wiernych sług Jehowy, a nawet zachęcały do ich mordowania. Dlatego też Księga Objawienia 18:24 oznajmia, iż w Babilonie Wielkim „znaleziono (...) krew proroków i świętych, i tych wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi”.

21. Jak reaguje wiele szczerych osób, widząc różnicę między postępowaniem ludu Jehowy a czynami tych, którzy praktykują religię fałszywą?

²¹ W odróżnieniu od chrześcijaństwa i pozostałej części Babilonu Wielkiego religia prawdziwa wywiera pozytywny, jednoczący wpływ. Do swych prawdziwych naśladowców Jezus Chrystus powiedział: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będziecie się nawzajem miłować” (Jana 13:35). Miłość ta łamie bariery narodowościowe, społeczne, ekonomiczne i rasowe, dzielące dzisiaj resztę ludzkości. Widząc to, miliony osób na całym globie ziemskim mówi do namaszczonych sług Jehowy: „Pójdziemy z wami, bo słyszeliśmy, że z wami jest Bóg” (Zachariasza 8:23).

22. Jak zapatrujemy się na dzieło głoszenia, które jeszcze trzeba wykonać?

²² Jako lud Jehowy, bardzo się cieszymy ze wszystkiego, co już zostało dokonane, ale dzieło jeszcze nie jest zakończone. Rolnik, który posiał ziarno i wykonał zabiegi pielęgnacyjne, na tym nie poprzestaje. W dalszym ciągu pracuje, zwłaszcza w szczytowej fazie żniw. Żniwa to okres wymagający ogromnych, ustawicznych wysiłków. Podczas trwających właśnie żniw zgromadzanych jest więcej czcicieli prawdziwego Boga niż kiedykolwiek wcześniej. Jest to czas radości (Izajasza 9:2). Co prawda napotykamy także sprzeciw i obojętność. Niejeden z nas boryka się z poważną chorobą, trudną sytuacją rodzinną lub kłopotami finansowymi. Niemniej miłość do Jehowy pobudza nas do przejawiania wytrwałości. Orędzie, które otrzymaliśmy od Boga, jest ludziom bardzo potrzebne. Jest to wieść o pokoju. Jest to wieść, którą osobiście głosił Jezus — dobra nowina o Królestwie Bożym.

Jak odpowiesz?

◻ Jak słowa z Księgi Izajasza 52:7 spełniły się na starożytnym Izraelu?

◻ Jak Jezus dowiódł, że jest największym posłańcem pokoju?

◻ Jak apostoł Paweł powiązał Księgę Izajasza 52:7 z dziełem, w którym biorą udział chrześcijanie?

◻ Co muszą czynić nowożytni posłańcy pokoju?

[Ilustracje na stronie 13]

Świadkowie Jehowy, podobnie jak Jezus, są posłańcami pokoju Bożego

[Ilustracje na stronie 15]

Bez względu na to, jak ludzie reagują na orędzie Królestwa, Świadkowie Jehowy odnoszą się do nich w sposób pokojowy