Dlaczego Wieczerza Pańska ma dla ciebie doniosłe znaczenie
JEZUS CHRYSTUS ustanowił Wieczerzę Pańską w ostatnią noc swego człowieczego życia — w czwartek wieczorem, 31 marca. Zmarł w piątek po południu, 1 kwietnia. Ponieważ w kalendarzu żydowskim dzień trwał od zachodu słońca do następnego zachodu, więc zarówno ta wieczerza, jak i śmierć Jezusa miały miejsce w tym samym dniu — 14 Nisan 33 roku n.e.
Dlaczego Jezus ustanowił tę uroczystość? Co oznaczają użyte przez niego chleb i wino? Kto powinien je spożywać? Jak często należy obchodzić pamiątkę owej wieczerzy? I jakie to ma znaczenie dla ciebie?
Dlaczego ustanowiona?
O wieczerzy tej Jezus powiedział apostołom: „To czyńcie na pamiątkę moją”. W innym przekładzie czytamy: „To właśnie czyńcie, zachowując pamięć o mnie” (1 Koryntian 11:24, Współczesny przekład). Toteż Wieczerza Pańska często nazywana jest również Pamiątką śmierci Chrystusa.
Jezus zmarł jako obstający przy prawości rzecznik zwierzchnictwa Jehowy i w ten sposób zadał kłam oszczerczym zarzutom Szatana, że ludzie prawi służą Bogu wyłącznie z samolubnych pobudek (Joba 2:1-5). Przez swą śmierć rozweselił serce Jehowy (Przypowieści 27:11).
Prócz tego umierając jako człowiek doskonały, Jezus „oddał życie swoje na okup za wielu” (Mateusza 20:28). Wskutek grzechu przeciwko Bogu pierwszy człowiek utracił doskonałe życie ludzkie i związane z nim perspektywy. Jednakże „tak Bóg umiłował świat [ludzkość], że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Jana 3:16). Istotnie, „zapłatą za grzech jest śmierć, lecz darem łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rzymian 6:23).
„Przejąłem od Pana”
Pewne światło na uroczystość upamiętniającą śmierć Chrystusa rzucają słowa apostoła Pawła: „Albowiem ja przejąłem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której był wydany, wziął chleb, a podziękowawszy, złamał i rzekł: Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje za was wydane; to czyńcie na pamiątkę moją. Podobnie i kielich po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to nowe przymierze we krwi mojej; to czyńcie, ilekroć pić będziecie, na pamiątkę moją. Albowiem, ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie” (1 Koryntian 11:23-26).
Dnia 14 Nisan 33 roku n.e. Paweł nie przebywał z Jezusem i 11 apostołami, toteż informację tę zapewne ‛przejął od Pana’ w wyniku natchnionego objawienia. Jezus ustanowił Pamiątkę „tej nocy, której był wydany” przez Judasza żydowskim przeciwnikom religijnym, a ci wymogli na Rzymianach, aby go stracili na palu. Osoby upoważnione do spożywania symboli w postaci chleba i wina miały to czynić na jego pamiątkę.
Jak często obchodzić?
Jak rozumieć słowa Pawła: „Ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie”? Wierni chrześcijanie namaszczeni duchem mieli spożywać symbole używane na uroczystości Pamiątki ‛wielekroć’ aż do swej śmierci, a później mieli zostać wskrzeszeni do życia w niebie. W ten sposób mieli wielokrotnie obwieszczać wobec Boga i świata swą wiarę w dostarczoną przez Jehowę ofiarę Jezusa. Jak długo? „Aż przyjdzie” — powiedział Paweł, mając najwyraźniej na myśli, że uroczystość ta będzie obchodzona aż do przyjścia Jezusa. Wtedy to podczas swej „obecności” wskrzesi on swych namaszczonych naśladowców i zabierze ich do nieba (1 Tesaloniczan 4:14-17, NW). Zgadza się to ze słowami Chrystusa skierowanymi do 11 lojalnych apostołów: „A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli” (Jana 14:3).
Czy Pamiątkę śmierci Chrystusa należy obchodzić codziennie albo może co tydzień? Jezus ustanowił Wieczerzę Pańską i został zabity w dniu Paschy, która upamiętniała wyzwolenie Izraela z niewoli egipskiej. Nazwano go nawet „naszą Paschą”, ponieważ jest Barankiem złożonym w ofierze za chrześcijan (1 Koryntian 5:7, BT). Paschę świętowano tylko raz w roku — 14 dnia miesiąca Nisan (2 Mojżeszowa 12:6, 14; 3 Mojżeszowa 23:5). Nasuwa to wniosek, że Pamiątkę śmierci Jezusa powinno się obchodzić tak samo często, jak Paschę, to znaczy raz do roku, a nie codziennie czy co tydzień.
Przez kilka stuleci wiele osób uważających się za chrześcijan obchodziło Pamiątkę śmierci Jezusa raz do roku. Ponieważ czynili to w dniu 14 Nisan, nazywano ich „kwartodecymanami”, czyli czternastakami. Historyk J. L. von Mosheim napisał o nich: „Chrześcijanie w Azji Mniejszej mieli zwyczaj obchodzić tę świętą uroczystość, upamiętniającą ustanowienie wieczerzy Pańskiej oraz śmierć Jezusa Chrystusa, w tym samym czasie, gdy Żydzi jedli swojego baranka paschalnego, a mianowicie wieczorem czternastego dnia pierwszego miesiąca [Nisan]. (...) Zważali na przykład Chrystusa, mający moc prawa”.
Znaczenie symboli
Paweł oświadczył, że Jezus „wziął chleb, a podziękowawszy, złamał [go]”. Ten kruchy chleb, wyrabiany z mąki i wody bez zakwasu (lub drożdży), trzeba było połamać przed spożyciem. W symbolice biblijnej zakwas wyobraża grzech lub zepsucie. Przynaglając chrześcijan w Koryncie do wykluczenia ze zboru pewnego niemoralnego mężczyzny, Paweł powiedział: „Czyż nie wiecie, że odrobina kwasu całe ciasto zakwasza? Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, jako że przaśni jesteście. Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. Tak przeto odprawiajmy święto nasze nie przy użyciu starego kwasu, kwasu złości i przewrotności, lecz — przaśnego chleba czystości i prawdy” (1 Koryntian 5:6-8, BT). Jak odrobina kwasu zakwasza całe ciasto chlebowe, tak zbór stałby się w oczach Jehowy nieczysty, jeśliby nie wydalono z niego grzesznika wywierającego zgubny wpływ. Koryntianie musieli usunąć spośród siebie „kwas”, podobnie jak Izraelici w okresie Święta Przaśników, następującego po Passze, nie mogli mieć w domach żadnego zakwasu.
Nawiązując do niekwaszonego chleba używanego podczas Pamiątki, Jezus powiedział: „To jest ciało moje za was wydane” (1 Koryntian 11:24). Chleb wyobraża doskonałe ziemskie ciało Jezusa, ciało, o którym Paweł napisał: „Toteż, przychodząc na świat, [Jezus] mówi: Nie chciałeś ofiar krwawych i darów, aleś ciało dla mnie przysposobił; nie upodobałeś sobie w całopaleniach i ofiarach za grzechy. Tedy rzekłem: Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją, o Boże, jak napisano o mnie w zwoju księgi. (...) Mocą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarowanie ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze” (Hebrajczyków 10:5-10). Doskonałe człowiecze ciało Jezusa było bezgrzeszne i posłużyło jako ofiara okupu za ludzkość (Hebrajczyków 7:26).
Po wypowiedzeniu modlitwy nad kielichem czerwonego wina, nie zawierającego żadnych domieszek, Jezus oznajmił: „Ten kielich to nowe przymierze we krwi mojej” (1 Koryntian 11:25). Według innego przekładu słowa te brzmią: „Kielich ten oznacza nowe przymierze, zatwierdzone moją krwią” (Moffatt). Jak krew byków i kozłów złożonych w ofierze uprawomocniła przymierze Prawa, zawarte między Bogiem a narodem izraelskim, tak przelana z chwilą śmierci krew Jezusa nadała ważność nowemu przymierzu. Wzmianka o nim pomaga nam się zorientować, kto ma prawo spożywać symbole podczas Pamiątki.
Kto powinien uczestniczyć?
Do spożywania symboli podczas Pamiątki uprawnieni są namaszczeni duchem naśladowcy Jezusa, objęci nowym przymierzem. Przymierze to zostało zawarte między Bogiem a Izraelem duchowym (Jeremiasza 31:31-34; Galacjan 6:16). Ale w ostatecznym rozrachunku nowe przymierze przyniesie błogosławieństwa wszystkim posłusznym ludziom, wśród których możesz się znaleźć także ty.
Spożywający symbole muszą być uczestnikami osobistego przymierza zawartego z nimi przez Jezusa — przymierza co do Królestwa. Ustanawiając tę uroczystość, Jezus oznajmił lojalnym apostołom: „A ja zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co do Królestwa” (Łukasza 22:29, NW). Boże przymierze co do Królestwa, zawarte z królem Dawidem, wskazywało na pojawienie się Jezusa, który będzie po wsze czasy panować w niebiańskim Królestwie. Grono 144 000 Izraelitów duchowych, którzy mają dzielić z nim rządy, przedstawiono na niebiańskiej górze Syjon wraz z Barankiem — Jezusem Chrystusem. Po dostąpieniu zmartwychwstania będą panować jako jego współkrólowie i współkapłani (2 Samuela 7:11-16; Objawienie 7:4; 14:1-4; 20:6). Jedynie ludzie objęci nowym przymierzem oraz osobistym przymierzem z Jezusem mają prawo spożywać symbole podczas Wieczerzy Pańskiej.
Duch Boży daje świadectwo wraz z duchem pomazańców, że są oni dziećmi Bożymi i współdziedzicami Chrystusa. Paweł napisał: „Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy. A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli” (Rzymian 8:16, 17). Święty duch Boga, Jego czynna moc, rozbudza w pomazańcach pewność, że są powołani do życia w niebie. Odnoszą do siebie wszelkie biblijne wypowiedzi na temat życia niebiańskiego i są gotowi zrezygnować ze wszystkiego, co ziemskie, łącznie z człowieczym życiem. Chociaż życie w ziemskim raju będzie wspaniałe, nie tego się spodziewają (Łukasza 23:43). Żywią niezmienną i pewną nadzieję niebiańską, która nie ma nic wspólnego z fałszywymi poglądami religijnymi, a upoważnia ich do spożywania symboli podczas Pamiątki.
Gdyby ktoś twierdził, że należy do grona wybranych na niebiańskich królów i kapłanów, w rzeczywistości zaś nie miał takiego powołania, ściągnąłby na siebie niezadowolenie Jehowy (Rzymian 9:16; Objawienie 22:5). Bóg wykonał wyrok na Korachu, który zarozumiale domagał się przywilejów kapłańskich (2 Mojżeszowa 28:1; 4 Mojżeszowa 16:4-11, 31-35). Ale co ma począć ten, kto pod wpływem silnych emocji lub poprzednich wyobrażeń religijnych niesłusznie spożywał symbole? Powinien tego zaprzestać i pokornie się modlić o przebaczenie Boże (Psalm 19:14, BT).
Jakie to ma znaczenie dla ciebie
Skorzystanie z Jezusowej ofiary okupu i dostąpienie życia wiecznego na ziemi nie jest uzależnione od spożywania symboli podczas Pamiątki. Na przykład Biblia nic nie wspomina, że tacy bogobojni ludzie, jak Abraham, Sara, Izaak, Rebeka, Booz, Rut czy Dawid kiedykolwiek będą spożywali te emblematy. Ale zarówno oni, jak i wszyscy inni pragnący żyć bez końca na naszej planecie będą musieli okazywać wiarę w Boga i Chrystusa oraz w Jezusową ofiarę okupu, dostarczoną przez Jehowę (Jana 3:36; 14:1). Coroczny obchód Pamiątki śmierci Chrystusa przypomina o tej wielkiej ofierze.
Doniosłe znaczenie ofiary Jezusa uwypuklają słowa apostoła Jana: „Piszę wam to dlatego, żebyście nie grzeszyli. Jeśliby nawet ktoś zgrzeszył, mamy Rzecznika wobec Ojca — Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata” (1 Jana 2:1, 2, BT). Namaszczeni chrześcijanie mogą powiedzieć, że Jezus jest „ofiarą przebłagalną za [ich] grzechy”. Ale jest on także ofiarą za grzechy całego świata i w ten sposób udostępnia posłusznym ludziom możliwość życia wiecznego w ziemskim raju, który jest już tak bliski.
Obecność na uroczystości upamiętniającej śmierć Chrystusa pozwoli ci skorzystać z pobudzającego do myślenia wykładu biblijnego. Przypomni ci on, jak wiele uczynił dla nas Jehowa Bóg i Jezus Chrystus. Spotkanie się z osobami żywiącymi głęboki szacunek dla Boga i dla Chrystusa oraz dla Jezusowej ofiary okupu wzbogaci cię pod względem duchowym. Uroczystość ta wzmoże twoje pragnienie dostąpienia niezasłużonej życzliwości Bożej, umożliwiającej uzyskanie życia wiecznego. Serdecznie cię zapraszamy do spotkania się ze Świadkami Jehowy dnia 6 kwietnia 1993 roku po zachodzie słońca w celu rozpamiętywania śmierci Jezusa Chrystusa, ponieważ Wieczerza Pańska może mieć dla ciebie naprawdę doniosłe znaczenie.