Droga miłości nigdy nie zawodzi

„Wciąż gorliwie zabiegajcie o większe dary. A ja ukazuję wam wspanialszą drogę” (1 KORYNTIAN 12:31).

 1-3. (a) Jakie podobieństwa można dostrzec między uczeniem się wyrażania miłości a nauką języka obcego? (b) Dlaczego uczenie się okazywania miłości nie jest łatwe?

CZY kiedyś próbowałeś się uczyć języka obcego? W najlepszym wypadku jest to niełatwe zadanie. Owszem, małemu dziecku do opanowania jakiegoś języka wystarcza już sama styczność z nim. Jego mózg wręcz chłonie nowe słowa, przyswajając sobie ich brzmienie i sens, tak iż malec wkrótce potrafi dość płynnie się wypowiadać, a czasem wręcz trudno go uciszyć. Z dorosłymi jest jednak inaczej. Często zaglądamy do słownika, by zapamiętać choć kilka podstawowych zwrotów w języku obcym. Ale jeśli mamy z nim kontakt wystarczająco długo, zaczynamy w nim myśleć i mówienie przychodzi nam znacznie łatwiej.

² Bardzo podobnie jak z opanowaniem nowego języka jest z uczeniem się wyrażania miłości. Oczywiście ludzie rodzą się z pewną miarą tego przymiotu Bożego (Rodzaju 1:27; porównaj 1 Jana 4:8). Niemniej uczenie się okazywania miłości wymaga nie lada wysiłku — zwłaszcza w naszych czasach, gdy tak bardzo brakuje naturalnych uczuć (2 Tymoteusza 3:1-5). Niekiedy jest to widoczne także w rodzinach. Wiele dzieci wychowuje się w chłodnej atmosferze i tylko sporadycznie, jeżeli w ogóle, słyszy jakieś życzliwe słowo (Efezjan 4:29-31; 6:4). Jak więc możemy się uczyć wyrażania miłości — nawet jeśli sami rzadko jej zaznawaliśmy?

³ Pomoc zapewnia nam Biblia. W Liście 1 do Koryntian 13:4-8 apostoł Paweł, zamiast podać suchą definicję, zamieszcza żywy opis przejawów najwznioślejszej formy miłości. Przeanalizowanie tych wersetów pomoże nam zrozumieć istotę tego przymiotu Bożego i ułatwi okazywanie go w jeszcze większym stopniu. Rozważmy niektóre aspekty miłości wymienione przez Pawła. Podzielimy je na trzy dziedziny — najpierw zajmiemy się ogólnie zachowaniem, potem bardziej szczegółowo omówimy kwestię stosunków międzyludzkich, a na koniec poświęcimy uwagę wytrwałości.

Miłość pomaga wyzbyć się pychy

 4. Co Biblia mówi o zazdrości?

⁴ Po wstępnych słowach na temat miłości Paweł napisał do Koryntian: „Miłość nie jest zazdrosna” (1 Koryntian 13:4). Zazdrość może przybrać postać zawistnego niezadowolenia wywołanego powodzeniem lub osiągnięciami drugich. Tego rodzaju uczucie jest bardzo szkodliwe pod względem fizycznym, emocjonalnym i duchowym (Przysłów 14:30; Rzymian 13:13; Jakuba 3:14-16).

 5. Jak miłość pomoże nam wyzbyć się zazdrości, gdyby nam się zdawało, że zostaliśmy pominięci przy powierzaniu przywilejów teokratycznych?

⁵ W związku z tym zastanów się: Czy odczuwasz zazdrość, gdy twoim zdaniem zostałeś pominięty przy powierzaniu jakichś przywilejów teokratycznych? Jeżeli tak, nie poddawaj się rozpaczy. Biblijny pisarz Jakub przypomina, iż wszyscy niedoskonali ludzie mają „skłonność do zawiści” (Jakuba 4:5). W odzyskaniu równowagi pomoże ci miłość do braci. Dzięki niej zdołasz dzielić z drugimi ich radość, a gdy ktoś inny niż ty dostąpi błogosławieństwa lub otrzyma pochwałę, nie uznasz tego za osobistą zniewagę (porównaj 1 Samuela 18:7-9).

 6. Jaka poważna sytuacja zaistniała w zborze korynckim w I wieku?

⁶ Paweł dodaje, że miłość „nie przechwala się, nie nadyma się” (1 Koryntian 13:4). Nawet jeśli pod jakimś względem jesteśmy szczególnie uzdolnieni, nie ma powodu, by się z tym obnosić. Prawdopodobnie właśnie na tym tle powstawały problemy w starożytnym zborze korynckim, a stwarzały je pewne ambitne jednostki, które się tam wślizgnęły. Niewykluczone, że osoby te lepiej potrafiły coś objaśniać lub w jakiejś dziedzinie były bardziej umiejętne. Niemniej zwracaniem uwagi na siebie mogły doprowadzić do podziałów w zborze (1 Koryntian 3:3, 4; 2 Koryntian 12:20). Sytuacja stała się tak groźna, że Paweł musiał później zganić Koryntian za ‛znoszenie ludzi nierozsądnych’, których ironicznie nazwał „prześwietnymi apostołami” (2 Koryntian 11:5, 19, 20).

 7, 8. Wykaż na podstawie Biblii, jak możemy wykorzystywać wrodzone zdolności, aby umacniać jedność.

⁷ Podobnie może być w dobie obecnej. Ktoś mógłby na przykład zdradzać skłonność do przechwalania się swymi osiągnięciami w służbie lub przywilejami w organizacji Bożej. Nawet jeśli wyróżniamy się jakimiś umiejętnościami spośród innych członków zboru, czy upoważnia nas to do nadymania się pychą? Przecież wszelkie nasze wrodzone zdolności powinniśmy wykorzystywać do umacniania jedności, a nie swojej pozycji (Mateusza 23:12; 1 Piotra 5:6).

⁸ Paweł napisał, że chociaż zbór ma wiele członków, to ‛Bóg zestawił ciało’ (1 Koryntian 12:19-26). Grecki wyraz tłumaczony na „zestawić” oznacza harmonijne łączenie, tak jak przy dobieraniu kolorów. Nikt w zborze nie powinien się więc wywyższać z powodu swych umiejętności i próbować panować nad innymi. W organizacji Bożej nie ma miejsca na pychę i ambicje (Przysłów 16:19; 1 Koryntian 14:12; 1 Piotra 5:2, 3).

 9. Jakie ostrzegawcze przykłady osób, które zabiegały o własne korzyści, zawiera Biblia?

⁹ Miłość „nie szuka własnych korzyści” (1 Koryntian 13:5). Kto kieruje się miłością, nie będzie samolubnie manipulować drugimi dla osiągnięcia swoich celów. Biblia podaje ostrzegawcze przykłady osób, które tak postępowały — między innymi Dalili, Jezebel i Atalii (Sędziów 16:16; 1 Królów 21:25; 2 Kronik 22:10-12). Opisuje też Absaloma, syna króla Dawida. Przebiegle zaczepiał on ludzi przychodzących do bramy miasta w sprawach sądowniczych i sugerował im, że dwór królewski nie interesuje się ich problemami. Potem mówił wprost, iż potrzebny jest tam ktoś tak wrażliwy jak on! (2 Samuela 15:2-4). Oczywiście Absalom wcale nie był zainteresowany losem uciśnionych, lecz wyłącznie sobą. Działając jako samozwańczy król, zwiódł serca wielu Izraelitów. Z czasem jednak poniósł druzgocącą klęskę. Po jego śmierci nie uznano go nawet za godnego przyzwoitego pogrzebu (2 Samuela 18:6-17).

10. Jak możemy dowieść, że mamy na oku dobro drugich?

¹⁰ Stanowi to ostrzeżenie dla dzisiejszych chrześcijan. Brat lub siostra może się z natury odznaczać zdolnością przekonywania. Bez trudu wpływa na przebieg rozmowy i potrafi postawić na swoim wbrew opiniom drugich. Ale jeśli naprawdę kierujemy się miłością, będziemy mieć na oku dobro bliźnich (Filipian 2:2-4). Nie posuniemy się do wykorzystywania ich ani do propagowania wątpliwych poglądów, powołując się na swe doświadczenie lub miejsce w organizacji Bożej, jak gdyby liczyło się tylko nasze zdanie. Będziemy raczej mieć w pamięci biblijne przysłowie: „Pycha poprzedza upadek, a duch wyniosły — potknięcie” (Przysłów 16:18).

Miłość sprzyja zachowaniu pokoju

11. (a) Jak możemy okazywać miłość, która jest życzliwa i zachowuje się przyzwoicie? (b) Co będzie świadczyć o tym, że nie radujemy się z nieprawości?

¹¹ Paweł napisał też, że miłość jest „życzliwa” i „nie zachowuje się nieprzyzwoicie” (1 Koryntian 13:4, 5). Istotnie, miłość nie pozwoli nam zachowywać się w sposób ordynarny, wulgarny czy arogancki. Skłoni nas raczej do uwzględniania cudzych uczuć. Na przykład osoba powodowana miłością będzie unikać wszystkiego, co mogłoby niepokoić cudze sumienie (porównaj 1 Koryntian 8:13). Miłość „nie raduje się z nieprawości, ale się współraduje z prawdą” (1 Koryntian 13:6). Jeżeli kochamy prawo Jehowy, nie zaczniemy przymykać oczu na niemoralność ani też znajdować przyjemności w czymś, czego Bóg nienawidzi (Psalm 119:97). Miłość pomoże nam czerpać radość z rzeczy budujących, a nie rujnujących (Rzymian 15:2; 1 Koryntian 10:23, 24; 14:26).

12, 13. (a) Jak powinniśmy się zachować, gdy ktoś nas urazi? (b) Podaj przykłady biblijne świadczące o tym, że nawet uzasadniony gniew mógłby nas popchnąć do niemądrego czynu.

¹² Paweł pisze, iż miłość „nie daje się rozdrażnić” („nie jest przewrażliwiona”, Phillips) (1 Koryntian 13:5). To całkiem naturalne, że gdy ktoś nas urazi, wówczas jako niedoskonali ludzie możemy się oburzyć, a nawet rozgniewać. Nie byłoby jednak właściwe długotrwałe żywienie urazy czy trwanie w rozdrażnieniu (Psalm 4:4; Efezjan 4:26). Gdybyśmy nie hamowali gniewu, choćby wydawał się uzasadniony, to mógłby nas popchnąć do nierozsądnego postępowania, za co musielibyśmy odpowiedzieć przed Jehową (Rodzaju 34:1-31; 49:5-7; Liczb 12:3; 20:10-12; Psalm 106:32, 33).

¹³ Niektórzy pozwolili, by cudza niedoskonałość powstrzymała ich od chodzenia na chrześcijańskie zebrania lub uczestniczenia w służbie polowej. W przeszłości dzielnie walczyli o wiarę, zmagając się choćby ze sprzeciwem rodziny, szyderstwami kolegów w pracy lub podobnymi trudnościami. Znosili takie prześladowania, słusznie traktując je jako sprawdzian niezłomności. A jak należałoby postąpić wtedy, gdy jakiś chrześcijanin powie lub zrobi coś nieprzyjemnego? Czyż i to nie jest próbą niezłomności? Na pewno tak, bo gdybyśmy trwali w rozdrażnieniu, ‛zostawialibyśmy miejsce Diabłu’ (Efezjan 4:27).

14, 15. (a) Co to znaczy ‛prowadzić rachunek krzywdy’? (b) Jak możemy naśladować Jehowę w przebaczaniu?

¹⁴ Całkiem słusznie Paweł dodaje, że miłość „nie prowadzi rachunku krzywdy” (1 Koryntian 13:5). Posłużył się tutaj terminem mającym się kojarzyć z wpisaniem urazy do rejestru, by czasem o niej nie zapomnieć. Czy ciągłe prowadzenie w pamięci listy krzywd wyrządzonych nam mową bądź czynem — jak gdybyśmy zamierzali jeszcze do niej sięgać — świadczyłoby o miłości? Jakże powinniśmy być wdzięczni, że Jehowa nie rozlicza nas w tak bezduszny sposób! (Psalm 130:3). Jeśli okazujemy skruchę, zupełnie wymazuje nasze grzechy (Dzieje 3:19).

¹⁵ Warto pod tym względem naśladować Jehowę. Nie powinniśmy być przewrażliwieni, gdy nam się wydaje, iż ktoś nas lekceważy. Jeżeli szybko się obrażamy, możemy wyrządzić sobie większą krzywdę, niż mógłby to uczynić ów winowajca (Kaznodziei 7:9, 22). Lepiej więc pamiętać, że miłość „wszystkiemu wierzy” (1 Koryntian 13:7). Oczywiście nikt nie chce być łatwowierny, ale nie powinniśmy też niesłusznie podejrzewać braci o złe pobudki. Jeśli to tylko możliwe, rozstrzygajmy wątpliwości na korzyść drugich (Kolosan 3:13).

Miłość pomaga okazywać wytrwałość

16. W jakich sytuacjach miłość pomoże nam w okazywaniu wielkodusznej cierpliwości?

¹⁶ Następnie Paweł pisze, że „miłość jest wielkodusznie cierpliwa” (1 Koryntian 13:4). Pomaga nam znosić niesprzyjające okoliczności nawet przez dłuższy czas. Na przykład wielu chrześcijan od lat żyje w rodzinach podzielonych pod względem religijnym. Inni pozostają w stanie wolnym, bo choć bardzo pragną, nie mogą znaleźć odpowiedniego partnera małżeńskiego „w Panu” (1 Koryntian 7:39; 2 Koryntian 6:14). Jeszcze inni zmagają się z wyczerpującymi kłopotami zdrowotnymi (Galatów 4:13, 14; Filipian 2:25-30). W tym niedoskonałym systemie nie ma chyba człowieka, który nie musiałby okazywać jakiejś formy wytrwałości (Mateusza 10:22; Jakuba 1:12).

17. Dzięki czemu zdołamy przetrwać każdą sytuację?

¹⁷ Apostoł Paweł zapewnia, że miłość „wszystko znosi, (...) na wszystko ma nadzieję, wszystko przetrzymuje” (1 Koryntian 13:7). Miłość do Jehowy pomoże nam przetrwać ze względu na prawość wszelkie sytuacje (Mateusza 16:24; 1 Koryntian 10:13). Bynajmniej nie chcemy zostać męczennikami. Naszym celem jest prowadzenie spokojnego, cichego życia (Rzymian 12:18; 1 Tesaloniczan 4:11, 12). Kiedy jednak spotykają nas próby wiary, z radością stawiamy im czoło, traktując je jako swego rodzaju koszty związane z przynależnością do grona uczniów Chrystusa (Łukasza 14:28-33). Staramy się też zachować pozytywne nastawienie i mimo trudności z nadzieją czekamy na jak najlepszy obrót spraw.

18. Dlaczego wytrwałość jest potrzebna nawet w porze sprzyjającej?

¹⁸ Wytrwałość jest niezbędna nie tylko w czasie ucisku. Nieraz trzeba po prostu trwać, dalej kroczyć ustaloną drogą bez względu na to, czy akurat borykamy się z jakimiś przeciwnościami. Wytrwałość wymaga przyznawania właściwego miejsca sprawom duchowym. Czy na miarę swych możliwości bierzesz aktywny udział w służbie kaznodziejskiej? Czy czytasz Słowo Boże i nad nim rozmyślasz? Czy rozmawiasz w modlitwie ze swym niebiańskim Ojcem? Czy regularnie chodzisz na zebrania zborowe i czy odnosisz pożytek z wymiany zachęt ze współwyznawcami? Jeżeli tak, to jesteś wytrwały — zarówno w porze sprzyjającej, jak i uciążliwej. Nie ustawaj, „bo w stosownej porze będziemy żąć, jeśli się nie znużymy” (Galatów 6:9).

„Wspanialsza droga” miłości

19. Dlaczego miłość jest „wspanialszą drogą”?

¹⁹ Paweł podkreślił znaczenie okazywania miłości, nazywając ten Boży przymiot „wspanialszą drogą” (1 Koryntian 12:31). Dlaczego „wspanialszą”? Otóż nieco wcześniej wymienił dary ducha, którymi dysponowali chrześcijanie w I wieku. Jedni potrafili prorokować, drugim dano moc uzdrawiania, a jeszcze inni byli obdarzeni umiejętnością mówienia językami. Jakież to zdumiewające dary! Paweł oznajmił jednak Koryntianom: „Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się dźwięczącym mosiądzem lub brzęczącym czynelem. I gdybym miał dar prorokowania i znał wszystkie święte tajemnice, i posiadł całe poznanie, i gdybym miał całą wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym” (1 Koryntian 13:1, 2). A zatem nawet skądinąd szlachetne czyny stawały się „martwymi uczynkami”, jeżeli nie wypływały z miłości do Boga i bliźnich (Hebrajczyków 6:1).

20. Dlaczego pielęgnowanie miłości wymaga ciągłego wysiłku?

²⁰ Jezus podał jeszcze inny powód, dla którego powinniśmy pielęgnować ów Boży przymiot, jakim jest miłość. Powiedział: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość” (Jana 13:35). Słowo „jeśli” wskazuje, że od każdego chrześcijanina z osobna zależy, czy będzie się uczył przejawiania miłości. Przecież sam pobyt w obcym kraju nie sprawi, że opanujemy miejscowy język. Podobnie samo przychodzenie na zebrania do Sali Królestwa i przebywanie wśród innych chrześcijan nie nauczy nas automatycznie wyrażania miłości. Przyswojenie sobie tego „języka” wymaga ciągłego wysiłku.

21, 22. (a) Co zrobić, jeśli zdarzy nam się nie dopisać w okazywaniu któregoś z aspektów miłości omówionych przez Pawła? (b) Dlaczego można powiedzieć, że „miłość nigdy nie zawodzi”?

²¹ Czasami nie dopiszesz w okazywaniu któregoś z aspektów miłości omówionych przez Pawła. Ale nie zniechęcaj się. Cierpliwie pracuj nad sobą. Dalej studiuj Biblię i w stosunkach z drugimi kieruj się zawartymi w niej zasadami. Nigdy nie zapominaj o przykładzie, jaki nam daje sam Jehowa. Paweł zachęcał Efezjan: „Stańcie się jedni dla drugich życzliwi, tkliwie współczujący, wspaniałomyślnie przebaczając sobie nawzajem, jak i wam Bóg przez Chrystusa wspaniałomyślnie przebaczył” (Efezjan 4:32).

²² Niewątpliwie się przekonasz, że podobnie jak osobie uczącej się języka obcego posługiwanie się nim przychodzi z czasem coraz łatwiej, tak ty coraz lepiej będziesz umiał wyrażać swą miłość. Paweł zapewnia, iż „miłość nigdy nie zawodzi” (1 Koryntian 13:8). W przeciwieństwie do cudownych darów ducha miłość nigdy nie ustanie. Dalej więc róbmy postępy w okazywaniu tego przymiotu Bożego. Jak to słusznie napisał Paweł, miłość naprawdę jest „wspanialszą drogą”.

Czy potrafisz wyjaśnić?

◻ Jak miłość może pomóc w wystrzeganiu się pychy?

◻ W jaki sposób miłość sprzyja pokojowi w zborze?

◻ Jak miłość pomaga okazywać wytrwałość?

◻ Dlaczego miłość jest „wspanialszą drogą”?

[Ilustracja na stronie 19]

Dzięki miłości nie będziemy się skupiać na błędach współwyznawców

[Ilustracje na stronie 23]

Wytrwałość sprawia, że nie ustajemy w naszych teokratycznych zajęciach