PIZYDIA

Śródlądowa kraina w pd. części Azji Mniejszej. Pizydia leżała w górzystym regionie w zach. części gór Taurus; na pd. graniczyła z Pamfilią, na pn. z Frygią Galacką, na zach. z Karią i Licją, a na wsch. z Likaonią. Ciągnęła się jakieś 190 km ze wsch. na zach. i miała ok. 80 km szerokości. Strome pasma górskie były poprzecinane dolinami i górskimi rzekami, a cały teren pokrywały lasy i pastwiska.

Pizydię zamieszkiwały wojownicze plemiona, z których wywodziły się bandy rozbójników. Ci górale nie dawali się ujarzmić i niechętnie przyjmowali kulturę grecką czy rzymską. Zadanie opanowania ich Rzymianie powierzyli królowi Galacji Amyntasowi, ale ten zmarł, zanim zdołał tego dokonać. W 25 r. p.n.e. Pizydia weszła w skład rzymskiej prowincji Galacja, a w 6 r. p.n.e. kolonie znajdujące się na jej terenie obsadzono załogami wojskowymi, żeby utrzymać kontrolę nad miejscową ludnością. Ośrodkiem władzy nad tymi koloniami była Antiochia, położona blisko granicy Pizydii z Frygią (zob. ANTIOCHIA 2). W 74 r. n.e. pd. część Pizydii została przyłączona do prowincji rzymskiej obejmującej Pamfilię i Licję. Część pn. dalej należała do Galacji, a po czasach apostolskich weszła w skład nowej prowincji, którą nazwano Pizydia.

Apostoł Paweł przewędrował Pizydię podczas swej pierwszej podróży misjonarskiej, gdy pokonując góry, dotarł z leżącej na wybrzeżu Pamfilii do Antiochii Pizydyjskiej (Dz 13:13, 14). Przechodził przez tę krainę również w drodze powrotnej (Dz 14:21, 24). Być może gdy mówił o tym, że był w „niebezpieczeństwach na rzekach, w niebezpieczeństwach ze strony rozbójników”, miał na myśli rabusiów i rwące górskie rzeki właśnie w tej okolicy (2Ko 11:26).