Rozdział 11

Przyczyna chorób i śmierci

Dlaczego choroby i śmierć są dla nas zagadką? (1, 2).

BEZ względu na to, jak bardzo byśmy dbali o zdrowie, starzejemy się, chorujemy i w końcu umieramy. Nikomu nie udaje się tego uniknąć. Nie omija to nawet ludzi oddanych Bogu (1 Królów 1:1; 2:1, 10; 1 Tymoteusza 5:23). Dlaczego tak się dzieje?

² Według wszelkiego prawdopodobieństwa nasz organizm mógłby zastępować zużyte komórki nowymi o wiele dłużej, niż to ma miejsce obecnie, a pojemność mózgu jest tak wielka, że nie zdołalibyśmy jej w pełni wykorzystać, choćbyśmy żyli wielokrotnie dłużej. Po co, jeżeli to się na nic nie przydaje? W gruncie rzeczy uczeni nie potrafią wyjaśnić, dlaczego ludzie się starzeją, chorują i umierają. Wyjaśnia to natomiast Biblia.

DLACZEGO CHORUJEMY I UMIERAMY?

Jak doszło do tego, że chorujemy i umieramy? (3-5).

³ Apostoł Paweł trafia w sedno, kiedy mówi: „W Adamie wszyscy umierają” (1 Koryntian 15:21, 22). Paweł nawiązuje tu do biblijnego sprawozdania o Adamie i Ewie, którego prawdziwość potwierdził Jezus Chrystus (Marka 10:6-8). Stwórca umieścił pierwszą parę ludzką w okolicy przypominającej ogród i dał jej widoki na bezkresne, szczęśliwe życie odpowiadające Jego woli. Rozmaite drzewa i inne rośliny zapewniały im obfitość zdrowego pożywienia. Ponadto Adam i Ewa byli ludźmi doskonałymi. Ich umysły i ciała nie miały żadnej wady. Nie było też żadnego powodu, żeby się odezwały jakieś ułomności, jak to ma miejsce obecnie (Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 32:4; Rodzaju [1 Mojżeszowa] 1:31).

⁴ Pierwszej parze ludzkiej postawiono tylko jeden warunek. Bóg powiedział: „Ale co do drzewa wiedzy o dobru i złu, nie wolno ci z niego jeść, bo w dniu, gdy z niego zjesz, stanowczo umrzesz” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 2:17). Zastosowaniem się do tego ograniczenia oboje mieli dowieść, że uznają prawo Boga do decydowania o tym, co jest dla ludzi dobre, a co złe. Po pewnym czasie ustanowili jednak własne mierniki dobra i zła (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 3:6, 7). W następstwie przekroczenia wyraźnego przykazania Bożego popełnili coś, co Biblia nazywa „grzechem”. Zarówno w języku hebrajskim, jak i greckim „grzeszyć” oznacza „chybić [celu]”. Adam i Ewa chybili celu, czyli nie dopisali pod względem okazania doskonałego posłuszeństwa. Przestali odzwierciedlać doskonałość Jehowy i ściągnęli na siebie sprawiedliwy wyrok Boży (Łukasza 16:10).

⁵ Grzech Adama i Ewy odbił się nie tylko na nich, ale też na nas. Dlaczego na nas? Bóg nie wykonał natychmiast wydanego na nich wyroku. Uwzględniając wszystkie wchodzące w grę okoliczności, Jehowa pozwolił pierwszej parze wydać na świat potomstwo. Ale Adam i Ewa nie byli już doskonali; z chwilą popełnienia grzechu zaczął się proces degeneracji fizycznej i umysłowej. Z tego powodu nie mogli wydać na świat doskonałych dzieci (Hioba 14:4). Można by to przyrównać do sytuacji współczesnego małżeństwa, które przekazuje potomstwu defekt genetyczny. My odziedziczyliśmy skazę grzechu, ponieważ wszyscy wywodzimy się z niedoskonałej pierwszej pary ludzkiej. Paweł wyjaśnia: „Przez jednego człowieka [Adama] grzech wszedł na świat, a śmierć przez grzech, i tak śmierć przeszła na wszystkich ludzi, bo wszyscy zgrzeszyli” (Rzymian 5:12; Psalm 51:7, NP).

Dlaczego tylko Bóg może usunąć choroby i śmierć? (6, 7).

⁶ Czy nie ma już wyjścia z tej sytuacji? Zarówno historia, jak i Biblia potwierdzają, że faktycznie by tak było, gdyby pozostawiono ludzi własnemu losowi. Nie potrafimy się samodzielnie oczyścić ze skazy grzechu ani też się uwolnić od potępienia Bożego. Wybawienie mogło nadejść tylko od Boga. Przekroczono Jego prawo, a zatem tylko On mógł określić, jak można by uczynić zadość wymaganiom doskonałej sprawiedliwości i zgotować wyzwolenie. Jehowa Bóg okazał niezasłużoną życzliwość, podejmując postanowienie co do wybawienia potomków Adama i Ewy, do których i my należymy. Biblia wyjaśnia, na czym polega to postanowienie i jak możemy z niego skorzystać.

⁷ Pomagają nam to zrozumieć następujące wersety:

„Bóg tak bardzo umiłował świat [ludzki], że dał swego Syna jednorodzonego, aby każdy, kto okazuje wiarę w niego, nie został zniszczony, lecz miał życie wieczne” (Jana 3:16).

„Syn Człowieczy [Jezus] przyszedł nie po to, żeby mu służono, ale żeby służyć i dać duszę na okup za wielu” (Marka 10:45).

„Wszyscy bowiem zgrzeszyli i brakuje im chwały Bożej, a uznanie ich za sprawiedliwych jest dobrowolnym darem jego niezasłużonej życzliwości na podstawie uwolnienia za okup złożony przez Chrystusa Jezusa. Bóg ustanowił go ofiarą przebłagalną, przez wiarę w jego krew” (Rzymian 3:23-25).

CO TO JEST „OKUP”?

Jak dostarczono okupu? (8-11).

⁸ W dwóch wyżej przytoczonych wersetach wspomniano o „okupie”. W zasadzie jest to opłata za uwolnienie jeńca (Izajasza 43:3). Słowo to słyszy się najczęściej w związku z żądaniem pieniędzy za wypuszczenie ofiary porwania. W tym wypadku jeńcem jest cała ludzkość. Adam sprzedał nas w niewolę grzechu, co ściągnęło na nas choroby i śmierć (Rzymian 7:14). Jaką cenę należało zapłacić, żeby odkupić rodzaj ludzki i otworzyć przed nami widoki na życie wolne od skutków grzechu?

⁹ Zwróćmy uwagę na to, że według Biblii Jezus ‛dał życie na okup’ (Marka 10:45). Z tego wynika, że potrzebne było życie ludzkie. Przez dopuszczenie się grzechu Adam utracił doskonałe życie ludzkie. Aby ludzkość mogła odzyskać życie w stanie doskonałości, potrzebne było inne doskonałe życie ludzkie dla zrównoważenia, inaczej mówiąc, odkupienia tego, co utracił Adam. To wyjaśnia, dlaczego żaden niedoskonały potomek Adama nie mógł złożyć okupu. W Psalmie 49:8, 9 czytamy: „Człowiek sam nie zdoła się wybawić ani dać Bogu okupu za siebie. Zbyt wysoka jest bowiem stawka za jego życie i zawsze będzie miał zbyt mało” (Biblia poznańska).

¹⁰ W celu dostarczenia okupu Bóg zesłał z nieba swego doskonałego duchowego Syna, żeby się urodził jako człowiek. Anioł wyjaśnił czystej dziewicy Marii, jak Bóg postanowił sprawić, że Jezus urodzi się człowiekiem doskonałym: „Moc Najwyższego ocieni cię. Dlatego też to, co się narodzi, będzie nazywane świętym, Synem Bożym” (Łukasza 1:35; Galatów 4:4). Ponieważ Jezus nie miał niedoskonałego ojca ludzkiego, więc był wolny od dziedzicznego grzechu (1 Piotra 2:22; Hebrajczyków 7:26).

¹¹ Chrystus żył jako człowiek najzupełniej zgodnie z wolą Boga, po czym zrzekł się swego doskonałego życia ludzkiego. Było to takie życie, jakim cieszył się Adam tuż po stworzeniu, tak iż Jezus stał się ‛okupem odpowiednim za wszystkich’ (1 Tymoteusza 2:5, 6; 1 Koryntian 15:45). Rzeczywiście za „wszystkich”, ponieważ zapłacił cenę wymaganą za odkupienie całej rodziny ludzkiej. Dlatego powiedziano w Biblii, że zostaliśmy „nabyci za cenę” (1 Koryntian 6:20). Przez śmierć Jezusa Bóg stworzył podstawę do przeciwdziałania temu, co uczynił Adam, który sprowadził na ludzkość grzech, choroby i śmierć. Prawda ta może mieć istotne znaczenie w zapewnieniu nam szczęśliwego życia.

JAK MOŻNA DOSTĄPIĆ PRZEBACZENIA GRZECHÓW?

Na jakiej podstawie możemy dostąpić przebaczenia grzechów (12-17).

¹² Dobrze jest wiedzieć z Biblii, że Jezus zapłacił cenę okupu. Mimo to jednak coś nadal może nam stać na drodze do zaskarbienia sobie uznania i błogosławieństwa Bożego. Chodzi o to, że jesteśmy grzesznikami. Nieraz „chybiamy celu”. Paweł napisał: „Wszyscy bowiem zgrzeszyli i brakuje im chwały Bożej” (Rzymian 3:23). Jak temu zaradzić? Jak możemy stać się godni uznania u naszego sprawiedliwego Boga, Jehowy?

¹³ Na pewno nie moglibyśmy liczyć na zjednanie sobie przychylności Boga, gdybyśmy świadomie upierali się przy postępowaniu sprzecznym z Jego wolą. Musimy okazać szczerą skruchę za swoje złe pragnienia i uczynki oraz niestosowne wypowiedzi, a następnie musimy się dostosowywać do Jego mierników przedstawionych w Biblii (Dzieje Apostolskie 17:30). Niemniej jednak zachodzi potrzeba zakrycia naszych grzechów — dawnych i teraźniejszych. Jest to możliwe dzięki złożonej przez Jezusa ofierze okupu. Wskazują na to słowa Pawła, który napisał, że Bóg ‛ustanowił Jezusa ofiarą przebłagalną [tzn. ofiarą, która zakrywa], przez wiarę w jego krew’ (Rzymian 3:24, 25).

¹⁴ Apostoł nawiązuje tu do czegoś, co Bóg ustanowił znacznie wcześniej, a co miało wyobrażać albo zapowiadać Chrystusa. W starożytnym Izraelu regularnie składano za grzechy ludu ofiary ze zwierząt. Także pojedyncze osoby mogły w szczególnych wypadkach składać ofiary za przewinienia (Kapłańska [3 Mojżeszowa] 16:1-34; 5:1-6, 17-19). Bóg uznawał te krwawe ofiary za ofiary przebłagalne, zmazujące grzechy ludzkie. Nie zapewniało to jednak Izraelitom trwałego uwolnienia, w Biblii powiedziano bowiem, że „jest rzeczą niemożliwą, aby krew cielców i kozłów usuwała grzechy” (Hebrajczyków 10:3, 4). Mimo to owe formy wielbienia, na które się złożyło kapłaństwo, świątynie, ołtarze i ofiary, były „obrazem”, czyli „cieniem przyszłych dóbr”, między innymi ofiary Jezusa (Hebrajczyków 9:6-9, 11, 12; 10:1).

¹⁵ Biblia wskazuje, jak wielkie znaczenie ma to dla uzyskania przebaczenia: „Dzięki niemu dostępujemy uwolnienia za okup przez krew jego [Jezusa], przebaczenia naszych wykroczeń” (Efezjan 1:7; 1 Piotra 2:24). A zatem jego śmierć umożliwiła nie tylko odkupienie nas, ale też przebaczenie, to znaczy zakrycie naszych grzechów. Jednakże od nas też czegoś się żąda. Skoro zostaliśmy „nabyci za cenę”, za Chrystusową ofiarę okupu, to musimy być gotowi uznać Jezusa za swego Pana i Właściciela i musimy mu być posłuszni (1 Koryntian 6:11, 20; Hebrajczyków 5:9). Konieczna jest skrucha za grzechy oraz wiara w ofiarę Jezusa, naszego Pana.

¹⁶ Jeżeli to czynimy, nie musimy czekać na przebaczenie, aż Bóg uwolni ludzkość od wszelkich skutków grzechu, kładąc kres chorobom i śmierci. Biblia mówi, że tego przebaczenia możemy dostąpić już teraz i że dzięki temu możemy mieć czyste sumienie przed Bogiem (1 Jana 2:12).

¹⁷ Ofiara Jezusa powinna więc codziennie mieć dla każdego z nas ogromne znaczenie, dzięki niej bowiem Bóg może nam przebaczać nasze grzechy. Apostoł Jan wyjaśnia: „Piszę wam to, żebyście nie popełnili grzechu. A gdyby ktoś popełnił grzech, mamy pomocnika u Ojca, Jezusa Chrystusa, sprawiedliwego” (1 Jana 2:1; Łukasza 11:2-4). Jest to podstawowa nauka biblijna, mająca żywotne znaczenie dla naszego trwałego szczęścia (1 Koryntian 15:3).

JAK POSTĄPISZ?

Jak się zapatrujesz na to, co uczynili Bóg i Jezus? (1 Jana 4:9-11) (18-21).

¹⁸ Jak się zapatrujesz na to, co Biblia mówi o przyczynie chorób i śmierci, o okupie i o postanowieniu co do przebaczenia grzechów za pośrednictwem Jezusa Chrystusa? Ktoś mógłby pojmować te sprawy rozumowo, nie biorąc ich sobie do serca ani nie pozwalając im oddziaływać na swoje życie. Ale to za mało.

¹⁹ Czy cenimy sobie miłość, którą Bóg okazał przez dostarczenie okupu? Apostoł Jan napisał: „Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego Syna jednorodzonego” (Jana 3:16). Nie zapominajmy, że chodziło o grzesznych ludzi, obcych dla Boga (Rzymian 5:10; Kolosan 1:21). Czy oddałbyś najdroższą ci osobę za ludzi, z których większość niewiele by się tobą interesowała albo którym byłbyś całkiem obojętny? Tymczasem Jehowa sprawił, że Jego niewinny i wierny Syn, Jego umiłowany Pierworodny przyszedł na ziemię, aby tu przez zaznanie pogardy, hańby i śmierci wyzwolić rodzaj ludzki. W związku z tym Paweł napisał: „Bóg zaleca swą miłość do nas przez to, że Chrystus umarł za nas, kiedy jeszcze byliśmy grzesznikami” (Rzymian 5:8).

²⁰ Również Syn okazał miłość. W odpowiednim czasie chętnie się uniżył, aby zostać człowiekiem. Ofiarnie usługiwał niedoskonałym ludziom, nauczając ich i uzdrawiając. I chociaż był niewinny, zgodził się na drwiny, męki i haniebną śmierć z rąk wrogów prawdy. Aby to lepiej ocenić, przeczytaj sobie, co w Łukasza 22:47 do 23:47 jest napisane o zdradzeniu, osądzeniu i zelżeniu Jezusa oraz o wykonaniu na nim wyroku śmierci.

²¹ Co o tym myślisz? Na pewno nikt nie powinien sądzić, że uznanie miłościwego postanowienia co do okupu uwalnia go od odpowiedzialności za złe prowadzenie się. Mijałoby się to z celem tego postanowienia i mogłoby nawet doprowadzić do popełnienia niewybaczalnego grzechu (Hebrajczyków 10:26, 29; Liczb [4 Mojżeszowa] 15:30). Powinniśmy raczej starać się tak żyć, żeby przynosić cześć naszemu Stwórcy. Poza tym wiara we wspaniałe postanowienie pozostające w związku z Jego Synem powinna nas pobudzać do mówienia o tym innym ludziom, żeby i oni zrozumieli, jak można skorzystać z tego postanowienia (Dzieje Apostolskie 4:12; Rzymian 10:9, 10; Jakuba 2:26; 2 Koryntian 5:14, 15).

Jakie widoki otwiera przed nami przebaczenie grzechów? (22).

²² Gdy Jezus Chrystus był na ziemi, powiedział, że otrzymał od Boga moc odpuszczania grzechów. Niektórzy przeciwnicy skrytykowali go za to. Wtedy Jezus udowodnił przez uzdrowienie paralityka, że potrafi odpuszczać grzechy (Łukasza 5:17-26). A zatem tak jak w następstwie grzechu ludzkość poniosła szkodę pod względem cielesnym, tak dzięki przebaczeniu grzechów może odnieść korzyść. Powinniśmy sobie to uświadomić. Czyny Jezusa w czasie jego pobytu na ziemi dowodzą, że Bóg zdoła położyć kres chorobom i śmierci. Jest to zgodne z oświadczeniem samego Jezusa Chrystusa, który powiedział, że Jehowa Bóg dał swego Syna, aby wierzący mogli mieć „życie wieczne” (Jana 3:16). Ale jak i kiedy? I co będzie z naszymi bliskimi, którzy już poumierali?

[Ramka na stronie 103]

Izaac Asimov, autor książek popularnonaukowych, twierdzi, że molekuły RNA w mózgu ludzkim tworzą „układ pamięciowy, dający sobie z łatwością radę z każdym obciążeniem związanym z procesem uczenia się lub zapamiętywania, na które może go wystawić człowiek — a nawet miliard razy większym” („New York Times Magazine”).

[Ilustracje na stronie 108]

Krwawe ofiary w Izraelu zapowiadały Jezusową ofiarę okupu