Czyń wszystko dla dobrej nowiny
„Wszystko (...) czynię ze względu na dobrą nowinę, aby się nią dzielić z drugimi” (1 KORYNTIAN 9:23).
1. Jaką wspólną cechę mamy wszyscy i jaką podstawę dostarczył nam Bóg?
CHOCIAŻ pod wieloma względami różnimy się od siebie, wszyscy mamy jedną wspólną cechę. Wskutek dziedzictwa po Adamie urodziliśmy się jako grzesznicy, oddaleni od Najwyższego Boga, Jehowy (Rzymian 5:12; Kolosan 1:21). Chrześcijański apostoł Paweł oznajmił: „Wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej” (Rzymian 3:23, Biblia warszawska). Toteż aby dostąpić zbawienia, ludzie ze wszystkich narodów i ras muszą pojednać się z Bogiem. I jakże możemy być wdzięczni, że Jehowa w swej niedoścignionej miłości i miłosierdziu stworzył podstawę do takiego pojednania!
2. (a) Jaką służbę powierzono chrześcijanom namaszczonym duchem? (b) Z czyjego przykładu możemy się uczyć i dlaczego? (1 Koryntian 11:1).
2 Dziewiętnaście stuleci temu namaszczonym świadkom na rzecz Jehowy powierzono „służbę pojednania”. Paweł oświadczył: „W zastępstwie Chrystusa prosimy: ‛Pojednajcie się z Bogiem’” (2 Koryntian 5:18-20). Z jakim nastawieniem sam wykonywał to zadanie? Oto jego wypowiedź: ‛Choć wobec wszystkich jestem wolny, uczyniłem siebie niewolnikiem wszystkich, aby pozyskać jak najwięcej osób’ (1 Koryntian 9:19). Nie ulega kwestii, że sumiennie zabiegał o to, by orędzie Królestwa przedstawiać skutecznie, bo powiedział również: „Wszystko jednak czynię ze względu na dobrą nowinę, aby się nią dzielić z drugimi” (1 Koryntian 9:23). Czego można się nauczyć z jego przykładu?
Pomaganie pokornym Żydom
3. Jak w postępowaniu Pawła wobec Żydów i Tymoteusza uwidoczniło się pragnienie, by wszystko czynić ze względu na dobrą nowinę?
3 Paweł był z pochodzenia Żydem i pragnienie czynienia wszystkiego dla dobrej nowiny pobudzało go do pomagania pokornym Żydom, żeby uznali Jezusa za Mesjasza. Zastanów się na przykład, jak postąpił w związku z wyborem Tymoteusza na współtowarzysza podróży. Tymoteusz mając ojca Greka nie został obrzezany jak żydowskie noworodki płci męskiej (Kapłańska 12:2, 3). Paweł wiedział, że Żydzi mogliby się gorszyć, gdyby nie obrzezany młodzieniec chciał im dopomagać w pojednaniu się z Bogiem. Co zatem zrobił, by nic nie przeszkadzało jego szczerym rodakom w przyjęciu Jezusa? ‛Wziął [Tymoteusza] i obrzezał’ ze względu na Żydów. Uczynił tak, choć obrzezanie nie było wymagane od chrześcijan (Dzieje Apostolskie 16:1-3).
4. Jaki cel przyświecał Pawłowi w myśl 1 Koryntian 9:20?
4 Kiedy więc Paweł dawał wyraz serdecznej trosce o Żydów, robił to ze względu na dobrą nowinę. Napisał: „Żydom stałem się jak Żyd, abym pozyskał Żydów, tym pod prawem, stałem się jak pod prawem, choć sam nie jestem pod prawem, abym pozyskał tych, którzy są pod prawem” (1 Koryntian 9:20). Jak tego dowodzi sprawa Tymoteusza, czynił wszystko, co możliwe, aby pozyskać Żydów i pomóc im zostać chrześcijanami. A czy tak samo odnosił się do pogan?
Dążenie do pozyskania pogan
5. Komu Paweł głosił w Koryncie i z jakim wynikiem?
5 Mniej więcej jesienią 50 roku Paweł przybył do Koryntu, gdzie zaczął co tydzień przemawiać w synagodze do zebranych tam Żydów oraz do Greków, którzy przyjęli wiarę żydowską. Ale jego gorliwe głoszenie spotkało się z takim sprzeciwem, że był zmuszony oświadczyć: „Krew wasza niech spadnie na wasze głowy. Jestem czysty. Odtąd idę do ludzi z narodów”. Jehowa pobłogosławił ten krok, gdyż ‛wielu Koryntian, którzy słuchali, zaczęło wierzyć, dało się ochrzcić’ i zostało chrześcijanami. Pan nawet wezwał Pawła w widzeniu, by trwał w spełnianiu tej misji. Rzekł do niego: ‛Mam liczny lud w tym mieście’ (Dzieje Apostolskie 18:1-10).
6. Co pobudzało Pawła do interesowania się ludźmi z odmiennych środowisk?
6 Szczere pragnienie pomagania poganom w przyjęciu chrystianizmu pobudzało Pawła do interesowania się ludźmi ze środowisk całkiem odmiennych od tego, z którego sam się wywodził. „Dla żyjących bez prawa stałem się jak ktoś bez prawa — choć wobec Boga nie jestem bez prawa, lecz pod prawem względem Chrystusa — abym pozyskał tych, którzy są bez prawa” (1 Koryntian 9:21). Jak apostoł starał się pozyskać pogan?
7. Dlaczego w kwestii obrzezania Tytus był w innej sytuacji niż Tymoteusz?
7 Kiedy w roku 49 udał się do Jeruzalem, by wziąć udział w doniosłym spotkaniu członków ówczesnego ciała kierowniczego zawiadującego zborem chrześcijańskim, towarzyszył mu uczeń imieniem Tytus, z pochodzenia Grek. Paweł złożył zgromadzonym braciom sprawozdanie ze swej działalności kaznodziejskiej wśród ludzi z narodów, później zaś napisał: „Ale nawet Tytusa, który był ze mną, nie zmuszano do obrzezania, chociaż był Grekiem” (Galatów 2:1-3). Tytus w przeciwieństwie do Tymoteusza pełnił służbę kaznodziejską pośród nie obrzezanych ludzi z narodów. Toteż w jego wypadku nie zachodziła potrzeba rozstrzygania kwestii obrzezania (2 Koryntian 8:6, 16-18, 23; 12:18; Tytusa 1:4, 5).
8. Jak Paweł dawał świadectwo w Atenach?
8 Kiedy Paweł świadczył w Atenach, ponownie dał dowód, że wszystko czyni ze względu na dobrą nowinę. Uwzględniając sposób myślenia mieszkańców tej greckiej metropolii, wspomniał o nie znanym im Bogu i przytoczył słowa ich poetów, Aratosa i Kleantesa: „Bo i my jesteśmy jego potomstwem”. Chciał im uzmysłowić, że nie powinni sobie wyobrażać, iż „Istota Boska przypomina (...) coś będącego wytworem sztuki i pomysłowości człowieka”. Nie poprzestał na tym, ale przekonywał dalej: „Bóg wprawdzie nie zwracał uwagi na czasy takiej niewiedzy, lecz teraz powiadamia ludzi, żeby wszyscy i wszędzie okazali skruchę”. Umiejętnie skierował uwagę słuchaczy na Jehowę, „Pana nieba i ziemi”. Z jakim wynikiem? ‛Niektórzy przyłączyli się do niego i stali się wierzącymi’ (Dzieje Apostolskie 17:22-34). Metody stosowane przez Pawła były naprawdę skuteczne!
9. Jak Paweł ‛dla słabych stał się słaby’ i dlaczego?
9 „Dla słabych stałem się słaby, abym pozyskał słabych”, powiedział Paweł (1 Koryntian 9:22a). Choć przemawiał dobitnie, brał pod uwagę słabe sumienie niektórych Żydów i pogan w zborze. Chrześcijan w Rzymie zachęcał: „Mile przyjmujcie tego, który jest słaby w wierze, ale nie po to, by rozstrzygać wątpliwości natury osobistej”. Nie wdawał się w osądzanie drugich, lecz zalecił: „Zabiegajmy o to wszystko, co sprzyja pokojowi i co służy wzajemnemu zbudowaniu” (Rzymian 14:1, 13, 19). Radził: „My jednak, którzyśmy silni, winniśmy nosić słabości tych, którzy nie są silni, a nie dogadzać sobie samym” (Rzymian 15:1). Świadom obowiązku, by swój sposób mówienia i postępowania dostosować do potrzeb drugich, napisał: „Stałem się wszystkim dla ludzi wszelkiego rodzaju” (1 Koryntian 9:22b; Galatów 3:28).
Ulepszaj swą umiejętność nauczania
10. Jak dziś możemy naśladować Pawła?
10 Świadkowie Jehowy powinni dziś naśladować Pawła, jak on naśladował Chrystusa (1 Koryntian 11:1). Apostoł był umiejętnym kaznodzieją i miał ducha misjonarskiego. Tak samo może być w naszym wypadku, choćby warunki nie pozwalały nam służyć na terenie zagranicznym. Podobnie jak Paweł musimy ‛czynić wszystko ze względu na dobrą nowinę, aby się nią dzielić z drugimi’ (1 Koryntian 9:23). Ale co nam pomoże w doskonaleniu umiejętności obwieszczania Królestwa i pozyskiwania uczniów? (Mateusza 28:19, 20).
11. Dlaczego jako kaznodzieja powinieneś rozwijać spostrzegawczość?
11 Staraj się rozwijać spostrzegawczość. Dzięki niej zaobserwujesz niejedną rzecz, która ułatwi ci dostosowanie sposobu przedstawienia orędzia do poszczególnych ludzi. Na przykład gdy świadczysz w mieście, zwracaj uwagę na zamki u drzwi, ozdoby o treści religijnej czy nalepki na szybach. Wszystko to możesz wyzyskać do dania świadectwa, które by dotarło do serc mieszkańców takiego domu. Paweł z pewnością był dobrym obserwatorem. Będąc w Atenach, nawiązał do ołtarza poświęconego „Bogu Nieznanemu” i na tej podstawie dał wspaniałe świadectwo o „Bogu, który uczynił świat i wszystko, co na nim” (Dzieje Apostolskie 17:22-25). W naszej służbie kaznodziejskiej możemy robić podobnie.
12. Jaką rolę w naszej służbie kaznodziejskiej odgrywa rozeznanie?
12 Kiedy głosisz, kieruj się rozeznaniem. Nie zniechęcaj się, gdy ktoś początkowo nie zdradza ochoty, by otworzyć drzwi i porozmawiać. Zamiast dać się zbić z tropu jego nieprzystępną miną, bądź życzliwy i roztropny. Staraj się dostosować świadectwo do okoliczności. Może po krótkiej, cichej modlitwie uda ci się powiedzieć coś, co mu trafi do serca (por. Nehemiasza 2:4-6).
13. Jak możemy dawać dowody troskliwości ludziom, którym świadczymy?
13 Bądź delikatny. Pod tym względem wiele można uczynić dla dobrej nowiny. Na przykład zważanie na drugich powstrzyma cię od dłuższego przetrzymywania osób starszych lub chorych przy drzwiach. Możesz zaproponować rozmowę w mieszkaniu, gdzie będzie im wygodniej, albo zadecydować, że w tych warunkach lepiej skrócić wizytę. Tak czy inaczej, bądź troskliwy. Dawaj ludziom do zrozumienia, że ci na nich zależy! (Mateusza 9:35, 36).
14. Jak podczas głoszenia można oddziaływać na ludzi uspokajająco?
14 Niech twoja mowa uspokaja. Zacznij swe świadectwo przyjaznym powitaniem, przyjętym w danej okolicy (Mateusza 10:12). Bierz w rachubę ewentualne obawy i uprzedzenia. Wypowiadaj się uprzejmie, z niekłamaną życzliwością. Upewni to domownika, że nie powodują tobą jakieś ukryte pobudki, lecz przyszedłeś mu pomóc.
15. Dlaczego dobrze jest powiedzieć coś o sobie oraz przedstawić cel wizyty?
15 Ludzie chcą wiedzieć, kto i po co ich odwiedza. Uczyń zadość temu wymaganiu i powiedz im coś o sobie. W niektórych rejonach, zwłaszcza w Afryce i Azji, goście budzą takie zainteresowanie, że zadaje im się pytania w rodzaju: Kim jesteś? Gdzie mieszkasz? Czy masz żonę (męża)? Czy masz rodzinę? Zwyczaj każe, by w celu wytworzenia miłej atmosfery udzielić odpowiedzi, zanim się wyjawi powód wizyty. Nie uważaj takich form towarzyskich za zbędne, lecz obserwuj przez ten czas swego rozmówcę i postaraj się nawiązać z nim nacechowany szacunkiem kontakt wzrokowy.
16. Jak trafne pytania mogą ułatwić podtrzymanie rozmowy?
16 Podtrzymuj rozmowę stosownymi pytaniami. Wprawdzie można coś wyczytać z wyrazu twarzy, ale warto poznać myśli i uczucia danej osoby. Oto przykład: Bezdzietna kobieta, która dużo czasu poświęcała opiece nad zwierzętami, wyznała w związku z wizytą naszej siostry: „Co mi utkwiło w pamięci, to spokój, który gościł na jej uśmiechniętej twarzy. Byłam tym zaintrygowana. Ta pani zapytała, co mnie najbardziej niepokoi, jeśli chodzi o warunki na ziemi. Powiedziałam, że martwię się tym, jak ludzie traktują zwierzęta, i wtedy pokazała mi werset z Izajasza 11:6-9 o prawdziwym pokoju wśród zwierząt. Zapragnęłam dowiedzieć się o tym czegoś więcej”.
17. Dlaczego dobrze jest uważnie wysłuchać wypowiedzi domowników?
17 Pilnie przysłuchuj się wypowiedziom swoich rozmówców, zwłaszcza na terenie często opracowywanym. Dzięki temu nawet podczas krótkiej wymiany myśli dowiesz się o nich czegoś godnego uwagi. Zanotuj to po odejściu od drzwi. A jak postąpić, gdyby ci zadano pytanie, na które nie potrafisz dać odpowiedzi? Postaraj się ją znaleźć w publikacjach Towarzystwa Strażnica i przemyśl, jak najlepiej przedstawić tej osobie dobrą nowinę następnym razem.
Przykład dla misjonarzy
18. Czego mogą się nauczyć od Pawła misjonarze oraz inni głosiciele?
18 Wśród tych, którzy wszystko czynią ze względu na dobrą nowinę, są misjonarze przeszkoleni w Biblijnej Szkole Strażnicy — Gilead. Oni też mogą się sporo nauczyć od Pawła, który miał zdrowego ducha misjonarskiego. Na przykład nie chciał stać się winnym stworzenia przeszkód, które mogłyby powstrzymać Żydów lub pogan od przyjęcia prawdy. Dlatego zważał na to, co je, i upomniał chrześcijan w Koryncie, by nie gorszyli drugich korzystaniem ze swego prawa do spożywania pewnych pokarmów (1 Koryntian 8:8, 9). Profesor F. F. Bruce pisze w opracowaniu zatytułowanym New Century Bible: „We wszystkich rzeczach obojętnych (takich jak jedzenie, o którym mowa w rozdziale 8 [Listu 1 do Koryntian]), [Paweł] podporządkowuje się zwyczajom tych, wśród których akurat przebywa, aby niczym nie utrudniać ‛pozyskiwania’ ich dla ewangelii” (Rzymian 14:21). Podobnie misjonarze wysyłani przez Świadków Jehowy nie próbują zmieniać zwyczajów ludzi na przydzielonym im terenie, choć nowym udziela się tam pomocy duchowej w dostosowaniu życia do tego, co nieodzowne, by podobać się Bogu (Rzymian 12:1, 2).
19. Dokonanie jakich zmian ze względu na dzieło pozyskiwania uczniów może się okazać konieczne (a) u misjonarzy? (b) u pozostałych głosicieli Królestwa?
19 Podejmujący służbę misjonarską powinni się zaznajomić ze stylem życia i obyczajami swego terenu. Wzbogaci ich to w doświadczenie i pomoże skuteczniej głosić. Może wypadnie zmienić sposób ubierania się lub fryzurę, aby nie gorszyć drugich. Na przykład pewna misjonarka zauważyła po przyjeździe do Afryki Zachodniej, że jej sposób korzystania z kosmetyków może ją tu utożsamiać z kobietami lekkich obyczajów. Dlatego szybko zmieniła makijaż, aby nikomu nie nasuwały się wątpliwości co do jej pobudek. Oczywiście w kwestii ubioru i wyglądu zewnętrznego wszyscy Świadkowie Jehowy powinni kierować się zdrowym rozsądkiem, aby oddziaływać na drugich budująco. Skoro chrześcijanie są napominani, by ‛nie podsuwali bratu powodu do upadku’ oraz by zabiegali o to, co wzajemnie buduje, to z pewnością nie chcieliby nikogo zgorszyć (Rzymian 14:13, 19).
20. (a) Streść, na czym polega ‛czynienie wszystkiego ze względu na dobrą nowinę’. (b) Na jakie pytania nie mamy jeszcze odpowiedzi?
20 Powodzenie w obwieszczaniu Królestwa zależy przede wszystkim od błogosławieństwa Jehowy (1 Koryntian 3:6, 7). Ale jest też potrzebny wysiłek z naszej strony. Bądź więc dobrym obserwatorem, jak był nim Paweł. Kieruj się rozeznaniem, bądź delikatny, staraj się, by twoja mowa uspokajała, i podtrzymuj wymianę myśli stosownymi pytaniami. Choćby cudze nawyki wydały ci się dziwne, dostosuj się do nich, jeśli nie są sprzeczne z zasadami biblijnymi. ‛Wszystko czyń ze względu na dobrą nowinę, aby się nią dzielić z drugimi’ (1 Koryntian 9:23). A jak postępować wobec tych, którzy już należą do naszej chrześcijańskiej społeczności braci? Jak odnosić się do nich?
Jak byś odpowiedział?
◻ Co czynił Paweł, by pomóc Żydom stać się chrześcijanami?
◻ Jak Paweł starał się pozyskać pogan?
◻ Jak moglibyśmy ulepszyć naszą umiejętność nauczania?
◻ Jaki przykład Paweł dał misjonarzom oraz innym głosicielom Królestwa?